Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Merijn Zeeman blikt terug op Angliru-rit: “Toen was er geen sprake van teamwork”
De voorbije editie van de Vuelta a España werd volledig gedomineerd door de mannen van Jumbo-Visma, maar in de rit naar de Alto de l’Angliru leken de neuzen toch even niet dezelfde kant op te staan. Het deed met name in de buitenlandse media flink wat stof opwaaien. Sportief manager Merijn Zeeman blikt in de podcast Met open vizier uitgebreid terug op de Angliru-rit.
De tactische keuzes van Jumbo-Visma lagen in de derde week van de Ronde van Spanje onder een vergrootglas, zeker na de rit met aankomst op de mythische Alto de l’Angliru. Primoz Roglic en Jonas Vingegaard reden in de laatste kilometers van deze beklimming namelijk weg bij hun ploegmaat en leider Sepp Kuss. Na de rit was er een duidelijke algemene teneur bij de buitenlandse media: Roglic en Vingegaard lieten hun Amerikaanse ploeggenoot in de steek.
Sportief manager Merijn Zeeman kijkt ruim een maand na de Vuelta uitgebreid terug op de Angliru-rit, en is duidelijk in zijn analyse. “Eigenlijk verliep alles weer zoals we wilden. We bleven met z’n drieën over en dat was eigenlijk het moment waarop het niet goed liep. Sepp kon op een bepaald moment niet meer volgen bij Primoz en Jonas. Toen was er geen sprake meer van teamwork.”
“Op de Angliru hadden ze bij elkaar moeten blijven”
“Alles wat tot op dat moment was gebeurd, was teamwork, maar op de Angliru hadden ze bij elkaar moeten blijven”, schetst een openhartige Zeeman. “Aanvallen om andere renners aan het werk te zetten is iets anders, dan als je elkaar gaat aanvallen. We moeten er wel meteen bij zeggen: je rijdt bergop op stroken tot wel 20%. Je koerst met een hartslag van 200. Je kunt van die mannen dan ook niet verwachten dat ze helder nadenken.”
Kuss slaagde er die dag in om de schade te beperken en de rode leiderstrui te behouden, maar na afloop volgde er wel een stevige evaluatie. “Zoals we de hele ploeg hebben opgebouwd, is dat je van onderaf aan mensen vraagt: hoe kijk je ernaar? Geef je mening, praat met elkaar in plaats van over elkaar. We zijn hier in 2016 of 2017 mee begonnen en daar is een sterk fundament uitgerold. Een cultuur. Daar is in essentie onze ploeg uit opgebouwd.”
“Primoz had het daar wat moeilijker mee”
Samen winnen: daar draait het om bij Jumbo-Visma. Zeeman: “Wielrennen is voor ons geen individuele, maar een teamsport. Ik heb de mannen diezelfde avond nog allemaal aan één tafel gezet. Ik heb daarvoor wel met Jonas, Sepp en Primoz gesproken en aangehoord hoe zij erin stonden. Maar daarna heb ik acht volwassen mannen bij elkaar gezet en gezegd: jongens, dit is er vandaag gebeurd. Ik heb hier mijn idee bij, maar ik vind het veel belangrijker wat jullie ervan vinden.”
“Waar staan we nu voor? Wie zijn we nu eigenlijk? Zeven renners waren het unaniem met elkaar eens: dit (Sepp Kuss als winnaar van de Vuelta, red.) moet de einduitslag zijn. Primoz had het daar wat moeilijker mee, maar heeft zich wel heel erg geconformeerd aan het geheel. Dat kwam ook omdat zijn ploeggenoten dit zo krachtig hebben aangegeven. Hij zei uiteindelijk: Sepp moet winnen en je kunt op me rekenen”, geeft Zeeman een kijkje achter de schermen.
Tuurlijk zijn Jumbo's keuzes begrijpelijk geweest, maar dat ze desondanks niet makkelijk te slikken waren voor Primoz is net zo logisch.
Dat er wat speelde was goed te zien. Roglic waande zich de sterkste, en in mijn ogen was ie dat ook. Vingegaard kreeg klop in de tijdrit, en kreeg zijn positie in het klassement terug doordat hij tactisch de kans kreeg om aan te vallen waar Roglic moest blijven zitten.
Uiteindelijk denk ik dat Roglic ook snapt dat je onderdeel bent van een ploeg, ook al wil je zelf winnen. En dat hij (onder druk van zijn ploeggenoten) uiteindelijk het collectieve besluit heeft geaccepteerd.
Ik denk ook dat hij prima kan leven met Kuss als winnaar. Maar dat hij wel voor zichzelf de conclusie heeft getrokken dat hij in de toekomst niet opnieuw in die situatie terecht wil komen. En dus het juiste besluit heeft genomen om TJV te verlaten.
Iedereen mag er zelf wat van maken. Maar mijn conclusie is dat de in topvorm zijnde Roglic beter was dan de Vingegaard in de Vuelta. Maar ik denk ook dat Roglic beseft dat de topvorm van Vingegaard een stukje hoger ligt dan die van hemzelf. En hij dus veel kans 2e viool moet spelen in de TdF als hij in hetzefde team blijft.
Ik denk dat het zo prima is. Uiteindelijk denk ik dat iedereen kan leven met Kuss als winnaar. En dat Roglic zijn kansen gaat bij een team waar hij zelf weer primus kan zijn.
Ik hoor dan bij de uitzonderingen. Vignegaard was een paar dagen sterker dan Roglic, maar had normaal gesproken in die dagen niet genoeg tijd kunnen pakken om de Vuelta te winnen. Roglic had het gehouden, hij was over de hele Vuelta sterker. En daar wint hij niets mee inderdaad. Maar de meute moet zich niet blindstaren op een paar etappes in de derde week, waarin Roglic de benen stil moest houden.
1. Roglic die zich er niet bij neerlegt, krijgt al zijn ploeggenoten tegen zich
2. Roglic die zich er niet bij neerlegt, kan naar huis
3. Groepsdruk
Ik denk dat Roglic na dit gesprek ook samen met Zeeman en Plugge is gaan zitten, zeggen dat ie zich erbij neerlegd nu, maar dat ie zich er niet fijn bij voelt en dus weg wil, waarbij ik me kan voorstellen dat Plugge en Zeeman hebben gezegd: Eerst de Vuelta uitrijden, daarna gaan we verder praten over de mogelijkheden, want we gunnen je de stap.
1. Vingegaard opeens mee ging naar de Vuelta, terwijl Roglic het kopmanschap was beloofd
2. Vingegaard in etappe 16 demarreerde en hij gevangen zat in de groep daarachter
De enige reden dat hij zich neerlegde bij de beslissing om Kuss de Vuelta te laten winnen was dat Vingegaard de Vuelta dan niet zou gaan winnen.
Aangezien Roglic geen tweede viool wil spelen, is de overstap de meest logische keuze voor iemand van zijn klasse.
Evengoed kan je zeggen dat voor Vingegaard een waanzinnige dubbel op het spel stond. Hij kon na Froome de tweede worden in de wielerhistorie die Tour en Vuelta (sinds 1995 in het najaar) na elkaar won. Zou toch ook een enorme prestatie geweest zijn.
Vraag me ook af of Roglic de Giro dit jaar had gewonnen zonder de hulp van Kuss. Je kan je de vraag stellen hoeveel ritzeges Kuss al heeft laten schieten door zichzelf als meesterknecht weg te cijferen.
Ik denk dat Roglic nog wel andere koersen heeft gewonnen dankzij zijn ploegmaats, ik denk nu spontaan aan de Dauphiné (dankzij Vingegaard) en Parijs-Nice (dankzij Van Aert) van 2022.
Het is geven en nemen in zo’n grote ploeg, en het lijkt mij logisch dat je je eigen ploegmaat in de leiderstrui niet gaat aanvallen.
Dat viel Roglic zwaar en dus verkast hij. Terecht m.i., want hij kan nog altijd zelf meespelen voor eindwinst in een GT. Maar Roglic is ook een rasopportunist, geen type Van Aert die fluitend zijn kas leeg rijdt voor een ander. Die zal dat enkel doen als het echt niet anders kan. En dat is alleen maar een goede eigenschap voor een kampioen wat mij betreft, getuige ook Roglic zijn palmares.
Dat denk ik ook. Tegelijkertijd is dat topsport, winnaars laten merken dat zij bepalen. Jonas oogt nog steeds als een jongetje maar als je Het plan leest merk je al dat hij echt een leider is geworden. Een jaar geleden nog maar hield hij zich in voor Primoz in de Dauphine maar na de Tourwinst zijn de rollen definitief omgedraaid.
Iedereen zag toch wel een beetje dat Roglic liefst van al gewoon zelf wou winnen.
En gunde hij het Kuss? Wss wel een beetje, maar ik denk vooral dat hij het Vingegaard niet gunde (in het geval mocht Kuss er toch doorzakken).
Je kan dan zeggen dat Vingegaard hem 'saboteerde' door zijn aanval in etappe 16, maar daar werd Roglic vooral in de steek gelaten door:
1) de andere teams die niet reden, want niemand incl Vingegaard had verwacht dat hijj +1min ging uitlopen in +-2km klimmen.
2) Zijn eigen koerstacktiek om nooit zelf aan te vallen en altijd maar op zijn eindsprint te rekenen.
team : Sepp moet winnen
Roglic: Ik wil dat eigenlijk ook, winnen
Vingy: Als je dat probeert pak ik je
Net alsof wij het niet snappen
Het probleem is helemaal niet de etappe naar de Angliru : Kuss kon het tempo niet meer volgen en Roglic gaf aan door de steilte slechts in z'n eigen tempo door te kunnen. Er was ook weinig tijdverschil.
Het probleem lag in de etappe naar Tourmalet en etappe 16 de dag ervoor toen Vingegaard steeds weg sprong en Roglic de facto tot eerste lieutenant van Kuss degrageerde en daarmee de zizanie creëerde.
De ploegleiding wist daar niet mee om te gaan.
Roglic heeft heel heel duidelijk aangegeven dat hij alles wou winnen waar hij aan deelnam dit jaar. Ik denk oprecht dat hij een 2e plaats achter Kuss maar behaald met zijn hulp ook als overwinning had gevoeld. Maar het, mijn's insziens totaal onnodige, gewroet van Vingegaard heeft alles verpest. En de ploegleiding liet begaan (of wist er niet mee om te gaan).
Ik heb genoten hoe Plugge en Zeeman vanaf blanco (sic) de killer-bees hebben gecreëerd, maar ze zijn veel te veel in zichzelf gaan geloven en ver over het paard getild.
De val kan alleen maar pijnlijk zijn.
Ik wist niet van die duitse Willie Wortel en diens zucht naar erkenning en diepe zakken. Verandering van spijs doet eten, Roglic kan alleen maar winnen bij Bora.
Het was een soort roulette wat die twee speelden. En ik denk dat ze meer gefixeerd waren op het wiel van Roglic dan op dat van Vingegaard.
De kern van de overwinning door Kuss lag in de zwakte van alle tegenstanders, in de etappe naar Arinsal werd Sepp in het zadel gehesen omdat UAE, Bahrain en Movistar de bal volledig bij SQS liet en daardoor de marge te groot werd. Kuss reed vervolgens een dijk van een tijdrit en Evenepoel in een wak. Vanaf dat moment zat Primoz gevangen en natuurlijk maakte Jonas die gevangenschap groter door zich er tussen te gooien. Is dat super chic? Misschien niet, maar iets zegt me dat de ploeg al wist dat Roglic ging vertrekken ongeacht deze Vuelta en dan sluiten de rijen zich, van ploegmaats tot leiding. En Primoz wist dat hij niet sterk genoeg was om daar doorheen te fietsen of te riskeren dat een poging daartoe hem de komende jaren zou worden nagedragen.