Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Remco Evenepoel voert groots nummer op in Coppa Bernocchi
Remco Evenepoel heeft met een groots machtsvertoon de Coppa Bernocchi op zijn naam geschreven. De 21-jarige Belg van Deceuninck-Quick-Step was al vroeg op pad met een sterke kopgroep en besloot op dertig kilometer voor het einde aan een solo te beginnen. De concurrenten zagen hem niet meer terug; Evenepoel won met een grote voorsprong. Alessandro Covi eindigde op de tweede plaats, net voor Fausto Masnada. Phil Bauhaus was hier titelverdediger.
Net voor twaalven werden de renners in de Milanese regen afgevlagd om te beginnen aan de Coppa Bernocchi. Vanuit het vertrek probeerden diverse coureurs weg te geraken, maar het peloton liet hen niet begaan. Op de eerste van zes lokale ronden was het peloton nog altijd gesloten. Na ruim zestig kilometer rondde de renners voor de eerste keer de top van de Piccolo Stelvio. Evenepoel kwam er als eerste boven met in zijn kielzog Thibaut Pinot en Samuele Battistella.
Achter hen probeerden ook Covi, Masnada en Qhubeka NextHash-stagiair Antonio Puppio de oversteek te maken. Zij sloten korte tijd later bij het leidende trio aan. In het peloton had INEOS Grenadiers zich op kop gezet en daartussen zwommen nog Nick Schultz (BikeExchange) en Marc Soler (Movistar). De Australiër en de Spanjaard werden niet lang daarna teruggehaald door het peloton, maar het sextet op kop liet er geen gras over groeien: zij breidden hun voorsprong uit.
Met Pinot op de Piccolo Stelvio – foto: Cor Vos
Na drie van de zes lokale rondes was de bonus van de zes opgelopen tot boven de vier minuten. Masnada cijferde zich aan de voorkant helemaal weg voor zijn Belgische ploeggenoot en dat zorgde ervoor dat het peloton de handdoek wierp. In de kopgroep kreeg jongeling Puppio het steeds lastiger; op de beklimmingen moest hij er steeds af, om dan in de afzink terug te keren. Nadat de zes rondes rond Valle Olona voltooid waren, waren de zes op kop nog altijd samen voor de finale.
Spannend zou het echter niet zijn. Op dertig kilometer van de aankomst in Legnano plaatste Evenepoel op een vlakke strook een aanval. De Belg liep snel weg, ondanks dat Battistella in de achtergrond de overige restanten van de kopgroep probeerde te motiveren om te blijven rijden. Evenepoel liep echter alsmaar verder uit en mocht op de drie lokale finale-omloop ererondes houden. Hij won met bijna twee minuten voorsprong. Het peloton kwam bijna elf minuten later binnen, nadat Evenepoel hen op de lokale ronde gedubbeld had. De jury toonde echter clementie en haalde hen niet uit koers.
En als hij erin slaagt om iedereen los te gooien, gaat daar blijkbaar iets heel demoraliserend van uit…
Ooit, pakweg over een jaar of drie, vier, zie ik hem een zwaar WK op de weg zo naar zijn hand zetten (zoals hij dat eerder al deed bij de junioren).
In een grote ronde wordt dat moeilijk, inderdaad. Maar ik klassiekers en zeker in het WK worden die grote tijdritmotoren niet ingezet voor achtervolgingswerk (kijk naar de wegrit dit jaar waar Ganna niet eens aan de start stond).
En in wat mogelijk ´zijn’ klassiekers zouden kunnen worden, Lombardije en Luik, is het nog het meest mano a mano.
Zo’n Sallanches-achtige trip, dat zie ik Evenepoel ooit een keertje lukken in een grote eendagswedstrijd…
Hoe doe je dat, je wapenen?
Vandaag drukte hij op het vlakke het gaspedaal in, op de Brussels Cycling Classic op een stukje vals plat…
Hij gaat eigenlijk wanneer hij er zin in heeft, op weinig voorspelbare momenten…
ik denk overigens wel dat veel ploegen inmiddels steeds beter de remedie weten te vinden tegen de poelen. Bij de ene poel moet je hem heel hard laten werken en hopen dat zijn sprint is afgebot. Danwel zorgen dat je erachter heel goed georganiseerd blijft zodat je als ploeg kunt jagen.
Bij die andere poel moet je gewoon direct je karretje aanhaken en zorgen dat je niet moet lossen a la Campenaerts destijds. En dan lekker meefietsen in de wielen en het sprintje winnen. Wat je niet moet doen is hem 5 seconden geven, of 25 meter.
Maar allebei herschrijven ze de traditionele wetten van de koers. Ze durven gewoon zelf hun eigen bord leeg te eten, in de wetenschap/hoop dat anderen ook al een deel van hun eigen bord leeg moeten eten om mee te kunnen. En dan maar hopen dat hun eigen bord groter is dan dat van de ander. Soms is dat zo, maar (zo bewijst Colbrelli) niet altijd....
Met als toevoeging: de boel disrupten is knap en een teken van macht. Maar de écht groten weten nogmaals zichzelf te vernieuwen om de aangepaste tactiek van de tegenstand wederom te omzeilen. Sagan was daar ondanks een geweldige erelijst m.i. nooit toe in staat en leek hopeloos verloren in vaak mooie posities. Dat wordt voor beide Poelen een uitdaging, want dat ze hard kunnen trappen weet inmiddels iedereen wel.
Ik ben benieuwd hoe dat 'heruitvinden' eruit kan zien. Een non-sprinter zal nooit een sprinter worden. En voor Mathieu? In etappekoersen denk ik dat hij vaak genoeg mag 'punchen' tegen types als Van Aert, Alaphillipe, Pogi of Matthews. Maar n klassiekers denk ik dat het met name ook zal moeten komen van schaduwkopmannen die zijn niveau halen. Zodat ook hij in de gelegenheid komt om zijn benen stil te houden. En ik denk dat de tandem Evenepoel / Alaphillipe uiteindelijk een hele interessante combi kan zijn, mits ze het elkaar gunnen.
Misschien is dat wel wat Sagan later in zijn carriere heeft gemist...
En laten we dan ook maar stoppen met meewarig doen of veroordelen als hun manier van koersen géén overwinning oplevert.
Ik denk overigens dat PR wel een koers is die zich leent voor dit soort nummertjes. Omdat het namelijk een heel lastige koers is om te controleren en georganiseerd te raken/blijven. En omdat alleen rijden op de kasseien eerder een voordeel is dan een nadeel als de wind niet te veel tegen staat.
in andere koersen denk ik dat dit veel lastiger is. Rustig bergop rijden, en ronddraaien op de stukken er tussenin is een bekend procede.
Marcus Aurelius, maar als je wilt vergelijken met de absolute top, dan gaat het niet over een succesvolle carrière maar over de absolute kwaliteit van het palmares. Vergelijk eens met Pogacar of Bernal. Wanneer je die vergelijking maakt dan kom je precies op het juiste punt uit: Evenepoel is verder dan Champoussin, Foss en Van Wilder, maar loopt achter op Bernal, Pogacar en misschien zelfs Pidcock (twijfel…). Of hij ooit een palmares zal behalen dat kan matchen aan Roglic, Sagan, Alaphilippe, Gilbert, of zelfs Kwiatkowski, Dumoulin, Quintana is zeer de vraag. Je kan niet zomaar zeggen dat Evenepoel op zijn 30e 60 overwinningen verder is, laat staan incl. grote ronden, monumenten en minimaal een wk. Dat is niets meer dan fantasie en wensdenken.
Evenepoel is klaar voor de afrekening te Bergamo en dat is goed nieuws voor de liefhebber. Geflankeerd door de regenboogtrui tegenover de stoïcijnse Roglic en met een esthetisch prachtige finish waar iedereen iets uithalen kan kan het wel eens een fraaie uitgave worden van het niveau 2016.
bedankt om me hartelijk te laten lachen. Mogelijk Pidcock, maar je twijfelt nog. Oef, gelukkig is er toch nog twijfel. Over het feit of Pidcock met als enige pro overwinning, een 1.pro wedstrijd, al dan niet beter is dan Evenepoel. Daar ligt Evenepoel met 5 medailles op grote tornooien, 3 WT zeges en 14 x.pro overwinningen dus nog mee in balans. Laat ons zeker iets weten wanneer je "eruit" bent, wie er een voorsprong heeft op wie. Evenepoel moet het allemaal nog bewijzen op grote wedstrijden, maar blijkbaar geldt datzelfde helemaal niet voor Pidcock. Die wordt meteen tot topper gebombardeerd dankzij enkele flitsen in het veld en op de MTB en een 1.pro wedstrijd. Ondanks het feit dat Evenepoel overal wordt weggelachen om zijn "mislukte" Giro, waar hij 2 weken onophoudelijk in de top 10 van het klassement heeft gestaan, leek zijn bespottelijke Giro me een stuk indrukwekkender dan Pidcock zijn Vuelta.
Maar ik ben alvast blij te zien dat je voorts zo enorm objectief bent.
Waarvoor dank.
Het enige wat hij nog ontbreekt is een splijtende demarrage, een demarrage die ervoor zorgt dat renners als Colbrelli of Roglic er de volgende keer wel af zijn. In de sprint gaat hij nooit winnen, maar als hij een explosieve demarrage kan plaatsen zal hij wel veel koersen winnen. Eenmaal het gat geslagen, is het zeer moeilijk om hem nog terug te halen. Door zijn val heeft hij dit jaar vooral conditietraining moeten doen om terug op niveau te komen. Als hij een goede winter kan door komen, kan hij werken op explosiviteit. In de Ronde Van Burgos vorig jaar heeft hij dit getoond dat hij dat wel kan. Een machtige versnelling en iedereen er af. Ik ben er zeker van dat mits een goede winter dit kan terug komen en dan is er veel mogelijk, heel veel.
1 bleef eraan hangen na de 2de keer: Colbrelli
maar ja, dat is nu net de man die nergens lost dit seizoen.
Het verslag lezend was het een indrukwekkende prestatie.
Leuk dat Pinot ook weer van voren rijdt. Hopelijk kan hij nog stappen zetten richting Lombardia.
Zonder dollen, prachtig toch zoveel goede renners, krijgen we mooie finale's te zien.
Ik betwijfel wel of remco een grote ronde renner is, maar zie graag het tegendeel bewezen worden.