Matteo Jorgenson is eindwinnaar geworden van de 82ste editie van Parijs-Nice. In de slotrit reed de Amerikaan van Visma | Lease a Bike zijn landgenoot Brandon McNulty uit het geel. Zelf werd Jorgenson nog wel onder druk gezet door Remco Evenepoel, maar de renner van Visma | Lease a Bike hield soeverein stand. Evenepoel won wel de laatste etappe.

Op de slotdag van Parijs-Nice wachtte de renners traditiegetrouw nog een korte, maar krachtige rit van en naar Nice. En zoals altijd, zat deze boordevol klimwerk. De coureurs kregen in de eerste helft van de 109 kilometer lange etappe al de Côte de Levens, Côte de Châteauneuf en de Côte de Berre-les-Alpes voor de kiezen. Daarna volgden nog de Côte de Peille (6,5 km aan 6,9%), de Col d’Èze (die via een andere, kortere weg werd beklommen) en de Col des Quatre Chemins (3,6 km aan 8,8%). Na het ronden van de laatste top was het nog maar negen kilometer naar de streep op de Promenade des Anglais.

Campenaerts in de aanval, peloton dunt uit
Victor Campenaerts (Lotto Dstny), Johan Jacobs (Movistar) en voormalig geletruidrager Laurence Pithie (Groupama-FDJ) waren de eerste aanvallers van de dag. Zij bereikten samen de voet van de Côte de Levens, waar Campenaerts er alleen vandoor ging. De Belg zou lange tijd alleen voor de groep der favorieten uitrijden, die al stevig uitdunde door het hoge tempo, vele klimwerk en gladde wegen. Onder meer Egan Bernal, bij de start zevende in het klassement, moest op de Côte de Berre-les-Alpes al lossen. Santiago Buitrago gaf dan weer op na een valpartij.

Campenaerts toonde zich in de beginfase – foto: Cor Vos

Bij het opdraaien van de Côte de Peille was Victor Campenaerts eraan voor de moeite. De klassementsrenners mochten het nu uitvechten en we kregen gelijk actie. Het was Remco Evenepoel die versnelde. De rest kon volgen, maar daarna trok de Belg nog maar eens door. Zijn twee grootste concurrenten, geletruidrager Brandon McNulty en diens naaste belager Matteo Jorgenson, konden voorlopig echter goed mee. Drie kilometer voor de top ging Evenepoel echter nóg een keer. Derde keer goede keer?

McNulty kraakt
Jorgenson zat direct op het wiel, McNulty had wat meer moeite. De Amerikaan bleef, met Aleksandr Vlasov in zijn spoor, lang op korte achterstand van de twee koplopers hangen. Daarachter volgde een groepje van vier met Mattias Skjelmose, Primoz Roglic, Luke Plapp en Cristian Scaroni. Laatstgenoemde had zich eerder in de rit al bedrijvig getoond in een poging de bollentrui af te pakken van Mathieu Burgaudeau.

De drie sterkste renners in koers – foto: Cor Vos

In het tweede deel van de beklimming sprong Vlasov uit de rug van McNulty naar Evenepoel en Jorgenson toe. De geletruidrager zakte ondertussen terug tot bij het groepje Roglic. Op de top was zijn achterstand nog beperkt, maar aan de voet van de Col d’Èze had hij al meer dan een minuut aan zijn broek. Jorgenson stond nu op rozen, wat het algemeen klassement betrof. Hij was McNulty al ruimschoots voorbij, Vlasov leek sowieso geen gevaar meer en Evenepoel stond ook al op 32 seconden. Op de top van de Col d’Eze kwamen daar nog twee tellen bij. Jorgenson kwam namelijk als eerste door bij de tussensprint aldaar, voor Evenepoel, waardoor hij nog wat verder uitliep.

Evenepoel krijgt Jorgenson er niet af
Uitlopen deden Evenepoel, Jorgenson en Vlasov ook ten opzichte van de achtervolgers, waar een onderkoelde Roglic de rol moest lossen en een groepje met Bernal weer terugkwam bij McNulty en co. Eenmaal op de Col des Quatre Chemins, was het verschil al bijna twee minuten. Op deze laatste klim van Parijs-Nice kwam Vlasov in de problemen: hij kon het hoge tempo van Evenepoel niet volgen. Jorgenson wilde van geen wijken weten en volgde de Belgisch kampioen gezwind. Evenepoel zou als eerste bovenkomen op de Col des Quatre Chemins (wat hem de bergtrui opleverde), maar de Amerikaan zat strak in het wiel.

Samen zouden ze naar de streep in Nice rijden. Evenepoel nestelde zich in het wiel van Jorgenson, die in de sprint niet al teveel meer aandrong. De Belgisch kampioen pakte zo de dagzege. Jorgenson kroonde zich dus tot eindwinnaar, terwijl Evenepoel tweede werd. De derde plaats ging nog naar McNulty. Even leek Vlasov een podiumplaats af te dwingen, maar hij verloor in de slotkilometers nog dermate veel tijd dat hij genoegen moest nemen met de vijfde plaats. Mattias Skjelmose werd vierde.