Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tour 2025: Tim Merlier neemt sportieve revanche na chaos in Duinkerke, Van der Poel behoudt geel
De derde etappe van de Tour de France 2025 is gewonnen door Tim Merlier. Op de dag dat Jasper Philipsen moest opgeven na een zware val, bleek de renner van Soudal Quick-Step in Duinkerke de snelste na een zeer chaotische finale en sprint, die werd ontsierd door een flinke valpartij.
Na de ritzege van Mathieu van der Poel in Boulogne-sur-Mer leek de derde etappe weer een uitgelezen kans voor de sprinters in deze Tour de France 2025. De renners kregen onderweg met de bekende Kasselberg (2,3 km à 4,5) immers maar één gecategoriseerde beklimming voor de wielen geschoven. Geen probleem voor de snelle mannen in het peloton, te meer omdat de renners na de top nog dertig kilometer moesten afleggen tot de finish in Duinkerke.
De sprinters moesten onderweg wel alert zijn op de wind, die op de open vlaktes in de finale een rol van betekenis kon spelen, maar met de voorspelde tegenwind leek de derde etappe toch ‘gewoon’ uit te draaien op een klassieke clash der rappe mannen. De eerste in deze Tour de France, want in de rit openingsrit naar Lille werden veel sprinters nog verrast door de verraderlijke zijwind.
- Start:
- 13:10 ( Valenciennes)
- Finish:
- 17:18 ( Dunkerque)
Mathieu van der Poel blinkt in zijn gele trui – foto: Cor Vos
Vergeefs wachten op een vlucht
Na wat oponthoud tijdens de neutralisatie, begon het peloton omstreeks 13.30 uur in miezerige weersomstandigheden aan de 178,3 kilometer lange rit. Het was vervolgens wachten op de vorming van de traditionele vroege vlucht, maar de renners hadden klaarblijkelijk geen zin om zich in deze omstandigheden bovenmatig in te spannen. Opvallend genoeg reed Jonas Rickaert – ploeggenoot van leider Mathieu van der Poel – even alleen voorop.
De Belg kreeg al snel gezelschap van Matej Mohoric van Bahrain Victorious, maar van een serieuze aanvalspoging bleek geen sprake. De twee renners lieten zich al snel weer oppeuzelen en vervolgens was het vergeefs wachten op een nieuwe vlucht. De renners reden aan een gemoedelijk tempo verder, waarbij er genoeg tijd was om te keuvelen. Was dit de voorbode voor een wandeletappe? Daar leek het wel op, al besloot Alpecin-Deceuninck zich wel op kop te zetten van het peloton.
Groene trui Philipsen valt letterlijk uit de Tour
De Belgische formatie onderhield in de daaropvolgende koersuren een strak tempo, maar verder viel er niet veel te beleven en dus te melden. In aanloop naar de tussensprint in Isbergues nam de wind en daarmee de nervositeit in het peloton toe, maar chaos bleef uit. Voor even dan, want bij de tussensprint was er plots commotie. Philipsen ging na een ongelukkige botsing met Bryan Coquard op hoge snelheid tegen de vlakte en de groenetruidrager greep meteen naar zijn sleutelbeen.
Een sportief drama voor Jasper Philipsen – foto: Cor Vos
In wat een geschiedenisloze etappe leek te worden tot de massasprint, moesten we afscheid nemen van de eerste drager van de gele trui en misschien wel gedoodverfde favoriet voor het puntenklassement. In het peloton moest men duidelijk even bekomen van het slechte nieuws, maar in de finale werd het tempo toch weer opgedreven, op weg naar de enige klim van de dag: de Kasselberg (2,3 km à 4,5).
Lepe Wellens neemt bergtrui over van ploegmaat Pogacar
Bij het ontbreken van een kopgroep, rook Tim Wellens zijn kans om de bergtrui over te nemen van zijn ploeggenoot Pogacar. De Belgisch kampioen sloop op kousenvoeten weg, werd geen strobreed in de weg gelegd door zijn collega-wielrenners en kon zo onbedreigd het enige bergpunt van de dag wegkapen. Daarmee was de buit voor Wellens binnen en dus liet hij zich weer vrijwillig inrekenen door het peloton, dat zich vervolgens kon opmaken voor de sprint.
Tim Wellens in de aanval richting de Kasselberg – foto: Cor Vos
Bij het ingaan van de laatste tien kilometer was het plots en komen en gaan van sprint- en klassementstreinen, wat gepaard ging met een gedrum van jewelste. Geen enkele ploeg kon echt de bovenhand houden, wat resulteerde in een enorme chaos en een valpartij op ruim drie kilometer van de finish, met Remco Evenepoel en Jordi Meeus als belangrijkste slachtoffers. De twee Belgen konden hun weg wel vervolgen, en omdat de valpartij plaatsvond in de laatste vijf kilometer, werd er geen tijdverlies aangerekend.
Chaos troef, Merlier neemt revanche
De renners die de eerste valpartij wisten te ontwijken, stormden als dolle stieren af naar de laatste gevaarlijke kilometer. In deze slotkilometer gingen opnieuw meerdere renners tegen de grond – waaronder Arnaud De Lie – maar Tim Merlier en Jonathan Milan kwamen hier zonder kleerscheuren door en vochten een verbeten duel uit voor de overwinning. Heel even leek Milan op weg naar zijn eerste Tourzege, maar het was Merlier die met een ultieme jump wist te zegevieren.
De Europees kampioen nam zo sportieve revanche voor zijn de eerste etappe naar Lille, waarin hij niet aan sprinten toekwam. Milan moest dus genoegen nemen met de ondankbare tweede plaats, Phil Bauhaus kwam als derde over de streep. Danny van Poppel was de eerste Nederlander op de achtste plaats, Dylan Groenewegen kwam niet verder dan plek veertien. Mathieu van der Poel bleef uit de problemen, eindigde als 24ste en gaat nog altijd aan de leiding in het algemeen klassement.
Het verschil tussen Milan en Merlier was zeer nipt – foto: Cor Vos
RIT 
JONGEREN 
BERG 
PNT 
AK 
1. parcoursbouwers
2, de renners
Met punt 2 bedoel ik, als renners er een wandeletappe van maken, dan geeft dat aan het eind een boost van: hoe rij ik mijn adrenaline in de laatste kilometers aan gort.
Maar Mathieu nog steeds in het geel
Maar goed, deze kamikaze-renners vragen ook gewoon zelf om gezeik. En dan kan je as always wel weer baar organisatie en parcours wijzen, maar het begint toch echt gewoon bin renners zelf.
Het sprintduel ansich was wel scherp tot op de streep, waar Merlier liet zien toch de snelste zijn.