Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Lorena Wiebes klopt Marianne Vos na zinderend slot op WK Gravel
Lorena Wiebes heeft zich in Zuid-Limburg tot wereldkampioen gravel gekroond bij de elite vrouwen. Nadat de ontsnapte Shirin van Anrooij in extremis werd ingerekend, toonde Wiebes zich in een sprint van een klein groepje sneller dan titelverdedigster Marianne Vos. De Italiaanse Silvia Persico maakte het podium compleet.
De vrouwen vertrokken om iets na 11.00 uur vanuit Beek voor een wedstrijd van 131 kilometer over onverharde wegen en door de Limburgse heuvels. Van een vroege vlucht was geen sprake. Er waren wel uitvalspogingen, maar niemand wist echt een groot gat te slaan. Wel lieten de Nederlandse vrouwen zich van voren zien. Onder meer Shirin van Anrooij, Geerike Schreurs en Femke de Vries gaven gas op zo’n tachtig kilometer van de streep.
- Start:
- 11:00 ( Beek)
- Finish:
- 14:30 ( Maastricht)
Niet veel later begon ook Lorena Wiebes zich te roeren. Ze voerde met Silvia Persico (Italië) in haar spoor de druk op, waardoor het peloton verder begon uit te dunnen. Op vijftig kilometer van de streep ontstond vervolgens een gevaarlijke kopgroep. De Nederlanders Maud Rijnbeek en Femke Gerritse reden weg met de Duitse Romy Kaspers. Titelverdedigster Marianne Vos en Wiebes roken het gevaar en maakten de sprong. Zo hadden we plots vier oranjehemden in de ontsnapping van vijf.
Vos en Wiebes rijden weg
De voorsprong van de vijf liep op tot bijna een minuut, maar in de tweede groep viel het nog niet helemaal stil. Vooral Persico hield het tempo hoog, maar het verschil liep pas echt terug toen Femke de Vries een tegenaanval plaatste en er ook nog demarrages volgden van Femke Markus en Van Anrooij. Een klein groepje met vijf Nederlanders (Larissa Hartog en Yara Kastelijn nog niet genoemd), maar óók Persico en Julia Kopecky (Tsjechië) scheidde zich af. Op 35 kilometer van de finish waren zij tot op vijftien seconden genaderd van de koplopers.
Het leek erop dat de achtervolgers in één ruk naar voren zouden rijden, maar het verschil bleef lang schommelen tussen de tien en twintig seconden. Vooraan begon het ondertussen onrustig te worden. Vos viel tussen kilometer 25 en 20 voor de finish meermaals aan, maar haar grote concurrente Wiebes had steeds een antwoord. Rijnbeek, Gerritse en Kaspers moesten wel passen en vielen terug in de groep Markus-Van Anrooij.
Hergroepering
Vos testte Wiebes daarna nog eens op een korte helling, maar de twee Nederlanders bleven voorlopig bij elkaar. Op 17 kilometer van de streep kregen ze echter gezelschap. Eerst van Persico en vervolgens ook nog van Van Anrooij, Rijbeek, De Vries, Markus en Kopecky. Uiteindelijk kwamen ook Kastelijn en Hartog nog aansluiten. Vlak voor de Bronsdalweg, de ultieme scherprechter op het WK-parcours, waren we zo weer met tien rensters.
Kastelijn trekt door op de Bronsdalweg – foto: Fotopersburo Cor Vos
In aanloop naar de Bronsdalweg – een beklimming van een kilometer aan gemiddeld acht procent – anticipeerden De Vries en Markus. Al op het eerste deel van de klim volgde echter weer een hergroepering. Kastelijn begon nu de forcing te voeren. Daarna viel Vos aan, maar al snel nam Kastelijn weer over. Wiebes moest even een gaatje laten, maar haakte daarna haar karretje toch weer aan. Op de top sloot ook Persico weer aan, even later volgden ook Van Anrooij en Kopecky.
Haalt Van Anrooij het?
Op twaalf kilometer van de finish reed de net teruggekeerde Van Anrooij weg. Ze pakte al snel twintig seconden, maar op dat moment begon Kopecky (nu uitkomend voor Tsjechië, de rest van het jaar ploeggenote van Wiebes bij SD Worx-Protime) op kop te rijden. Zodoende bleef het verschil lang stabiel. Het verschil liep zelfs een beetje terug, maar op twee kilometer had Van Anrooij nog altijd veertien seconden voorsprong. Op dat moment versnelde Kastelijn echter in de achtervolgende groep. Daardoor werd het gat nog wat kleiner.
Van Anrooij begon met voorsprong aan de laatste kilometer, maar zou uiteindelijk net niet standhouden. Kastelijn nam nog eens de kop en bracht Wiebes zo in winnende positie. Wiebes ging de sprint vervolgens zelf aan en moest enkel Vos nog af te zien houden. Laatstgenoemde kwam nog bijna naast haar concurrente, maar moest toen toch het hoofd buigen. Zo pakte Wiebes de wereldtitel. Vos werd tweede, Persico pakte het brons.
EENDAG 
Dit was een wanhoopspoging van een strijkijzer om die groep uit elkaar te rijden, maar in plaats van gelijk weer te gaan zitten op het moment dat het niet lukt, rijdt ze tot het bittere eind door. Op de weg hebben we haar ook een paar keer blind zien blijven doortrekken op een moment dat je aanval al mislukt is en je dus eigenlijk voor de persoon in je wiel aan het rijden bent (om vervolgens gelost te worden). Heeft het Pieterse met dat soort domme acties ook wel eens onnodig lastig gemaakt.
Denk hoe dan ook dat Kastelijn beter de sociale media kan mijden de komende dagen...
Desalniettemin wel genoten van de spanning, dat zie je tegenwoordig maar weinig.
Heeft niks met de gravel vibe te maken.
Zou Lorena zo ook wel sieren als ze zelf ook keer zou overnemen en mee zou gaan rijden. Op deze manier wordt het echt makkelijk gemaakt, en het gebeurt keer op keer.
Wel de eerste keer dat ik hoor dat Wiebes een ploegmaat bedankt in een flashinterview.
@z'n boer met kiespijn kop bij het interview met Han Kok zegt genoeg. "ik moet nog blij worden voor Lorena"
De minst sympathieke sleper gaat pakt de wereldtitel.
De andere 4 NL dames had ik het gegund..
Wat doet Yara Kasteleijn hier nou..
Het enige wat ik kan bedenken is dat een ereplaats voor Yara wel telt en dat op haar zenuwen heeft gewerkt. Ereplaatsen tellen voor Wiebes en Vos niet dus die maken er lachend gebruik van..
Ik begrijp vooral niet waarom hier blijkbaar teambelang voor landsbelang gaat (het op kop rijden van Kopecky) en dat de NL rensters blijkbaar niet worden geselecteerd maar zich plaatsen. Dat geeft dit WK een heel gekke dynamiek.
Gewoon in sponsortruien laten rijden. Dan is veel duidelijker wie er bij wie hoort. Neemt gelijk ook een excuus weg waarachter die Amerikaanse gravelprofs zich kunnen verschuilen.
Er wordt echt zo vaak gereden om iemand te doen verliezen en zelden om zelf te winnen.