Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tom Dumoulin neemt tijd voor zichzelf: “Ik was mezelf een beetje vergeten”
Video Tom Dumoulin heeft besloten voor onbepaalde tijd met wielrennen te stoppen. “Ik wil het graag heel goed doen voor heel veel mensen, maar daardoor ben ik het afgelopen jaar een beetje mezelf vergeten. Daar werd ik langzaam ongelukkig van. Vandaar dat ik er een tijdje tussenuit ga.”
“Ik voel al een behoorlijke tijd, maanden, misschien al een jaar eigenlijk, dat ik heel moeilijk weet hoe ik mijn weg moet vinden als Tom Dumoulin de wielrenner”, vertelt de Nederlandse renner in een video van zijn ploeg Jumbo-Visma. “Met de druk die erbij komt kijken, de verwachtingen van verschillende partijen. Ik wil het heel graag heel goed doen voor heel veel mensen, maar daardoor ben ik het afgelopen jaar een beetje mezelf vergeten. Wat wil ik eigenlijk, wat wil de mens Tom Dumoulin met zijn leven op dit moment? Dat is een vraag die al heel diep van binnen al een paar maanden aan het opborrelen is en ik krijg eigenlijk de tijd niet om die vraag te beantwoorden.”
Het leven als profrenner gaat immers maar door. “Maar die vraag zit er wel en ik kreeg steeds de tijd niet om die vraag eigenlijk te beantwoorden. Wat wil ik nou? Wil ik nog wielrenner zijn? Zo ja, hoe? Als ik de Tour wil winnen, hoe wil ik daarnaartoe werken? En nu heb ik het gevoel dat ik dat zelf even niet meer weet en dat ik die vragen steeds bij anderen neerleg om het maar voor iedereen goed te doen. Maar dat levert het resultaat niet op en dat levert in de eerste plaats ook mijn geluk niet op. Dus ik werd er gewoon langzaam ongelukkig van. Dat is gewoon zonde. Dus vandaar dat ik er een tijd tussenuit ga en wie weet waar het toe leidt.”
‘Rugzak van 100 kilo’
De winnaar van de Giro d’Italia 2017 wil de komende tijd in ieder geval veel praten en bellen met mensen. “Ik ga veel nadenken, wandelingetjes maken met de hond en op zoek naar: wat wil ik als mens met de fiets? Wat wil ik met mijn leven? Ik heb gisteren het besluit genomen. De ploeg steunt me daarin en het voelt goed. Het voelt alsof een rugzak van 100 kilo af is gegaan. Ik werd meteen vrolijk wakker. Het voelt zo goed dat ik eindelijk het besluit heb genomen om even tijd te nemen voor mezelf.”
Dumoulin voelt zich niet verdrietig om zijn beslissing. Hij kan zich voorstellen dat veel mensen het onbegrijpelijk vinden. “Maar daar heb ik me te lang van alles van aangetrokken, wat mensen ervan vinden. Het wordt een keer tijd dat ik voor mezelf op een rijtje krijg wat ík wil. Weet je, uiteindelijk zijn al die mensen, en de mensen in de ploeg, mijn ploeggenoten en vooral ikzelf, helemaal niet erbij gebaat dat ik nu blijf aanmodderen en dan uiteindelijk twaalfde word in de Tour, dan op de Olympische Spelen vijfde word. Daar hebben we ook niets aan. Dat aanmodderen doe ik al te lang met die twijfels in mijn achterhoofd.”
“Een aantal jaar geleden heb ik heel mooie resultaten gehaald en ben ik voor eens en altijd ‘Tom Dumoulin, de grote Nederlandse wielrenner’ geworden. Daar hebben mensen veel verwachtingen bij. Als topsporter zijn je eigen verwachtingen al heel moeilijk om te managen. Dan kun je zeggen ‘Joh, leg het lekker naast je neer, wat hebben zij ermee te maken’, maar uiteindelijk vind ik dat toch moeilijker dan ik had verwacht. Misschien wil ik nog wel wielrenner zijn, maar dan is het wel belangrijk dat ik me veel minder ga aantrekken van wat andere mensen daarvan vinden.”
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een interview met Tom Dumoulin over zijn band met het gravelen. Nu hij gestopt is als prof, doet hij veel andere dingen. In 2025 gaat hij voor het eerst Unbound Gravel rijden en wij gingen op pad met Dumoulin en Adne Koster om te praten over hun liefde voor de fiets, de koers, en hun voorbereiding op Unbound. Pre-order jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Als dit nu weer aan de orde is heb ik er een hard hoofd in dat dit goedkomt
Bij sporters gaat het om intrinsieke motivatie. Dat heilige vuur dat bij sporter zelf zit. En niet omdat een sponsor “wenst” een glorieuze overwinning te krijgen, of een WF bleiter die van een mentaal zieke sporter alweer verwacht dat hij presteert.
Ga je schamen.
Tom zit hier al jaaaaren mee in de maag en heeft het naar eigen zeggen ook ervaren als een rugzak van 100 kilo die hij dus al jaren met zich meedraagt. Heeft nooit de beslissing durven nemen omdat hij vooral een verantwoordelijkheid voelde naar anderen toe.
Hoe ken je hem dan een onafhankelijk en vrij persoon noemen? Ik denk dus juist het tegenover gestelde toch?
Verder is het wel gewoon een goeie gozert, en gun ik hem het allerbeste. Heeft volgens mij vreselijk geleden, en daarom ben ik blij dat hij nu aangeeft dat er een enorme last van hem afvalt
Als je referentiekader is (even samengevat) "er valt 100 kilo van me af, ik heb jaren lang van alles voor heel veel andere mensen goed willen doen" dan snap ik dat je niet gelijk een directe onafhankelijke persoon in ziet.
Mijn startpunt is ergens anders. Ik zie Dumoulin als iemand die geen blad voor de mond neemt, altijd uitgesproken is geweest. Open is geweest in vrijwel alles vanaf het begin van zijn carrière: doelen, groeipad, doping, frustraties over zijn status als kampioen, worsteling met inleveren op privé leven etc.
Ik vind het eerlijk gezegd al behoorlijk onafhankelijk en vrij dat hij over zijn worstelingen altijd zo open is geweest. Dat hij nu ook de stap neemt daar een passend vervolg aan te geven (wat daar ook uit komt) onderstreept voor mij eerder dat onafhankelijke en vrije dan dat het op het tegenovergestelde zou wijzen. Hij is gaan fietsen, bleek er goed in en vervolgens beter dan gedacht. Alles er omheen heeft hem overvallen op een manier die hem maar matig bevalt. En hij gaat nu terug naar wie hij was of wil zijn. Met of zonder fietsen. Dat vind ik buitengewoon sterk en iets waar ik enorm veel respect voor heb.
Aanvullende: ik denk dat er meer renners dan Dumoulin dezelfde of vergelijkbare worstelingen hebben of hebben gehad. Heel weinig nemen dezelfde beslissing. Doorgaan in de molen waar je al in zit is miz de veilige makkelijke keuze. Ook daarom vind ik het tekenend voor het onafhankelijke en vrije zoals ik Tom al zie.
Natuurlijk hopen wij op een terugkeer, maar dat is vooral eigenbelang. Want wij genieten dan van zijn prestaties. Maar het belangrijkste is dat hij een uitweg vindt die hém past.
Dus ssssst.
Kennelijk waren de verwachtingen van anderen een belasting voor hem. De enige manier om met de sociale druk om te gaan is zeer veel op jezelf vertrouwen en je weinig aan te trekken van onrealistische verwachtingen van anderen. Ook op Wielerflits zie je dat vaak voorbij komen, de ongevraagde adviezen aan renners over wat zij wel of niet 'moeten'. Wellicht kunnen wielerflitsers zich ook wat meer inhouden op dat vlak.
Een krachtige en inspirerende keuze van Dumoulin. Ik hoop dat dit een eyeopener kan zijn voor velen. Het heeft mij in ieder geval gemotiveerd om nog beter naar mijzelf te luisteren en ook eens genoegen te nemen met minder. Uiteindelijk draait het leven om jouw eigen welzijn, niet om het behalen van succes of wat anderen van je willen.
Om af te sluiten met de wijze woorden van Uncle Iroh:
“Who are you? And what do you want?”
Maar eerst en vooral moet hij weer terug naar waarom hij ooit fietsen zo leuk vond. En komt hij niet meer "terug" bij dat plezier, dan is het ook gewoon einde fietscarriere, en wie weet weer het begin van wat nieuws.
Gelukkig is hij niet die domme boerenzoon die enkel van het erf kan komen door hard door de polder te trappen...
Ik kan niet objectief oordelen over zijn beslissing en ik denk dat zelfs profwielrenners dat moeilijk kunnen maar die zullen het eerder begrijpen.
Toch lijkt erop dat sommigen hier op het forum het beter weten.
Er rijden nog wel jongens in het peloton rond die Wetenschappelijke A hebben afgerond en een universitaire studie ambieerden of zelfs begonnen waren.
Verder wordt aan intellectuelen, onafhankelijkheid, kritisch denken en betrokkenheid toegeschreven en ook die begrippen passen wel bij hem. Dus is deze omschrijving voor hem goed te verdedigen. Dat hij niet de enige is in het peloton is waar maar dat wordt hier ook niet beweert volgens mij.
Afijn, Dumoulin zit middenin dit proces, en beseft dat ie voor zijn directe omgeving niet bepaald een stabiele aanwezigheid is, of kan zijn. De vraag is of hij zijn blik teveel naar buiten keert of teveel naar binnen. Fietst hij om anderen te plezieren, of om zichzelf te bewijzen? Wat mij wel opvalt, is dat Dumoulin enorm resultaatgericht bezig is: het winnen van de Tour.
Ach, had Dumoulin maar iets meer van Mollema, die het adagium van Pierre de Coubertin, bijna in iedere trap zichtbaar maakt: Niet het winnen is belangrijk, maar de strijd aangaan met jezelf en tegen anderen.
Ik zou Dumoulin willen adviseren niet teveel te wandelen, met of zonder hond, maar om vooral met mensen te praten en naar mensen te luisteren, zodat het verhaal tussen zijn oren opnieuw zal en kan postvatten. Een verhaal, dat altijd heimelijk vanaf de prille jeugd aanwezig was: een droom van het Geel.
Ik zie een gebrek aan perspectief wanneer hij het heeft over verwachtingen en druk. Niemand kan hem verplichten om de Tour te rijden. Laat ze lekker het lazarus krijgen.
De werkende mens heeft te maken met quota, verkoopcijfers, financiële resultaten, een aantal dossiers dat moet worden afgewerkt en als die niet gehaald worden, de DRUK. Op het verlies van de baan, de hypotheek en de ondersteuning van de kinderen is vele malen groter.
Wil hij dokter worden? Dan zal hij in een nog andere omvang van miserie terechtkomen dan een zere knie of een puistje op het perineum. Het zou kunnen en heel nobel zijn dat hij echt mensen wil helpen als dokter maar dat kan niet voor z'n 38. In die tijd zal hij veel twijfelen. En in een andere sector, wel, dan zal hij nog een ander kaliber van (mogelijke) valsaards tegenkomen dan "een mijnwerker op een fietsje" in de Vogezen.
Volgens mij moet je dat fietsen alleen maar doen als je het echt niet kunt laten.