Friedel Guldemont, de partner van wielrenner Alex Colman, heeft in een krachtig bericht op Facebook haar steun geuit voor Sarah De Bie en Wout van Aert, die zondag na de door Van Aert gewonnen Strade-rit erg emotioneel waren. “De emoties, de zorgen, de intense trots – ze zijn ons maar al te bekend”, schrijft Guldemont. 

De Bie was na de overwinning van haar man in tranen zondag, waarna ze bij Sporza vertelde: “Het is echt niet fijn om elke keer weer oplapwerk te hebben. Op die momenten stel je jezelf de vraag of dit het allemaal nog wel waard is. Maar het maakt dit allemaal des te mooier.”

Guldemont herkent zich enorm in het verhaal van De Bie. “Na het pakkende interview met Sarah De Bie na Wouts indrukwekkende overwinning in Siena, voelde ik de nood om als medewielrennersvrouw ook even mijn stem te laten horen. Niet als reactie, maar als aanvulling. Uit steun, maar ook om een stukje herkenbaarheid te delen”, schrijft ze. “De gunfactor voor Wout en zijn gezin is terecht heel groot. Het beeld dat Sarah schetste van het ‘elke keer oplapwerk’, de druk die torenhoog is, het vechten om telkens terug te keren … het raakte me. Want het is de realiteit van zovelen in deze sport, ook van ons.”

“Wat veel mensen niet zien of begrijpen, is wat het écht betekent om te leven naast een wielrenner. Mijn partner Alex is vorig jaar ook drie keer zwaar ten val gekomen. In januari kwam hij met 90 kilometer per uur terecht op een betonnen verlichtingspaal in de GP Marseillaise. In maart scheurde hij zijn kruisband in Denain. En in juni, tijdens zijn eerste terugkeer in competitie, kwam hij opnieuw hard ten val in Franco-Belge – in een afdaling die akelig deed denken aan die van Wout op de Kanarieberg. Op dat moment was ik zwanger van ons zoontje Phil. Het grote verschil tussen Wout en Alex? Wout heeft zijn plek, zijn carrière, zijn zekerheid.”

Colman met pech in Kuurne – foto: Cor Vos

Slopend
Guldemont benoemt daarnaast ook de druk van buitenaf. “Ondertussen worden ze beoordeeld alsof ze elke week een monument moeten winnen. Ze rijden tegen toppers, dromen van een plaats in het World Tour-peloton, maar leven vaak met de angst dat één valpartij alles kan betekenen. Eén fout, één pechmoment, en je droom, je toekomst, je zekerheid staan op de helling. Dat is niet alleen voor hen slopend, maar ook voor ons – hun partners, hun gezinnen, hun vangnet.”

“We hebben samen al veel moeten slikken. Maar ook veel geleerd: over veerkracht, over liefde, over onzichtbare strijd. En over het leven in de schaduw van het peloton, waar de inzet en het risico even groot zijn”, besluit ze. “Ik schrijf dit niet voor medelijden, wel voor inzicht. Om te tonen hoe het écht is. Misschien moeten we ook deze kant van het verhaal eens vertellen van de strijd in de schaduw van deze knappe generatie.”