Analyse De eerste twee sprintersetappes in de Tour de France van 2025 werden gekenmerkt door tal van incidenten en bijhorende valpartijen. De beschuldigende vinger werd nadien meermaals op Tourorganisator ASO gericht, anderen beweren dat de renners zich zelf schuldig maken aan roekeloos gedrag. Hoe dan ook is het interessant om alvast eens vooruit te kijken, hoe de aankomsten van de komende sprintersritten erbij liggen.

Veel vernauwingen, bochten en andere rotondes, of juist ideaal voor een koninklijke sprint? Voor beide scenario’s valt wat te zeggen, blijkt uit onze eigen analyse van de vijf resterende sprinterskansen in deze Tour de France.

De eerstvolgende sprinterskans belooft meteen al niet veel goeds. Er wacht de renners immers een finale die hen behoorlijk wat hindernissen oplevert. Dat begint al wanneer de renners op een dikke vijf kilometer van de streep langs de rivier La Mayenne komen rijden. Op zo’n 4,5 kilometer volgt een serieuze versmalling, die meteen voor wat opschudding zal zorgen. En dan moet er nadien nog heel wat bochtenwerk aankomen.

Houd u daarna vast voor een waar rollercoaster: op iets minder dan 4 kilometer van het einde draaien de renners scherp af naar rechts, maar hét sleutelpunt wacht op 3 kilometer van de eindstreep. Daar moet een rotonde worden overwonnen die 180 graden terugdraait – nooit gemakkelijk.

Tussen 2 en 1 kilometer van de streep volgen nog twee rotondes en een brug over de rivier en in de slotkilometer gaat de weg nog enkele keren flauw naar links en rechts. Pas op 200 meter van de streep op de Boulvard Pierre Elain zien de renners de streep. Eén gelukje: de finish loopt in de laatste anderhalve kilometer nog op aan 3% stijging, waardoor veel ploegen en renners zichzelf zullen elimineren.

Dan ziet de finale in Châteauroux er toch beter uit. De renners kennen de aankomst vermoedelijk uit 2008, 2011 en 2021, toen de brede (6,5 meter) Avenue de la Châtre telkens voor mooie en veilige sprintfinales met een laatste rechte lijn van 1,6 kilometer zorgde. Mark Cavendish won overigens alle drie die sprints.

Om in Châteauroux te geraken, wacht er natuurlijk wel eerst nog wat geharrewar. Iets voor de vlag van de laatste drie kilometer wordt het peloton plots opgeschrikt door een vernauwing. Na een korte brug over de treinsporen, moeten een scherpe bocht naar links op iets meer dan 2 kilometer van het einde en even later een bocht naar rechts het peloton op een lang lint trekken voor de (hopelijk) incidentvrije sprint.

Deze elfde etappe wordt een dubbeltje op z’n kant. Die finale wordt immers gekruid door drie klimmetjes van vierde en eentje van derde categorie. Normaal gezien zouden we alleen daarom al in Toulouse niet de gevaarlijkste finale moeten verwachten. Na de laatste klim op 8,8 kilometer van de streep zullen vermoedelijk immers niet te veel lead outs meer in het peloton zitten, áls we al een sprint krijgen.

Hoe dan ook is het voor de renners die wél nog present zijn, uitkijken naar de passage op 4 kilometer van het einde. Daar heeft de organisatie in het routeboek maar liefst drie ‘gevaardriehoeken’ op rij aangeduid: eerst wacht een scherpe bocht naar links, meteen daarna weer gevolgd door een middenberm waar de renners niet op mogen knallen.

Alsof dat nog niet genoeg is vernauwt de weg meteen daarna nog eens. In het slot draait de weg langzaam naar links, met op een kleine halve kilometer van het einde een rotonde op de Boulevard Lascrosses die langs rechts moet worden genomen. Een makkelijk slot kan je dat niet noemen.

In Valence wacht een aanloop naar de (vermoedelijk) voorlaatste sprint van het rondje die wordt gekenmerkt door behoorlijk wat rotondes. Dat is op 4, 3, 2,5 en 2 kilometer van de streep het geval. Het leuke is dat de renners die telkens aan beide kanten van de middenberm kunnen/mogen nemen, waardoor het gevaar tot een minimum beperkt blijft. Wellicht trekt zo’n rotonde het peloton op de verder lange, rechte weg wel op een lint, wat de veiligheid alleen maar ten goede komt.

Op 600 meter moet er wel nog een bocht naar links overwonnen worden, vooraleer het peloton terechtkomt op de Boulevard Franklin Roosevelt, een weg van zo’n 6,5 meter breed die uitermate geschikt lijkt voor een massasprint.

Dé sprint der sprinten! De aankomst op de Avenue des Champs-Elysées in Parijs gaat intussen sinds 1975 mee, maar zoals ongeveer iedere wielervolger intussen wel weet gaat dat lokale rondje in Parijs deels op de schop door de toevoeging van de Montmartre-kasseiklim. Die wacht een laatste keer op 6,5 kilometer van het einde, waarna de aanloop richting sprint dus ook grondig veranderd is.

We kennen die sprint in Parijs als een veilige sprint, meestal zonder noemenswaardige incidenten. Ook het nieuwe slot lijkt aan die eisen te voldoen: na de klim koersen de renners op lange brede wegen, zonder heel veel moeilijkheden. Iets na de vlag op 3 kilometer van het einde wacht wel een scherpe bocht naar links en op anderhalve kilometer nog een flauwe bocht naar rechts die het peloton op de Place de la Concorde brengt – weliswaar langs nog een andere zijde dan de vorige jaren.

Pas op zo’n 800 meter van de streep zal je het parcours dat we gewend zijn weer herkennen, met die flauwe bocht op de kasseitjes richting de laatste rechte lijn van 700 meter en 8 meter breedte.

Wie wint de Tour de France 2026?

Tadej Pogacar1.35

Jonas Vingegaard4.25

Remco Evenepoel15.00

Wat kost gokken jou? Stop op tijd. 18+Ontdek nu Unibet : 50 euro gratis weddenschappen voor nieuwe spelers