Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Fabio Jakobsen haalde tijdslimiet ternauwernood: “Zelf had ik er geen goede hoop op”
Vijftien tellen, dat was de marge die Fabio Jakobsen had, toen hij gisteren op Peyragudes over de streep kwam na een strijd tegen de tijdslimiet. “Zelf had ik er geen goede hoop op, maar dat weerhoudt me er niet van om de maximale wattages en snelheden te halen op de klim”, zei Jakobsen gisteravond bij de Avondetappe.
Direct nadat Jakobsen volledig uitgeput de finish bereikte, liet hij zich tegen de hekken zakken. “Dit is wel typerend voor hoe leeg ik was”, waren de woorden van de sprinter van Quick-Step Alpha Vinyl bij het zien van die beelden. “Mijn benen blijven dan ook trillen, want die denken: moeten we niet door? Het was het absolute maximum wat er vandaag in zat.”
De tranen van Sénéchal
Bij de finish stonden Yves Lampaert en Florian Sénéchal te wachten op Jakobsen. Beide ploeggenoten schreeuwden hem over de streep. “Dat is bijzonder. Ik zag net het interview met Florian, dan krijgt hij tranen in zijn ogen… Ik zei net tegen hem bij het diner: als ze me die beelden laten zien, dan ga ik zelf ook weer huilen. Want het is mijn maat. Hij is wilde eigenlijk bij me blijven op de klim, maar het werd te krap en hij moest me laten gaan. Ik ben heel blij dat hij mijn ploegmaat is en dat ik dit samen met hem mag doen.”
“Ik doe dit voor hen, voor mezelf, voor iedereen. Om te laten zien dat ik niet wil opgeven. Dit is de Tour, dit hoort erbij. Je had liever iets meer marge gehad, maar het is wat het is. Zeker als zij al de hele dag voor me werken, dan pers ik er alles uit op de laatste klim. Ik wist dat het krap was”, aldus Jakobsen, die vertelde dat zijn ploeggenoten hem tijdens de laatste steile strook naar de finish op de hoogte hielden van de tijd die hij nog over had. “Voor mij was het een korte lijdensweg van vierhonderd meter.”
“Redelijk vermoeid”
Tijdens het interview voelde Jakobsen zich “redelijk vermoeid”, gaf hij toe. “Maar er is een bepaald vermogen en een bepaalde snelheid, wat ik bergop vol kan houden. Als ik dat morgen (donderdag, red.) weer doe, gaat het krap zijn, maar het moet te doen zijn. Het is nog maar één dag, dus we gaan nog één dag.”
Reacties zijn gesloten.