foto: Sirotti

De Vuelta a Espana van 2013 zal om vele redenen de geschiedenisboeken ingaan. Vele bergritten en vlakke etappes zorgden voor drie weken beklijvende koers. WielerFlits zet de mooiste momenten van de voorbije Vuelta op een rijtje door middel van een fotoverslag.

Net vorig jaar werd de laatste grote ronde van het seizoen geopend met een ploegentijdrit. Hierin sloeg de topfavoriet voor de eindzege, Vincenzo Nibali, al meteen een eerste slag door met zijn Astana-formatie naar de etappewinst te rijden. De eerste leiderstrui liet de Siciliaan in Sanxenxo aan zijn ploegmaat Janez Brajkovic.

Lang kon de Sloveen niet genieten van zijn tocht in het rood, want op dag twee had de Vuelta-organisatie de eerste zware bergrit al gepland. Brajkovic probeerde lang aan te klampen, maar moest samen met onder meer Samuel Sanchez en Rigoberto Uran alsnog het peloton laten wegrijden. De Ier Nicolas Roche daarentegen trok zijn goede Tour-vorm door, en won in Balona. Nibali eindigde vooraan, en werd de nieuwe leider.

Een dag later zette de 41-jarige Amerikaan Chris Horner verrassend de favorieten een neus op de Mirador de Lobeira. De renner van Radioshack-Leopard zette de aanval in op twee kilometer van de meet, waarna Nibali zijn Spaanse concurrenten het wit uit de ogen keek. Horner bouwde zijn voorsprong inmiddels uit, en greep naast de dagzege ook de leiderstrui. Niet voor lang, want een dag later heroverde Vincenzo Nibali het rood alweer.

De grootste stunt gedurende deze Vuelta kwam bijna van Tony Martin. De Duitse wereldkampioen tegen de klok reed in etappe zeven de hele dag alleen voor het peloton uit, en stond op vijf kilometer van de streep op het punt gegrepen te worden. Martin had echter nog een extra versnelling in petto, en kon weer verder wegrijden. Bijna greep hij de etappewinst, maar de Duitser strandde in het zicht van de haven.

Tony Martin kende geen succesvolle Vuelta, want ook een week later kon hij in zijn favoriete discipline, de tijdrit, niet de hoofdvogel afschieten. Fabian Cancellara bevestigde er immers zijn topvorm, en reed in Tarazona de concurrentie op een hoopje. Van de favorieten voor het algemeen klassement deed Domenico Pozzovivo de beste zaak, door als derde te finishen. Ook Vincenzo Nibali nam er afstand op zijn concurrenten voor de eindzege.

Wereldkampioen Philippe Gilbert liet zich inspireren door Cancellara, en ging de dag na de winst van de Zwitser zelf met de overwinning aan de haal. In een langgerekte sprint te Tarragona remonteerde Gilbert Edvald Boasson Hagen in de slotmeters. Voor de uittredende wereldkampioen betekende dit zijn eerste zege in de regenboogtrui.

De Vuelta-revelatie mag gezocht worden in het Argos-Shimano kamp. Warren Barguil toonde immers meermaals zijn klimmersbenen, en bleef in zowel de twaalfde als de zestiende etappe de favorieten voor nadat hij meegeschoven was met een lange vlucht. Daarnaast sleepte de jonge Fransman nog twee andere top 10-plaatsen in de wacht.

Naast zonnige dagen, werd de Vuelta dit jaar vooral gekenmerkt door het barre weer. In etappe veertien werden ijzige temperaturen en felle regenbuien de oorzaak van opgaves van een tal van toppers, waaronder Ivan Basso, Philippe Gilbert en Luis Leon Sanchez. De jonge Italiaan Daniele Ratto trok zich echter niets aan van de weersomstandigheden, en trok ten aanval. Ratto bleef alleen voorop, en boekte de mooiste zege uit zijn carrière.

Het gevecht om de eindzege leek inmiddels meer en meer te zullen uitdraaien op een tweestrijd tussen Vincenzo Nibali en Chris Horner. Van Nederlandse zijde ontbrak een topper in vooraan in het klassement, maar Bauke Mollema deed dat vergeten door de zeventiende rit te winnen. In de vlakke rit naar Burgos ontsnapte hij in de slotfase uit een uitgedund peloton. De Groninger was pas de eerste Nederlander die een Vuelta-rit won sinds Lars Boom in 2009.

Tot op de voorlaatste dag was onduidelijk wie de Vuelta zou gaan winnen, waardoor een strijd tussen Nibali en Horner op de Alto de Angliru over winst en verlies moest beslissen. Horner had een voorsprong van slechts drie seconden te verdedigen, maar werd meermaals bedreigd door zijn Italiaanse oppenent. In de slotfase bleek de Amerikaan echter de allersterkste, en won als oudste renner ooit de Vuelta.

De sprinters kregen geen gemakkelijke Vuelta voor de wielen geschoven. De slotrit in met finish in Madrid werd pas de tweede etappe die eindigde in een massasprint. De Australiër Michael Matthews toonde zich er, net als in de eerste sprint, de snelste van het pak. Tyler Farrar en Edvald Boasson Hagen – de andere grote sprinters aan de start – beëindigden zo met lege handen de laatste grote ronde van het seizoen.