Materiaalzone 
Fietstoerisme 
EK 2025: Tadej Pogacar grijpt Europese titel na solo van 75 kilometer, weer zilver Remco Evenepoel
Tadej Pogačar heeft zich op imponerende wijze gekroond tot Europees kampioen. Een week na het WK wielrennen wist de Sloveen ook de wegwedstrijd op het EK te winnen na een lange solo. Op 75 kilometer van de finish wist Pogačar weg te rijden bij Remco Evenepoel, waarna hij het solo afmaakte. Evenepoel moest het opnieuw doen met zilver, nadat hij zich in de finale ontdeed van onder meer Juan Ayuso en Paul Seixas.
De EK-wegrace begon in Privas met een korte klim en een vlakke aanloop van 50 kilometer. Daarna volgden twee lussen die elk driemaal worden gereden: de grote lus met de Saint-Romain-de-Lerps (7,1 km à 7%) en de Val d’Enfer (1,5 km à 9,9%), en de kleine lus met de Val d’Enfer en de Montée de Costebelle (300 m à 9,3%). In totaal wachtte zes keer de Val d’Enfer, waarvan de laatste op 6,5 km van de finish.
Net als bij het WK in Rwanda van vorige week waren Tadej Pogačar en Remco Evenepoel present in Zuid-Frankrijk, maar dit keer stond ook Vuelta-winnaar Jonas Vingegaard aan het vertrek. Ook zagen meerdere klimmers en heuvelspecialisten, zoals João Almeida en Romain Grégoire, hun kans op dit kampioenschap.
- Start:
- 11:45 ( Privas)
- Finish:
- 16:47 ( Valence)
De eerste kopgroep kende met Daan Hoole en Mathijs Paasschens twee Nederlanders. Zij reden vooruit met Mathias Vacek en kregen uiteindelijk de aansluiting van een sterke groep achtervolgers, met daarbij onder meer Louis Vervaeke, Victor Langelotti, Marco Frigo en Nicolas Prodhomme. Hun voorsprong liep op tot 2.30 minuut en werd gecontroleerd door Slovenië.
Vingegaard lost vroeg, Evenepoel en Pogačar al vroeg in actie
De eerste versnelling in het peloton kwam op 110 kilometer van de finish, op de tweede keer Saint-Romain-de-Lerps. Het Belgische kamp trok het peloton op een lint en gooide daarmee Jonas Vingegaard overboord. De Deense favoriet kende duidelijk geen goede dag en moest al vroeg afhaken. Niet lang daarna demarreerde Pavel Sivakov, wat Evenepoel en Pogačar uit hun kot lokte.
Evenepoel greep zijn moment om te versnellen. Hij dook de afdaling in, dunde het peloton nog verder uit en zette de favorietengroep onder druk in de afdaling. Het verschil met het peloton was niet heel groot. Na een korte samensmelting volgde de volgende schifting op de Val d’Enfer. Jan Christen versnelde, waarna Evenepoel nog maar eens het initiatief nam. Alleen Pogačar en Paul Seixas konden hem volgen.
Het drietal wist de oversteek te maken naar de restanten van de kopgroep, met daarbij onder meer Vervaeke, Hoole en Paasschens, waardoor op 90 kilometer van de finish de koerssituatie weer helemaal open lag. Een kleine groep achtervolgers wist vervolgens terug te keren, maar groter dan 30 renners was de voorste groep niet. Outsiders als Christian Scaroni, Mattias Skjelmose, Romain Grégoire, Pavel Sivakov, Juan Ayuso, Jan Christen en Toms Skujins mochten ook nog dromen van een ereplaats.
Bekijk hier de beslissende aanval van Tadej Pogačar:
🚴🇪🇺 | De Grote Twee zijn op de afspraak! 76 kilomter nog tot de finish en Evenepoel en Pogacar zijn samen! Waren samen… Pogacar gaat solo! 💪💪 #euroroad25
📺 Stream koers op HBO Max pic.twitter.com/j9mXSDtDOS
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) October 5, 2025
Pogačar solo op laatste keer Saint-Romain-de-Lerps
België bepaalde het tempo met Vervaeke, Steff Cras en Tiesj Benoot tot de laatste keer Saint-Romain-de-Lerps Saint-Romain-de-Lerps (7,1 km à 7%). Maar op 76 kilometer van de finish was het genoeg voor Pogačar: de kersverse wereldkampioen demarreerde zes kilometer onder de top en schudde iedereen af, behalve Evenepoel. De Belg kon heel even mee, maar parkeerde uiteindelijk toch, met nog vijf kilometer tot de top.
Een sterke Seixas sloot aan bij Evenepoel, waarna ook Ayuso en Scaroni nog kwamen aansluiten op de lange klim. Zij moesten wel toezien hoe Pogačar al snel 20 seconden weg reed. Op de top was die voorsprong 35 seconden voor de Sloveen, die het wel moest opnemen tegen vier achtervolgers. Evenepoel en co kwamen tot op 23 seconden, maar verloren weer wat terrein op de Val d’Enfer. Met een halve minuut voorsprong begon Pogačar zo aan de laatste 55 kilometer.
In de achtervolging kreeg Evenepoel weinig hulp van Ayuso, Seixas en Scaroni, waardoor Pogačar kon uitlopen naar meer dan een minuut. Veel druk van achteruit was er niet, want een groep met onder meer Sivakov en Skjelmose volgde toen al op bijna drie minuten van de eenzame leider.
foto: Fotopersburo Cor Vos
Evenepoel opent jacht op Pogačar, maar komt niet dichterbij
Evenepoel kwam maar niet van de rest af, tot frustratie van de Belgische kopman. Met nog 38 kilometer te gaan sloeg hij in de afdaling van de Val d’Enfer (en met nog twee beklimmingen daarvan te gaan) dan toch een gat. Ayuso, Seixas en Scaroni bleven naar elkaar kijken en zagen de olympische kampioen wegrijden in de verte. Evenepoel had toen 1.10 minuut achterstand op de solerende Pogačar.
Veel dichterbij kwam Evenepoel echter niet, want Pogačar bleef ook hard doorrijden, maar toch kwam het verschil even onder de minuut. Werd het dan toch nog spannend? Nee, want de voorsprong van Pogačar bleef schommelen rond de minuut. Hoe straf de prestaties van de Sloveen en de Belg waren, bleek aan de achterstand van de groep-Ayuso. Die liep in de slotronde op tot boven de drie (!) minuten. Meer dan 18 renners waren in de finale niet meer in koers, omdat een grote groep preventief uit koers gehaald werd op het lokale rondje.
Op de laatste keer Val d’Enfer was vooral de strijd om het brons interessant. De piepjonge Seixas versnelde meermaals en gooide daarmee Ayuso overboord. Een taaie Scaroni klampte zich in het wiel en leek vlak onder de top te kraken bij Seixas. Hij knokte zich terug in het wiel, maar werd in de uitloper ná de top dan toch gelost door de 19-jarige Seixas. Hij smeet zich in de afdaling en vloog naar een Franse medaille; achter grote kampioenen Tadej Pogačar en Remco Evenepoel.
Zo kwam Tadej Pogačar over de finish:
🚴🇪🇺 | Pogacar is de beste, Pogacar blijft de beste. Het fenomeen op twee wielen verslaat Evenepoel opnieuw en wordt ook Europees kampioen! 🙌🏳️🌈 #euroroad25
📺 Stream koers op HBO Max pic.twitter.com/0u9ALXuQhy
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) October 5, 2025
Want er stond, voor de zoveelste keer dit jaar, geen maat op Pogačar. Na de wereldtitel veroverde hij nu ook de Europese titel op de weg, waardoor we de wit-blauwe EK-trui niet gaan zien het komende jaar. Samen met Evenepoel en Seixas kleurde hij het podium: Tadej Pogačar was veruit de beste op dit EK wielrennen.
Evenepoel, Seixas, Scaroni en een verrassend sterke Toms Skujins maakten de eerste vijf nog compleet, waardoor Ayuso buiten de top-5 viel. Het Europees kampioenschap was een heuse slijtageslag geworden met immense verschillen en weinig finishers.
EENDAG 
Skip
82k, ietsje later demarrage en revket breekt
Skip
50k groepje op 40 sec
Skip
Revket op 2e plek
Klik uit even hier dit droppen klaar
10 min Max, ik blijf niet meer voor zulke koersen thuis. Lombardije ook
Inmiddels zou je toch ook als Evenepoel wel moeten snappen dat je man tegen man tekort komt tegen Pogi. Want in welk man tegen man duel is Evenepoel de beste gebleken?
Maar het ego van Remco is te groot. Hij wil tegen beter weten in laten zien dat ie de beste is. En dus rookt hij zijn ploeg op, sloopt ie de rest van het peloton, en moet daarna gewoon de duimen leggen voor Pogacar.
Als je niet de sterkste bent moet je slim zijn. In mijn ogen had Evenepoel er geen harde koers van moeten maken, maar een tactische. Want op de korte klim in het lokale circuit kon je slechts een klein verschil maken, dat later misschien weer dicht te rijden was. Of zelfs gokken op de groep met Vervaeke, die voorin misschien wel de sterktste was. Maar nee, alle ballen op Evenepoel. Die zijn gouden fiets beter kan omruilen voor een zilveren...
- Denk Pogacar weg en je kijkt naar exact hetzelfde de afgelopen twee weken. Dan is het gewoon Evenpoel die met grote voorsprong wint… net als in de tijdrit.
- Denk Pogi weg in de Tour en je hebt hetzelfde verhaal met Vingegaard.
- Denk Pogi weg in Vlaanderen dan wint vd Poel wint met twee vingers in de neus. Etc.
De absolute top is imo gewoon ontzettend smal momenteel. Pogi steekt er bovenuit en daarachter heb je dan Evenepoel, Vingegaard en vd Poel. Op een klein gaat gevolgd door Pedersen. Dan heel lang niks en daarna de rest.
Kijk naar de podia van de Giro de afgelopen 2 jaar. Met alle respect maar daar stond buiten Pogi (en voor de toekomst del Toro) toch weinig bijzonder volk op.
Kijk naar een kasseiklassiekers waar geen vd Poel en Pogacar of Pedersen meedoen. Dan krijg je dus winnaars als Tratnik, Wærenskjold en Powless.
We moeten gewoon hopen dat jongens als Seixas, del Toro, Magnier, Widar etc. zich over een paar jaar tussen de absolute toppers gaan nestelen.