Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Remco Evenepoel over de mooiste finishfoto en de ‘spice’ op zijn olympische zeges
Interview Remco Evenepoel is de wielerkoning van Parijs geworden. Met de unieke dubbel op de tijdrit en de wegwedstrijd in één Olympische Spelen heeft de Belgische godenzoon opnieuw geschiedenis geschreven. “Ik moet nu niet gaan zweven, want ik wil nog zeker tien jaar koersen”, vertelt hij kort na de mooiste zege uit zijn loopbaan.
Dik een uur na de finish bereikt Remco Evenepoel (24) als eerste van de medaillewinnaars het auditorium van Trocadéro. Voor de Franse winnaars van zilver en brons Valentin Madouas en Christophe Laporte hebben de Franse tv-zenders in hun hoofdstad blijkbaar nog meer tijd nodig. Evenepoel smeekt om iets te eten te krijgen, waarna hij van de aanwezige journalisten wordt bevoorraad met energierepen en Snickers. “Ja, ik mag nu zeker ook wat ongezonds eten”, zegt hij met een knipoog.
Had je dit plan in je hoofd om al op zo’n veertig kilometer voor de streep in de aanval te gaan?
“Het was duidelijk dat de Butte Montmartre niet mijn favoriete klim was. Het moment waarop ik besloot te demarreren is zo’n typische koerssituatie die bij mij past. Op dat moment werd er hard gereden, maar door de samensmelting van de twee groepen viel het eventjes een beetje stil, waardoor ik mijn kans zag om te versnellen. Ik denk dat het een krachtige move was.”
“Al snel had ik een voorsprong van zo’n 30 à 40 seconden. Ik had toen het geluk dat ik kon aansluiten bij de vroegere aanvallers en dat een paar renners met me wilden meewerken. Valentin Madouas bleef als laatste over. Hij was echt de sterkste uit die groep en het koste me de nodige moeite om hem in de laatste ronde uit mijn wiel te rijden. Dus ja, we voerden perfect het plan uit dat we de avond voor de wedstrijd met de ploeg hadden besproken.”
Op 3,9 kilometer van de streep krijg je te maken met een lekke band. Je raakt behoorlijk in paniek. Wat ging er toen door je heen?
“Ik had de pech dat ik met mijn achterwiel een kassei aanraakte waarna mijn achterband direct lek was. Ongeveer een kilometer voordat dit gebeurde, kwam er een motor naast me rijden die op een bord aangaf dat mijn voorsprong 25 seconden was. Dat was de enige communicatie omdat we zonder oortjes reden.”
“Dit bleek echter verkeerde informatie te zijn. Maar, dat was de reden waardoor ik behoorlijk gestrest raakte toen ik verderop lek reed. Ik was bang dat Madouas me voorbij zou steken terwijl ik daar langs de weg stond om van fiets te wisselen. Gelukkig ging de wissel heel snel. Uiteindelijk is het extra ‘spice’ op deze overwinning.”
Foto: Cor Vos
Het is het jaar dat drie grote kampioenen drie bijzondere dubbels winnen. Mathieu van der Poel de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Tadej Pogacar de Giro d’Italia en Tour de France. En jij nu de dubbel olympische tijdrit en wegwedstrijd. Wat betekent het om dit te realiseren?
“Dit is heel speciaal. Dit zullen de Olympische Spelen zijn die het dichtst bij mijn thuisland België plaatsvinden. Daardoor stonden er veel fans, familie en vrienden langs de route. Om dit succes met al mijn landgenoten aan het parcours te vieren is heel speciaal. Deze maand was heel belangrijk voor mij in dit seizoen. Met de derde plaats in de Tour de France heb ik daar mijn doel behaald. Om vervolgens hier nog twee gouden medailles te winnen had ik nooit durven dromen. Zeker met deze schitterende overwinning op de mooiste finishlijn die je je maar kunt bedenken. Ja, dit is de mooiste maand van mijn carrière geworden.”
Hoe belangrijk was het Belgische team in deze prestatie?
“Iedereen uit de ploeg heeft een groot aandeel in deze medaille. Tiesj Benoot controleerde lange tijd de wedstrijd, wat uiteindelijk ook nodig was. Jasper hield zich altijd klaar om mee te zijn met belangrijke aanvallen. En Wout deed wat hij moest doen: Mathieu van der Poel volgen toen hij zijn aanval lanceerde op Montmartre. Daarna was het aan mij. Hoe we koersten was exact het plan wat we vrijdagavond hadden afgesproken. Ieder van ons verdient een elf in plaats van een tien.”
Wanneer kwam je op het idee om de gouden medaille van de tijdrit vandaag ook mee te nemen zodat je deze bijzondere foto met twee gouden medailles bij de Eifeltoren kon maken?
“Om eerlijk te zijn was het meenemen van de eerste gouden medaille niet mijn idee, maar was het iets dat mijn vrouw Oumi opperde. Ik had die medaille thuis in België laten liggen. Vanochtend stuurde ze me een bericht dat ze de gouden medaille mee naar Parijs had genomen voor het geval dat… Dat waardeer ik enorm want nu heb ik een vrij unieke foto voor mijn Instagram. Ik herinner me nog de foto van zwemmer Michael Phelps tijdens de Olympische Spelen van Peking met al zijn gouden medaille om zijn nek. Nu heb ik dat gevoel ook een beetje ervaren. Dat is heel speciaal.”
Hoe belangrijk was het om na de zege in de olympische tijdrit enkele dagen thuis in België te zijn?
“Ik was blij dat ik vooral twee dagen heel relaxed kon doorbrengen. Eigenlijk was het een soort copy paste van wat ik na de Tour de France deed. Op zondag heb ik werkelijk niks gedaan en op maandag ben ik weer een beetje gaan los fietsen. Je kunt zeggen dat ik twee dagen voor het herstel heb gebruikt. Het was een goed recept om er in de wegwedstrijd weer te staan.”
Je wordt in België meer dan geregeld vergeleken met Eddy Merckx. Hoe moeilijk is dat?
“Ik ben mezelf. Eddy koerste in het verleden, ik koers in het heden. Het zijn verschillende tijdperken die we niet kunnen vergelijken. Eddy heeft veel meer bereikt dan ik tot nu heb gedaan. Het is mijn carrière en ik doe op het op mijn manier. Tot nu toe is dat een goede manier.”
Foto: Cor Vos
De finish voor de Eifeltoren is heel speciaal. Wat ging er door je heen toen je voorbij de streep van je fiets stapte en het zegegebaar maakte?
“Het klopt dat de laatste meters van deze wedstrijd heel bijzonder waren. Ik wist dat er achter mij een ‘klein gebouwtje’ stond. Ik wilde van dat moment echt genieten. De finishfoto met de Eiffeltoren op de achtergrond zal misschien een van de mooiste ooit worden. Misschien wel de allermooiste.”
Jij maakte ook een gebaar dat je aan het telefoneren was. Zat hier een boodschap achter?
“Ik deed dat ook al in februari bij de eerste overwinning dit jaar in Portugal. Al ben ik niet de eerste die dit gebaar maakte. Tennisspeler Ben Shelton deed het al eerder. Het heeft de betekenis: I’m dialled in. Ik heb mijn doel bereikt. Ik wou mijn moment na wat ik de afgelopen week heb gerealiseerd op deze manier vieren.”
Met deze olympische titels ben je een groot voorbeeld voor velen. Welke boodschap geef jij aan kinderen mee?
“Heel simpel: elke droom die je najaagt, kan je bereiken. Je moet zorgen dat je plezier hebt in hetgeen je doet. Dan moet je wel alles op de goede manier doen. Je moet een eigen strategie hebben hoe je die droom bereikt en vervolgens zorgen dat de juiste mensen om je heen verzamelt. Je team, je familie, je vrienden, iedereen moet je ondersteunen. Je kunt het tegenwoordig in deze wereld met alle druk en stress niet meer in je eentje.”
Ben je niet bang dat in België de gekte rond jou alleen nog maar groter zal worden?
“In België was het al gekkenwerk, maar ik ben er ondertussen ook al aan gewend. Ik ben zeker dat mijn familie en mijn ploeg me zullen helpen om met beide voeten op de grond te blijven staan zodat ik niet ga zweven. Ik moet immers nog zeker tien jaar koersen. Ik zal dit allemaal zo relaxed mogelijk moeten ondergaan, maar eerst verdien ik het om van dit crazy moment te genieten.”
Logisch ook, de fotografen stonden allemaal boven op die heuvel. Dus onmogelijk om dat op 1 plaatje te krijgen.
Is niet om Remco af te vallen, maar dat hele geposeer en je druk maken over hoe iets er op beeld uit gaat komen te zien, is natuurlijk wel hét product van mijn selfie generatie. Niet echt iets om trots op te zijn.
Reken maar dat Revket ook op zoek is gegaan naar die foto. Dan kan ik er wel een beetje om gniffelen dat ‘de mooiste finishfoto allertijden’ helemaal niet gemaakt is ;)
De recordboeken lonken als hij nu ook nog die Europese titel op de weg afvinkt. Zet nog eens de prestatie van Colbrelli in perspectief die er níet afgereden werd…
En dan natuurlijk de eeuwige vraag: maar wat met het werelduurrecord? ;-)
Nog een jaar later moest hij het wielrennen opgeven door hartproblemen.
Tja
@ panache , inderdaad een degelijke mischien maar geen topper dat zijn enkel deze die jaren in de top 10 staan