Zeau, net terug van een lang maar leuk dagje Düsseldorf met papa en breur. Vanuit ons Vianen de auto gepakt naar grensplaatsje Kaldenkirchen, daar waar de tijd heeft stilgestaan - letterlijk, de stationsklok blies om een zekere tien voor half drie z'n laatste tik uit - en je een station aantreft dat echt Oost-Duitsland ademde. Huizen in puin aan de ene zijde, wildgroei aan de andere en daaronder een stinkende tunnel vol met lege flessen. Een oudere man viste bierblikjes uit de prullenbak en goot zo de restjes naar binnen. Een verdwaalde kat stak meermaals het spoor over, waarschijnlijk ook moedeloos geworden van de troosteloosheid van de plaats. Wat een contrast met de boemeltrein richting Düsseldorf, tjokvol gezellige mensen die lekker een dagje Tour gingen kijken.

Goed, Düsseldorf. Gezellig druk maar ook geen rijen dik, dus we hadden zelfs na een stop voor een Weissen nog tijd zat om een goede plek uit te zoeken. Ons oog viel op de Frits-Roeber-Straße aan de buitenkant bij het uitkomen van een vrij linke bocht naar links, ongeveer vier kilometer van de finish. Het weer kwam rechtstreeks uit Kaldenkirchen meegekomen: grauw en constant miezerig, al viel het wel mee hoe droog we aan het eind van de dag nog waren. Het wegdek was wel spekglad en dat was volgens mij voor de thuiskijker ook wel te zien. Over het algemeen hebben de renners wel onder aardig vergelijkbare omstandigheden gereden, al was het aan het einde wel net iets heftiger.

Naast ons stond een echtpaar met een grote Welshe vlag, ze kwamen voor Thomas en Rowe. Jammer dat ze halverwege elders zijn gaan staan, want ik had ze best nog willen feliciteren met het uiteindelijke resultaat. Ook was er een oudere Belg die alle renners op de foto zette en daarna telkens aan ons vroeg wie de renner nou was - wij hadden als enige een startlijst. Verder nog even kunnen keuvelen met enkele Duitsers, in deze sport is geen plek voor rivaliteit.
We waren internetloos en de paar vlagen informatie van omstanders waren te beperkt om een goed beeld van de stand te krijgen, dus we moesten het doen met schattingen van tijd tussen twee renners en de manier waarop ze de bocht uitkwamen. De bocht in kwestie was een goede indicatie van wie uiteindelijk de knikkers verdeelden. Best een spannende manier om koers te volgen eigenlijk.

Twee renners hadden echt daadwerkelijk problemen in de bocht: Colbrelli nam alle risico's en moest zijn voet uit zijn pedaal halen om niet het hek in te pleuren; en Domont miste 'm volledig en ging rechtdoor. Hij viel volgens mij niet (was net buiten mijn blikveld), maar kwam wel volledig tot stilstand voor de bocht en moest terug worden aangeduwd door de mechanieker. Kantje boordje in elk geval.

Onder de indruk was ik onder anderen van: Thomas, Lutsenko, Buchmann, Boasson Hagen, Hollenstein en Arndt. Die reden stuk voor stuk de perfecte bocht. Martin en Van Emden (en vele anderen) moesten nog het gas loslaten bij het uitkomen, dat kostte ze toch wel een dikke seconde. Rowe, Maté en Bouhanni (die op moment van uitkomen door een kwijlende Ten Dam werd gedubbeld) hingen heel opzichtig de toerist uit. Roglic en Cummings waren ook behoorlijk voorzichtig in de bocht, maar die eerste was blijkbaar al gevallen. Vichot maakte zich nog kwaad op 't een of 't ander, vermoedelijk iemand in de binnenbocht die hem hinderde. De Zakarinaward voor lelijke stijl ging naar Navarro.

Glad was het zeker, en ondanks dat we geen asfaltkussen hebben gezien konden we wel enkele gevolgen waarnemen van eerdere crashes. Renners die sporen van valpartijen vertoonden waren: Durbridge, Gallopin, Thwaites, Bevin en Zabel. Verder heb ik er vast een paar nog gemist, ik heb niet alle ruggen gezien. Durbridge zag er het slechtst uit, die zat volledig rechtop en zijn start morgen is nog onzeker. Op Valverde en Izagirre werd vergeefs gewacht. Ik moest wel even schrikken Naesen respectievelijk Phinney door de bocht kwamen in plaats van de gewezen ploegmaats bij Movistar. Toen wist je eigenlijk al wat er komen ging. Weer een klap voor het Spaanse wielrennen.

Tot slot was me toch wel iets opgevallen: Duitsland loopt nog altijd niet warm voor wielrennen. Het dopingspook met o.a. Ullrich, Sinkewitz en Zabel hebben de wielersport echt een flinke knauw gegeven, en het waarschijnlijk gaat nog jaren duren voordat het volledig hersteld is. Bovenstaande namen zijn nog altijd onevenredig impopulair als je het vergelijkt met de buurlanden, en het vertrouwen is na al die jaren nog altijd niet terug. Kunnen Kittel, Greipel, Martin en Degenkolb nog zoveel winnen, sponsors blijven nog altijd weg en vooral de nationale koersen zitten in zwaar weer, met de Bayern Rundfahrt is vorig jaar de enig overgebleven Duitse meerdaagse met status ter ziele gegaan. Düsseldorf 2017 is een mooie stap in de goede richting, maar het is nog altijd slechts een stap.
Ik ben in de afgelopen jaren in Utrecht geweest voor de Tour en Apeldoorn/Nijmegen/Arnhem voor de Giro en het verschil was wel aanzienlijk. Deels door het weer natuurlijk, maar zeker ook deels door wat ik hierboven al schetste. In Apeldoorn waren de boomblaadjes nog net niet roze geverfd, hier in Düsseldorf bleef het bij een verdwaald bolletjesvlaggetje in de binnenstad. Ook het publiek leek minder uitgelaten dan in Utrecht of- wat ik er van op tv kon zien - Yorkshire. Uiteraard werd er voor elke renner gejuicht, maar er was geen sprake van een Deutsche Welle. In Utrecht kon je de Nederlandsers al van een kilometer horen aankomen door een kolkend publiek, hier was dat eigenlijk afwezig. Enkel Der Tony werd echt aanzienlijk enthousiaster aangemoedigd dan de rest. Maar sowieso waren er ook relatief weinig Duitsers aan de kant, ik heb misschien wel meer Nederlands gehoord dan Duits.

En ook nog even leuk om te vermelden nu het over het publiek gaat: de Eritreërs! Ze stonden in de scherpe bocht vlak voor de brug, meer aan het begin van het parcours dus maar we hadden er goed zicht op vanaf ons stekkie. Het was een behoorlijke massa, uitgedost met Eritreaparaplu's en Eritreavlaggen. Dat terwijl Tekle, Berhane, Kudus en Debesay geen van allen aan het vertrek stonden. Mooi om te zien dat de mensen uit een land met zo veel instabiliteit en waar het abominabel te stellen is met de mensenrechten via de sport zo'n krachtig positief signaal af kunnen geven.

Oja, en voor iemand die zelden met de Duitse treinen in aanraking is geweest: de NS heeft het in vergelijking prima voor elkaar.