Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Volgend Eritrees toptalent Mulubrhan kroont zich tot Afrikaans kampioen
Het wielrennen in Eritrea beleefde zondag het hoogtepunt in haar geschiedenis. Biniam Girmay werd de eerste Afrikaanse winnaar van een grote, Vlaamse voorjaarsklassieker. Maar er was nog meer succes voor het wielergekke land: een volgend toptalent kroonde zich namelijk tot Afrikaans continentaal kampioen. Henok Mulubrhan kwam zondagmiddag als eerste over de meet tijdens het kampioenschap.
In Egypte staan deze week de kampioenschappen van het continent Afrika op het programma, de tegenhanger van bijvoorbeeld het EK en de pan-Amerikaanse kampioenschappen. Ook de Aziatische kampioenschappen zijn deze week, meer bepaald in Tadzjikistan. Daar won Astana Qazaqstan-renner Yevgeniy Fedorov eerder afgelopen weekend goud op de tijdrit.
Terug naar Afrika: de bekende Egyptische badplaats Sharm-el-Sheikh was het decor voor de wegwedstrijd, terwijl eerder deze week de tijdritten plaatsvonden in de hoofdstad Caïro. Daar bleven in een koers over 150,6 kilometer in de finale elf renners over, waarvan er uiteindelijk negen zouden sprinten om de titel. Daarin was Mulubrhan sneller dan de Zuid-Afrikaan Reinardt Janse van Rensburg en Hamza Amari uit Algerije.
De 33-jarige Janse van Rensburg zit sinds het stoppen van Qhubeka NextHash zonder ploeg, na acht seizoenen op WorldTour-niveau. “Tweede achter dit beest”, tweette hij na afloop met de bovenstaande foto. “Ik had een goede versnelling in de eindsprint, maar Henok was simpelweg sneller vandaag”. Mulubrhan won eerder deze week ook al zilver op de tijdrit, achter Gustav Basson.
Volgend toptalent uit Eritrea
Mulubhran moet samen met Girmay het wielrennen in Afrika gaan dragen. De 22-jarige Eritreeër geldt namelijk net als de winnaar van Gent-Wevelgem als toptalent. Hij had een profcontract getekend bij Qhubeka NextHash, maar dat kwam te vervallen door het stoppen van die ploeg. De jongeling woont al een paar jaar in het Italiaanse Lucca en staat vooral te boek als een goede klimmer met een sterk eindschot.
Zo werd hij in 2020 al elfde in de door Tom Pidcock gewonnen Giro d’Italia voor beloften. Vorig jaar verzamelde hij een batterij aan ereplaatsten in Italiaanse (beloften)koersen. Ook werd hij zesde in de door Ben Hermans gewonnen Giro dell’Appennino (UCI 1.1) en negentiende in de Tour de l’Avenir. Dit jaar werd hij al zesde in de Tour of Antalya en vijfde in de Tour of Rwanda. Hij rijdt bij het Duitse BikeAid, ‘waar hij niet had moeten rijden’.
Dit bericht op Instagram bekijken
Mulubrhan had uiteraard wel een contract gekregen bij Qhubeka voor dit jaar. Maar was voor echt ieder PCT team een absolute versterking geweest nadat dat niet door ging.
Al speelt het hieronder aangehaalde uitblijven van ontwikkeling van vorige talenten wellicht wel een rol.
Dat hij nu na winst op een bijna pensioengerechtigde derderangs sprinter in een apart bericht als toptalent wordt neergezet, heeft meer met de overwinning van Girmay en de hieruit volgende Eritrese hype te maken dan de prestatie zelf. PCT zou niet gek zijn WT voor de meeste ploegen een long shot.
Al ben ik het wel met je eens dat hij wel goed mee zou moeten kunnen op pct niveau.
Wielerflits besteedt er nu misschien wat meer aandacht aan door de overwinning van Girmay, maar de case van Mulubrhan leeft op bvb Twitter toch al wel wat langer, met name omdat hij eigenlijk in juli vorig jaar al een WT contract had voor 2022 en toen dat niet doorging zoveel moeite had om ergens anders onderdak te vinden.
Ik beweer zeker niet dat Mulubrhan een wereldtalent is dat het sowieso zou maken in de World Tour. Zoals ook bij andere beloften zijn prestaties bij de beloften geen garantie voor prestaties bij de profs en omgekeerd kan het dat wie bij de beloften niet meteen topresultaten reed bij de profs plots wél komt bovendrijven.
Ik geef gewoon aan dat het voor wie niet uit klassieke wielerlanden komt er veel meer obstakels zijn om überhaupt een kans te krijgen.
Zelfs Girmay is er uiteindelijk maar met veel volharding en een omweg via Delko geraakt. Terwijl die gast een VO2 max van 85 heeft en al van op heel jonge leeftijd zijn klasse liet zien. Was hij een Italiaan geweest, waren de WorldTour teams er al drie jaar geleden om aan 't vechten, en niet de WorldTour teams van het niveau Intermarché.
(en nog even herhalen: niet alleen Afrikaanse renners hebben met dit probleem te maken)
In 2018 bij zijn intrede in Europa versloeg hij doodleuk Eddy Evenepoel, het allergrootste talent van allemaal op dat moment. Echter in de seizoenen erna was er nauwelijks interesse, en moest het uiteindelijk van één van de mindere PCT ploegen komen om deze jongen prof te maken.
Mulubrhan is in mindere mate hetzelfde verhaal. Heeft gewoon al jaren resultaten waarmee de gemiddelde jongeling van Europese afkomst makkelijk een contract afdwingt. En zo zijn er nog wel wat voorbeelden te verzinnen.
Echt alles wijst erop dat Afrikaanse renners gewoon veel minder snel in aanmerking komen om prof te worden.
Maar net zoals bij de Zuid-Amerikanen zal het succesverhaal van Girmay wel zijn gevolgen hebben. Na Bernal wilde ook elke PCT of WT-ploeg plots een of twee Colombianen in dienst, al reden ze nog maar een jaar met een fiets of was hun beste uitslag een 15e plaats in het nationaal kampioenschap U23. Met Mulubrhan, Tesfatsion en Girmay hebben ze nu wel weer 3 veelbelovende jongens van 21-22 jaar, ik denk dat die eerste twee snel zullen worden opgepikt door grotere teams.
Ik kan me nog wel herinneren van Teklehaimanot live dat deze de godganse tijd omzwermd werd door een groepje fans die een hoog inhuurgehalte hadden.
Daar zijn verschillende redenen voor, denk ik.
Onbekendheid met het Afrikaanse wielrennen, minder connecties, extra beslommeringen zoals visa die in orde gebracht moeten worden (dat speelt naar het schijnt ook mee bij het niet-rijden van de Ronde door Girmay, hij moet gewoon even terug omdat hij meer dan 90 dagen in Europa is geweest).
Voor Mulubrhan is het extra jammer natuurlijk, omdat die eigenlijk al een WorldTour contract had voor dit jaar bij Qhubeka, tot die niet meer doorgingen.
Dat is natuurlijk wel lastig voor zo'n jongen, dat die dan slechts met veel moeite een contract vindt op continentaal niveau. Ik heb er in februari een interviewtje met hem over gedaan:
https://cyclingwatcher.wordpress.com/2022/02/18/interview-henok-mulubrhan/
Als Eritrea inderdaad bulkt van het talent, dan zie ik wel een rol voor de UCI om daar structuur in aan te brengen en de kansen van deze talenten te verbeteren. Hoe internationaler het wielrennen wordt, des te interessanter als je het mij vraagt.
De vorige Afrikaanse kampioen Ryan Gibbons had er ook eentje, zij het wel de team UAE versie, dwz onopvallend zoals al hun kampioenschapstruien.
Op de tweede foto achter het linkje hieronder zie je hem het beste:
https://www.instagram.com/p/CSjLw4ks2k_/?utm_medium=copy_link