Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Parijs 2024: Grandioze Evenepoel pakt ook goud in de wegrit, Van der Poel botst op Belgisch blok
Remco Evenepoel heeft zijn tweede gouden medaille gepakt op de Olympische Spelen in Parijs. Nadat hij vorig weekend de tijdrit won, soleerde de Belg nu naar de titel in de wegrit. Mathieu van der Poel plaatste meerdere demarrages, maar die aanvallen werden telkens geneutraliseerd door Wout van Aert. Valentin Madous pakte het zilver, zijn landgenoot Christophe Laporte het brons.
De olympische wegrit in Parijs beloofde een ware slijtageslag te worden. Het parcours was 273 kilometer lang, bevatte 2.800 hoogtemeters en kende met de Côte de la Butte Montmartre (1 km aan 6,5%) een venijnige scherprechter. Deze kasseiklim was onderdeel van de lokale, 18,4 kilometer lange finaleronde. Nadat dit stadscircuit tweeënhalve keer was afgelegd, moesten de renners nog negen kilometer afleggen naar de finish, in de schaduw van de Eiffeltoren. Mathieu van der Poel gold als een van de topfavorieten, maar de concurrentie was met onder meer Mads Pedersen, Wout van Aert en olympisch tijdritkampioen Remco Evenepoel groot.
Mathieu van der Poel voor de start – foto: Cor Vos
Kopgroep krijgt veel ruimte
In de openingsfase hielden deze mannen hun kruit logischerwijs nog droog. Het waren renners uit de kleinere wielerlanden die hun moment van glorie grepen. Eric Manizabayo uit Rwanda ging in de eerste kilometers in de aanval en kreeg Christopher Rouger-Lagane (Mauritius) en Thanakhan Chaiysombat (Thailand) mee. Even later sloten ook Charles Kagimu (Oeganda) en Achraf Ed Doghmy (Marokko) aan. We kregen zo vijf vroege vluchters.
In het peloton verrichten Daan Hoole en Mikkel Bjerg aanvankelijk wat controlerend werk voor respectievelijk Nederland en Denemarken, maar zij besloten de benen op een gegeven moment weer stil te houden. Op tweehonderd kilometer van de finish was de voorsprong van de vluchters daardoor opgelopen tot meer dan dertien minuten. Juist op dit moment kwam er een nieuwe aanval, van Santiago Buitrago. De Colombiaan kreeg geen ruimte, maar Elia Viviani (Italië), Ryan Mullen (Ierland), Georgios Bouglas (Griekenland) en Gleb Syritsa – een Rus, koersend onder de neutrale vlag – mochten wel wegrijden.
Hoole, Benoot en Bjerg verdelen het werk – foto: Cor Vos
Verschil slinkt
Toen het verschil tussen de eerste groep en het peloton veertien minuten was geworden, kwam de gang er in het pak toch weer wat in. Opnieuw door Hoole en Berg, die nu hulp kregen van Tiesj Benoot. Ook de Belgen zetten dus een mannetje mee op kop. De minuten vlogen er vervolgens af, terwijl ook het groepje Viviani (waar Syritsa al snel loste) dichter en dichter bij de vijf koplopers kwam. Met nog 122 kilometer te gaan, smolten de twee groepen samen. Het verschil met het peloton was toen drie minuten.
De kopgroep dunde in de kilometers daarna direct uit. Enkel Rouger-Lagane en Kagimu konden de drie overgestoken mannen volgen, de rest ging overboord. Het peloton bleef voorlopig bij elkaar, ondanks een speldenprikje van Domen Novak op 105 kilometer van de streep. De Sloveen trok even door op een klein klimmetje, maar kwam niet weg. Een goede tien kilometer later kwam de volgende poging.
Van der Poel in de openingsfase – foto: Cor Vos
Spel op de wagen
Het was Valentin Madouas die er een lap op gaf. Hoewel de Fransman geen gat wist te slaan, zorgde hij er met zijn actie wel voor dat het spel op de wagen kwam. Onder meer Alexey Lutsenko en Ben Healy roerden zich nu. De Kazach en de Ier reden samen weg en probeerden over te steken naar Viviani en Mullen, de twee laatst overgebleven vluchters. Uiteindelijk kwamen Lutsenko en Healy bij Mullen, die net daarvoor Viviani had achtergelaten. Mullen reed zich vervolgens leeg voor zijn landgenoot Healy.
Net daarvoor, op ongeveer 77 kilometer van de streep, was er ook een versnelling geweest in het peloton. Benoot gaf gas op de Côte de Bièvres (1,2 km aan 6,5%), met Remco Evenepoel in zijn wiel. De olympisch tijdritkampioen begon niet veel later zelf aan te boom te schudden. Maar het was slechts een eerste prik, nog geen all-out demarrage. Omdat het daarna wat stilviel, behield het koptrio een kleine voorsprong. Toen Mullen na een laatste lange beurt op was, gingen Healy en Lutsenko samen door.
Gevaarlijke groep rijdt weg
Er volgde een fase met uitvalspogingen van onder meer Stefan Küng (Zwitserland), Jambaljamts Sainbayar (Mongolië) en… nog maar eens Remco Evenepoel. Wegkomen bleek echter o zo moeilijk Totdat Nils Politt (Duitsland), Valentin Madouas (Frankrijk) en Michael Woods (Canada) zich af wisten te scheiden. Zij kregen enkele kilometers later het gezelschap van Fred Wright (Groot-Britannië), Marco Haller (Oostenrijk) en de eerdergenoemde Küng en Sainbayar. In het peloton keek men even naar elkaar, totdat Benoot en Bjerg begonnen te rijden.
Veel publiek in Parijs – foto: Cor Vos
Bjerg moest ook weer niet te hard op kop boren, want bij het binnenrijden van Parijs reed zijn kopman Mads Pedersen lek. De Deen kon voor de Butte Montmartre weer terugkeren bij de meute. Op dit moment zat alles nog op een zakdoek. De twee koplopers hadden zeventien seconden op de zeven achtervolgers, het peloton volgde vijftig seconden verder. Durfde iemand op de eerste beklimming van de Butte Montmartre al de sprong te wagen?
Eerst Van der Poel, dan Evenepoel
Ja, was het antwoord. Met een enorme krachtsexplosie knalde Mathieu van der Poel weg uit het peloton. Slechts één renner kon bergop volgen: Wout van Aert. De twee eeuwige rivalen kregen na de top nog het gezelschap van Julian Alaphilippe (Frankrijk), Toms Skujiņš (Letland) en Matteo Jorgenson (Verenigde Staten). De vijf kregen het gat met het tweede groepje niet meteen dicht, waarna vanuit de achterhoede enkele andere favorieten terug konden keren. Daarbij ook Remco Evenepoel, die er meteen een klap op gaf.
Van der Poel en Van Aert – foto: Cor Vos
Evenepoel reed wél in één ruk naar Küng en co. Ook Lutsenko zat hier inmiddels bij, want hij had Healy moeten laten gaan. De solerende Ier had 35 kilometer voor de finish nog een kleine halve minuut voorsprong op de eerste achtervolgers, waar Evenepoel het leeuwendeel van het werk deed. Het peloton volgde al op driekwart minuut. Hier was het Dylan van Baarle die zich opofferde voor Mathieu van der Poel. De Nederlander reed zich helemaal leeg, maar verloor toch wat terrein. Evenepoel was namelijk ontketend.
Van der Poel krijgt Van Aert er niet af
De Belg reed enkele metgezellen uit het wiel en dichtte de bres met Healy binnen enkele kilometers. Aan de voet van de tweede keer Montmartre was het verschil met het peloton opgelopen tot driekwart minuut. Van der Poel nam nu over van Van Baarle. Eerst bleef hij in het zadel zitten, daarna ging hij op de pedalen staan. Van Aert moest een gaatje dichten, maar daar slaagde hij wel in. Een vervelende situatie voor Van der Poel, aangezien Van Aert natuurlijk niet ging helpen om de bres met Evenepoel te dichten.
Evenepoel en Madous – foto: Cor Vos
Diezelfde Evenepoel had op de Butte Montmartre iedereen achtergelaten, behalve Madous. De Fransman beet zich vast in het wiel. Ondertussen had Van der Poel de benen stil gehouden, waardoor een tros renners kon terugkeren. Christophe Laporte en Matteo Jorgenson hadden nog wel wat in de tank en reden naar Haller, Küng en Healy toe. Op vijftien kilometer van de finish reden zij echter al op meer dan een minuut van Evenepoel en Madouas. Het peloton volgde nog twintig seconden verder.
Historische zege Evenepoel
Op ditzelfde moment reed Evenepoel zijn vluchtmakker Madouas glad uit het wiel. Vervolgens hoefde hij ‘enkel’ nog een tijdrit te rijden naar de streep. En dat deed hij, op indrukwekkende wijze. Hij liep alsmaar verder uit op Madouas en de overige achtervolgers. Toch werd het nog even een klein beetje spannend. Op zo’n vier kilometer van de streep reed Evenepoel namelijk lek. Hij kreeg echter snel een nieuwe fiets en omdat zijn voorsprong gigantisch was, kon hij uiteindelijk toch nog uitgebreid zegevieren op de Pont d’Iéna.
De prestatie van Evenepoel is historisch te noemen. Nog nooit eerder won iemand de olympische tijdrit én wegrit. Ook is het pas de derde keer dat een Belg goud pakt in de olympische wegrit: enkel André Noyelle (Helsinki, 1952) en Greg Van Avermaet (Rio, 2016) gingen hem voor.
Strijd om overige medailles
Achter Evenepoel wist Madous stand te houden in de strijd om het zilver. Voor het brons zou gesprint worden door een klein groepje. Laporte was veruit de snelste en bezorgde Frankrijk naast het zilver dus ook het brons. Mathieu van der Poel kwam uiteindelijk als twaalfde over de streep. Wout van Aert, die in de slotfase nog viel, werd 37ste.
EENDAG 
Echt de laatste renner waarvan ik hoopte dat hij zou winnen. Jammer dat dat nu net de sterkste renner is ;)
Dit is het type reactie dat ook wel 40 minnetjes zou krijgen, het schrappen van de duimpjes omlaag zorgt er in praktijk vooral voor dat de zure trollen (schijnbaar) veel lof krijgen.
Beetje meeleven met je favoriete sporters maakt de sport toch mooi?
Hoeveel medailles had nederland dan willen winnen met dezeOS? 10? 15?
@bswinkelss de enige juiste analyse!
Natuurlijk voor Van der Poel pech dat Pedersen niet mee was vanwege die lekke band (die rijdt uiteindelijk gat groep 3 naar groep 2 dicht, zou anders waarschijnlijk wel mee van voren zijn geweest als extra motor), Flip nog even wat lang de kaart Madouas trekt en Van Aert de angel er natuurlijk al meteen uit trekt. Van Aert offert daar zelf een medaille op, wat ik toch ook vreemd vind gezien zijn statuur en de kracht die hij toont. Hij kan 2x de versnelling van VdP volgen op Montmartre als enige. Dan moet je toch ook sterk zijn (en winskansen hebben). Vandaag was Van Aert dan misschien ook wel sterker dan VdP daar die zelf niet volledig kon schiften zoals we van hem kennen.
Ik moest vooral lachen om zijn agressieve drive tijdens de koers, nijdig was hij na de lekke band, hoe hij om de tijd vroeg vind ik licht gestoord.
Maar dat hij na de overwinning als een kleine gorilla bij zijn fiets ging staan, het mannetje te staan wezen vond ik lachwekkend.
Je zag gewoon hoe zijn kloppende piemel over zijn schouder heen groeide. Ja sorry hoor.
Deze energie maakt hem wel een winnaar maar dit kan hij wat mij betreft achterwege laten, ja zelfs na een dubbel op de os.
Waarom bleven die twee dan zelf niet voorop?
Wat een palmares heeft deze man al. De grootste renner na Pogacar. Dat blijkt nu wel. Niet de beste, maar qua veelzijdigheid volgt alleen Evenepoel.
Pogi is dit jaar de koning, Evenepoel de kroonprins.
Dit is gewoon genieten.
Sterke belgische ploeg, enkel Stuyven misschien iets te afwezig.
verwachte reacties:
- "ze laten hem zomaar rijden"
-"bij zijn lekke band kwam de voetballer weer boven, zo respectloos"
-"wat een arrogante viering"
Van Aert als modelploegmaat, binnen de dynamiek met Evenepoel zit hij eigenlijk altijd in de tang. Maar wel van levensbelang vandaag. Zonder hem kan Evenepoel dit spelletje niet spelen.
Nog even spannend met de lekke band maar net zoals Van der Poel vorig jaar genoeg voorsprong. Maakte het wel nog even enerverend.
Van der Poel met een fantastische versnelling op Montmartre maar doordat Van Aert er kon bijblijven, werd het tactisch moeilijker. Evenepoel rook daarna wel het juiste moment natuurlijk. En is sterk genoeg om ze daarna fijn te malen.
Dubbel Olympisch kampioen, dubbel tijdritkampioen. Wat een fenomeen. Komt stilaan in het rijtje van de allerbeste Belgische coureurs en bij uitbreiding sporters.
Fransen ook weer sterk overigens.
En ook BK weg/tijdrit.
En EK tijdrit + zonder Colbrelli ook EK weg.
Wát een palmares al..
De kleine kan meer dan de vakjes waar iedereen hem wil insteken. Hulde!
Als Wout ooit nog een groot kampioenschap wil winnen, zal hij dringend eens bij zichzelf te rade moeten gaan. Hoe werd Alaphilippe wereldkampioen in Imola? Door zelf aan te vallen. Hoe werd Alaphilippe wereldkampioen in Leuven? Door zelf aan te vallen. Hoe werd Evenepoel wereldkampioen in Wollongong? Door zelf aan te vallen. Hoe werd Van der Poel wereldkampioen in Glasgow? Door zelf aan te vallen. Hoe werd Evenepoel Olympisch kampioen? Uiteraard, door zelf...
De tijd dat grote koersen gewonnen werden door passief te koersen en vervolgens de sprint te winnen, ligt intussen ver achter ons.
Zo gaat het steeds: Wout en Remco starten op gelijke hoogte als kopman en toch weet Remco de situatie steeds in zijn voordeel te doen kantelen. Reden? Zijn aanvallend koersgedrag, waarmee hij de koers vaak in een definitieve plooi legt. Als je zoals Wout steeds blijft pokeren en wachten op een eventuele sprint, tja...
In klassiekers mag Wout offensiever gaan rijden, maar in kampioenschappen is 't volstrekt logisch dat je bij de combo Van Aert/Evenepoel voor tijdrijder Evenepoel kiest als de aanvaller en sprinter Van Aert als blok aan het been.
En Van Aert is en blijft een renner die het ploegbelang altijd voorop zal blijven zetten.
Als dat het plan was - Wout die Mathieu neutraliseert zodat Remco vervolgens zijn kans kan gaan - dan moet je eerlijk zijn en stoppen met Wout als medekopman naar voren te schuiven.
In essentie is hij niets meer of minder dan 1e luitenant van Z.M. Evenepoel.
VDP net niet goed genoeg. Baarle voortaan thuislaten.
Van Aert is voorbij en we kunnen ook wel stellen dat z’n erelijst zeer teleurstellend is. Maar mooi knechten is ook eervol.
Beetje doorrijden en dan ben je weg of na dat korte inhouden met dat groepje van 5. Binnen paar kilometer zou Flip dan ook meedraaien wanneer Madouas is bijgehaald.
Die knapt elke keer het vuile werk op waarvan Evenepoel profiteert.
En vergeet dan zelf te koersen.
Zo'n Evenepoel lacht toch de ballen uit zijn broek.
Wout rijdt het gat wel dicht en stopt dan met koersen en dan kan hij zelf gaan en weer een grote vis aan zijn palmares toevoegen.
Evenepoel is ‘de winnaar’ vandaag maar er is niet goed vast te stellen of hij ook echt ‘de beste’ in koers was vanwege het a typische koersverloop en ploegen samenstelling. Er waren tal van kandidaten die hadden kunnen winnen als ze op hetzelfde moment konden demarreren.
In de tijdrit was het duidelijk wie de beste was, niet in de wegrit vandaag. Ik vind het vandaag meer een gelukkige samenkomst van omstandigheden.
Dus misschien wel gewoon de rest van het jaar op de mountainbike.
na winst in vlaanderen en roubaix in de regenboog, was zijn seizoen blijkbaar wel klaar
waardoor hij eigenlijk tegelijkertijd een prachtige en toch ook een bleke wereldkampioen was