Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Danny van Poppel boekt sensationele zege in slotrit Tour of Holland, Christophe Laporte eindwinnaar
Danny van Poppel heeft de slotrit van de NIBC Tour of Holland op zijn naam geschreven. De Nederlands kampioen stak in de finale over naar de kopgroep, bleef met zijn medevluchters het peloton nipt voor en sprintte naar de zege. Christophe Laporte, die op de slotdag geen moment in de problemen kwam, kroonde zich tot eindwinnaar.
De laatste rit in de Tour of Holland had eigenlijk een gravelspektakel moeten worden, maar de organisatie besloot de enige gravelstrook uit de omloop te halen. De onverharde sector was te gevaarlijk, oordeelde men. In het lokale rondje in en rond Arnhem, dat elf keer afgelegd moest worden, zat nog wel Zijpendaalseweg (1,4 kilometer à 3,5%). Kon de concurrentie het Christophe Laporte nog lastig maken in de 148 kilometer lange rit?
- Start:
- 12:30 ( Arnhem)
- Finish:
- 15:44 ( Arnhem)
Kopgroep van vier, kopgroep van dertig
Vanuit het vertrek waren er meteen veel uitvalspogingen. Onder meer Ide Schelling – bezig aan zijn laatste koers als prof – koos de aanval. Wegrijden bleek echter lastig. Pas na zestig kilometer koers kregen we een kopgroep van vier. Huub Artz (Intermarché-Wanty), Frederik Frison (Q36.5), Theodor August Clemmensen (Red Bull-BORA-hansgrohe) en Rik van der Wal (Diftar) sloegen de handen ineen en leken de zegen te krijgen van het peloton.
Toch viel het nog niet helemaal stil. Ploegen als Picnic PostNL, Parkhotel Valkenburg en BEAT Cycling hadden de slag gemist en bleven tegenaanvallen lanceren. Zodoende werd het kwartet na tien kilometer in het offensief toch weer ingerekend. Dat gebeurde evenwel niet door het volledige peloton, want daar was een grote groep – zo’n dertig renners – uit weggereden. Leider Laporte was alert en zat mee, net als Lukas Kubis en Jakob Söderqvist. De top van het klassement was dus op de afspraak. Verder waren ook mannen als Tim Merlier, Danny van Poppel, Daan Hoole present.
Artz, Segaert en Rogers – foto: Fotopersburo Cor Vos
Terwijl Jan Tratnik in zijn eentje voor het eerste peloton uitreed, leidde Picnic PostNL de achtervolging in het tweede peloton. Nadat Martijn Rasenberg (Parkhotel Valkenburg) en Davide Ballerini (XDS Astana) de sprong naar Tratnik nog hadden proberen te maken, kwam alles weer bij elkaar. Al snel ging er echter weer een drietal lopen. Artz ging er opnieuw vandoor, nu met Alec Segaert (Lotto) en Cameron Rogers (Lidl-Trek). Een gevaarlijk trio.
Haalt de kopgroep het?
Met name de troepen van Visma | Lease a Bike lieten de drie echter niet al te ver rijden en hadden het gat bij het luiden van de bel bijna weer gedicht. Net op dat moment maakte Danny van Poppel de sprong naar voren. De Nederlands kampioen zorgde ervoor dat de koplopers weer wat meer vuurkracht kregen en het tempo opnieuw omhoog ging. Richting Arnhem zorgden de sprintersploegen echter ook voor een versnelling in het peloton. Ook leider Christophe Laporte, die al zeker was van de eindzege, droeg zijn steentje bij in dienst van Olav Kooij.
Op twee kilometer van de finish hadden de vier koplopers nog vier seconden voorsprong. Een minimale voorsprong, maar Segaert had nog wel iets extra’s in de benen. Hij viel op anderhalve kilometer van de streep aan en sloeg een klein gaatje. Artz wist echter nog terug te komen, met Van Poppel in zijn wiel. Het peloton slaagde daar niet meer in. Van Poppel zat dus in perfecte positie om de overwinning te pakken en maakte het koelbloedig af. Nadat Artz voorbij Segaert kwam, zette de Nederlands kampioen zijn sprint in en stormde hij naar de overwinning.
Maar de Friezen, Zeeuwen, Limburgers, Brabanders en de Hanzesteden beschouwen zichzelf, volgens mij, nog steeds niet als Hollanders. En dat klopt geopolitiek ook nog wel ergens.
De Nederlandse kampioen die op fraaie wijze een etappe wint in de Tour of Holland.......
De realiteit was iets minder vurig. Tijd dat Zonneveld & co de energie van de microfoon naar de pedalen verplaatsen. Praten kunnen ze, nu nog presteren.
Mijn reactie gaat over de BEAT-wegploeg, en wie hen de afgelopen tijd heeft gevolgd, weet dat ze vaak nogal hoog van de toren blazen. De communicatie en uitstraling doen vermoeden dat ze op WorldTour-niveau opereren, terwijl de resultaten en de sportieve structuur daar lang niet altijd mee stroken. Er is veel ambitie, maar soms lijkt de realiteit ver achter te blijven bij de grote woorden.
Kortom: Frits’ prestatie verdient alle lof — maar het is vooral zijn persoonlijke verdienste, niet die van een ploeg die zichzelf misschien iets te graag op de borst klopt.
Je moet voor de grap eens kijken wat BEAT allemaal heeft gedaan met Frits om zijn niveau op te krikken. Inderdaad helemaal geen rol van de ploeg hoor….