Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Moet Montmartre blijven in slotrit Tour de France? “Het zou ook om de twee jaar kunnen”
De introductie van de Butte Montmartre in de slotrit van de Tour de France leidde tot een waar spektakelstuk. Voor velen het bewijs dat de kasseihelling in de toekomst onderdeel moet blijven van de afsluiter in Parijs. Ook José De Cauwer is enthousiast, vertelde hij zondagavond in Vive le Vélo.
Nadat uitlekte dat de Tourorganisatie de renners in de slotrit over de Butte Montmartre zou sturen, kwamen er in eerste instantie kritische geluiden. Met Remco Evenepoel, Jonas Vingegaard én de uiteindelijke winnaar Wout van Aert deden niet de minste renners hun beklag. Ook Richard Plugge liet van zich horen. De teammanager van Visma | Lease a Bike zei begin juni in de WielerFlits Podcast dat de Montmartre het opzoeken van risico’s is. Hij stelde dat spektakel leidend was.
Nu de rit verreden is, zijn er vooral positieve geluiden te horen. Voor De Cauwer bestaat er bijvoorbeeld geen twijfel meer dan de Butte Montmartre een plek verdient in de slotrit van de Tour. “Zeker na die overwinning van Wout van Aert”, doelt hij erop dat de slotrit een enerverend koersverloop kende. Ondanks dat de tijd voor het klassement al ver voor de finish werd opgenomen vanwege de regen en natte wegen, kreeg het publiek een grote wielershow voorgeschoteld, waarin naast Van Aert ook geletruidrager Tadej Pogacar een hoofdrol opeiste.
Maar het succes van gisteren betekent voor De Cauwer niet dat de laatste etappe van de Tour nu plots elk jaar over de kasseihelling moet gaan. “Om de vier jaar lijkt een beetje olympisch. Het zou ook om de twee jaar kunnen. Ik zou Montmartre er op een of andere manier wel inhouden. Maar met telkens weer Montmartre ga je ook maar een paar renners gelukkig maken. Dus misschien om en om, dat zou wel kunnen.”
Slotrit naar Montmartre was ook veel mooier dan het übervoorspelbare scenario op de Champs. Alleen moet het qua veiligheid wel kunnen. Ik ben geen fan van neutralisatie op vlak van tijdsverschillen, koersen tot aan de finish! De natte weersomstandigheden speelden ook wel mee natuurlijk.
Maar ik zou dan eerder afwisselen tussen een rit als vorig jaar in Nice en het jaar erna Montmartre. Gewoon een rit met inzet i.p.v. die dwaze optocht met champagne. Dat is voor nà de koers wat mij betreft. Dat kan een bergrit, tijdrit of punchrit zijn elders in Frankrijk, maar vlakke sprintersritten... Dat is toch iets van het verleden voor mij. Cav die 35 ritten wint, de ene nog saaier en bloediger dan de andere... The horror!
En afwisselen is ook prima. Ik vind die sprint toch ook altijd wel wat hebben. Steeds weer die gedachte van 'Zou dit keer die sprint ontlopen worden? Nee, toch niet, volgend jaar dan maar!'
De ambiance van een bomvolle openlucht-arena in hartje Parijs vs. de afstandelijke en voorspelbare Champs. Ieder jaar dit svp, in verschillende varianten. De plek in het parcours kan worden gevarieerd waardoor de sprinters die een klim overleven ook kans hebben. Tijdrit eens in de zoveel tijd, ook prima.
Ik houd vande klassieke finish - de spanning op de lokale rondjes en de (waarschijnlijke) ultieme eindsprint
Die ontzettend lange aanloop mag er wel uit.
Doe gewoon na de finish nog een pelotonrondje defilé
Dit soort onzin is totaal overbodig op de laatste dag van een toch al zware grote ronde. Hou gewoon lekker het defile met de traditionele sprint in stand. De brede aankomst in Parijs is daar prima voor geschikt, dit in tegenstelling tot andere aankomsten die wel op een massasprint uitdraaiden.
Maar na het terugkijken van de rit van gisteren ben ik wel van mening dat de koersorganisatie goud in handen heeft met dit parcours. De mensenmassa was echt enorm! Ik begrijp dat de sprint op de Champs-Élysées een iconische is, echter ben ik niet tegen verandering. Geef de sprinters eerder in de tour wat meer kansen, en geniet op de laatste dag met een groot aantal toeschouwers van een attractieve koers.
Het is nogal een rekbaar begrip. Harrie Lavreysen is een sprinter, Tim Merlier is een duursporter. Het is natuurlijk niet zo dat renners als Merlier, Milan, Groenewegen verplicht moeten afwachten tot een sprint, ze hebben (zie Groves) ook de mogelijkheid om in de ritten met weinig hoogtemeters ten aanval te trekken. Ze doen dat vaak niet omdat teams de rolverdeling bepalen: jij voor de bergen, jij voor de massasprint en jij mag aanvallen. In een Tour met amper massasprints zal men gedwongen worden zich aan te passen, dat lijkt mij alleen maar positief.
Een tijdrit.
Was vorig jaar (toen met finish in Nice) ook.