Materiaalzone 
Fietstoerisme 
WK 2024: Lotte Kopecky volgt zichzelf op na knotsgekke finale, onnavolgbare Vollering slechts vijfde
Lotte Kopecky is voor de tweede keer wereldkampioene geworden op de weg. De Belgische leek in de finale tekort te komen voor een tweede opeenvolgende regenboogtrui, maar kwam in een knotsgekke en razendspannende finale toch weer terug in koers en spurtte vervolgens overtuigend naar de titel. Chloé Dygert werd tweede, Elisa Longo Borghini derde. Demi Vollering werd na een soms onnavolgbare koers slechts vijfde.
De vrouwenwedstrijd ging – in bijzonder regenachtige omstandigheden – van start in Uster. De rensters werkten eerst een relatief vlak rondje af om de Greifensee en reden dan naar het lokale circuit in Zürich. Deze ronde werd eerst al een keer zo goed als volledig afgelegd, voordat de streep voor de eerste keer werd gepasseerd. Daarna stond de omloop nog vier keer in zijn volledigheid op het programma.
Het lokale circuit in en rond Zürich is 26,8 kilometer lang. Het begin van de ronde was het lastigst, met twee hellingen die elkaar snel opvolgen: de Zürichbergstrasse (1,1 km à 7,4%) en daarna de Witikonerstrasse (3,5 km à 4,4%). Aansluitend volgde een glooiend plateau van zo’n tien kilometer, een afdaling en een nog niet al te lastige klim van 1,5 kilometer – met een strook van 5%. Vervolgens was het nog vijf kilometer naar de streep.
Een emotionele start
Na een minuut stilte voor de overleden Muriel Furrer, de Zwitserse die donderdag zwaar ten val kwam tijdens het WK voor junioren, ging de wedstrijd van start. De eerste aanval liet niet lang op zich wachten, want het was Caroline Baur die al snel een kloof van betekenis wist uit te bouwen. De thuisrijdster werd in haar aanvalsdrang vergezeld door de Spaanse Sara Martín en de Luxemburgse Nina Berton.
De eerste vlucht van de dag bestond uit drie rensters – foto: Cor Vos
Dit drietal reed al snel een minuut voor het peloton uit, waar nog niet iedereen zich had neergelegd bij de koerssituatie. Meerdere rensters probeerden nog de oversteek te maken, maar deze aanvalspogingen werden al snel in de kiem gesmoord. De voorsprong van Bauer, Martín en Berton liep intussen verder op. Aan de voet van de eerste klim van de dag – op iets minder dan 130 kilometer van de finish – bedroeg het verschil zo’n twee minuten.
Kopecky opent de voorfinale
Op deze beklimming zagen we een eerste schifting in het peloton, al waren het vooral de mindere wielergoden die overboord moesten. En de favorieten? Die hielden hun kruit nog droog, maar niet veel later kwam er dan toch een eerste versnelling van een van de kanshebsters. Niemand minder dan Lotte Kopecky trok een eerste keer door op 118(!) kilometer van de finish, maar de Belgische hield toch al vrij snel weer haar benen stil. De uittredend wereldkampioene gaf hiermee wel de aanzet tot een interessante tussenfase.
Het bleef namelijk zeer onrustig in het peloton en dus viel het op geen enkel moment meer stil. In de staart van het peloton stond de deur wagenwijd open, terwijl meerdere outsiders probeerden om er vanonder te muizen. Dit bleek funest voor de drie vroege vluchters, die één voor één weer werden opgeslokt. Elf andere rensters wisten zich dan weer af te scheiden en vormden zo een zeer gevaarlijke vlucht.
Mischa Bredewold in de gietende regen – foto: Cor Vos
Gevaarlijke kopgroep, met Markus en Bredewold
De namen? Riejanne Markus en Mischa Bredewold gooiden het namens Nederland over een aanvallende boeg en Justine Ghekiere zat dan weer voor België. Ook van de partij: Soraya Paladin (Italië), Sarah Gigante (Australië), Elena Hartmann (Zwitserland), Franziska Koch (Duitsland), Niamh Fisher-Black (Nieuw-Zeeland), Mie Bjørndal Ottestad (Noorwegen), Christine Majerus (Luxemburg) en Urška Žigart (Slovenië).
Niet alle grote wielerlanden waren echter vertegenwoordigd in de voorste groep: de Poolse en Amerikaanse vrouwen lieten zich verrassen en waren dan ook op achtervolgen aangewezen. Met vereende krachten wisten ze het verschil binnen de perken te houden en na de tweede passage van de Zürichbergstrasse werden de aanvallers weer bij de lurven gegrepen. Dit gebeurde – opvallend genoeg – na kopwerk van Pauliena Rooijakkers.
Vluchters worden ingerekend, Nederland neemt koers in handen
Die laatste kreeg – ondanks de aanwezigheid van twee landgenotes in de voorste groep – de opdracht om de koers hard te maken in dienst van topfavoriet Vollering. Onder aanvoering van de nummer drie van de voorbije Tour de France Femmes dunde de groep der favorieten stevig uit op de Witikonerstrasse. Er bleven zo slechts 42 rensters over bij het ingaan van de voorlaatste ronde. Er niet meer bij: Pauline Ferrand-Prévot. De Française werd voor de start nog gezien als een potentiële wereldkampioene, maar kon haar ambities al vrij snel opbergen.
De Nederlandse ploeg reed intussen onverstoorbaar verder, in een poging de koers nog zwaarder en selectiever te maken. Vollering deed zelf ook een duit in het zakje met een versnelling op een van de klimmetjes, maar dit bleek niet meer dan een losse flodder. Het was vervolgens weer een tijd wachten, op de voorlaatste passage van de Zürichbergstrasse, voor een nieuwe selectie. In een poging om het kaf nogmaals van het koren te scheiden, moesten heel wat rensters kleur bekennen.
Een sterke Rooijakkers versnelde meerdere keren bergop – foto: Cor Vos
Vollering schudt aan de boom, maar raakt niet weg
Het bleek een voorbode voor de Witikonerstrasse, want op deze klim spatte de koers volledig uiteen. Na een nieuwe en laatste kopbeurt van een beresterke Rooijakkers was het aan Vollering om de boel in vuur en vlam te zetten. De Nederlandse kopvrouw trok eens flink door en wist hiermee onder meer Anna Henderson, Tourwinnares Niewiadoma en – onbedoeld – Marianne Vos overboord te gooien. Tien rensters wisten wel hun wagonnetje aan te haken en dus besloot Vollering haar aanval af te blazen.
Hierdoor viel het stil in de spits van de koers en dit gaf rensters de kans om te anticiperen, maar Elisa Longo Borghini, Pieterse en Caroline Anderssson raakten niet weg. Een daaropvolgende uitval van de schijnbaar onvermoeibare Markus had meer succes. Ghekiere was attent en haakte haar karretje aan, terwijl de overige rensters vooral naar elkaar keken. Hierdoor liep de voorsprong in een mum van tijd op naar de vijftig seconden, maar Markus moest het wel alleen opknappen. Ze kreeg immers geen hulp van Ghekiere.
Vos maakt de sprong naar Markus
In de achtervolgende groep besloten Pieterse en Bredewold – ondanks de mooie uitgangspositie van landgenote Markus – het tempo weer de hoogte in te jagen, waardoor het verschil tussen de twee koplopers en de achtervolgers weer een stuk kleiner werd. Dit was voor Vos het sein om te versnellen en de sprong te wagen. De drievoudig wereldkampioene reed met de Australische Ruby Roseman-Gannon richting Markus en Ghekiere, waardoor Nederland zich plots in een zeer luxueuze situatie bevond.
Markus en Vos in de aanval – foto: Cor Vos
Alleen: bij de achtervolgers zagen we ook een renster in het oranje het tempo bepalen. Mischa Bredewold reed om onverklaarbare redenen op kop van de achtervolgende groep, maar besloot op een gegeven moment toch haar benen stil te houden, waardoor het aan andere rensters was om de kastanjes uit het vuur te halen. Dit ging echter niet van harte en zo groeide de voorsprong van Vos, Markus, Roseman-Gannon en Ghekiere zienderogen.
Nieuwe plottwist, licht gaat uit bij moegestreden Kopecky
Bij het ingaan van de laatste ronde – met nog 26 kilometer te gaan – was de voorsprong van het viertal plots een minuut. Het zag er met andere woorden zeer rooskleurig uit voor de twee Nederlandse vrouwen, maar ook Roseman-Gannon en Ghekiere leken een unieke kans te krijgen op de regenboogtrui. De achtervolgers bleken echter nog niet uitgeschakeld, want na een versnelling op de laatste keer Zürichbergstrasse ontstond er een tweede elitegroepje, met Kopecky, Vollering, Longo Borghini, Chloé Dygert en Liane Lippert.
Deze rensters – met uitzondering van Vollering, die het ploegenspel speelde – openden de jacht op de koplopers en kwamen tot op twintig seconden. Longo Borghini rook haar kans, reed in één ruk naar voren en nam ook Vollering en Lippert mee in haar spoor. En Kopecky? De Belgische zat duidelijk door haar beste krachten heen en werd met Dygert in het defensief gedrongen. Vollering had daarentegen nog wel wat energie in de tank en gaf er meerdere keren een lap op, maar bleek niet in staat om alleen weg te rijden.
Kopecky krijgt een nieuwe kans
Vollering bleek echter over een onuitputtelijk krachtenarsenaal te beschikken en gooide andermaal de knuppel in het hoenderhok, maar opnieuw zonder succes. Hierop stokte het tempo volledig en dit gaf Dygert en zelfs Kopecky en Markus de gelegenheid om weer aan te sluiten. Hierdoor waren er plots weer negen rensters die aanspraak maakten op de wereldtitel, maar er kon er maar één winnen.
Vollering wilde niet wachten op de sprint, gezien de aanwezigheid van Kopecky in de eerste groep, en schudde een zoveelste demarrage uit haar benen. Ze wist hiermee niet haar gevaarlijkste concurrentes uit het wiel te kletsen, maar schakelde hiermee wel haar landgenotes Vos en Markus uit. Vollering leek hier zich echter niet druk om te maken en bleef maar op kop sleuren. Ze bleek hiermee echter vooral een ideale springplank voor Longo Borghini.
Kopecky snelt naar een nieuwe wereldtitel – foto: Cor Vos
Kopecky maakt het na knotsgekke finale dan toch af
De Italiaanse achtte op 5,5 kilometer van de finish haar moment gekomen. Met een snedige demarrage sloeg ze een mooie kloof en leek ze zelfs op weg naar de wereldtitel, maar het was – nog maar eens – Vollering – die het gat wist te dichten. Lippert en Kopecky leken daarvan te profiteren en net voor het ingaan van de laatste kilometer kwamen zelfs Dygert en Roseman-Gannon nog terug vanuit de achtergrond, waardoor we met zes rensters gingen sprinten om de wereldtitel.
Kopecky leek op een bepaald moment helemaal afgeschreven, maar wist als herboren de sprint naar haar hand te zetten. Met een lange en overtuigende spurt verwees ze haar concurrentes naar de ereplaatsen. Dygert snelde op gepaste afstand naar een zilveren plak, Longo Borghini werd derde. En Vollering? Die kwam na een bijzonder vreemde wedstrijd slechts als vijfde over de streep.
foto: Cor Vos
EENDAG (Advertorial)
Demi Vollering en Polestar bundelen de krachten. Als topsporter staat Demi voor focus, balans en duurzame prestaties, net als Polestar. Samen laten ze zien dat performance en verantwoordelijkheid perfect samenkomen. Schrijf je in en ontvang persoonlijke berichten van Demi en een tot nu toe onverteld verhaal. Over haar weg naar de top, haar keuzes buiten de koers en haar visie op vooruitgang die verder gaat dan snelheid alleen. Ook deelt ze waarom de Polestar 3 haar inspireert in vorm, functie en filosofie.
Maar goed, een hele verdiende overwinning en mooi dat haar eerste woorden voor Furrer waren!
En erna zitten de Nederlandse meiden in de finale 10 km. met drie in de negenkoppige kopgroep , en de slimme Demi sleurt op kop en gooit haar twee ploeggenotes/landgenotes overboord (ook de snelle Vos dus !) Daarna een uitvalpoging van Longo en wie dicht de kloof voor de snelle Kopecky ?…Onze slimme Nederlandse Demi ….waarvoor dank (lol)
Die domme Belgen deden het maar lekker weer!!!!!!!!!!!!
Proficiat voor “dienen Belg” >>> Thanks Lotte >>>> Prachtig !!!!!
Overigens zijn niet alleen de Hollanders dom, ook ELB en Lippert draaien niet voldoende mee met Vollering en laten Kopecky terugkeren.
Strade Bianche: Kopecky laat zich goed meeglijden, maakt zelf de beslissende aanval waar enkel Borgini kan volgen. Zet zich in het wiel laatste km's waarna ze de sprint bergop wint.
Nokere koerse: Ging zelf al in de aanval van ver van de streep waarna ze terug ingelopen werd. In de finale ging ze zelf in de aanval om met elitegroep over te blijven waarna ze nog eens aanviel en solo binnenkwam.
Roubaix: Ging zelf meermaals in de aanval om ze de groep te schiften. Laatste 10km bleef ze in de wielen zitten om de sprint te winnen.
Er zijn toch wel tal van voorbeelden waar Kopecky echt wel koers maakt. Je kan ze echt niet kwalijk nemen vandaag (of bv bergrit romandie) dat ze als 'klassieke sprinster' die dan ook nog eens gelost was bergop in het wiel blijft zitten in de finale. Vollering en Borghini waren de beste bergop, die moeten dan ook het meeste werk opknappen.
De enige juiste tacktiek zou gewoon vol in dienst van Vollering zijn. Elke helling gebruiken om de rest af te matten en ze dan op die laatste lange beklimming los laten en hopen dat al de rest lost.
Nu rijden ze constant achter elkaar in verschillende groepen. Eerst op Markus en Ghekiere (maar Ghekiere leek me sterker bergop), vervolgens op de groep van 4 (met Vos en Roseman). En daar leek (en was) de australische de sterkste.
Vos was gewoon net niet goed genoeg bergop en behoorde daar niet tot de beste 10 (wat Kopecky wel nog was).