Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Mathieu van der Poel: “Eigenlijk was het alsof we achter Pogacar óók voor de wereldtitel reden”
Interview Brons was het verdict voor Mathieu van der Poel na het zware WK wielrennen 2024 in Zürich. Achter een ontketende Tadej Pogačar was hij de beste van de rest. En daarmee was de uittredend wereldkampioen tevreden. “Vooraf had ik daarvoor getekend”, zei hij na afloop op de persconferentie voor de medaillewinnaars.
Hoe moeilijk was het om te moeten zien dat jullie groep maar niet leek te kunnen samenwerken in de jacht op Pogačar?
“Er kwam weinig tactiek bij kijken. Het was gewoon de wet van de sterkste. Dat is ook gebleken op het einde. Het straffe was dat die groep net wel op orde was. Maar dat iedereen te kapot was om rond te draaien. Dat was eerlijk gezegd het grote probleem. Dit was echt een van de zwaardere wedstrijden die ik al gedaan heb. En ik denk dat de renners die niet meedraaiden dat niet deden, omdat ze het gewoonweg niet konden.”
Je zit naast Remco Evenepoel op het moment dat Tadej aanvalt. Had je door dat hij ging?
“Ik zag het gebeuren. Maar ik vond het eigenlijk een vrij domme aanval. Slovenië had het niet in de hand, dus vermoedde ik dat het een paniekaanval was. Ik dacht ook dat hij daar zijn kans op de wereldtitel vergooide toen België de controle nam. Maar Pogačar heeft het tegendeel bewezen. Hij was van een andere planeet.
Ik ben er ook zeker van dat dit scenario niet in zijn hoofd zat, om op dat stuk te demarreren op honderd kilometer voor het einde. Het is ongelooflijk. Achter hem hebben wij ook de hele tijd gereden. Af en toe viel het wel stil, maar dat kwam omdat iedereen op de limiet zat. Het is gewoon ongelooflijk straf eigenlijk.”
foto: Cor Vos
Had Nederland niet meer moeten doen in de achtervolging?
“Nee, dat denk ik niet. Mijn ploegmaats hebben me wel gevraagd of ze het voor mij moesten dicht rijden, maar ik wilde liever een beetje pokeren. Ik wist ook dat de situatie voor andere landen niet goed was. Wij waren ook niet de grote favoriet. Ik wilde de anderen nerveus maken. Ik denk dat ik er ook in ben geslaagd om een van de topfavorieten te laten paniekeren. Dat was een goede keuze van ons.”
In de finale had je Bauke Mollema nog bij je. Hoe verliep die samenwerking?
“Goed. Ik heb hem in die fase ook gezegd dat hij net zo veel kans op een medaille had als ik en dat hij zijn eigen wedstrijd moest rijden. Ik houd van die manier van koersen, als mijn ploeggenoten ook gewoon meespringen met aanvallen. Dat is voor mij ook het makkelijkst om de boel te controleren, dus het was heel fijn dat Bauke erbij zat.”
Na zijn zege in de Ronde van Vlaanderen zei je dit het tijdperk-Pogačar was. Waar stopt dit?
“Ik heb geen idee. Het lijkt erop dat het pas net is begonnen. Ik vind hem sterker dan ooit. Hij is ook de verdiende wereldkampioen na zijn huidige seizoen. Tadej is de enige die het verdient om die trui te dragen. Ik denk dat hij ook een fantastische wereldkampioen zal zijn om naar te kijken.”
Wat heb je tegen hem gezegd bij de podiumceremonie?
“Dat hij gestoord was, haha! Ik ken hem nu al een tijdje en we kunnen het goed met elkaar vinden. Ik denk dat iedereen blij is met hem als wereldkampioen. Ik vind het altijd mooi dat ’s wereld beste renner de wereldkampioen is. Tadej is dat op dit moment en daarom is het goed dat hij straks de regenboogtrui draagt.”
foto: Cor Vos
Welk advies geef je Pogacar na zelf een jaar die trui te hebben gedragen?
“Ik denk wel dat hij weet hoe hij dat moet doen. Ik heb er in ieder geval enorm van genoten. Sommigen zeggen wel eens dat er een vloek op rust, maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik vond het prachtig om in die trui te koersen en ik zal het dragen ervan missen. Dit jaar ga ik nooit meer vergeten. Het is iets wat ik altijd in mijn carrière wilde meemaken, dus ik ben enorm blij dat dit me is gelukt vorig jaar.”
Hoe goed was je zelf?
“Wel goed. De voorbereiding is uitstekend geweest. Ik denk dat het misschien wel een van mijn beste prestaties ooit is op dit soort omlopen. Er was één renner exceptioneel goed. Maar als je hem weghaalt, rijd je in feite voor de wereldtitel. Ik had vooraf getekend voor een medaille. Daar ben ik erg blij mee. Het is het waard geweest om de opofferingen te doen de laatste weken. Daarom was ik ook zo gefocust op een medaille. Ik weet hoe hard ik gewerkt heb voor dit WK, dan is het erg mooi om mezelf te belonen. Wat ik met deze benen verder ga doen? Proberen wereldkampioen gravel te worden volgende week! (lacht)”
Als je ziet hoe jij je hebt voorbereid en wie er met je mee rijden in de finale, wat zegt jou dit dan over de toekomst?
“Op een gegeven moment keek ik om me heen en zag ik inderdaad alleen maar klimmers in mijn groep. Natuurlijk is een eendagswedstrijd nog iets anders. Maar het mag duidelijk zijn dat mijn hoofddoelen de komende jaren dezelfde blijven: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Die koersen zitten in mijn hart. Ik denk ook dat ik daar het beste tot mijn recht kom. Dat wil ik niet opgeven om misschien te proberen winnen in Luik-Bastenaken-Luik of de Ronde van Lombardije. Ik blijf me focussen op waarin ik het beste ben.”
Heb jij RIDE Magazine al besteld?
Mathieu van der Poel siert de cover van de RIDE Magazine Najaarsgids 2025! Het najaar is de ideale periode om te gaan gravelen, dus als wereldkampioen gravel van Leuven is hij de ideale persoon om uit te lichten. In de Najaarsgids lees je verhalen over het WK Gravel in Zuid-Limburg, maar ook interviews met Pauline Ferrand-Prévot, Jonathan Milan, Quinn Simmons en Pascal Eenkhoorn en veel meer!
Tja, de dames . . .
Je hebt weinig van koers begrepen als je dat poneert. O’Connor pakt zilver omdat het ‘maar’ zilver is.
Als je kijkt naar de traditionele wielerlanden, zijn er best veel die minder gepresteerd hebben dan je vooraf zou mogen verwachten.
België heeft zijn rol proberen spelen door de boel nog recht te trekken, maar teveel pionnen die al op hun tandvlees zaten of niet konden brengen wat van hen verwacht werd.
Italië zag zijn beste renner op een 25e plaats binnenkomen op meer dan 6:30. Zijn eigenlijk op geen enkel moment echt in het stuk voorgekomen, of werden meteen knal uit het wiel gereden (Bagioli).
De Britten hadden met de Yates-brothers, Pidcock, Onley, Williams etc op papier één van de sterkere teams in de breedte en van mannen als een Knox, Donovan en Stewart zou je mogen verwachten dat die op 100km van de meet ook nog hun duit in het zakje zouden kunnen doen, maar Onley was met een 16de plaats de beste Brit, en met uitzondering van Williams is de rest zelfs nooit in beeld geweest.
Colombia had met Tejada, DF Martinez, Rubio, Buitrago en Vargas enkele leuke uitdagers op een lastig parcours als dit, maar kwamen nooit in het stuk voor en een 40ste plaats was hun beste uitslag.
Frankrijk verloor al snel Alaphilippe met een val, zag Sivakov knechten voor Pogacar en was, zeker naar Franse traditie, eigenlijk behoorlijk onzichtbaar. Sinds Voeckler bondscoach is maakten ze er een gewoonte van om de koers collectief hard te maken met een snelle ronde, maar nu reden ze eigenlijk ook steeds achter de feiten aan. Bardet werd nog wel 10de, maar denk dat ze daar ook wel gehoopt hadden op meer.
Spanje zag al snel Landa uitvallen en ook Bilbao ging onderuit, maar als je ziet hoe sterk Mas en Adria uiteindelijk voor de dag kwamen, dan is het wel opvallend dat je een Aranburu, Ayuso en C.Rodriguez nooit in beeld hebt gezien, en Castrillo een zelfmoordactie laat ondernemen ver voor de finish.
Denemarken was sterk in de breedte, maar zag hun vooruitgeschoven pion Skjelmose wegvallen, waardoor ze niemand hadden om voor te rijden.
USA beetje zelfde verhaal als de Denen. 7 man die uitreden, 6 bij de eerste 47, 3 in de top-20, maar niemand in de eerste groep. Misschien ook de verkeerde man uitgespeeld, want Simmons was 1 van de actiefste Amerikanen onderweg, maar was op de 9de plaats uiteindelijk ook hun eerste finisher. Denk dat ze eerder mikten op Jorgenson, Sheffield en Powless, die uiteindelijk pas 4de, 5de en 6de Amerikaan werden.
Denk dat hij, naast België die als enige wel op de open uitnodiging ingingen, de meeste van die landen ook graag uit hun kot wou lokken, maar die bleken achteraf gewoon niemand in hun rangen te hebben die echt voor de prijzen kon meedoen. Achteraf gezien, als ze de analyse maken, denk ik dat ze toch tot de conclusie zullen komen dat ze beter een Lemmen, Kelderman, Mollema etc hadden laten meedraaien met de Belgen zodat die afgelost konden worden, daardoor even op adem hadden kunnen komen en weer hadden kunnen inschuiven. Zo hadden die veel langer kunnen mee helpen achtervolgen, ipv nu elk 1 cartouche en weg.
Laporte tweede na Evenepoel (WK 2022).
OS (2024) Madouas en Laporte op het podium naast Evenepoel.
Verder bij het EK Démare tweemaal tweede in 2020 en 2022. En Cosnefroy derde in 2021.
Best wel goede uitslagen voor Voeckler als je de jaren daarvoor bekijkt.
Was dus absoluut geen verwijt aan het adres van Voeckler (of de Fransen) want, zoals je zelf al aangaf, na Vanthourenhout misschien wel de meest succesvolle bondscoach in de huidige karavaan.
te pokeren of gewoon zijn middelvinger uitstak naar de Belgen toe en
dacht: alles kan, niets moet voor mij.....bewijs nu maar dat jullie dé
sterkste ploeg en mede-topfavoriet hebben op zijn speelterrein, dewelke
zeker niet de mijne is.
Zoals @Quincy het zegt......hoe amusant om naar te kijken.
2) Normaal gesproken is binnen die laatste 100 kilometer een voorsprong van nooit meer dan 1:30 minuut te weinig, dat lijkt overbrugbaar.
De grootste reden dat Pogacar het toch haalt is doordat er bij zijn tegenstanders blijkbaar geen enkel geloof meer was in een wereldtitel. Schijnbaar is iedereen zich dermate bewust dat Pogacar veel beter is, dat het geweer van schouder veranderde en men p2 als hoogst haalbare zag.
Vanaf de bank is dat een vreemde gewaarwording, maar reken er maar op dat de renners zelf, die hun benen voelen, echt wel weten wat realistisch en onrealistisch is. Dat rijden voor plek 2 was niet uit domheid, maar uit machteloosheid.
En Pogacar lijkt ook best een aimabele kerel, maar ik vraag me toch af of de rest van het peloton niet een beetje moe begint te worden van deze dominantie..
Dit parcours was wel heel pittig maar toch niet vergelijkbaar met LBL waarin langere, steilere klimmen zitten. Het was een soort Glasgow++, best een goed parcours voor hem eigenlijk.
Wat beslismomenten betreft: je had de goede Mollema en nog een knecht al met de Belgen kunnen laten meedraaien. Nu wijzen naar Evenepoel dat ie gaat wanneer alles op is? Wat flauw.
Door aan te vallen van zo ver, creëert Pogi natuurlijk ook vertwijfeling bij de tegenstand. Dat is ook het doel. De Belgen hebben het gat zo snel mogelijk proberen te verkleinen en de andere ploegen gingen speculeren, waarna enkel Van Gils er nog bij zat en Evenepoel zelf een poging heeft gedaan om met een paar man los te komen en er samen naartoe te rijden.
De Nederlanders en andere landen hebben dan weer gepokerd en geen renners laten meehelpen. Van der Poel en de andere kopmannen waren wellicht ook niet zeker van zichzelf op een parcours met zoveel hoogtemeters. Of ze dachten slim te zijn. Maar zoals altijd in het wielrennen: je moet eerst weer vooraan raken voordat je terug kans hebt op de zege.
Bij beide tactieken kan je je achteraf vragen stellen, maar dat is net de kracht van de aanval van Pogacar. Hij rijdt op zo'n onverwacht moment weg en heeft de balls of steel, de ploegmaat(s) vooruit gestuurd en vooral de wonderbenen in huis om tot aan de finish door te zetten.
Antwoord Mathieu van der Poel: "Ik had vooraf getekend voor een medaille. Daar ben ik erg blij mee. Het is het waard geweest om de opofferingen te doen de laatste weken."
Kijk, op deze site wordt een Kopecky vaak gepoker verweten, maar dit is toch exact wat er hier gebeurde. Trouwens, dat geldt ook voor de andere landen hoor. Ik lees vandaag in de Belgische pers een Hirschi zeggen dat hij nog wat langer van de Belgen had willen profiteren. Hallo zeg, die man en dat land reden voor eigen publiek. Stel je voor dat Belgen of Nederlanders dat in eigen land zouden zeggen.
Het WK van de gemiste kans wat mij betreft, zeker met die supervorm en zoveel kansen zijn er niet in een rennersleven. Volgend jaar in Rwanda 5500 hoogtemeters, begin er maar eens aan.
- Je zegt: "Er is echt maar een plaats die telt op een WK. In 2045 is er werkelijk niemand die zegt ' Ow ja, dat is dat WK waar Mathieu brons behaalde'. Zo is er geen enkele Belg die nog mijmerend terugdenkt aan het zilver van Van Petegem in Valkenburg 98."
Het wordt lastig als je een mening presenteert als een feit. Mathieu kan wel blij zijn met brons op dit parcours en hij hoeft ook niet te rijden voor de eventuele gedachtes van Nederlanders in de verre toekomst. Daarnaast spreek je hier zelf ook nog over het zilver van Van Petegem wat aangeeft dat het toch blijft hangen.
Mathieu: 50 zeges, 6 monumenten op de erelijst, een prestigieuze ritzege in de tour met gele trui, een wereldtitel en een veelvraat in het veld.
Is zo een man - die achteraf aangeeft een van zijn beste dagen ooit te hebben gehad- werkelijk tevreden met brons in een wedstrijd waar hij mits wat meer durf goud had kunnen halen? Dat lijkt mij een goed voorbeeld van cognitieve dissonantie. Zijn (koers)gedrag aanpassen gaat niet meer, dus worden de gedachten maar aan het gedrag aangepast. Niets mis mee en niet meer dan menselijk, maar wel jammer voor de wedstrijd en voor hemzelf. Maar morgen komt de zon sowieso weer op hoor.
De enige kans die ze nog hadden was in die laatste ronde toen Pogi weg dat ze hem hadden ingerekend. Maar toen waren alleen nog maar de kopmannen over die naar elkaar keken in die groep, dus ook dan was het niet gelukt.