Fabio Jakobsen hoopt in 2021 weer onderdeel uit te maken van het peloton. In een uitgebreid interview met het AD doet hij zijn verhaal over de zware crash in de Ronde van Polen, de dagen erna en zijn herstel. Maar dus ook over de toekomst op de fiets. “Stiekem hoop ik zelf dat ik erbij ben als er in maart gekoerst wordt, maar het is realistischer dat het augustus wordt”, zegt hij daarover.

De zware valpartij in Polen was op 5 augustus, maar pas enkele dagen later in het ziekenhuis werd Jakobsen wakker. “Ik ben twee dagen kwijt. Ze hebben me die eerste nacht vijf uur lang geopereerd en ik ben aan de beademing gelegd. Maar mijn eerste herinnering na de val is die drie doktoren aan mijn bed. Alles was toen nog vaag en wazig. Een dag later kwamen Delore (zijn vriendin, red.) en mijn vader op bezoek, in een beschermend pak en met een mondkapje op vanwege corona. Ze zijn, samen met mijn moeder, mijn zusje en de psycholoog van Deceuninck-Quick-Step door de ploeg naar Polen gevlogen. Dat ze in zo’n pak voor me stonden is eigenlijk het eerste moment dat ik me bewust werd van de situatie”, vertelt Jakobsen.

“Ik tikte op mijn pols omdat ik wilde weten hoe laat het was. Zeiden ze: het is vier uur op zaterdag. Toen pas besefte ik dat het drie dagen na de val was. En dat ik op de intensive care van een Pools ziekenhuis lag. Daar leggen ze je niet omdat je je scheenbeen gebroken hebt”, aldus de sprinter van Deceuninck-Quick-Step.

Het moment van de valpartij in Polen – foto: Cor Vos

Doodsangst
Dat hij bang was om te stikken, vertelt hij. “Door die canule, een soort buis in mijn keel, maar ook door mijn gekneusde longen. Ik kreeg allerlei soorten medicatie. Daardoor viel ik steeds weg. Dan werden mijn voeten doof, dat trok op naar mijn bekken, daarna begon het in mijn handen en schouders tot onder mijn nek – en dan zakte ik weg. Elke keer dacht ik: daar ga ik. Dit is het, ik ga dood. Was niet zo, maar zo voelde het wel. Dat is een keer of vijftig, misschien wel honderd gebeurd. Ik had doodsangst. Ik lag te knokken, ik ging extremer ademhalen, ik voelde paniek. Dat werkte averechts, want daardoor kreeg ik nog meer medicatie om me rustig te houden, waardoor ik nog vaker wegviel. Het waren de langste dagen uit mijn leven.”

Het uiterlijk van Jakobsen is door de crash en de ingrepen wat veranderd. “Ik heb een soort hazenlip op de plek waar ik het reclamebord heb geraakt en mijn neus ziet eruit alsof ik heb gebokst met Mike Tyson. Maar de schade zit vooral van binnen. Er zijn stukken bot verdwenen, het is één groot litteken. Alleen in mijn gehemelte zaten al tachtig hechtingen. Ze hebben een stuk bot uit mijn bekkenkam genomen en die in mijn kaak gezet. In februari word ik opnieuw geopereerd, dan zetten ze er een implantaten in waarop straks mijn tanden worden geplaatst”, geeft hij aan. Dat gebeurt waarschijnlijk pas in het najaar van 2021.

Rentree
Al vrij snel na de crash werd duidelijk dat Jakobsen weer terug zou kunnen keren in het peloton. Samen met de ploeg is daar een traject voor uitgestippeld. “De volgorde is: eerst herstellen, dan weer een normaal mens worden, dan kijken of ik weer wielrenner kan zijn”, zegt hij. “Ik ben nu zover dat ik om de dag twee uurtjes fiets. Rustig hoor, op koffierondjestempo. Ik heb nog geen sprintje getrokken. Maar ik heb wel weer een schema en ik ben mee geweest op trainingskamp met de ploeg.”

“De dokters en mijn trainer willen geen datum op mijn rentree plakken. Die zeggen: rustig aan, stapje voor stapje”, aldus de Nederlands kampioen van 2019. “Stiekem hoop ik zelf dat ik erbij ben als er in maart gekoerst wordt, maar het is realistischer dat het augustus wordt. Hoe mooi zou het zijn als ik een jaar na de val weer in staat ben om écht mee te doen in de finale?”

Fabio Jakobsen tijdens een van zijn fietsritjes met vriendin Delore – foto: Instagram

Bij een sprinter die hard gevallen is, is het de vraag of hij daarna nog durft te sprinten. Daar twijfelt Jakobsen niet aan. “Ja, maar dat weet ik pas als ik weer middenin een massasprint zit. Het is een voordeel dat ik me niks herinner van de crash zelf. Ik droom er niet over, ik ben niet bang om te vallen. Ik hou me ook voor dat het niet vaak gebeurt dat het zó erg is, dat het statistisch ook weer niet zoveel voorkomt. Ik win niet twee keer de loterij, toch? Als ik wil terugkomen, moet ik durven om in een gat te duiken. Een sprinter die te veel remt, die wint niet.”

Dylan Groenewegen
De rol van Dylan Groenewegen in het verhaal is al breed uitgemeten. De sprinter van Jumbo-Visma is door zijn actie voor negen maanden geschorst. Jakobsen neemt het zijn landgenoot ‘ergens wel kwalijk’. “Hij wist ook dat het een snelle aankomst was, wat de risico’s waren. Voor mij is sprinten meer dan het bordje 200 zien en dan aangaan. Het is niet als kip zonder kop rammen op de pedalen. Hij had moeten nadenken over de gevolgen. We zijn mensen, geen beesten. Dit is sport, geen oorlog waarin alles geoorloofd is”, legt de renner uit Heukelum uit.

De twee hebben inmiddels contact gehad, maar aan een afspraak is Jakobsen nog niet toe. “Ik wil eerst iets meer weten hoe ik eraan toe ben, qua herstelproces. Hoe beter het met mij gaat, hoe beter het ook voor hem is. Hij heeft dit ook niet gewild. En hij krijgt een hoop stront over zich heen van anonieme mensen achter hun toetsenbordje, dat is belachelijk. Ik hoop oprecht dat hij straks weer in de sprints kan doen waar hij goed in is, dat dit straks achter ons ligt”, aldus Jakobsen.

Lees hier het complete interview met Fabio Jakobsen in het AD