Tegen het einde van het jaar is iedereen in de ban van lijsten en jaaroverzichten. Wij als redactie van WielerFlits hebben vijftien momenten van het afgelopen seizoen op een rijtje gezet. In deze eindejaarspoll kiezen jullie het meest memorabele wielermoment van 2015. Tragiek en vreugde zijn inherent aan de wielersport en daarom kwamen wij tot de volgende zeer diverse, maar daarom niet minder memorabele hoogtepunten van het afgelopen seizoen.

Mathieu van der Poel jongste wereldkampioen veldrijden ooit

foto: Marcel Koch

Na een uitermate sterk veldritseizoen 2014-2015 moest het in Tabor gebeuren voor Mathieu van der Poel. De pas 20-jarige telg uit een fietsfamilie waar je U tegen zegt zou enkel door Wout van Aert bedreigd kunnen worden op zijn weg naar de regenboogtrui. En zo geschiedde. Op overtuigende wijze nam Mathieu de kop het wereldkampioenschap, die hij niet meer af gaf. Terwijl zijn concurrenten kampten met technische mankementen, schoot de jongeling door het veld. Van Aert moest genoegen nemen met zilver, Lars van der Haar met brons. Een emotionele Van der Poel werd hiermee de jongste wereldkampioen veldrijden ooit en stapt in de voetsporen van vader Adrie.

De sneeuwrit van Nairo Quintana in Tirreno-Adriatico, Bauke Mollema tweede

Het gebeurt wel vaker in het voorjaar op Spaanse, Franse of Italiaanse hoogtes: sneeuw. Dat was ook het geval in Tirreno-Adriatico van dit jaar, nota bene in de koninginnenrit. De voorspellingen gaven al weinig hoop en op weg naar de top van de Terminillo kregen de toppers het al door, dit gaat wit worden. Wie had gehoopt dat de sneeuw aan het asfalt zou smelten, kwam bedrogen uit. De weg kleurde wit. Dat weerhield Nairo Quintana er niet van om aan te vallen uit een favorietengroep, waar ook Wout Poels en Bauke Mollema deel van uitmaakten. Tussen de sneeuwvlokken door soleerde Quintana naar de rit- en de eindzege. Achter hem was het de Groninger Mollema die met korte mouwen zich op een tweede plaats reed. Nadat de kleppers waren gefinisht, ging het alleen maar harder sneeuwen. De grupetto moest zich over een geheel wit wegdek begeven. Niet voor niets werd er na deze etappe aangedrongen op een slecht weer-protocol, dat in de loop van het seizoen vorm kreeg.

Gent-Wevelgem door weer en (vooral) wind

Samenvatting van Gent-Wevelgem, via CyclingNews

Het werd al voorspeld, maar toch zou Gent-Wevelgem doorgaan. Windkracht zes met regen is niet niks en op de wedstrijddag bleken de voorspellingen van de weermannen en –vrouwen dit keer wel waar. Renners die in de gracht worden geblazen, schuin op hun fiets zitten, meer moeite moeten doen om overeind te blijven dan überhaupt vooruit komen. 240 kilometer koers leek een eeuwigheid te duren. Telkens weer die open wegen waar de coureurs moeten opboksen tegen de wind. Dappere strijders kozen voor een solo-aanval, waaronder Maarten Tjallingii en Jürgen Roelandts. Een favorietengroep wist zich echter te onderscheiden in de finale, die met zeven man gereden zou worden. Ruim zes uur koers deed pijn. Slag om slinger werd er versneld, maar de juiste versnelling werd geplaatst door de oudste van het stel: Luca Paolini. De Italiaan verraste enigszins met zijn zege, ruim voor Niki Terpstra en Geraint Thomas (die onderweg nog in de berm was gewaaid). De verschillen waren immens. De nummer tien kwam binnen op bijna zeven minuten en slechts 39 renners haalden Wevelgem.

Record aantal zeges in 2015 voor Alexander Kristoff, met Ronde van Vlaanderen als hoogtepunt

foto: Sirotti

In 2014 wist hij nog Milaan-San Remo en twee Touretappes te winnen, maar dit jaar lukte dat Alexander Kristoff niet. Toch gaat hij de recordboeken in. Hij pakte namelijk de meeste overwinningen van allemaal. Liefst 31 keer stond de sterke Noor op het podium na een koers. Daarvan won hij er twintig! Qua aantal zeges blijft hij daarmee Marko Kump (18 zeges) en André Greipel (16 zeges) voor. Van Qatar in februari tot Plouay in augustus; Kristoff reed zich naar de hoogte trede op het podium. Het hoogtepunt van 2015 was natuurlijk de Ronde van Vlaanderen. Als gedoodverfde favoriet startte hij aan zijn missie. Eerder die week bleek hij onverslaanbaar in de Driedaagse De Panne-Koksijde met drie ritzeges, een derde plek in de tijdrit en eindzege. In Vlaanderens Mooiste maakte hij zijn rol als topfavoriet waar. 28 kilometer voor de finish sloegen Kristoff en Niki Terpstra de handen ineen. Onze landgenoot probeerde de sprinter te lossen op de klimmetjes, maar de Noor gaf geen krimp. Terpstra was niet opgewassen tegen de in vorm stekende Kristoff, die zijn handen in de lucht mocht gooien in Oudenaarde.

Het voorjaar van John Degenkolb met zeges in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix

De Ronde van Vlaanderen mocht dan een prooi zijn voor Kristoff, twee andere monumenten waren voor een sterke Duitser. John Degenkolb had zich als sprinter al bewezen in de Vuelta, maar sinds dit jaar moet de klassiekerrenner Degenkolb ook niet uitgevlakt worden. La Primavera werd een kolfje naar de hand van onze oosterbuur, nadat alles bij elkaar bleef op de Poggio. Ook Kristoff was nog van de partij, maar zijn laatste knecht (Paolini) ging te vroeg van kop, waardoor Degenkolb van achteruit zijn benen kon laten spreken. Om het voorjaar compleet te maken, toonde Big John in Parijs-Roubaix dat hij niet alleen sprinter is. De rol van Bert De Backer was van grote waarde. Op tien kilometer van de meet leken Yves Lampaert en Greg Van Avermaet op de winst af te stevenen, maar De Backer volgde en vormde een springplank voor zijn kopman, die in een ruk doorreed naar de koplopers. Uiteindelijk viel het tempo stil, waardoor er met zeven man gesprint ging worden op de wielerbaan. Ook daar liet Dege zien wie de beste was die dag. De kassei van Roubaix was voor hem.

De opmars van Steven Kruijswijk in de laatste Giro-week

foto: Sirotti

Wat als? Dat is een vraag die gesteld mag worden aan Steven Kruijswijk. Wat als hij in de vierde etappe niet acht minuten had verloren? De droom van een eindklassering in de top tien van de Giro d’Italia leek vervaagd, ware het niet dat onze landgenoot zich oprichtte in de slotweek en kon wedijveren met Alberto Contador, Fabio Aru en Mikel Landa, de beste klimmers van de Giro, op de lastigste cols die Italië rijk is. De Brabander wist zelfs tijd goed te maken op El Pistolero in de laatste zes etappes. Een etappeoverwinning zat er niet in, ondanks de steun van Contador, en ook de strijd om de bergtrui moest hij zich gewonnen geven. Uiteindelijk eindigde Kruijswijk als zevende in het klassement, mocht hij zeven top zes-noteringen en een derde plek in het bergklassement bijschrijven. Maar wat nou als…?

Het werelduurrecord van Bradley Wiggins

foto: UCI

Een contract tot en met Parijs-Roubaix en dan met zijn eigen ploeg zich richten op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Dat was het plan dat Bradley Wiggins, officieel Sir Bradley Wiggins. Daar kwam ook nog het werelduurrecord bij. Begin dit jaar waren meerdere pogingen het record te verbreken. Onder meer Thomas Dekker waagde zich eraan, maar hij kwam niet aan de tijd van Alex Dowsett van Movistar. Zou de tijd van de Brit lange tijd blijven staan? Nee. Dowsett’s landgenoot, baanspecialist, Tourwinnaar en tijdrijder pur sang Wiggins ging de uitdaging niet uit de weg. Binnen zeven minuten waren alle kaartjes van het Lee Valley VeloPark in Londen uitverkocht. Als regerend wereldkampioen tijdrijden wist Wiggo in een uur bijna twee kilometer meer te rijden dan Dowsett. Het wereldrecord staat op 54 kilometer en 526 meter. Voor hoe lang nog?

Grand Départ in Utrecht

foto: Marcel Koch

Al sinds november 2013 kijkt Utrecht uit naar het Grand Départ van de Tour de France in haar stad. De Domstad kreeg toen de bevestiging dat een jarenlange lobby geslaagd was. Het hele circus zou naar Utrecht komen. Hoe dichterbij het moment kwam, hoe hoger de Tourkoorts steeg, en dat kwam tot uiting in het warmste weekend van het jaar. Een tijdrit van 13,8 kilometer leidde de coureurs door de stad met start en finish nabij de Jaarbeurs. Langs het parcours stond het zwart van de mensen. Utrecht ontving de Tour met open armen, volgens de berichten kwamen een miljoen mensen af op de Tourstart in het hartje van het land. Rohan Dennis greep de eerste gele trui, terwijl de hoop van Nederland – Tom Dumoulin – ‘slechts’ vierde werd. Achter hem waren de andere Nederlanders ook succesvol. Met Jos van Emden (vijfde), Wilco Kelderman (negende), Robert Gesink (elfde), Bauke Mollema (veertiende) en Dylan van Baarle (zestiende) eindigden er zes Nederlanders in de top twintig. Dag twee was voor veel Utrechters een droom die uitkwam. De Dom, het kenmerk van de stad, was het middelpunt van de eerste kilometers in lijn. Via Rotterdam werd vaart gemaakt richting Neeltje Jans, waar na een dag vol storm en regen in de zon gesprint werd om de zege. André Greipel mocht juichen. De Tour trok verder.

Robert Gesink na kwakkelwinter in de aanval op La Pierre-Saint-Martin

foto: Sirotti

Robert Gesink was na een zware winter vol privéproblemen weer terug op niveau aan het geraken. Hij was één van de kopmannen in de LottoNL-Jumbo-ploeg in de Tour en zijn rol werd belangrijker toen Wilco Kelderman al vroeg achterstand opliep. Op de eerste rustdag stond Gesink als beste Nederlander geklasseerd, vlak voor Bauke Mollema. In de eerste serieuze bergrit was het afwachten: Houdt Gesink zich staande? Etappe tien leidde na een vlakke aanloop naar La Pierre-Saint-Martin. Gesink kon zich niet inhouden en koos de aanval. Waar de voorbije jaren zo’n versnelling snel gecounterd werd of Gesink het niet vol kon houden, wist hij hier zijn tempo te vinden. In het favorietengroepje loste renner na renner. Alleen de Sky-trein kon de Condor van Varsseveld terughalen. Chris Froome, Nairo Quintana, Richie Porte en Tejay van Garderen ontdeden zich van de ranke klimmer, maar die toonde veerkracht en liet laatstgenoemde weer achter zich. Achter de absolute toppers onderscheidde Gesink zich. Als vierde kwam hij over de meet, wat resulteerde in een stevige top tien-klassering in het klassement. Gesink reageerde nuchter na de rit: “Ik dacht: Doe eens gek”. Ploegleider Merijn Zeeman probeerde de vierde plek te verklaren voor de camera van de NOS, maar hield het niet droog.

Aanstaand papa Van Avermaet kan Tour verlaten met etappe op zak

foto: Sirotti

Het voorjaar van Greg Van Avermaet verliep onrustig. Eerst werd hij in verband gebracht met ozondokter Mertens, maar daarvan werd hij vrijgesproken. Diezelfde dag revancheerde hij zich met een ritzege in Tirreno-Adriatico. Vervolgens kwam het volgende ‘incident’: Van Avermaet zou vader worden tíjdens de Tour de France. Eind juli was zijn vriendin uitgerekend. “Ik moet van de ploeg in de Tour blijven tot en met de ploegentijdrit op zondag 12 juli”, vertelde hij voor de Tour. Meerdere etappes waren op het lijf geschreven van de toekomstige papa. Vier etappes eindigde hij al in de top tien en de ploegentijdrit won hij met BMC. De nood was thuis nog niet aan de man, dus kon GVA terug op etappejacht. In Rodez viel alles op zijn plek. De oplopende laatste kilometer werd een man-tegen-mangevecht met Peter Sagan. In de laatste rechte lijn nam Van Avermaet de kop en leek Sagan langszij te komen, ware het niet dat de Belg nog een extra poef erop gaf en zijn handen in de lucht mocht steken. Met gerust hart kon hij de Tour verlaten. Na de vijftiende rit gaf hij er de brui aan. Vijf dagen later werd dochter Fleur geboren.

Het seizoen van Anna van der Breggen: Giro Rosa, La Course en zilveren WK

foto: ASO

Geen Marianne Vos, wat nu? De afwezigheid van dé wielrenster van de afgelopen jaren was geen probleem voor de dames van Rabo-Liv en de Nederlandse selectie. Met groot verschil werd Nederland eerste op de landenranking. De individuele ranking is gewonnen door Anna van der Breggen. De 25-jarige wielrenster toonde zich dit jaar meermaals de beste. Een kleine opsomming: Omloop Het Nieuwsblad, twee etappes in de Energiewacht Tour, het eindklassement en een rit in het Festival Elsy Jacobs, Nederlands kampioen tijdrijden, een etappe in de Lotto Belgium Tour en drie medailles op het WK in Richmond (brons op de ploegentijdrit, zilver op de tijdrit en de wegrit). En dan hebben we het nog niet gehad over de Giro Rosa, de grootste rittenkoers voor vrouwen, die Van der Breggen won met anderhalve minuut voorsprong op de nummer twee. Twee keer – van de negen – eindigde ze niet in de top tien van een etappe. Deze vorm trok de renster van Rabo-Liv door naar La Course. Daar wist Van der Breggen in de regen de sprinters voor te blijven met een late uitval op de Champs-Élysées.

Vuelta-ritzege van Bert-Jan Lindeman ‘redt’ seizoen LottoNL-Jumbo

foto: Sirotti

Met een vrijbuitersploeg reisde LottoNL-Jumbo af naar de Vuelta a España. De gedroomde kopman, Laurens ten Dam, was geblesseerd en dus ging met middels de aanval op zoek naar succes. Maarten Tjallingii liet zich al vroeg zien en ook rasaanvaller Bert-Jan Lindeman koos meermaals de aanval. De derde aanval van de Drent haalde de finish. Met vier vluchtmakkers kreeg Lindeman dertien minuten voorsprong. De klim naar La Alpujarra was lang en slopend. Samen met Ilya Koshevoy en Jérome Cousin bleef BJ over. Door een valpartij in de slotkilometer schakelde de Fransman zichzelf uit, waardoor het een tweestrijd werd om de ritzege. Vervolgens was het de Nederlander die op de trappers ging staan en zonder omkijken op de streep afstormde. De Wit-Rus Koshevoy had geen aanval op de versnelling van Lindeman, die traditioneel juichend de grootste zege uit zijn carrière boekte en ook direct het najaar van zijn ploeg ‘redde’. Veel heeft LottoNL-Jumbo niet gewonnen in 2015, maar een rit in een grote ronde staat toch het mooist. En voor Lindeman? Drie keer in de aanval is scheepsrecht.

Tom Dumoulin wint bergop aankomst in Vuelta en herovert rood

Zonder wedstrijdritme keerde Tom Dumoulin na zijn val in de Tour de France terug in de Vuelta a España. Op dag twee liet hij zich direct gelden bergop, enkel Esteban Chaves was beter dan de Limburger. Wat ‘we’ toen nog niet zouden weten, was dat de tijdritspecialist de komende drie weken fuore zou maken als klassementsrenner. De bevestiging kwam in etappe negen. Als nummer twee ging Dumoulin de etappe naar de Alto de Puig Llorença in. Een steile klim (beter vertaald: muur) van vier kilometer met percentages tegen de twintig procent. Terwijl de favorieten elkaar het vuur na aan de schenen legden, volgde Dumoulin zijn eigen tempo in het eerste deel van de klim. Toen het even stilviel sprong Dumoulin weg. Het groepje kwam weer terug, maar dat deed de Giant-Alpecin-kopman niks. Nogmaals versnelde hij. Solo ging hij de steile slotkilometer in. De rasklimmers kwamen met rasse schreden dichterbij, waarvan Chris Froome en Joaquim Rodriguez op 300 meter de Nederlander passeerden. Niks zou een overwinning van de Brit of de Catalaan nog in de weg staan. Tot Tom Dumoulin zich oprichtte. De tijdrijder, die dit werk volgens zijn gewicht niet aan zou moeten kunnen, was opeens een klimmer geworden en schoot uit het wiel van Froome naar de ritzege. Groterondewinnaars hield Dumoulin achter zich op een van de zwaarste klimmen van de Vuelta. Als klap op de vuurpijl mocht hij de leiderstrui overnemen van Chaves.

Tom Dumoulin verliest de rode trui in voorlaatste Vuelta-rit aan Aru (en Astana)

De rode trui die Dumoulin heroverde na zijn ritzege was hij niet veel later weer kwijt. Toch wist hij stand te houden in de top van het klassement en kon hij zijn specialisme – de tijdrit – gebruiken om het leiderstricot weer terug te krijgen, zij het nipt. De voorlaatste etappe van de Vuelta naar Cercedilla bestond uit vier beklimmingen van eerste categorie. Astana had een plan opgezet en stuurde meerdere renners mee in de vlucht van de dag. Op de derde klim van de dag was het Aru die, samen met Mikel Landa, het tempo zo hoog legde, dat Dumoulin kraakte. Veertig kilometer voor de streep leek de Italiaan de Vuelta te gaan winnen. De Nederlander kwam in zijn eentje nog tot tien seconden van de groep-Aru, maar zat geïsoleerd en zag de eindzege voor zijn neus wegfietsen. Aru kon rekenen op zijn ploegmaats die zich lieten terugzakken uit de kopgroep. De Astana-coupe zorgde voor een gat van zo’n vier minuten met Dumoulin, die zijn leidende positie verloor en tot overmaat van ramp van het podium viel. De rekening werd opgemaakt: Dumoulin werd, in de eerste grote ronde die hij als klassementsrenner aanving en die hij zonder voorbereiding startte, zesde.

De wereldtitel van Peter Sagan

Al jaren is Peter Sagan een renner met karakter. You hate him or your love him. Dat de Slowaak daarnaast ook nog aardig kan fietsen, is een bijkomend voordeel voor vele wielerfans. Al meer dan zestig profzeges heeft de pas 25-jarige Sagan in zes seizoenen bij elkaar gereden. Wat ontbrak op zijn palmares, was een wereldtitel. En die kwam er dit jaar. Niet in een lastige sprint, maar met een uitval in de laatste plaatselijke ronde op het circuit van Richmond toonde Sagan zijn klasse. Op 23rd Street, een korte klim met kasseien, plaatste hij zijn winnende versnelling. Greg Van Avermaet en Edvald Boasson Hagen volgden op tientallen meters, maar de stalorders van Team Noorwegen (alle ballen op Alexander Kristoff) zorgden ervoor dat zij geen aansluiting vonden bij de op hol geslagen Sagan. In de laatste stijgende lijn richting de finishstraat kreeg de Slowaak, die nog alleen in koers was nadat zijn broer Juraj en Michal Kolar al uit waren gestapt, nog problemen met zijn pedaal, maar dat deerde hem niet. Ruim voor de streep kon de excentrieke coureur, die dit seizoen vaker tweede werd dan won, toch juichen in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen.

Natuurlijk zijn er nog genoeg andere, prachtige wielermomenten uit het seizoen 2015 van tijdens en buiten de koers. Zet het in de reacties!

[poll id=”151″]