Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Miguel Ángel López: “Ik mis het wielrennen van tien jaar geleden”
Miguel Ángel López mist het wielrennen van tien jaar geleden, toen renners nog ‘luisterden naar hun gevoel in plaats van wattages’. Dat vertelt de Colombiaanse klimmer in een gesprek met Ciclored. “Ik kijk niet naar de cijfers op mijn fietscomputer”, zo wijst de renner van Astana op een huidige trend in het wielrennen.
De koersfilosofie van López is simpel. “Ik val aan als ik de benen heb, om later geen spijt te hebben. Ik probeer liever iets met het risico om te falen, dan dat ik niks onderneem en later baal van de gemiste kans. Je valt niet aan als je alleen maar op je fietscomputer kijkt. Het gaat niet om wattages, aangezien je afhankelijk bent van de koerssituatie.”
“Renners zijn nu vooral gefocust op hun SRM en Garmin, waardoor het ook moeilijker is om initiatief te nemen.” De Colombiaan denkt dan ook met weemoed terug aan zijn kindertijd. “Ik mis het wielrennen van tien, twaalf jaar geleden, toen de renners nog moedig waren. De wielersport had toen iets magisch”, aldus López.
“Renners versnelden toen nog op tachtig kilometer van de streep. Nu is alles zo gecontroleerd, dat het moeilijk is om aan te vallen zonder tijd te verliezen.” De 25-jarige berggeit richt zich dit jaar voor het eerst op de Tour de France, waar hij als kopman voor het klassement zal worden uitgespeeld.
Toch komt het nog best vaak voor, bv ook Hugh Carthy in Zwitserland dit jaar. Steven Kruijswijk in de Alp d Huez etappe en Movistar en Astana zelf natuurlijk zetten vaak een lang plan op. Astana eerst ook met Nibali.
Hij is - terecht - gefrustreerd dat hij vaak de enige is die oorlog maakt in vroege stadia van bergritten en er meestal met een plek tussen 4 en 10 mee strandt.
Tegenwoordig koerst met meer met het hoofd dan met het hart, de belangen zijn groter en de ploegen zijn sterker in de breedte (nivellering). Alleen als er geen/nauwelijks knechten meer over zijn loont een lange aanval (zie Froome in de Giro).
Vroeger had je geen ploegen met 4-5 ijzersterke renners die bereid waren zichzelf op te offeren voor een kopman. Daardoor zaten de toppers eerder geïsoleerd, en loonde het om van ver aan te gaan.
Nu is dat zelden het geval, en dus zijn de wat dommige renners die zich niet kunnen inhouden (hoi Miguel) het kind van de rekening.
Nu lijkt iedereen ook 1 of maximaal 2 cartouches te hebben en daardoor veel meer te doseren.
Wil je deze uitspraak dan wél even wetenschappelijk onderbouwen?
Maak ploegen met 5 renners per team die meedoet aan een Tour en je hebt een hele andere koers.
Het wielerpeloton kan gehalveerd worden.
Een sponsor die miljoenen pompt, krijgt er nauwelijks iets (visibility) voor terug en bedenkt zich wel een paar keer voor contractverlenging. Denk niet dat het de oplossing is.
Ik denk dat Lopez gewoon beseft dat er een aantal staan aan te komen die eenmaal hogere wattages kunnen trappen dan hij. Er wordt nu van verder aangevallen dan 12 jaar geleden. Er zijn ten eerste al minder uitgesproken "sprinterstreinen" dan vroeger, die elke rit controleerden waar hun spurter de meet kon halen. En voor het klassement was het toen al helemaal niet beter.
De praktijk (Ineos) leert dat het succesvol is en TJV ondersteunt dat bewijs nog meer. Dus dat wordt de graadmeter, zo gaat het dat nou eenmaal. Jammerlijke alleen is dat die graadmeter aan teveel mensen wordt opgedrongen die daar niet bij passen, die een andere beleving of benadering nodig hebben en daarmee niet noodzakelijkerwijs minder succesvol zullen zijn.
https://www.esciclismo.com/actualidad/carretera/54227.html
Die in de Ronde van Colombia dan weer niet.
het is de best afgestelde renner die wint