De eerste zondag van april staat traditioneel de Ronde van Vlaanderen op het programma. Op Paaszondag 4 april gaat het tijdens een van de meest gerenommeerde voorjaarsklassiekers over 262 nerveuze kilometers tussen Brugge en Ninove. Stoempend op kasseien in een onvergelijkbare entourage is deze ‘Hoogmis van het Wielrennen’ uitgegroeid tot een monument op de wielerkalender.

Weersomstandigheden hebben in het wispelturige Vlaamse voorjaar vaak gezorgd een extra moeilijkheidsgraad. Bij regen en wind komen de echte Flandriens boven. WielerFlits kijkt in de week voor de 94e editie met drie voorbschouwingen vooruit. Vandaag blikken we in deel 1 terug op de historie van Vlaanderens Mooiste.

De oorsprong
De geboorte van de Ronde van Vlaanderen dateert van 25 mei 1913. Tijdens deze eerste editie reden 37 deelnemers en vijf volgwagens over onverharde wegen. Oprichter Karel Van Wijnendaele wilde met de Ronde – in navolging van Henri Desgrange en zijn Tour de France – zijn krant Sportwereld promoten. Paul Deman kwam in Gent als winnaar over de finish en werd de eerste naam op wat uit zou groeien tot een indrukwekkende erelijst. De Ronde maakte helden van renners als Briek Schotte (winnaar in 1942 en 1948), Rik Van Steenbergen (1944 en 1946), Rik Van Looy (1959 en 1962), Eddy Merckx (1969 en 1975), Edwig Van Hooydonck (1989 en 1991) en Johan Museeuw (1993, 1995 en 1998).

In de beginjaren werd de Ronde van Vlaanderen nog op dezelfde dag verreden als Milaan-San Remo, waardoor het lang een Belgische aangelegenheid bleef. In de jaren ’20 wisten de toppers van de piste succesvol de overstap te maken naar de weg, en leverden daardoor een bijdrage aan het populariseren van het wielrennen op de weg. De Ronde groeide uit tot een monument op de wielerkalender, ondanks de tussenkomst van twee wereldoorlogen. De toenemende populariteit zorgde ervoor dat mondjesmaat ook buitenlandse renners aan de start verschenen. De Zwitser Heiri Suter was in 1924 de eerste buitenlandse winnaar. In de jaren ’40 werd Achiel Buysse de eerste renner die de Ronde drie maal zou winnen.

In 1948 besloten de organisatoren van de belangrijkste Europese wielerkoersen zich te verenigen in de Challenge Desgrange-Colombo. Dankzij dit regelmatigheidsklassement kreeg de Ronde een internationaler deelnemersveld. Fiorenzo Magni wist begin jaren ’50 de Ronde zelfs drie jaar op rij te winnen. Het leverde de Toscaan de bijnaam ‘Il Leone delle Fiandre’ op. De eerste Nederlandse zege zou volgen in 1953.

Nederlandse zeges in Vlaanderen
Het was op 5 april 1953 een koers met rotweer: veel regenbuien en veel wind, weer waarin de Beul van ’t Heike zich thuis voelde. Wim van Est versloeg in Wetteren de Belg Desirée Keteleer in een sprint-a-deux. Het zou de eerste zijn van negen Nederlandse zeges in Vlaanderen. Twaalf jaar later was Jo de Roo de volgende. In wederom beestenweer kwam hij als eerste over de finish in Gentbrugge, dat inmiddels finishplaats was geworden. De Zeeuw versloeg daar de sterker geachte Belg Ward Sels.

In 1971 kwam er een derde Nederlander op de erelijst. Toen was het Evert Dolman die profiteerde van een mindere dag van Eddy Merckx. In de straten van Gentbrugge sloeg hij een gat van twee seconden, waardoor hij zijn medevluchters kansloos liet. De Rotterdammer zorgde voor een onderbreking in de zegereeks van de Belg Eric Leman, die begin jaren ’70 de derde renner werd die de Ronde drie maal wist te winnen. Hij werd in 1974 opgevolgd door Cees Bal. De jonge Zeeuw won de Ronde op pure frustratie nadat zijn kopman Joop Zoetemelk enkele dagen eerder hem de eindzege in de Catalaanse Week ontnomen had. Na vijf Belgische zeges (met een tumultueuze editie die de Vlaeminck won in 1977) was het in 1979 de beurt aan Jan Raas. De Zeeuwse klassiekerkoning demarreerde op de slotklim waarna zijn medevluchters hem niet meer terug zagen.

In 1981 schreef Hennie Kuiper de Ronde bij op zijn imposante erelijst. Dat het de hoogtijdagen van het Nederlandse wielersport betrok blijkt uit het feit dat het podium compleet Nederlands was. Frits Pirard werd tweede, voor Jan Raas. De bebrilde Raleigh-renner zou twee jaar later voor de tweede keer solo als eerste in Meerbeke aan komen. Een zege van Johan Lammerts in 1984 werd de vierde Nederlandse overwinning in zes jaar tijd . Twee jaar later won Adrie van der Poel met wat voorlopig de laatste Nederlandse zege in de Ronde van Vlaanderen is. Erik Dekker was er in 2001 nog het dichtste bij. Hij werd in een sprint van een kleine groep verslagen door de Italiaan Bortolami.

Ronde van Vlaanderen 2009
Ook in 2009 wist er geen Nederlander een hoofdrol te spelen. In de 93e editie van de Ronde van Vlaanderen tekenden de Belgen Filip Meirhaeghe en Wim De Vocht samen met de Fransman Sébastien Turgot en de Wit-Rus Aleksandr Kuschynski voor de vroege vlucht. De wedstrijd kende een snel begin, de eerste twee uur werden met een gemiddelde van 49 kilometer per uur afgewerkt. Op de Wolvenberg na 167 kilometer lieten Kuschynski en De Vocht hun medevluchters achter zich. Net voor de Koppenberg ontstond er een nieuwe kopgroep met Leif Hoste, Sylvain Chavanel, Manuel Quinziato, Frédéric Guesdon, Daniel Lloyd en Marco Bandiera. In het peloton ontstond een strijd tussen de topfavorieten Tom Boonen en Filippo Pozzato.

Op de Valkenberg viel de kopgroep uiteen en ontstond er een nieuwe leidersgroep waar naast Boonen en Pozzato ook Stijn Devolder deel van uitmaakte. Een aanval van Quinziato werd beantwoord door Chavanel. Preben van Hecke ging in de tegenaanval en kreeg op de Eikenmolen gezelschap van Devolder. In Geraardsbergen vonden de twee aansluiting, waarna Devolder op de Muur vol door ging en solo op kop kwam. Hij gaf in een indrukwekkend eindschot zijn leiderspositie niet meer af en zou in Meerbeeke zijn tweede Ronde van Vlaanderen op rij winnen.

Uitslag Ronde van Vlaanderen 2009

Ronde van Vlaanderen
Eerste zege: Paul Deman in 1913
Winnaar vorig jaar: Stijn Devolder
Meeste zeges: Achiel Buysse, Fiorenzo Magni, Eric Leman en Johan Museeuw (allen 3)
Nederlandse overwinningen: Wim van Est (1953), Jo de Roo (1965), Eef Dolman (1971), Cees Bal (1974), Jan Raas (1979 en 1983), Hennie Kuiper (1981), Johan Lammerts (1984) en Adrie van der Poel (1986)
Erelijst

Lees ook
De favorieten
Het parcours