Marcel Kittel belde al met Dumoulin: “Verteld hoe het voor mij was”
Marcel Kittel heeft al contact gehad met zijn oud-ploeggenoot Tom Dumoulin over zijn beslissing om voor onbepaalde tijd met wielrennen te stoppen. Dat vertelde de voormalige Duitse sprinter in het radioprogramma Langs de Lijn.
“Ik heb hem verteld hoe het voor mij was toen ik in zo’n situatie zat”, vertelde Kittel, die zelf twee keer in zijn carrière zich terugtrok om na te denken wat hij wilde. Na zijn eerste pauze in 2015 was hij sterker teruggekomen. In 2019 vond hij geen echte reden meer om verder te gaan en stopte hij. “Ik vind het indrukwekkend hoe proactief Tom is geweest. Hij wilde zijn probleem echt aanpakken. Ik ben ervan overtuigd dat hij hier heel goed uitkomt.”
De Duitser zegt te weten hoe het voelt wat zijn oud-ploeggenoot nu doormaakt. “Ik weet precies hoe het voelt als je ergens in je carrière begint te twijfelen. Je hebt in zo’n korte tijd zoveel beleefd, hoogtepunten en soms ook dieptepunten. Dat zorgt ook voor veranderingen. Dat is ook bij mij zo geweest en ik denk dat Tom nu ook in zo’n periode zit, waarin hij heel erg naar zijn identiteit zoekt. Dat is een heel moeilijke fase in je leven en dat was ook bij mij zo.”
Kittel ziet Dumoulin graag weer op de fiets terugkeren. “Maar ik vind het vooral belangrijk dat hij nu de tijd neemt voor zichzelf en kijkt wat hij wil. Ik ben er 100% van overtuigd dat hij met een beslissing komt die hem gelukkig maakt. Het kan alle kanten op. Tom was daar ook heel eerlijk over. Ik wens hem heel veel sterkte en succes in de komende tijd. Vooral dat hij positief blijft en ook heel trots is op wat hij allemaal al heeft bereikt in zijn carrière.”
En daarnaast zie ik nog altijd de Dumoulin van zijn girowinst op mijn netvlies. Waanzinnig blij en trots in Milaan, samen op het podium met zijn ploeg en genieten van zijn prestatie.
En daarna in Maastricht: alleen op het podium, en zich daar beseffend dat hij verandert van wielrenner in een "publiek bezit". Je ziet dat hij daar probeert te genieten, maar dat alle non verbale communicatie aangeeft hoe ongemakkelijk hij zich daar voelt bij de aandacht, adoratie en hoop daar op de markt in Maastricht.
Als je het mij als buitenstaander vraagt is daar zijn twijfel begonnen...
Zo zie ik het ook inderdaad. Tom is bovengemiddeld intelligent, dan wil je vooral zelf de touwtjes in handen blijven houden en overzicht blijven behouden, terwijl hij sinds die dag geleefd wordt door een natie. Beetje zelfde verhaal als bij Bardet en vooral Pinot, waar ook alle Franse hoop op de schouders te zwaar blijkt te wegen, met grote mentale scheuren in het pantser tot gevolg.
Hij is ook net groot geworden in de verkeerde periode vanuit Nederlands perspectief.
Er waren geen Jakobsen en Groenewegen in de sprints, geen MvdP in klassiekers en lastigere ritten, Terpstra die een lastige periode kende, een Gesink, Mollema en Kelderman die net dat stapje te kort komen én een jaar na het nationale drama met Kruijswijk in de Giro, die zijn once-in-a-lifetime kans leek vergooid te hebben. Mocht hij in 2019 de Giro hebben gewonnen zou de druk al een stuk draaglijker zijn geweest denk ik, omdat ze verspreid kon worden over veel meer pionnen.
Zo is er nooit een geschikt moment om succes te hebben... je noemt Gesink, die kwam op in een periode dat er echt nul Nederlandse renners voor de grote rondes waren. Die kreeg pas een enorme lading verwachting en teleurstelling over zich heen. Want vergeet niet, die was aan het begin van z'n carrière echt heel goed: hij had gewoon Parijs-Nice en de Vuelta kunnen winnen, met wat minder pech.
Het jaar voordat Dumoulin de Giro won, won Kruijswijk nog bijna (zoals je al zegt) en je had ook nog Mollema en Kelderman die aan de weg timmerden. Het is dus niet zozeer dat Dumoulin de enige rondehoop was, al was hij wel de lieveling van de media door zijn verschijning. En daar heeft hij volgens mij altijd een hekel aan gehad.
Kelderman had 3 jaar eerder een goede Giro gereden met zijn 7de plaats, maar daarna was het door blessureleed toch ook het grote niets in de GT's (14de, 79ste, 32ste, opgave). En bij een Mollema en Gesink heb ik toch ook nooit verwacht dat ze zouden meespelen voor winst. Een mooi plekje zo rond plek 5-10, dat wel. En Kruijswijk was een keertje 7de en 8ste geworden, maar voor de rest nooit in de buurt geweest van eindwinst, behalve in die noodlottige Giro met de sneeuwmuur. Denk dat iedereen, inclusief hijzelf, wel dacht dat hij dé unieke kans op rondewinst had laten liggen?
Er is in de tussentijd al zoveel gebeurd dat dat al een eeuwigheid geleden lijkt.
Maar eigenlijk is dat best nog snel gegaan, want jij doelt onder meer op de Scheldeprijs die op 10 april werd betwist, terwijl hij in februari nog 1ste, 2de en 3de plaatsen haalde dus daar zag het er nog ok uit. Exact een maand later heeft hij er dan een punt achter gezet.
Als Mathieu en Wout morgen besluiten samen een wereldreis te maken kunnen we met z'n allen van de kunsten van Pidcock genieten..
En overigens was Kittel in zijn woorden heel zorgvuldig. Niet sturend op "terug gaan wielrennen" maar op het maken van een goede keuze. Mooi interview en mooie reactie van Kittel.
Kruijswijk heeft zich terug gevochten in een paar jaar tijd na blessures en pech en loopt ook ongeveer om het jaar tegen een teleurstelling aan.
Het verborgen houden van twijfels en blessures zoals dat zadel probleem in de Tour vorig jaar is wat je op eet. Gooi het er uit, laten zien waar je over twijfelt is de beste remedie wat mij betreft.
Tot zover dat ik de motivatie problemen begrijp is het de druk die hij zichzelf oplegt, het is natuurlijk mogelijk dat er nog andere zaken spelen. Misschien zijn er fysieke problemen waar wij niets van horen, maar daar lijkt het niet op.
Daarnaast wordt het leven niet beter als je ergens mee ophoudt, wat komt ervoor in de plaats? Een maatschappelijk carrière is altijd nog een mogelijkheid voor een intelligente kerel als Dumoulin, en dat kan juist een mooie wortel zijn om nog even door te gaan, en als iets niet lukt, Soit. Volgende keer beter, of de keer daarop. Dumoulin hangt wel erg het zondagskind uit, dat alles wel even lukt en moet accepteren dat niet alles komt zoals je hoopt.
Daarbij is stoppen geen valide optie: hij is die wielrenner en zal het altijd blijven. Je kan het beter afmaken en als aan het einde van de rekening er niet aan het verwachtingspatroon is voldaan? Goed geprobeerd, en dat is goed genoeg!
Voor Kittel liggen de zaken net even anders vindt ik, hij heeft bereikt wat hij kon bereiken en heel veel meer zat er niet in, alleen meer van hetzelfde. Daarnaast denk ik dat Kittel als sportman anders in elkaar zat, minder gemotiveerd werd door het proces en onderdeel zijn van het grotere geheel.
Die interesse zie ik intrinsiek wel bij Dumoulin, het process moet leuker zij dan het resultaat, dat is een bijkomstigheid.
ik denk dat jouw motivatie voor 90-95 procent van de mensen heel veel hout snijdt. Bijna iedereen ziet het "renner zijn, grootse prestaties leveren en goed verdienen" als iets buitengewoon moois en bijzonders.
Maar wat als je het wel bijzonder vindt, maar niet meer mooi? Maar tegelijkertijd vraagt het metier wel dat je je iedere dag opnieuw afbeult in trainingen en wedstrijden, microfoons onder je neus geduwd krijt, etc.
Dan staat het ineens ver weg van waarom je ooit bent begonnen met je "passie": lekker genieten van de trainingen en de competitie. En dat betekent zeker met mensen die nadenken over het leven en andere talenten hebben ook heel snel de twijfel of ze niet gelukkiger zijn als het roer om gaat.
Uiteindelijk zitten veel mensen in een baan of branche omdat ze er ooit ingerold en verder in gegroeid zijn, en denken dat het daarbuiten niet beter wordt. En ook al hebben ze niet iedere dag plezier, ze vinden desondanks voldoende motivatie om door te gaan op dat pad. Maar dat geldt niet voor iedereen... en Tom is wat dat betreft een a-typische wielrenner.
Ik ken ook heel wat mensen die hun hele leven zoekende zijn en nooit vinden.
En sommigen trekken inderdaad dezelfde conclusie als jij.
Ik hoop van harte dat Tom uiteindelijk de conclusie trekt dat wielrennen ondanks alle negatieve randjes ook eigenlijk een verdomde gaaf spelletje is, waar hij ook nog eens goed in is en er veel mee kan verdienen. Want ik vind Tom met al zijn openlijke twijfels en genuanceerde mening een sierraad voor de sport.
En in mijn ideale scenario gaat hij terug naar de basis: kappen met dat rondegedoe, paar kg erbij en knallen op de tijdritfiets, op jacht naar ritzeges en klassiekers. Nooit meer de verwachting dragen van een rondewinnaar, en er lekker in kleunen.
Dumoulin is dan wel emotioneel, maar meer nog is hij rationeel. Een van de beste artsen ter wereld wordt je niet en een van de beste wielrenners ter wereld kan hij wél weer worden. Nog een paar jaar cashen (al is het de helft van nu) en dan is hij vanaf zijn 34e echt onafhankelijk.
Mee eens, ik heb live geluisterd en vind persoonlijk Vandeweghe veel interessanter dan Thijs. Ook als ik het niet met hem eens ben kan ik zijn argumenten wel volgen. Het enig nieuwe voor mij dat ik hier hoorde van Zonneveld was dat Tom aanvankelijk vanwege volgens hem de niet lekkere zithouding op de fiets er een paar weken tussenuit wilde en dat toen de ploegleiding heeft gezegd dat ze moesten praten over wat er werkelijk speelde. Zij wilden niet langer aanmodderen.
Ik vond het vooral een leuke mix met deze twee aan tafel.
De Nederlandse en de Vlaamse bril. De "begripvolle" Zonneveld t.o.v. de "niet zeuren" Vandeweghe. De VDP fan versus de Van Aert believer.
En als ik het stuk over Dumoulin hoor: het lijkt me verschikkelijk boeiend om naast hem te gaan zitten op dat bankje op het station...
Intelligentie helpt om een goede sporter te worden. Zonder te willen generaliseren: kijk eens naar de gemiddelde voetballer, en vraag jezelf af of wat extra hersens daar zouden helpen of in de weg zouden zitten. Ik denk het eerste.
En twijfelen waar je mee bezig bent en of het je gelukkig maakt is "van alle intelligenties". Kijk naar "ik vertrek"; dat programma zit vol met mensen die niet overlopen van intelligentie, maar wel de ambitie hebben om het roer om te gooien en uit hun "vaste patroon" te stappen. Allemaal omdat ze niet meer het geluk vinden in hun eigen leven, en denken dat een nieuwe stap gaat helpen om dit weer terug te vinden.
https://www.sportskeeda.com/tennis/news-roger-federer-s-brain-underrated-on-court-off-court-genius-makes-greatest-ivan-ljubicic
"Een wereld die je kunt uitleggen, al is het met verkeerde argumenten, is een vertrouwde wereld. Maar in een universum dat plotseling is beroofd van illusies en inzicht, voelt de mens zich daarentegen een vreemdeling.
De strijd op zichzelf tegen de top is voldoende om het hart van een mens te vullen.
We moeten ons Sisyphus als een gelukkig mens voorstellen.
— Besluit van De mythe van Sisyphus"
Maar het is tegenwoordig gewoon ontzettend lastig om het onderscheid te maken tussen een holle kreet van een droeftoeter en fijngeslepen ironie in optima forma...
De manier hoe hij zijn tenniscarrière indeelt is in ieder geval best slim. Of zijn begeleidingsteam pakt het slim aan.
Begon me al zorgen om je te maken ;-)