INEOS Grenadiers heerst in Coppi e Bartali: Ben Tulett wint, voor ploegmaat Dunbar

Ben Tulett heeft de koninginnenrit van de Settimana Internazionale Coppi e Bartali, met aankomst in San Marino, op zijn naam geschreven. Voor de nog altijd maar 20-jarige Britse klimmer is het zijn eerste profzege. Eddie Dunbar, die leider blijft, maakte het feestje voor INEOS Grenadiers compleet door als tweede over de streep te komen.

De nieuwe najaars-editie van RIDE is nu verkrijgbaar! In ons najaarsnummer kijken we vooruit naar de periode waarin ploeteren door regen & modder centraal staan. Met o.a. een uitgebreide reportage met gravelaar Niki Terpstra. Bestel nu jouw exemplaar online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting! 

Op dag drie trok de Settimana Internazionale Coppi e Bartali naar het buitenland. Het buitenland? Ja, de start en finish van de koninginnenrit lagen namelijk in San Marino. Het ging om een etappe van 147 kilometer met de nodige hoogtemeters. Met de Serra San Marco (12 km aan 4,3%) al vroeg in de koers en de Chiesanuova (2,6 km aan 5,1%) en de beklimming naar het dorpje Serravalle (10 km aan 5,7%) als terugkerende scherprechters, was het een etappe voor de klimmers. De finishstreep was getrokken op de klim naar Serravalle, na 5,7 kilometer klauteren aan meer dan 7%.

Van der Poel laat zich even zien
Mathieu van der Poel liet zich ook vandaag weer vroeg opmerken. De coureur van Alpecin-Fenix, die hier naar eigen zeggen vooral is om koersritme op te doen, besloot al in de eerste kilometers de aanval te zoeken. Van der Poel wist samen met Rémi Cavagna, Frederik Wandahl en Antonio Tiberi weg te rijden uit het peloton, maar werd ook al vrij snel weer bij de lurven gegrepen. Dit was voor zeven andere renners een ideaal moment om het ruime sop te kiezen. De namen? Mattia Cattaneo, Mason Hollyman, Oscar Riesebeek, Andrea Garosio, Tony Gallopin, James Shaw en Edgar Andres Pinzon Villalba.

Het peloton, met de mannen van INEOS Grenadiers in een controlerende rol, liet begaan en zo liep de voorsprong al snel op tot ruim twee minuten. Vier renners gingen nog in de tegenaanval, in de hoop de oversteek te maken, maar Edoardo Zardini, Antonio Nibali, Luca Covili en Alessandro Monaco kwamen aanvankelijk geen sikkepit dichter. Ze leken bezig aan een onvervalste chasse patate, maar uiteindelijk slaagden ze er toch in om aan te sluiten. De kopgroep telde zo niet zeven, maar elf coureurs. Eenmaal op de lokale ronde spatte de kopgroep weer volledig uiteen.

INEOS Grenadiers controleert in dienst van Dunbar – foto: Cor Vos

Sterke Cattaneo trapt op zijn adem 
Van voren bleek Cattaneo over de sterkste benen te beschikken. De Italiaanse allrounder van Quick-Step Alpha Vinyl was onderweg erg bedrijvig en wist de kopgroep met enkele versnellingen stevig uit te dunnen. Met nog meer dan drie (lokale) ronden te gaan besloot Cattaneo er zelfs alleen vandoor te gaan en de hardrijder keek vervolgens niet meer achterom. De eerste achtervolgers verloren alsmaar meer terrein en ook in het peloton reed men niet hard genoeg, waardoor de voorsprong van de ontketenende Cattaneo werd geklokt op bijna zes minuten. De Italiaan mocht zich nu zelfs de virtuele leider noemen.

Cattaneo verloor op een gegeven moment echter wat van zijn pluimen en zag Garosio, Gallopin en Shaw terugkeren vanuit de achtergrond, waardoor we weer vier koplopers hadden. De overige aanvallers waren inmiddels alweer opgeslokt door het uitgedunde peloton, waar men had besloten om de gashendel volledig open te draaien. Hierdoor werd het verschil met de kopgroep steeds kleiner: De voorsprong van Garosio, Cattaneo, Gallopin en Shaw bedroeg met nog twintig kilometer te gaan nog maar twee minuten. Was dit genoeg om uit de greep te blijven van de betere klimmers in deze Settimana Coppi e Bartali?

Vluchters zijn eraan voor de moeite 
Gallopin en Shaw voelden de bui al hangen en besloten zich nog een keer binnenstebuiten te trekken op een van de vele klimmetjes. Dit bleek de versnelling te veel voor Cattaneo, die duidelijk op zijn adem had getrapt en zijn medevluchters moest laten gaan. Ook Garosio kende enkele moeilijke momenten, maar de Italiaan wist op hangen en wurgen zijn wagonnetje aan te haken. In het peloton was het inmiddels ook alle hens aan dek: door een tempoversnelling van de mannen van INEOS Grenadiers was de groep nog maar dertig man groot. Van der Poel was inmiddels gelost: de Nederlander besloot vandaag niet onnodig veel energie te verspillen.

Nibali en Van der Poel in actie – foto: Cor Vos

In de groep der favorieten werd er intussen nog maar eens stevig doorgetrokken en dit speelde de vluchters zeker niet in de kaart. Sterker, op goed tien kilometer van de finish werden de laatste vluchters tot de orde geroepen en konden we ons gaan opmaken voor de strijd tussen de klassementsrenners. Guy Niv probeerde nog te anticiperen in de aanloop naar de slotklim, maar het bracht geen zoden aan de dijk. Het moest allemaal gebeuren op de laatste klim naar Serravalle. Marc Hirschi besloot als eerste topper de knuppel in het hoenderhok te gooien: de Zwitser van UAE Emirates reed meteen twintig seconden weg van de tegenstand.

INEOS boven in Coppi e Bartali
Met nog drie kilometer te klimmen kwam er een tegenaanval van leider Eddie Dunbar, Ben Tulett en Simon Carr en dit drietal wist de oversteek te maken naar Hirschi, waardoor we met vier kanshebbers op de ritzege begonnen aan de laatste lastige kilometer. Dit was het sein voor Tulett om weg te springen en de 20-jarige Brit sloeg al snel een interessant gaatje. Dunbar bleef, als modelploegmaat van Tulett, zitten en Carr en Hirschi bleken niet meer in staat om het gat te dichten. Tulett bleek vertrokken en boekte in San Marino zijn eerste zege bij de professionals. Dunbar werd tweede en zette zo de INEOS-dominantie extra in de verf.

Hirschi moest dan weer genoegen nemen met een derde plaats, voor Carr en Antonio Tiberi. Cian Uijtdebroeks reed opnieuw een sterke finale en wist zich met een zevende plaats uitstekend te handhaven in het algemeen klassement. Vrijdag krijgen de renners een (opnieuw) heuvelachtige etappe voorgeschoteld van en naar Montecatini, met in de finale vier keer de klim naar Vico.