Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Pelayo Sánchez beleeft droomstart bij nieuwe ploeg: “Wist dat ik een goede kans maakte”
Over een binnenkomer gesproken. Pelayo Sánchez koerst dit jaar voor het eerst voor een WorldTeam, maar liet zaterdag meteen zijn klasse zien door de Trofeo Pollença-Port d’Andratx op zijn naam te schrijven. De 23-jarige renner kent zo een droomstart voor zijn nieuwe werkgever Movistar.
Sánchez kwam de voorbije drie seizoenen uit voor Burgos-BH en wist zich met name vorig jaar in de kijker te rijden bij Movistar. Het grote publiek leerde hem pas echt kennen in de voorbije Vuelta a España, waar hij zich meermaals liet zien in de aanval. Sánchez wist in de voorlaatste Vuelta-rit naar Guadarrama zelfs Remco Evenepoel te pijnigen bergop.
Movistar was er vervolgens als de kippen bij om Sánchez binnen te halen, en nu is zijn eerste zege voor de ploeg al een feit. Dat de jonge Spanjaard wint in de Trofeo Pollença-Port d’Andratx, is nu ook weer geen daverende verrassing. Vorig jaar was hij namelijk al tweede in deze klimkoers, achter Kobe Goossens.
“Ik zei voor de start dat de goede benen er niet waren en ik geen goed gevoel had, maar in het begin van de koers was dat al anders. Dat is nu de wielersport, je weet het nooit helemaal zeker”, vertelde de winnaar na afloop aan Eurosport. “Het is daarom ook belangrijk dat je altijd tot het gaatje gaat. Ik wist dat ik vandaag een goede kans maakte. Ik weet dat ik in de finale snel ben in een kleine kopgroep.”
Van helper naar afmaker
Sánchez kwam dus als eerste over de streep, maar hij was eigenlijk helemaal niet voorzien als afmaker. De ploeg wilde met Alex Aranburu een gooi doen naar de zege, maar de Bask kwam onderweg ten val en brak daarbij zijn sleutelbeen. “Alex was inderdaad onze kopman. We moesten ons wedstrijdplan dan ook snel aanpassen. Het is erg jammer dat hij onderweg viel”, aldus Sánchez.
In de finale keek de jonge Spanjaard vooral naar één renner. “Ik weet dat Marius Maryhofer een zeer goede sprint heeft. Ik koos in de aanloop naar de spurt dan ook bewust voor zijn wiel. In de kopgroep zaten nog meer sterke renners,. Door vol gas te geven tot op de streep, kon ik alsnog mijn kans grijpen.”
Het is niet persé zo dat je er dan met je 20ste moeten staan.
Het gaat er eerder om op welke leeftijd je begonnen bent met echt serieus trainen en koersen. Dat samen met aanleg, fysiologische kenmerken, bepaald wanneer je boven komt drijven.
De één rijd als junior alles eraf gewoon omdat hij dat kan en valt enigzins terug als belofte en wanneer men vol blijft houden komt paar jaar later weer bovendrijven.
Niet alleen genetica en moraal, geestelijke vermoeidheid of een periode van consolidatie ipv progressie veroorzaken dit beeld.
Ook het moment dat diegene met talent die ver kwamen op dat talent later erachter komen dat alleen talent niet voldoende is in een wereld waarin het echt leven als een prof met alles wat daarbij hoort op steeds jongere leeftijd wordt toegepast juist leidt tot deze trend.
Dat naast het feit dat door de decenia heen betere voeding en bijna volgroeid zijn waarbij het jonge lichaam fysiek enorm veel aan kan is juist daar de progressie te maken hetgeen gebeurt is de laatste 5, 8 jaar.
Vaak heeft men op heel jonge leeftijd nog niet de hele mentale hardheid die vroeger vaker na meerdere jaren oas kwam. Ook hierin echter is er evolutie juist doordat die gasten het zo serieus oppakken waarbij wielrennen vooral ook, kunnen afzien, is. Ook dat wordt daarmee vervroegd waarbij het lichaam het juist heel goed aankan. Kijk naar maximale hartslag en herstelvermogen wat vaak al in de twintiger jaren langzaam afneemt.
Evolutie?