Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Sarah Gigante minutenlang in shock na verliezen podiumplaats, zelfs journalisten moeten huilen
Sarah Gigante was een van de grote smaakmakers van de Tour de France Femmes. De Australische renster van AG Insurance-Soudal viel op door haar vrolijke, eerlijke interviews en manier van koersen. Op de langere beklimmingen was ze, op Pauline Ferrand-Prévot na, de sterkste renster van het peloton, terwijl ze een van de zwakste rensters was als het omlaag ging. Het kostte haar uiteindelijk een podiumplaats.
Na de finish was Gigante minutenlang in shock. De Australische renster keek minutenlang wezenloos voor zich uit, terwijl de tranen over haar wang stroomden. Het journaille dat zich om Gigante had verzameld keek ademloos en met kippenvel toe. Een enkeling hield het zelfs – heel bijzonder – ook niet droog en huilde met Gigante mee.
Gigante was na een minuut of tien, toen de tranen zo goed als opgedroogd waren, bereid om te praten met de pers. “Het was een superzware en eenzame dag”, vertelde ze. “Mijn benen doen veel pijn. Ook al wilde ik een betere plek in het eindklassement, toch moet ik tevreden terugkijken op deze ronde.. Natuurlijk ben ik teleurgesteld dat ik naast het podium val, daar kwam ik ook voor. Maar ik heb er alles aan gedaan.”
Sarah Gigante completely in shock and crying after losing her podium spot in the Tour de France Femmes. Even journalists were crying. pic.twitter.com/9Qj2zdEXW7
— Julian Dubbeld (@Julian_Dubbeld) August 3, 2025
De traan hoeft mijns inziens niet steeds als invalshoek te dienen. Slaat de reactie en inhoud soms een beetje plat
Ik was eigenlijk wel onder de indruk van hoe ze het op 3’ hield - met die cameramotor er steeds naast. (Wat mij betreft mag een zekere mannelijke collega van deze ploeg deze etappe een keer integraal terugkijken).
En ze weet in ieder geval waar ze moet, en kan, verbeteren.
En al die online haters, let them eat brioche.
Zoals ik Gigante zie dalen moet ik exact aan Gianni Bugno denken.
Die trainde zijn evenwichtsorgaan middels klassieke muziek, zodat hij (o.a. de Poggio) beter kon dalen.
Voor mij is het signaal daarvan binair; je hersenen ontvangen de info goed - of onbetrouwbaar.
Daarop moet je anticiperen/handelen hetgeen je vooral doet op ervaring.
Het probleem zit in één van deze twee fases - tenzij je echt een oogtest nodig hebt.
Op zich helemaal niet zo raar. Klimmers zijn lichtgewichten waarbij stuurmanskunst niet het allereerste vereiste is.
Over het algemeen zijn de beste dalers vaak sprinters. Die zijn niet alleen zwaarder (wat nu eenmaal helpt om harder naar beneden te gaan), maar ze zijn ook veel meer gewend aan manoeuvres maken op topsnelheid.
Verder zal dit ook zeker te maken hebben met een bepaalde angst en/of mentale blokkade. Daarin valt zeker winst te behalen, maar in sommige gevallen is dat een langdurig proces. Over het algemeen is het niet zo dat je even ergens op traint en dat je dan meteen een expert bent.