Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Jasper Philipsen wint Milaan-San Remo dankzij uitmuntend kopwerk Mathieu van der Poel
Jasper Philipsen heeft Milaan-San Remo op zijn naam geschreven. De Belgische renner won de sprint van de groep met favorieten na uitmuntend kopwerk van Mathieu van der Poel. Michael Matthews werd net geklopt en werd tweede, Tadej Pogacar moest vrede nemen met plaats drie.
De start van Milaan-San Remo lag dit jaar niet in Milaan, en ook niet in Abbiategrasso zoals vorig jaar, maar in Pavia. Om 10.15 uur werd er al het startsein gegeven in het stadje ten zuiden van Milaan. Het peloton vertrok er voor een ellenlange tocht van 288 kilometer naar de Via Roma in San Remo. Andiamo!
Naar goede gewoonte reed er een vroege vlucht weg met heel wat Italianen en Italiaanse ploegen. De namen: Sergio Samitier (Movistar), Romain Combaud (dsm-firmenich PostNL), Davide Baldaccini, Valerio Conti, Kyrylo Tsarenko (alle drie Corratec-Vini Fantini), Davide Bais, Mirco Maestri, Andrea Pietrobon (alle drie Polti Kometa), Alessandro Tonelli en Samuele Zoccorato (beiden VF Group-Bardiani CSF-Faizanè).
De kopgroep in beeld – foto: Cor Vos
Initiatief van grote ploegen
Veel voorsprong kreeg de tienkoppige vlucht zaterdag niet. Alpecin-Deceuninck en Lidl-Trek, met name Silvan Dillier en Jacopo Mosca, hadden zich namelijk al snel op kop gezet. Zij hielden de hele dag de voorsprong van de kopgroep binnen de drie minuten. Dat deden ze natuurlijk in functie van respectievelijk titelverdediger Mathieu van der Poel – die in een witte broek startte – en kanshebber Mads Pedersen.
Op de Passo del Turchino, de eerste beklimming van de dag, gebeurde er niet al te veel. De grote namen, waaronder Van der Poel en Tadej Pogacar, waren wel attent. Zeker in de dalende kilometers zaten zij goed vooraan gepositioneerd. Daarna verdwenen de favorieten weer van het toneel en zagen we hetzelfde beeld als in de eerste uren. Het was met andere woorden wachten op de volgende beklimmingen, die van de Tre Capi.
Dillier met ook een aandachtige Mathieu van der Poel – foto: Cor Vos
Laporte lost zeer vroeg
Op die Tre Capi, de Capo Mele, de Capo Cervo en de Capo Berta, zagen we voor het eerst de mannen van UAE Emirates op kop van het peloton. Kopman Tadej Pogacar had dus duidelijk de instructie gegeven de hellingen te gebruiken om de wedstrijd hard te maken. Dat zorgde er dan weer voor dat de kopgroep wat van hun pluimen verloor, maar ze konden het toch nog even uitzingen.
Net voor de Capo Berta zagen we overigens de eerste valpartijen. Onder meer Tim van Dijke en Cedric Beullens maakten kennis met het asfalt. Het stevige tempo van de mannen van UAE Emirates leidde ook – voor het eerst – tot het lossen van een aantal renners. Verrassend genoeg was Europees kampioen Christophe Laporte een van die mannen. De medekopman van Visma | Lease a Bike had duidelijk geen goede benen.
Domen Novak op kop van het peloton – foto: Cor Vos
UAE Emirates vliegt op de Cipressa
Dat weerhield de gele brigade er niet van om richting de voet van de Cipressa even mee tempo te maken. Dat probeerden en deden veel teams, waardoor de nervositeit in het peloton bleef stijgen. De mannen van UAE Emirates lieten zich even wegdringen in aanloop naar de Cipressa, maar na enkele honderden meters op de klim zagen we ze toch weer vooraan. We zagen andermaal een fikse tempoversnelling.
Het was Isaac del Toro die minutenlang bijzonder hard omhoog reed, maar die zichzelf klaarblijkelijk ook wat voorbij had gereden. De jonge Mexicaan kon zijn eigen tempo niet volhouden en dus moest Tim Wellens overnemen. Pogacar had zo wel al heel wat van zijn luitenanten opgebruikt. Wellens twijfelde dan ook even om tempo te maken, maar trok in de slotkilometer dan toch nog door. Zodoende kwam er een uitgedund peloton van ongeveer 30 man over de top.
We kregen een snelle beklimming van de Cipressa te zien – foto: Cor Vos
Na een ongelukkige valpartij van twee van de overgebleven vluchters in de afdaling bleef alleen Bais over in de kop van de koers. De Italiaanse rasaanvaller zorgde zo nog voor wat extra publiciteit voor zijn team. In het peloton was het even zoeken naar de organisatie, maar uiteindelijk kwam die er toch. Er volgde ook een samensmelting met een achtervolgende groep, waardoor we toch weer met een grote groep naar de Poggio trokken.
Pogacar tweemaal op de Poggio
Het waren de mannen van Tudor, in functie van Matteo Trentin, die de Poggio als eersten konden aanvatten. INEOS Grenadiers nam wat later over, maar het was wachten tot een eerste echte versnelling. Wellens plaatste die dan ook op goed twee kilometer van de top. Hij leidde zo op imposante wijze een aanval van Pogacar in. De Sloveen begon eraan op 900 meter van de top. Van der Poel had het duidelijk in de smiezen en zat strak in het wiel. Hetzelfde gold voor Alberto Bettiol en Filippo Ganna.
Er werd echter niet doorgereden door Pogacar en co en zo kwamen er weer heel wat renners aansluiten. Pogacar maakte gebruik van dat moment van vertwijfeling en knalde weer weg. Deze keer had hij wel een gaatje, ook op Van der Poel. De wereldkampioen moest wat meters goedmaken, maar deed dat uiteindelijk wel. De twee doken samen de afdaling in, maar de rest was niet ver.
Even leken Pogacar en Van der Poel weg te zijn – foto: Cor Vos
Van der Poel reed in de afdaling niet echt door met Pogacar, waardoor de twee tenoren geen definitief gat konden slagen. Een groep van een tiental andere favorieten, met onder meer Mads Pedersen en Jasper Philipsen, kon zo aan het einde van de afdaling terugkeren.
Philipsen doet het na kopwerk Van der Poel
Net voor we beneden kwamen zagen we wel de typerende aanval. Wie anders dan Matej Mohoric demarreerde uit de groep en nam meteen heel wat voorsprong. De oud-winnaar kon het echter niet volhouden en werd weer gegrepen op een kilometer van de streep. Daarna zagen we nog pogingen van verrassing Matteo Sobrero en Tom Pidcock, maar ook zij geraakten niet weg. Dat had alles te maken met het kopwerk van Van der Poel, die had gezien dat Philipsen nog in de groep zat en zich volledig wegcijferde.
Van der Poel zorgde er zo eigenhandig voor dat de Belg kon sprinten voor de zege. Het was Michael Matthews die als eerste – en sterk – de sprint aanging, maar langs de hekken kon Philipsen er toch nog langskomen. De Vlam van Ham ging op en over de Australiër en won zo Milaan-San Remo. Matthews werd tweede, Pogacar sprintte nog naar een derde plaats. Pedersen werd nog goed gepiloteerd door Jasper Stuyven, maar kwam niet verder dan plaats vier. Bettiol vervolledigde de top-5. En Van der Poel? Die zag dat het goed kwam en bolde als tiende over de streep.
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Maar dat gaat zich later in het seizoen uitbetalen natuurlijk.
13e top tien op rij.
Of bijbetalen. De student is nu wat dichter bij het CEOSchap.
Nee, Pogacar was gewoonweg niet goed genoeg om met z'n 2e aanval de rest eraf te rijden, inclusief Thieu.
Conclusies na vandaag, Van der Poel gaat er staan in de klassiekers. Alaphilippe weer enigzins terug op niveau goed dat hij er bij zat. Pedersen valt tegen in de sprint. Op Kooij na Visma zeer teleurstellend. UAE na de grootspraak als ploeg zijnde niet op de afspraak, Del Torro, Wellens en Pogacar natuurlijk wel in orde maar Pocagar kreeg toch ook geen gat geslagen.
Probleem met de MSR sprint is dat je niet enkel met je tegenstander te maken hebt in een sprint met 2, maar waarschijnlijk ook met een groepje daarachter. Waardoor je als snelste van de twee misschien meer geneigd bent om kopwerk te doen, de snelheid hoger te houden dan je eigenlijk zou willen, etc. En het blijft een sprint na 300 km.
En ik denk dat het voor Pogi juist gunstig is om een sprint te hebben die met hoge snelheid begint, dat die dan beter tot zijn recht komt.
Verrassend dat die zo sterk voor de dag kwam (idem voor Stuyven, Ala en Sobrero).
Beetje balen als een favoriet overschakelt naar de knechtenrol maar hier deed die dat toch pas na de afdaling als er echt niets meer anders opzat. Het was 10 seconden langer rondkijken en Mohoric weer zien winnen of omschakelen in de hoop Philipsen hem te zien pakken. Stuyven leek me ook niet minder dan Pedersen maar dat is koers...
Zonde dat Pidcock niet op het wiel van Pogi boven kwam, die had ik de afdaling wel all in willen zien gaan. Als je ziet hoe vlot hij nu naar hun wiel daalde op 3 bochten tijd.
Aan Karsten Kroon: wil je voortaan ophouden met je chauvinistische commentaar waarin je alleen landgenoten belicht en elke zuiderbuur over het hoofd ziet?
Kooij, Kooij, Kooij ... hij had het alleen maar over Kooij. De naam Philipsen kreeg hij niet eens over zijn lippen geperst. Alleen toen die gewonnen bleek te hebben, ontkwam Kroon er niet aan enthousiasme te tonen, maar o wat klonk het weer gemaakt. Als altijd was het Jeroen die zowel volop aandacht schonk aan de Vlaamse als de Nederlandse renners. Chapeau aan Jeroen wat dit aangaat.
En daarna maakt VdP / Alpecin de enige juiste keuze. Namelijk het geweer meteen van schouder veranderen. Mathieu maakt dat Pogi niet wint, Mathieu maakt dat Mohoric niet wint, en Mathieu maakt dat Pidcock niet wint. Maar dat Jasper een kans krijgt om voor winst te sprinten.
Dit soort finales maken wat mij betreft MSR tot 1 van de mooiste koersen van het jaar.
Kun je natuurlijk balen dat het een keer niet lukt dat de aanvaller wint, maar toch geen echte verrassing?
Ik zie Philipsen hier trouwens nog wel eens winnen met de hulp van VDP ;)
Ik denk niet dat VdP heel veel sneller naar beneden had gekund. De afdaling was gewoon op de limiet, altans dat leek mij tenminste.
Verder wat opvallendheden:
1. Van der Poel allicht meer dan wij denken bezig met de AGR en LBL later in het voorjaar?
2. Pedersen duidelijk minder dan gehoopt, te vroeg in vorm geweest..?
3. Alaphillipe toch een beetje op de weg terug?
De harde sprinters zaten dit jaar gewoon een stuk dichter op het knalniveau van Pogi en MvdP en mochten er dus verdiend om vechten.
Mocht UAE sterker zijn geweest, zie ik VdPoel en Pogi samen wegrijden in plaats van elkaar uitschakelen.
Mohoric die het weer probeert in de afdalinf, Sobrero die niet direct herkende dat het zijn moment kon worden, Pidcock die gerevancheerd door een meesterlijke MvdP en dan de sprint waarin Matthews Philipsen bijna blokkeert en op de meet klopt en waar Pogi voor Pedersen op het podium eindigt.
Misschien mis je de nuance
van het spelletje of kun je niet snel genoeg schakelen om te zien wat er allemaal gebeurt. Shorttrack is ook leuk, misschien moet je dat kijken
Van te voren werd een offensief op de Cipressa aangekondigd. Ze zouden onder de negen minuten gaan duiken. Kwam totaal niets van terecht. Op een gegeven moment waaierde het zelfs breeduit over de weg. Vervolgens komt er gewoon weer een enorme groep terug in de aanloop naar de Poggio. En als klap op de vuurpijl dat Van der Poel op de Poggio raar defensief gaat rijden in plaats van gewoon over te nemen en er een titanengevecht met Pogacar van te maken.
Race werd nota bene bijna gewonnen door Sobrero. Matthews een banddikte verwijderd van de winst. Dan is het gewoon een armoedige editie.
Was Remco maar hier... die had ze allemaal choco gereden, toch?
Het was allerminst een sjieke sprint van Matthews, zeker niet rechtuit en rijdt Philipsen toch bijna de hekken in.