Bradley Wiggins kampte met ernstige cocaïneverslaving: “Mijn zoon dacht dat ik dood gevonden zou worden”
Bradley Wiggins kampte na zijn carrière met een ernstige cocaïneverslaving. Dat heeft de Tourwinnaar van 2012 verteld in een openhartig interview met The Observer. Een jaar geleden is Wiggins op eigen houtje afgekickt, liet hij in hetzelfde gesprek weten. Hij zal later dit jaar nog een autobiografie met de titel The Chain publiceren over zijn jeugdtrauma’s, turbulente wielercarrière en daaropvolgende drugsverslaving.
“Er waren dagen dat mijn zoon dacht dat ik ’s ochtends dood gevonden zou worden”, aldus Wiggins. “Ik was een functionerende verslaafde. Mensen hadden het niet door. Maar ik was de meeste tijd high van de drugs. Ik nam enorme hoeveelheden cocaïne. Ik had een ernstig probleem. Mijn kinderen wilden me in een afkickkliniek laten plaatsen. Ik liep op een smal koord.”
Op een gegeven moment besefte Wiggins dat hij een ‘gigantisch probleem’ had. “Ik moest stoppen. Ik prijs me gelukkig dat ik hier nog ben. Ik ben een slachtoffer geweest van mijn eigen keuzes, voor vele jaren. Ik had al veel zelfhaat, maar maakte het nu nog erger. Het was een vorm van zelfbeschadiging en zelfsabotage. Ik was niet de persoon die ik wilde zijn. Ik realiseerde me dat ik de mensen om me heen pijn deed.”
Lance Armstrong
Een van de mensen die Wiggins bij verschillende problemen heeft geholpen, is Lance Armstrong. Al liet de Brit zich niet altijd even gemakkelijk helpen. “Hij heeft een vergelijkbaar pad bewandeld met Jan (Ullrich, red.). Ze probeerden me te bereiken, maar konden me dan niet vinden. Mijn zoon (wielrenner Ben Wiggins, tegenwoordig rijdend voor Hagens Berman Jayco, red.) spreekt veel met Lance. Hij vroeg mijn zoon dan hoe het met me was, maar Ben moest dan antwoorden: ‘Ik heb een paar weken niets van hem gehoord en weet alleen dat hij in een hotel woont.'”
“Ze hoorden soms dagen niks van me. Ik kan hier nu open over spreken. Maar toen was er een element van leven in een leugen, in er niet over spreken. Bij mij is er geen middenweg. Ik kan niet één glas wijn nemen. Als ik een glas wijn neem, koop ik drugs. Mijn neiging naar verslaving verzachte de pijn waar ik mee leefde.”
Mysterieus pakketje
Een deel van die pijn kwam ook een incident dat de gemoederen lang bezighield in Groot-Brittannië. Tijdens het Critérium du Dauphiné ontving Wiggins een mysterieus pakketje. Dave Brailsford, toenmalig teambaas van Team Sky, beweerde dat het pakketje het slijmoplossende middel Fluimicil bevatte, maar dit kon nooit definitief worden vastgesteld. Zo bleven dopinggeruchten de ronde doen.
“Ik zat in het oog van de storm”, zegt Wiggins, die zelf stelt dat hij niet weet wat er in het pakketje zat. Volgens hem zijn er verschillende versies van het verhaal. “Ik zou op een of andere manier graag willen weten wat er echt gebeurd is.”
Zo’n Froome die uit het niets veelvuldig Tour-winnaar kon worden en dan jarenlang geen peloton meer kan volgen
Het gefoefel met TUE’s, schimmige doktoren die als het te heet werd opeens verdwenen, gedumpte computers, Netfix materiaal…
Voor Wiggins kun je hetzelfde verhaal ophangen overigens. Die reed bij Cofidis in 2007 ook een Tour zonder ook maar een signaal af te geven dat hij vijf jaar later kon winnen.
Bernal, Evenepoel, Van Aert, en wellicht nog een paar hebben een meer dan gemiddeld niveau na gelijkaardige blessures…
Er zijn zo veel renners die na hoge toppen heel diep terugvielen. Dat gegeven is nog niet direct verdacht, er moet meer zijn.
Inmiddels gelooft niemand meer dat die ploeg helemaal kosher was..
Hup Bradley