DE WERELD VOLGENS BEER
Wegrit Olympische Spelen – Heren – 24.07.2021

RICHARD CARAPAZ, que partido, ¡enhorabuena! Wat een wedstrijd van de Ecuadoriaan, van harte gefeliciteerd! Vanuit Belgisch oogpunt was het aanvankelijk nochtans zonneklaar: Wout van Aert (en niemand anders!) was de sterkste man in koers geweest. Zoals wel vaker was het echter van Aert zelf die met een nuchtere analyse de zaken in het juiste perspectief wist te plaatsen. "Ik denk dat Carapaz gewoon te sterk was. Mooie kampioen natuurlijk." Bam. Dat is duidelijk. En als je achteraf de wedstrijd even rustig overloopt, heeft van Aert ook gewoon gelijk. Wie dichtte er, gelanceerd door Kwiatkowski, in één vloeiende beweging het gaatje dat Pogacar geslagen had op de Mikuni Pass? Carapaz. Wie voelde er samen met McNulty het juiste moment aan om te ontsnappen te midden van de chaos, wazige tactieken en een spervuur van demarrages? Carapaz! En wie was er op 3 kilometer van de finish nog sterk genoeg om diezelfde McNulty terug te wijzen en de oprukkende achtervolgers definitief af te houden. Carapaz. Daarmee is alles gezegd. Op de sleutelmomenten in de wedstrijd was Richard Carapaz gewoon de sterkste.

Bovendien is Carapaz een hele mooie kampioen. Wanneer we de absolute toppers van het huidige mannen wielrennen opsommen, denken we natuurlijk aan onze 2 crossers; van Aert & Van Der Poel. Ook dat Sloveense duo moet er natuurlijk bij: Pogacar & Roglic. Dan heb je nog Alaphillipe en Bernal; twee kleppers die zich staande weten te houden in de huidige tsunami van nieuw talent. Thomas Pidcock noem ik ook graag even, die komt er ook gewoon bij. Maar wie sluit er nog aan bij deze wereldtoppers? Wie kan er mee in het wiel?

In het huidige UCI-klassement staat Carapaz op nummer 5, in de PCS Ranking zelfs op nummer 4. Carapaz werd 3e in de Tour de France nadat hij eerder de Ronde van Zwitserland won. In de klimklassiekers speelde hij dit voorjaar een interessante rol met aanvalswerk in La Doyenne & de Amstel en een mooie 9e plaats in de Waalse Pijl. Met ook nog de Giro op zijn erelijst en vorig jaar een 2e plaats in de Vuelta mag het duidelijk zijn. Richard Carapaz is één van de absolute toppers in het huidige wielrennen en een prachtige Olympische Kampioen.

WOUT VAN AERT, Woutje, what the fuck was dat weer allemaal? Wat een fantastische wedstrijd reed je weer! De Mikuni Pass plat poweren terwijl we in onze pyjama van de koffie slurpten. De watts vlogen in het rond en kletsten rond de oren van je tegenstanders. Je nam als eerste de handschoen op en ging voorop in de strijd. Op zijn van Aert’s nam je je verantwoordelijkheid, met vechtlust en doorzettingsvermogen, rijdend om te winnen. Jammer genoeg is dat niet altijd voldoende om ook daadwerkelijk te winnen, hoe sterk je ook mag zijn & hoe positief je wedstrijdmentaliteit ook is. Zolang er naast dat ongeziene lijstje tweede plaatsen ook een reeks overwinningen blijft staan waar je mond van open valt, maakt het ook geen zier uit.

2e op het WK Tijdrijden
2e op het WK op de weg
2e in de Ronde van Vlaanderen
2e op het WK Veldrijden
2e in Tirreno-Adriatico
en nu ook 2e in de Olympische wegrit

Gelukkig zijn daar ook Milaan-San Remo en de Strade Bianche, Gent-Wevelgem & de Amstel Gold Race, een paar BK’s, veldritten & Tirreno-dagzeges en natuurlijk die unieke Tour-hattrick (Ventoux, Tijdrit, Parijs).

Je kan niet alles winnen. Soms lukt het, soms verlies je. De manier waarop en het respect naar de collega’s toe draagt echter veel bij aan deze "legend in the making".

Btw, mooi helicopter-shot, die sprint om de 2e plaats. Meester van Aert met een klasje kleuters in zijn zog, dringend om zo dicht mogelijk bij de meester te mogen lopen. Eens aan elkaars oren trekken en een speelse klets op de poep, maar vooral dicht bij elkaar blijven en geen wind pakken achter die brede rug van de strenge, maar rechtvaardige klastitularis. Tot meester Wout op 200 meter van de finish de bel luidt en de speeltijd opent. Om ter eerst op de speelplaats jongens! En gaan! Meester Wout won. Zilver; dat wel.

TADEJ POGACAR, Pogi Boy, jij bent ook gene gewone hé? Zalig toch? Een topper in het rondewerk die ook in de eendagskoersen mee de wetten komt stellen. Luik-Bastenaken-Luik was al magistraal en ook gisteren was je één van de drie sterksten die terecht mee op het podium mocht. De overweldigende en onstopbare oerkracht van de eerste Tour-bergritten was er dan misschien niet meer bij. Het ratelende koffiemolentje dat in de plaats kwam, mocht er ook zeker en vast zijn. Je concurrenten kunnen het beamen: de koffiebonen zijn plat! Jouw batterijen blijkbaar nog niet.

BAUKE MOLLEMA, DAVID GAUDU & MICHAEL WOODS, jullie waren sterk, jullie waren erbij en jullie kwamen als uitgemergelde lijken, gedrapeerd over een vreemdsoortig carbonnen frame over de finishlijn geknikkerd. Jullie hadden het overleefd, dit waanzinnige avontuur. Een heldenrit waarin jullie de ene na de andere aanval moesten doorstaan. Het leken wel The Hunger Games met de verschrikkelijke koffiemolen-attack van Pogacar, de Watt-roede van meester Wout, de Oosterse hittegolf & luchtvochtigheid en finaal het zwaardgevecht met de Ecuadoraanse Conquistadore, Richard Carapaz. Voor die survival-tocht alleen al verdienen jullie tonnen respect, gelukwensen en applaus. Jullie vochten met de wapens waarover jullie beschikten. Maar toch blijft die ene vraag in mijn hoofd zeuren. Waarom? Waarom nemen jullie niet eens één keertje iets harder, iets langer en iets gemeender over? Van Aert brengt jullie op 14 seconden. Waarom dan niet even? In een koerssituatie als gisteren; hoe vaak komt de achtervolgende groep nog terug? Bij mijn weten bijna nooit. Dus je weet dat je toch een keertje zal moeten helpen, al was het maar een beetje. Misschien ben je dan nog steeds geklopt. Maar misschien vergroot het ook je waterkans naar twee waterkansen. En misschien sprint je dan voor brons ipv een Olympisch diploma.

REMCO EVENEPOEL, REV uit Schepdaal, heel eerlijk: het doet pijn. En als het bij mij al pijn doet; hoe moet het dan bij jou binnenkomen? Want stilaan moeten we het onder ogen zien; de Remco van voor de val is nog niet terug. De onstuitbare hemelbestorming kreeg een abrupte stop en blijkbaar is het moeilijk om de locomotief terug op toeren te laten draaien. Ik had gedacht, verwacht en gehoopt dat het sneller zou gaan. Bij Wout was het toch ook best vlot gegaan, dat terugkomen na een carrière-bedreigende blessure. Maar de ene kwetsuur is de andere niet, blijkt ook nu. Je bent goed bezig, je bent onderweg, maar je bent er nog niet. We blijven erin geloven, het komt goed, maar het was wel jammer gisteren. Mocht je wel de echte REV geweest zijn, dan klopte de Belgische tactiek als een (ka-tching!) bus. Met z’n tweeën over die Mikuni en dan het spel spelen. Jij in de aanval, Wout afstoppen. Wanneer ze je toch terug zouden pakken, kon je met je grote motor meteen weer op kop van de groep. Boeltje bij elkaar houden en de Wout laten knallen in de laatste hectometers. Het had mooi kunnen zijn, maar het zat er niet in. Misschien had je wel iets langer mogen aanklappen en pas iets later aan de komende tijdrit denken. De koning van België wat meer steun geven. Het zou je populariteit en aandeel in de zilveren medaille ten goede gekomen zijn. Maar goed, no harm done, het komt goed!