Simeoni en Armstrong laten verleden rusten: “Excuses waren oprecht”
Ooit waren ze gezworen vijanden, maar Filippo Simeoni en Lance Armstrong hebben hun jarenlange vete inmiddels bijgelegd. De Amerikaan reisde in 2013 zelfs speciaal naar Italië om zijn excuses aan te bieden. “Iedereen verdient een tweede kans. Armstrong heeft geboet voor zijn daden”, zo vertelt Simeoni nu aan Il Giornale.
Armstrong was aan het begin van de 21e eeuw de beste ronderenner van zijn generatie, terwijl Simeoni een verdienstelijke profwielrenner was in dienst van diverse Italiaanse ploegen. Die laatste gaat in de achttiende etappe van de Tour van 2004 op jacht naar de ritzege, maar wordt hoogstpersoonlijk teruggehaald door geletruidrager Armstrong.
De reden: Simeoni had in het verleden toegegeven klant te zijn geweest van de omstreden dopingarts Michele Ferrari. De medicus was in die tijd ook de persoonlijke coach van Armstrong en begeleidde de Texaan naar zeven opeenvolgende eindzeges in de Ronde van Frankrijk. Simeoni beschuldigde zijn landgenoot van het verstrekken van doping.
Armstrong noemde Simeoni een ‘leugenaar’, maar de Italiaan hield voet bij stuk en sleepte de Amerikaan zelfs voor de rechter wegens laster. Het zorgde voor een zeer gespannen relatie tussen beide renners, maar in 2004 kreeg ook de buitenwereld een idee van de verhoudingen. Simeoni bezweek onder de psychologische druk van Armstrong en liet zich weer opslokken door het peloton.
Simeoni: “De excuses van Armstrong waren oprecht”
Zestien jaar na het bewuste incident hebben beide mannen het verlaten laten rusten, zo vertelt Armstrong in zijn nieuwe documentaire voor televisiezender ESPN. “Het klopt dat Lance in 2013 speciaal vanuit Texas naar Italië was gevlogen om zijn excuses aan te bieden”, aldus Simeoni. “We spraken in Rome af samen met de Italiaanse journalist Pier Bergonzi.”
“Dat was een goede vriend van Armstrong en iemand die als vertaler kon optreden tijdens het gesprek. We hebben meer dan een uur met elkaar gesproken. Zijn excuses waren oprecht en ik heb ook mijn kant van het verhaal verteld. Ik heb hem laten weten dat ik enorm veel pijn, verdriet en woede heb gevoeld. Ik heb jarenlang met nare gevoelens rondgelopen.”
Publieke vernedering
Simeoni: “Hij wilde me een lesje leren tijdens die veelbesproken etappe (tussen Annemasse en Lons-le-Saunier, red.), het was zijn doel om me publiekelijk te vernederen. Nou, dat is wel gelukt. Ik werd vervolgens door meerdere Italiaanse wielrenners gezien als een verrader. Ik werd uitgescholden.” De oud-prof koestert nu echter geen wrok meer jegens Armstrong.
“Hij heeft fouten gemaakt en inmiddels geboet voor zijn daden. Het is goed dat hij nu weer vooruit kijkt, iedereen verdient een tweede kans. Zijn zeven Tourzeges zijn inmiddels geschrapt, maar dat neemt niet weg dat hij zeven keer de Tour heeft gewonnen. Ik denk dat hij ook zonder doping de beste was.” Op 24 mei was de eerste première van de ESPN-documentaire over Armstrong.
als je het artikel leest, zou ik eerder schrijven:
"Simeoni nog steeds onder de psychologische druk van Armstrong"
Echter mét doping, zoals het dus ging, denk ik dat niet alleen de doping zelf tot succes heeft geleid. Maar ook de totale controle over het hele peleton. Die angstcultuur, dat heeft Armstrong ook succes gebracht.
En dat vind ik misselijker dan je zelf verrijken met rotzooi. Zeker met de kennis dat echt letterlijk iedereen iets deed.
Ik denk trouwens dat hij nog steeds niet helemaal eerlijk is, en dat nooit zal worden. Die man is een valse wolf.
Ik snap dat een type als Armstrong alle middelen gebruik om zichzelf een voordeel te verschaffen jegens anderen. Door doping, maar ook door zijn opstelling in het peloton. Maar veel toppers zijn "baasjes", dat is niks vreemds.
Jezelf laten intimideren door een Amerikaan met een grote waffel en veel centen is ook voor een stuk je eigen keuze / hoe sterk je in je schoenen staat. Zoals er veel mensen bang waren voor Hinault, zo waren er ook bang voor Armstrong. Maar waarom eigenlijk? Beuken ze je van je fiets? Dan stap je toch terug op, en flik je het de keer daarna bij hen. Of slaan ze je in elkaar? Gaan ze bij je familie langs?
Misschien ben ik daar wel te nuchter voor (en met bijna 2 meter en ruim 100 kg ook niet snel geintimideerd denk ik). Sterker nog, ik denk dat het voor mij eerder een uitdaging zou zijn om Armstrong te jennen dan dat ik in mijn schulp zou kruipen.
Maar ja, ik rij met mijn 2 meter en 100+ dan ook niet in het peloton... dus ik heb waarschijnlijk makkelijk praten.
Zogenaamd een vriend en tolk, right...
Zie dan maar eens zo groot te zijn om te zeggen: ik heb er faliekant naast gezeten al die tijd/wat een psychopaat. Het brein kent nu eenmaal andere overlevingsmechanismen. (Ze waren er overigens wel)
Joh, weet dat dat nog ver na het USADA-rapport doorging. Mensen willen nu eenmaal geloven, zeker als ze iemand verafgoden. En toen kwam Oprah, en hoorde je weer een volgend zijpad ipv oeps ik zat er naast.
Als Armstrong echt slim was geweest had hij zich terughoudender opgesteld, dan zou zijn val minder diep en pijnlijk zijn geweest. Uit de verboden pot snoepen, soit, maar dit was er ver, ver over.
Dankzij Simeoni heeft hij zijn eigen kuil gegraven.