Michael Woods kon afgelopen maandag geen hoofdrol vertolken in de tiende etappe van de Tour de France, maar zal de rit door het Centraal Massief niet snel vergeten. De Canadese routinier maakte aanvankelijk deel uit van de kopgroep, maar voelde zijn krachten steeds verder wegvloeien. Tot het punt dat hij – zoals hij het zelf omschrijft – zijn ‘eigen Tom Dumoulin-moment’ beleefde.

Met andere woorden: Woods moest tijdens de etappe zijn behoefte doen. Net als Tom Dumoulin dit deed in Giro d’Italia van 2017. De Nederlander baarde opzien op weg naar Bormio, door in de roze trui plots van zijn fiets te stappen. Wat bleek nu: Dumoulin moest heel nodig poepen. Hij verloor die dag ruim twee minuten op zijn concurrenten voor de eindzege, maar wist de Giro alsnog op zijn naam te schrijven.

Acht jaar later maakte Woods dus hetzelfde mee, maar dan in de Tour de France, op weg naar Le-Mont-Dore. De renner van Israel-Premier Tech kreeg tijdens de rit last van ‘een beklemmend’ gevoel in zijn maag. “Ik probeerde door te fietsen en te blijven ademen, maar ik kwam opeens tot het besef dat ik mijn eigen Tom Dumoulin-moment aan het beleven was”, schrijft Woods op zijn eigen website.

“Ik dacht bij mezelf: ga ik nu echt in mijn broek poepen?”
“Alleen: een ‘nummer twee’ (een andere beschrijving voor poepen, red.) langs de kant van de weg tijdens de Tour de France is niet echt mogelijk. Er staan te veel mensen langs de kant, waardoor zelfs plassen al een uitdaging is. Ik dacht bij mezelf: ga ik nu echt in mijn broek poepen? Maar toen kwam ik ineens tot het besef dat campers natuurlijk ook voorzien zijn van toiletten. In de Tour staan meer campers dan op het festival Burning Man.”

Woods op archiefbeeld – foto: Cor Vos

Woods twijfelde vervolgens niet. “Ik reed naar een camper en schreeuwde in het Frans: toilette, toilette, toilette! Ik wil de vriendelijke, maar stomverbaasde eigenaar van de camper bedanken en tegelijkertijd ook mijn excuses aanbieden, voor de staat waarin ik zijn toilet heb achtergelaten. Laten we het erop houden dat 120 gram koolhydraten per uur – en dat voor vier uur – niet prettig uit het lichaam komt.”

De 38-jarige klimmer moest vervolgens nog zijn weg naar de finish vervolgen. “Een menigte van verwarde toeschouwers keek me aan, toen ik beschaamd de camper verliet en weer op de fiets stapte. Ik had geen idee van de wedstrijdsituatie en waar ik nu precies reed. Ik zat langer in de camper dan ik eigenlijk wil toegeven. Ik kwam uiteindelijk Julian Alaphilippe tegen. Ik deed mijn verhaal en we konden er allebei hard om lachen”, besluit Woods.