Niels Bastiaens

• maandag 29 september 2025 om 08:24

Interview Voor het eerst in bijna twee jaar is Matthew Dinham dit weekend aan de finish van een wielerwedstrijd gekomen. U weet wel, het Australische talent van Picnic PostNL, die in 2023 niet zo ver na Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Tadej Pogacar zevende werd op het WK in Glasgow van 2023, maar nadien door een vervelende enkelblessure werd uitgeschakeld. Bij zijn terugkeer in het peloton in de Maleisische Tour of Langkawi doet de nog altijd maar 25-jarige Aussie zijn verhaal.

Weinig renners die in achtdaagse door Maleisië met zo’n glimlach rondrijden als Dinham. “Ik wist niet hoe het zou voelen om terug in een peloton te rijden na al die tijd dat ik thuis op de zetel lag, maar het voelde snel terug comfortabel. Ik kan niet blijer zijn, dat ik terug met de jongens op pad kan en mijn dromen kan nastreven. Ik heb hard moeten werken om hier terug te kunnen staan, dus ik kan alleen maar blij en ongelooflijk trots zijn”, vertelt hij aan onze microfoon.

Het hele medische traject van Dinham is niet op een A4’tje samen te vatten. Kort gezegd begon zijn verhaal in het najaar van 2023, toen Dinham een plotse pijn in zijn voet voelde na een hiking-sessie met de ploeg na het seizoen. Tijdens de terugvlucht naar Australë verergerde zijn klachten. Onderzoek bracht een stressfractuur (een scheurtje in een bot) aan het licht, maar dat probleem bleek niet zo simpel op te lossen. Althans, de fractuur zelf heelde wel, maar bracht veel complicaties met zich mee. Een remedie bleef uit.

“Ik kon niet meer wandelen”
Met Dinham ging het van kwaad naar erger. “Ik kon gewoon niet meer normaal leven. Het lukte me op een bepaald moment niet meer om langer dan een kwartier te wandelen zonder pijn, en op de fiets slaagde ik er niet eens in om een herstelritje goed af te werken. Niet alleen als sportman is dat vervelend, maar ook als mens wilde ik toch op een bepaalde manier actief kunnen zijn.”

Dinham aan het werk in de Tour van 2023 – foto: Cor Vos

“Ik denk dat ik 7 MRI-scans heb ondergaan, maar ook 6 echografieën, röntgenfoto’s, zenuwgeleidingsonderzoeken, enzovoort. Alles wat je kunt bedenken, maar ze vonden niets. Het heeft tot die laatste MRI geduurd voor ze erop uitkwamen dat er bijkomende aders het tarsaal tunnelsyndroom in mijn enkel veroorzaakten. Dat was de grote opluchting waar ik al zo lang op hoopte. Als de scans elke keer tonen dat alles gezond is, maar je kunt niet eens meer wandelen, dan is dat heel lastig om mee om te gaan.”

Na de diagnose bleek een operatie de enige optie, maar wel eentje met serieuze risico’s. “Er was 70% kans dat er verbetering zou zijn aan mijn enkels, of dat het zou blijven zoals het was. Maar er was ook 30% kans dat de pijn nog erger zou worden. Maar ik was bereid om dat risico te nemen, omdat ik op die manier niet kon voort leven. Het was even eng, maar ik wist dat het de juiste keuze was.”

Dinham ging onder het mes en dat bracht de gehoopte oplossing, maar dat neemt niet weg dat de Australiër er twee rotjaren heeft opzitten. “Het is echt heel lastig geweest. Ik heb veel op mijn goede vrienden moeten rekenen”, vertelt hij. “Het lastigste was om geen structuur in je leven te hebben. Als je prof bent, dan sta je op en dan weet je dat je overdag moet fietsen. Maar als je niet kunt trainen, wat doe je behalve fysio en medische onderzoeken dan? Ik ben terug naar de universiteit gegaan en dat gaf me die structuur.”

Anderzijds herbevestigde die lastige maanden ook Dinhams liefde voor de fiets. “Ik kom uit Australië en ik heb veel heb veel moeten opofferen om het tot een goed niveau te schoppen. Het risico om dat te verliezen, geeft je ook meer appreciatie. Ik rijd al met de fiets sinds ik 4 jaar ben. Ik heb altijd van de sport gehouden. Als ik op de zetel lag voor en na de operatie, was alles waaraan ik kon denken: laat me alstublieft terug fietsen. Als ik mijn vrienden naar hun jobs zag gaan, besefte ik wat voor privilege dit is.”

Dinham in de kopgroep van dat bewuste WK – foto: Cor Vos

Comeback in Maleisië
Vol motivatie ging Dinham aan de slag, om de start in Langkawi nipt te halen. “Als de wedstrijd een week vroeger was geweest, had ik het niet gehaald. Het was een race tegen de klok, maar we wilden mezelf ook niet zonder deftige voorbereiding of voldoende training terug voor de leeuwen gooien. De ploeg heeft er altijd op toegekeken dat ik niet over mijn toeren moest gaan. Maar ik heb wel hard moeten werken.”

“Momenteel sta ik nog niet waar ik had willen staan”, legt hij uit. “Maar dat ik dit seizoen nog in actie kan komen, is al een overwinning op zich. Het niveau in Azië is niet zo hoog als in Europa en we rijden voor het grootste deel sprintersritten, wat het iets gemakkelijker maakt om erin te komen. De Ronde van Guangxi wordt nadien een beetje zwaarder, maar na mijn eerste dag terug in koers, heb ik er wel vertrouwen in. Ik moet vooral terug de ‘racing spirit’ voelen met het oog op volgend jaar. Dat is het belangrijkste.”

• 

  7 okt

  Lees ook Matthew Dinham werd vorig jaar zevende op WK, maar reed heel 2024 geen koers uit

  7 okt

Want jawel, tijdens zijn herstel beloonde Picnic PostNL Dinham met een nieuw contract voor de komende twee seizoenen. “Het voelt alsof ik terug neoprof ben”, lacht Dinham. “Vergeet niet dat toen alles begon, ik nog maar acht maanden op het hoogste niveau had gereden. Als ik toen al zo goed kon rijden op het WK, was veel belovend. Ik ben dat goede momeentum helaas kwijt, maar in mijn achterhoofd heb ik alleen maar gewerkt om dat terug te krijgen. Ik heb geen idee hoelang dat zal duren, maar ik ben zeker dat ik het kan.”

Daar heeft Dinham veel voor over. “Ik ga geen off-season nemen. Ik blijf heel de winter doortrainen, om hopelijk vroeg in 2026 terug te kunnen koersen in eigen land met de Tour Down Under en enkele andere mooie koersen. Wat er daarna volgt, blijft afwachten. Ik zie mezelf in eerste instantie onze leiders als Oscar Onley zo goed mogelijk ondersteunen, maar misschien kan ik vroeg of laat mezelf ook nog eens bewijzen.”