Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Van der Poel, Alaphilippe en Bernal schudden wielerwereld wakker in Strade Bianche
Opinie Een kopgroep van acht man die elegant door het schilderachtige Toscaanse landschap bewoog. Ongeacht wie van dit achttal de Strade Bianche zou winnen, deze kopgroep was een overwinning voor de wielersport.
Op de Monte Sante Marie op circa vijftig kilometer van de streep, wisten deze renners reeds een schitterende editie van de Strade Bianche naar hun hand te zetten. Vanaf dat moment kregen we acht namen van voren te zien, die de wielersport in alle facetten vertegenwoordigen: Mathieu van der Poel, Wout van Aert, Julian Alaphilippe, Tadej Pogacar, Egan Bernal, Thomas Pidcock, Quinn Simmons en Michael Gogl. Een bont gezelschap van veldrijders, klassiekerspecialisten, allrounders, ronderenners en grote talenten.
Het is een discussie waar veel grote partijen in de wielersport al enige tijd op attenderen. Wil je wielrennen tot een grote mondiale sport laten uitgroeien, dan zal er een topkalender met minder wedstrijden moeten worden gemaakt. Alleen dan lukt het om de beste renners overal met elkaar te laten strijden. Er is al eens geopperd dat deze A-league uit maximaal 100 koersdagen moet bestaan en dat de iedere renner op het hoogste niveau verplicht is om aan minimaal 70% van deze wedstrijden deel te nemen. Dit stuitte natuurlijk op bezwaren van vooral de Giro d’Italia en Vuelta a España die voor de realisatie van dit plan hun ronde minimaal een week zouden moeten inkorten. Het plan leeft echter nog steeds bij een groot deel van de ‘stakeholders’ binnen de professionele wielersport.
Toch is de Strade Bianche 2021 een belangrijk signaal voor de wielersport. De koers over de grindwegen en de steile Toscaanse heuvels heeft zich de laatste jaren ontwikkeld als een topkoers voor allrounders. Pas vijftien edities oud, maar nu al een klassieker met een monumentale uitstraling.
Bernal, Alaphilippe en Van der Poel strijden om de zege in Strade Bianche – foto: Cor Vos
In theorie lijken de ‘Vlaamse’ coureurs in het voordeel. Je moet op de onverharde wegen immers over een grote behendigheid op de fiets beschikken. Niet zo extreem als op de kasseien, maar de beheersing van de fiets is wel essentieel. Fabian Cancellara wist in Siena driemaal te winnen, maar ook Michael Kwiatkowski, Zdenek Stybar, Philippe Gilbert, Wout van Aert, Julian Alaphilippe en Mathieu van der Poel eisten in het Toscaanse land de hoofdprijs op.
Daarom was het te verwachten dat Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Julian Alaphilippe in de bewuste kopgroep zaten. Veldrijder Thomas Pidcock is de neo-prof met de meest verwachtingen, de Oostenrijker Michael Gogl een revelatie met een echt ‘Vlaams’ postuur en over de pas 19-jarige Amerikaan Quinn Simmons zijn al genoeg lofliederen geschreven. Dat de laatste twee Tour de France-winnaars Tadej Pogacar en Egan Bernal mee de koers zouden maken, was misschien wel de grootste surprise.
En juist die hoofdrol in de Strade Bianche van de twee jonge Tour-winnaars is een bouwsteen waar de wielersport iets mee moet doen. Het wielrennen leeft te veel in vooroordelen. Veertig jaar geleden moest je nog op de ochtend voor een wedstrijd biefstuk en spaghetti eten wanneer je een kans op een kort resultaat wilde maken. Rond de millenniumwisseling moest je rond de dertig jaar zijn voordat je in de klassiekers naar het podium kon kijken. Tien jaar geleden riepen we nog dat je als jonge prof rustig gebracht moest worden en dat het Vlaamse werk niet met de Waalse heuvels is te combineren.
En de laatste decennia waren we nog overtuigd dat ronderenners een ander profiel dan de klassiekerspecialisten hebben. Tour-winnaars als Miguel Indurain, Lance Armstrong, Jan Ullrich, Alberto Contador en Chris Froome lieten zich immers in hun gloriejaren zelden in het eendagswerk zien.
Het zijn zoveel niet onderbouwde beweringen die steeds als bewezen waarheden in het peloton worden aangenomen. Gelukkig hebben we tegenwoordig jonge renners die dankzij de passie waarmee ze koersen, al die wijsheden van de zogenaamde pseudo-wetenschappers in de prullenbak gooien.
Julian Alaphilippe en Egan Bernal in de Strade Bianche. foto: Cor Vos
Julian Alaphilippe leek in 2019 ineens een gevaarlijke outsider voor de Tour-zege. Mathieu van der Poel deed vorig jaar twee weken voor zijn zege in de Ronde van Vlaanderen nog mee voor de overwinning in Luik-Bastenaken-Luik. Wout van Aert won de vorige Tour massasprints en was ook de meesterknecht op cols van hors-categorie. En op zaterdag 6 maart 2021 constateren we dat Egan Bernal en Tadej Pogacar (beiden kennen overigens ook een bescheiden geschiedenis als veldrijder) mee doen om de zege op de onverharde wegen van de Strade Bianche.
Laat de beelden van deze klassieker dan ook zien wanneer alle wielerbobo’s weer met elkaar om de tafel gaan om te kijken hoe ze de wielersport populairder kunnen maken. Deze Strade Bianche is de beste reclame om de wielersport mondiaal aanzien te geven. Hoe wij als wielerliefhebbers uit de Lage Landen ook juichen om onze sport, globaal gezien is het wielrennen niet populairder dan judo en handbal. Dat was drie jaar geleden nog te lezen in een rapport van IMG.
De enige oplossing om de sport verder te globaliseren, is een kalender waar de beste renners elkaar steevast tegenkomen in de grootste koersen. Dit moet het uitgangspunt worden bij de verdere herstructurering van het wielrennen. Dat kan alleen maar, wanneer we niet blijven hangen in de historie van onze sport. Juist met deze nieuwe generatie moeten we durven vooruit te kijken.
Dus zwijg over het vooroordeel dat de kasseien van Le Nord niet in de Tour de France thuis horen. Nee, de helden van de Tour de France horen zich juist ook op kasseien van Parijs-Roubaix thuis te voelen. Wielrennen moet niet een sport van de specialisten, maar van de allrounders worden. Als kampioen behoor je ieder aspect te beheersen.
De wereldkampioen veldrijden die uiteindelijk de wereldkampioen op de weg en de Tour-winnaar van twee jaar geleden in een klassieker vloert. Hoe mooi kun je de diversiteit van het wielrennen krijgen als in deze Strade Bianche. Het enige historische in deze moderne opvoering van het wielrennen, was op deze eerste zaterdag in maart het decor.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Er moet meer exposure zijn door middel van media: op tv en op live streams. Je moet je ook afvragen waarom bijvoorbeeld de NOS gisteren maar een magere samenvatting van de wedstrijd gaf, wat geen enkel idee gaf van de schoonheid en de spanning van de wedstrijd en wat er eigenlijk gebeurd was.
De charme van de wielerkalender zoals die nu is is dat er topwedstrijden zijn, waar ploegen en renners zelf beslissen waar ze starten. Dwingen ze allemaal aan alle wedstrijden mee te nemen is erg geforceerd. Worldtourteams zijn toch al verplicht te starten? Tevens zijn er wedstrijden op wat lagere niveau's waar ze ook aan deelnemen in mindere mate en waar mindere goden en talenten zich ook eventueel in the picture en in het Wordtourcircuit kunnen fietsen.
De aangepaste kalender van 2020 laat wel zien wat er dan gebeurt: de klassiekers en grote ronden werden wel gehouden, maar renners in het onderliggende circuit waar veel wedstrijden waren geannuleerd kregen geen exposure en moeten maar zien of ze de kans nog eens gaan krijgen om in de Worldtour te komen.
Het is prima om de structuur van de wielersport tegen het licht te houden, maar dan denk ik meer aan het verdienmodel, Het is ook een sport die behoorlijk steunt op traditie, met rigoreuze hervormingen kan je meer kapot maken dan je lief is.
Dat er wat moet veranderen in de wielersport is ook duidelijk. Niet voormij of mijn generatie, maar wel als je de sport interessant wilt houden voor de jeugd. Mijn zoontje van 10 kent alle namen van wielrenners, maar haakt pas in de laatste 5 tot 10 kilometer in. Daarvoor vinden ze alles vreselijk saai. En eerlijk gezegd: zelfs ik als groot liefhebber vindt dat vaak. Zelfs gisteren.
De conservatieve hang naar traditie zit hem niet zozeer in de kalender, maar in het parcours en vooral de regelgeving. Onderweg moet er meer gebeuren. En dan niet altijd loodzware heuvels of bergjes die iedereen dan toch en masse oprijdt, omdat je weet dat er over 20 kilometer nog zo'n pukkel komt. Ik zou eerder onderweg kiezen voor bonusseconden (en dan niet die lullige 6, maar gewoon 30).
Bij eendaagse koersen is dat lastig, bij rondewerk levert het echt meer attractief koersen op. En daar zit watmij betreft het probleem ook. De meeste eendaagse koersen vind ik aantrekkelijk.
Misschien ga ik teveel bij mezelf af. Ik smeekte mijn ouders dat we niet naar Ponypark Slagharen zouden gaan, omdat er een mooie bergetappe op het programma stond ;-) En ik kon gerust drie voetbalwedstrijden achter elkaar zien.
Ik merk dat kinderen een wielerwedstrijd vaak saai vinden. En ik over het algemeen ook best, maar goed ik ga er wat bij werken, lees een boek, zit wat te Wielerflitsen en volg zo de koers.
De aandachtsspanne!
Heel simpel gesteld wil hij een champions league. Heel leuk, maar de voetbalteams spelen in hun eigen competities ook niet tegen alleen maar topploegen en af en toe bij loting in Champions league tegen elkaar.
Een competitie met alle toppers structureel tegen elkaar maak je de doorstroming vanuit de jeugd alleen maar lastiger. In een koers met een paar toppers is het makkelijker je ertussen te rijden dan wanneer alle toppers aan de start staan.
Volgende punt is dat een groot percentage van toppers in een koers vaak ook leidt tot een verstikkende werking van de koers. De belangen om punten gaan dan veel groter worden.
Je hebt nu het geluk dat je renners als van der Poel, Van Aert, Alaphilippe en Hirschi hebt die koers willen maken. Een paar jaar geleden had je met jongens als Vakverdeling, Kwiat en Matthews jongens die een sterk eindschot hadden en daar op gokken. Dat kan over een aantal jaren weer zo zijn. Dan krijg je onderling alleen maar sprintjes.
Ik vind juist dat de koersen zich de laatste jaren positief ontwikkelen en dat je dat in bovenstaand verhaal alleen maar weer tegenwerkt.
Dit vind ik de charme van de wielersport. Er zijn verschillende parkoersen voor verschillende type renners. Niet alle renners zijn allround en daar moeten we ook niet naar toe willen.
De Strade Bianchi was gisteren een mooie koers met droog weer, als het zou regenen dan had je denk toch een andere koers gehad met een aantal andere renners meer op de voorgrond. Nu kwam in de Stade Bianchi toevallig alles samen met verschillende type renners die om winst streden. Dit is slechts bij een beperkt aantal eendaags koersen het geval.
In Parijs-Roubaix zal je Bernal en Pogacar niet van voren zien, ook in de Scheldeprijs niet. Moeten deze wedstrijden dan verdwijnen, veranderen omdat in het huidige tijdperk en in de toekomst de jongere generatie geen interesse meer heeft de wielersport (op tv) te volgen ?! vanwege het geringe spektakel in sommige wedstrijden?
Als je interesse in de wielersport hebt, dan kijk je en volg je het en anders niet.
waarom moet wielrennen globaliseren....