Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Mathieu van der Poel blijkt andermaal een fenomeen te zijn
Analyse Bij de start op de Vigorelli wielerbaan in Milaan sprak Mathieu van der Poel over de eenvoudige eerste tweehonderd kilometer. Over de rugwind richting San Remo en de aangename temperatuur aan de bloemenriviera. Dat waren ingrediënten waarmee zijn ploeg hem twee dagen eerder alsnog wist te overtuigen om na een lange periode van blessureleed eerder dan gepland op deze 19e maart zijn eerste wedstrijd van het jaar te rijden.
Bijna zesenhalf uur later, 293 kilometer verder en een derde plaats in Milaan-San Remo rijker sprak ‘invaller’ Van der Poel niet over een mooie dag op de fiets, maar vooral over de teleurstelling van het missen van de overwinning. “Ik word ook al een jaartje ouder, dus dit is een gemiste kans”, concludeerde de Nederlander die iedere keer opnieuw bewijst dat hij een fenomeen is.
Het is dat Gianni Vermeersch na de Tirreno-Adriatico ziek werd, anders had ‘MVDP’ donderdag nooit een telefoontje gekregen van de leiding van Alpecin-Fenix met het verzoek om naar Milaan af te reizen. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij zijn rentree in de wielerweek Coppi e Bartal zou maken, zodat hij in deze Italiaanse vijfdaagse relatief rustig de nodige wedstrijdkilometers richting het Vlaamse werk kon maken.
De laatste weken voelden de trainingen weer goed aan. Conditioneel was hij in orde, al was er soms toch nog enige reactie in zijn onderrug wanneer hij meer dan 180 kilometer fietste. Hij erkende ook in Milaan dat de rugblessure soms nog opspeelt, maar dat hij goede hoop heeft dat hij er over enkele maanden helemaal van dit euvel verlost zal zijn.
Mathieu van der Poel in het wiel van Wout Van Aert en Primoz Roglic. Foto: Cor Vos
Vanaf de vaak grauwe en vooral platte Po-vlakte zag hij na het passeren van de Passo del Turchino de zon aan de wonderschone bloemenriviera weer schijnen. In de wedstrijd voelde hij zich met de kilometer sterker worden en wist hij met twee deelnames in ‘La Primavera’ als ervaring dat het vooral verstoppertje spelen tot aan de voet van de Poggio is.
Misschien maakte hij vervolgens op de meest roemruchte klim van Milaan-San Remo wel de meeste indruk van de dag. Tadej Pogacar ging op de Poggio ietwat onstuimig met zijn krachten om. Hij plaatste vier demarrages waarmee hij nooit een grotere kloof dan 15 meter wist te slaan. Wellicht had hij (ondanks de tegenwind op de klim) beter alles in één vernietigende versnelling op 800 meter van de top kunnen steken. Dé plek waar de lenteklassieker al zo vaak is beslist.
Overschot
Nu was het Søren Kragh Andersen die daar de felste demarrage bergop in zijn benen had, waarop alleen Pogacar op zijn tandvlees kon reageren. En achter dit tweetal bleek topfavoriet Wout van Aert niet direct in staat om de kloof te overbruggen. Achteraf concludeerde de Belg dat hij té veel energie had verspeeld door te reageren op alle eerdere aanvallen van Pogacar. Juist op dit moment (5,9 kilometer van de streep) toonde Mathieu van der Poel hoe sterk hij was, door met overschot over te nemen van Van Aert en het gat naar de twee koplopers vrij makkelijk te overbruggen. Dat was het bewijs dat ‘MVDP’ definitief terug aan de top is.
Foto: Cor Vos
Dat Van der Poel achteraf baalt van zijn derde plek valt te begrijpen. Vrij gemakkelijk won hij de sprint van de groep om de laatste podiumplaats. Natuurlijk verdient Matej Mohoric alle credits. Zijn demarrage (4,4 kilometer van de streep) en verdere afdaling van de Poggio waren heel indrukwekkend. En zijn ploeg Bahrain Victorious heeft slim een extra wapen aan zijn fiets voor de afdaling toegevoegd door een zadelpen met een dropper post vanuit de mountainbike-wereld te installeren.
Natuurlijk had Van der Poel de pech dat in de straten van San Remo, na de afdaling van de Poggio, achter Mohoric acht eenlingen (waarbij ook nog Jan Tratnik als ploegmaat van de koploper) zaten, waarbij niemand echt de kastanjes voor een ander uit het vuur wilde halen.
Met de derde plaats is Van der Poel de eerste Nederlander na Frans Maassen in 1989 (tweede achter Laurent Fignon) die op het podium van Milaan-San Remo staat. Het geeft aan hoe bijzonder deze prestatie is, al zat dit historische feit hem gestolen kunnen worden.
Zijn optreden is het eerste Monument van het jaar mag voor Van der Poel echter wel een overwinning op zichzelf zijn. Na een lange periode van blessureleed kon hij in de eerste de beste wedstrijd van het jaar direct op zijn vertrouwde niveau rijden zonder veel last van zijn onderrug te hebben.
Koersritme
Opnieuw heeft de zwarte diamant van Alepcin-Fenic met alle wielerwetten gespot. Er wordt beweerd dat je voor een Monument koersritme nodig hebt. Al speelde Francesco Moser in 1984 ook al met deze wielerwijsheid. ‘Checco’ had in het jaar dat hij ook het werelduurrecord verpulverde alleen Milaan-Turijn in de benen voordat hij naar de zege in San Remo soleerde. Hij sloeg in de aanloop de Tirreno over, maar trainde wel iedere dag op het parcours van de Italiaanse rittenkoers. Een dag passeerde hij zelfs, met dikke wielerkleding aan, op een fietspad het hele peloton door zo’n vijf kilometer sneller dan de renners met een rugnummer te rijden.
Mathieu van der Poel derde achter Matej Mohoric en Anthony Turgis. Foto: Cor Vos
Van der Poel heeft in zijn eerste het beste optreden van 2022 ook opnieuw bewezen een fenomeen te zijn. Ondanks de teleurstelling van de gemiste overwinning zal hij enorm veel vertrouwen hebben opgedaan richting het Vlaamse werk. Natuurlijk is Milaan-San Remo een veel makkelijkere koers dan ‘Vlaanderen’ waar je na iedere bocht vol moet optrekken. En ook het geduw, gewring, de steile ‘kaskes’ en de kasseien zullen fysiek voor een heel ander gevoel in zijn (onder)rug zorgen.
Maar Mathieu van der Poel is een speciale, die tijdens zijn hoogtijdagen alle wetmatigheden aan zijn laars lapt. Zijn ‘onverwachte’ terugkeer aan de top is voor de wielersport een zegen.
Heb jij RIDE Magazine al besteld?
Mathieu van der Poel siert de cover van de RIDE Magazine Najaarsgids 2025! Het najaar is de ideale periode om te gaan gravelen, dus als wereldkampioen gravel van Leuven is hij de ideale persoon om uit te lichten. In de Najaarsgids lees je verhalen over het WK Gravel in Zuid-Limburg, maar ook interviews met Pauline Ferrand-Prévot, Jonathan Milan, Quinn Simmons en Pascal Eenkhoorn en veel meer!
- Pogacar die niet wegraakt op de Poggio laat nog maar eens zien hoe gestoord goed Alaphilippe was op zijn best in de heuvels. Ook super domme tactiek op de Poggio
- VDP toont dat hij top favoriet is voor Vlaanderen
- Mohoric geweldige afdaling (maar motor pacing in wedstrijden begint echt wel een probleem te worden)
- WVA en Roglic rijden zoals Kobe en Shaq in normale wedstrijden, maar in 250km wedstrijden komen zij vaak tekort
- Roglic positioning was de reden dat hij vandaag tekort kwam. Moest zowel op de Poggio en Cipressa een redelijk grote inspanning doen om terug te komen
- SKA geweldige inspanning op de Poggio. VDP kreeg dat gat echt niet gemakkelijk toe en ook Pogacar had veel moeite.
Van aert heeft het bv ook gedaan in strade 2020 waar de concurrentie wel in topvorm probeert te starten.
Dus conclusie is het zijn gewoon 2 klasbakken die je onder geen enkele omstandigheid kan onderschatten.
Dat gezegd zijnde wel een straffe koers gereden natuurlijk. Al hebben zowel deze MvdP als WvA enkel gereageerd en was het wel tweevoudig Tourwinnaar Pogacar die de aanvallen plaatste, op een terrein dat eigenlijk niet eens het zijne is.
Ja, het is bijzonder om na een lange periode van inactiviteit derde te worden in een monument - al is MSR dan misschien wel juist de makkelijkste koers vanwege relatieve frisheid, omdat iedereen moe is na 290km en omdat het om één allesbeslissende powerklim gaat.
Maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. Het beschrijven van de koers van vandaag met termen als 'indrukwekkend', 'overschot', etcetera is overtrokken. Mathieu heeft vooral gevolgd, gevolgd, gevolgd en wat gepokerd. Juist als hij in ieder geval dat laatste wat minder had gedaan had de uitslag nóg beter kunnen zijn, maar nog altijd zonder 'fenomenaal' te koersen.
MVDP had natuurlijk in één ruk naar Mohoric toe moeten rijden…
Anderzijds ook nog Paul Van Den Bosch eens aanhalen die dit ooit zei over grote talenten: Grote talenten hebben een grotere respons op trainingsprikkels dan andere renners met minder talent en hoeven dus minder wedstrijdkilometers te maken om in topvorm aan een koers te staan.
MVDP zal er wel staan voor de komende grote klassiekers.
Anderzijds ook nog Paul Van Den Bosch eens aanhalen die dit ooit zei over grote talenten: Grote talenten hebben een grotere respons op trainingsprikkels dan andere renners met minder talent en hoeven dus minder wedstrijdkilometers te maken om in topvorm aan een koers te staan.
MVDP zal er wel staan voor de komende grote klassiekers.
De hele lofzang heeft de zweem van een overwinning en/of geniaal moment. Dat is niet gekomen vanuit MvdP die dezelfde koers als van Aert en Pedersen heeft gereden, anticiperend op de bewegingen van Pogi en sluw naar de spurt sturend. Hartstikke plausibel maar geen superlatieven waard.
En dat eerste koers na lange tijd gedoe boeit me niet zo, dat hij sterk en talentvol is weten we onderhand wel.
Is toch gewoon terecht wat hij hier schrijft: Vd Poel is een enorm fenomeen; het is zeer bijzonder wat ie hier laat zien in zijn eerste wedstrijd sinds vele maanden en zijn versnellingen op de Poggio waren ronduit indrukwekkend en geven het idee dat ie dicht tegen grootse vorm zit. En het is ook een gemiste kans in die zin dat hij ook nog de snelste sprinter van de kopgroep was.
Enige minpuntje is, in mijn ogen, dat hij nooit de moeite neemt op kritieken te reageren als iets de nodige reacties oproept. Dat doen jongens als Youri, Martin en Maxim bijvoorbeeld wel en dat geeft toch wat meerwaarde. Zeker als je een platform bent waarin je reagerende leden hebt die vaak betrokken zijn bij de site.
Of ben je al die kenners al weer vergeten die je hebt geïnterviewd?
Dankzij de mooie 'lening' aan Kolobnev heeft die zo een hoogtestagehotel kunnen neerzetten.
De mannen die daarvan komen (Mvdp, Campenaerts,...) lijken door de boter te trappen.
Kudo's Vino!
Overigens vond ik SKA het meest indrukwekkend tijdens de beklimming van de Poggio. En Mohoric uiteraard in de afdaling. Mooie winnaar!
MvdP presteerde het achter elkaar top10 te rijden in ALLE vijf de monumenten. GEEN actieve renner die ik ken is dat gelukt. Misschien een paar rennrs voor mijn tijd - is Merckx het ooit gelukt?
Kortom, MvdP is 1 van de allergrootste klassieke renners van deze tijd.
Zijn prestatie gisteren is bijzonder, maar gezien wat we weten van MvdP niet erg opvallend. Wel heel fijn. :-)
Bij de Argentins, Bettini’s, Bartoli’s, en Gilberts van deze wereld zal Roubaix altijd dwarsgelegen hebben voor zo’n reeks….
Daarom sloeg ik ook driemaal hard op een tafel toen hij vorig jaar, na de ronde met een twinkeling in zijn ogen, 'en nu ga ik lekker mountainbiken!' verkondigde. Gast was in topvorm en (surrogaat)Amstel en Luik kwamen er aan.
Luik en vooral Lombardije zal een lastig verhaal blijven maar waarom niet inderdaad
On topic; ik geloof niet zo dat je voor zulke koersen ook koersritme nodig hebt. Het wekenlang achter elkaar kilometers stapelen (trainen op de belasting van 3 weken koersen?) geeft je al zoveel inhoud dat MSR geen probleem mag zijn. Het is ook “maar” 50km knallen, de overige 250km zijn doorpeddelen.
Wat hem een fenomeen eigenlijk maakt is dat hij in 3 disciplines tot de wereldtop behoort. Aan de prestaties van Pogacar kan hij vooralsnog op de weg niet tippen. Ook Van Aert schat ik een tikkeltje hoger in. Alle 3 iig aanvallers, killers en spectaculaire blikvangers pur sang.
Hij zou de beste klassieke renner die we ooit gezien hebben worden, hij kon zelfs de Tour winnen "als hij wou"
voorlopig blijft hij steken op 1 tour etappe en 1 monument... 27 jaar oud. De tijd dringt!
Wat vooral fenomenaal is hoe je zijn statistieken op training dag per dag en bijna exponentieel ziet toenemen.