Ik probeer nu al een tijdje iets onder woorden te brengen wat ik liever niet onder woorden had willen brengen. Van Parijs-Roubaix heb ik vandaag de finale niet kunnen zien. De zwarte sluier die er overheen hing helaas wel.

Aan het begin van het wielerseizoen scroll ik altijd even langs alle ploegpagina's en dan duikt na verloop van tijd altijd een lugubere gedachte op: tussen die namen zit er altijd wel één die het volgende wielerseizoen niet zal halen. Of het nou Demoitié is of Myngheer, Scarponi of Goddaert: ik weet dat statistisch gezien er elk jaar renners komen te overlijden, maar de klap zal er nooit minder op worden. En ja, we mogen de wielergoden dankbaar zijn voor de mooie sport die ze ons brengen. Maar kunnen ze alsjeblieft nou eindelijk eens stoppen met het nemen van offers?

Het gebeurt vaker dat je na een valpartij een renner ziet liggen en denkt: die staat niet meer op. Wonder boven wonder stappen ze in negen van de tien gevallen terug op de fiets. Het tiende geval moet afgevoerd worden naar een ziekenhuis waar polskneuzingen, hersenschuddingen, sleutelbeenbreuken en in een enkel geval een klaplong worden geconstateerd. Meestal blijft het daarbij. Maar meestal van één op tien is helaas nog altijd veel te weinig. Afgelopen middag bleek nog maar eens hoeveel te weinig. Het beeld van Michael Goolaerts uitgestrekt langs de weg... het gaat door merg en been. En dan ken ik die jongen nog enkel van zijn Procyclingstatspagina en enkele tv-minuten. Wat een drama voor de familie en vrienden, enkelen van hen op dat specifieke moment nog op de fiets, deel uitmakend van hetzelfde peloton...

De scheidingslijn tussen succes en drama is ook zo dun. Scarponi zegevierde enkele dagen voor zijn dood nog in Trentino. Demoitié zat enkele dagen voor zijn dood nog mee in de ontsnapping in de E3 Prijs. En Michael Goolaerts reed vorige week nog in de keien uit de straten in de vlucht van de Ronde van Vlaanderen. Vol trots bedankte hij na afloop op Twitter het publiek dat en masse was uitgerukt om de renners aan de moedigen. Het zou zijn laatste tweet zijn. Een week later zou het publiek hem opnieuw helpen, in een strijd nog veel belangrijker dan de koers. Het mocht helaas niet baten.

Rugnummer 84 zal ongetwijfeld nooit meer gedragen worden in de Hel van het Noorden. Voor eeuwig verbonden aan een 23-jarige jongen met een blauw tenue. Bizar dat Goolaerts aan de ene kant nu onsterfelijk is, terwijl aan de andere kant iedereen diep van binnen ook beseft dat we hem nu weldegelijk voor eeuwig kwijt zijn. Een ongetwijfeld erg lieve, hardwerkende, getalenteerde knul die nooit te vervangen is door twee cijfertjes. Toch heeft het wel iets. Sterven terwijl je net bezig bent om je droom te verwezenlijken: het rijden van de mooiste koers van het jaar. Dat is een manier om er heel misschien nog iets optimistisch uit te halen. We hebben er niks aan, maar toch is het troost.

Morgen was ik aanvankelijk van plan om de finale nog terug te kijken. Op dit moment kan het me eerlijk gezegd gestolen worden. Aan de andere kant is het weer een manier om een laatste salut te brengen. De droom waar Goolaerts vanochtend nog aan begon: het Velodrome in Roubaix, de mooiste tempel om de wielergoden te eren, bereiken. Honderdvierenzeventig andere renners hebben deze droom gisteren ook gehad. Ik zal deze mannen dan ook naar de finish schreeuwen. Opdat Michael niet voor niets is gestorven.