Niels Bastiaens

• vrijdag 28 november 2025 om 11:20

Interview Wat was het lang geleden dat we nog eens een Amerikaanse veldrijder in een topcross zagen meedoen voor de hoogste posities, maar de 23-jarige Andrew Strohmeyer slaagde daar wel in tijdens de opener van de Wereldbeker in het Tsjechische Tábor. De Amerikaan pakt het dan ook heel anders aan dan zijn voorgangers uit de VS, die nooit volledig voor het Europese verhaal gingen.

Wie de uitslagen van de Amerikaanse crossen in september en oktober in de gaten houdt, heeft ongetwijfeld de naam van Strohmeyer al zien passeren. Net als vorig jaar schreef hij zeven van de twaalf openingscrossen op Amerikaanse bodem op zijn naam. Alleen, hoe veel stellen die wedstrijden nog voor, nu de Wereldbeker sinds vorig seizoen uit Amerika wegblijft en we het WK daar ook niet meer snel gaan terugzien?

Strijd tegen gravelen
“Helaas hebben we het een beetje moeilijk op dit moment”, geeft Strohmeyer toe. “De ‘Big Boom’ met het gravelen heeft overgenomen van de cross. Veel renners en fietsenmerken hebben de overstap gemaakt. Het is ’the nex big thing’ – daardoor hebben we het aantal deelnemers en toeschouwers stevig zien teruglopen in onze crossen. Twee jaar geleden was het wellicht het ergste, maar nu beginnen de aantallen stilaan terug op te lopen. Mensen die komen kijken, rijden vaak ook zelf tijdens amateurraces over het parcours, en op het Pan-Amerikaans kampioenschap in Washington D.C. hadden we toch alweer 1.200 deelnemers en fans ter plaatse.”

Het blijft wel een constante strijd tegen het gravelen, geeft Strohmeyer toe. “Het gaat zo ver dat heel veel talentvolle Amerikanen op jonge leeftijd stoppen met crossen, omdat ze het verschrikkelijk vinden dat ze hun job niet van deze sport kunnen maken. Al het prijzengeld zit ook in het gravelen. Het is natuurlijk geen olympische sport, maar wel iets nieuws, en dat trekt blijkbaar aan. Een voorbeeld: op geen enkel nationaal kampioenschap kan je in Amerika prijzengeld verdienen, en dat al jarenlang. Maar nu, voor het gravelen, wordt er plots meer dan 12.000 dollar vrijgemaakt. Absurd. Dat jaagt zeker mensen weg uit de cross.”

Dat de Wereldbeker voortaan uit de VS wegblijft, heeft volgens Strohmeyer niets met die terugval te maken. “Uiteindelijk is die Wereldbeker maar één, of maximaal twee dagen op een heel jaar. Natuurlijk was het mooi om dichtbij huis te kunnen crossen, maar ik weet niet of het echt een meerwaarde is op de andere manches in de Wereldbeker. Wat écht zou helpen om een stap vooruit te zetten, is succes van een Amerikaan in de Europese Wereldbekers. Als je daarin voorin kunt meedoen, maak je een verschil.”

Strohmeyer werkt aan zijn techniek – foto: Fotopersburo Cor Vos

USA Cycling
Laat dat nu exact zijn waar Strohmeyer zijn persoonlijke doel van heeft gemaakt. Voor de Wereldbekermanche van Tábor reisde hij met een duidelijk plan naar Europa af, om daar zijn eerste stappen in de goede richting te zetten. Hier blijft hij ook de hele winter. “Gelukkig kunnen we gedurende het seizoen wonen in een huis van USA Cycling in Watersley (het Sports en Talentpark in Sittard, Limburg, red.). Dat gebeurt al een aantal jaar, en het begint al een beetje als thuis te voelen. Zeker nu de junioren hier nog zijn. Binnenkort zal het helemaal alleen wel minder fijn aanvoelen. Dan slaat de heimwee natuurlijk al eens toe.”

Het is niet ideaal, maar juist die inspanning van de Amerikaanse federatie – USA Cycling – zorgt ervoor dat Strohmeyer het in ieder geval kan problemen. “Vroeger was het bijna onmogelijk om als Amerikaan langer dan een paar weekends hier te blijven. Als je huur moet betalen en al die reiskosten, dan weet je dat het lastig wordt. Een tweede geluk is het ‘Mudfund’-initiatief, waarbij mensen geld kunnen doneren. Omdat we voorlopig geen olympische sport zijn, blijft de hulp van hogerop nog achterwege. Maar dankzij die donoren kunnen we met een groep Amerikanen toch op het hoogste niveau crossen en hier verblijven. Die mensen willen niets liever dan terug een Amerikaan voor de prijzen zien crossen.”

Op een ploeg kunnen Strohmeyer en co daarvoor niet terugvallen. “Ik krijg geen salaris, jammer genoeg. Geen enkele Amerikaanse crosser, trouwens. Ik heb wel wat individuele sponsoren die me een beetje geld toestoppen, maar daar blijft het bij. Daarom is mijn grootste doel dit seizoen om hier goede resultaten te rijden, zodat ik door een Europese ploeg kan worden opgepikt. Dan verandert alles. Ik laat er zelfs de Amerikaanse kampioenschappen voor schieten, om de hele winter hier te kunnen blijven.”

Voelt het dan soms niet alsof hij extra moeite moet doen ten opzichte van zijn Europese collega’s? “Dat is ook zo. We moeten er meer werk in steken om naar hier te komen, maar je moet je er ook bij neerleggen dat het een sport is die zich uitstrekt over twee landen. Het is een beetje niche, natuurlijk. Maar ik kan dat in perspectief plaatsen, omdat de wedstrijden in België mijn favoriete van het jaar zijn. Kunnen crossen op een terrein dat daar helemaal niet voor bedoeld is, daar draait de cross toch om? Geef mij maar Namen of de Koppenberg, dat is bijna een andere sport dan de droge omlopen in de Verenigde Staten.”

Passie voor de sport
Wanneer je voor langere tijd met Strohmeyer praat, voel je de passie voor de sport er van af spatten. Maar waarom blijft hij zo volharden voor de cross, als hij ook de stap naar het lucratieve gravelen kan zetten? “Dat vraag ik mezelf ook soms af”, lacht hij. “Toen ik opgroeide had de cross een grote scene in Maryland, waar ik woonde. Je had elke week twee wedstrijden in de buurt, terwijl er amper op de mountainbike of weg werd gereden. Zo ben ik vrij natuurlijk in de cross gerold. Ik heb me in die discipline verdiept, en merk ook dat ik er veel beter in tot mijn recht kom dan op de weg. Het is echt in deze sport dat ik wil doorbreken.”

Strohmeyer aan het werk in Tábor – foto: Fotopersburo Cor Vos

Hoe verwacht hij dat te gaan doen? “Ik kom nu al een paar jaar in Europa, en in de jeugdreeksen lukte me weleens een top-5 of top-10 in de wereldbekers, maar bij de elites was dat nooit zo simpel. Een probleem dat ik de afgelopen jaren heb vastgesteld is dat ik, maar ook veel andere Amerikaanse renners, al wat over hun beste vorm heen zijn wanneer de Wereldbeker begint. Dus heb ik de moeilijke beslissing gemaakt om die Amerikaanse crossen in oktober wel te rijden, maar onderwijl mijn basistraining te onderhouden. Zodat ik van de kerstperiode tot het WK in topvorm ben. Dat is een opoffering die weinig Amerikanen durven doen.”

Maar daar stopt het niet. “Veel Vlaamse en Nederlandse renners worden ook zo goed door hun groepstrainingen met de ploeg, die code ben ik stilaan aan het kraken. Qua power zit ik al in de buurt van veel Belgen, maar qua techniek nog niet. Je kan die bossen van hier in de Verenigde Staten niet repliceren, daar heb je alleen maar droge grasvelden. Als ik dat beter onder de knie krijg, moet het mogelijk zijn om consistent top-10 in de Wereldbeker te rijden.”

Belgische ploeg
En dan komt de interesse van de Belgische ploegen op natuurlijke wijze? “Exact. Het is al van Jonathan Page (Sunweb-Projob legde hem na zijn tweede plaats op het WK in Hooglede in 2007 vast, red.) geleden dat er nog eens een Amerikaan daarin geslaagd is. Geloof me, ik heb intussen naar bijna alle Belgische ploegen een email gestuurd om me voor te stellen, en in mijn U23-periode was er een beetje interesse. Maar het blijft een Europese sport en dan kiezen ze sneller voor iemand uit hun eigen regio. Misschien was mijn niveau ook nog net niet goed genoeg, maar dat is nu dus stilaan aan het komen.”

Mocht hij die stap effectief kunnen maken, dan is Strohmeyer er van overtuigd dat alles verandert. “Ik heb één keer met Sven Nys mee in het bos getraind, en je ziet op die ene training al hoe ze elkaar ‘pushen’ om beter te worden. Als ik dat elke woensdagmiddag zou kunnen doen, ga ik alleen nog maar meer stappen kunnen zetten. Een beetje zoals Cameron Mason het gedaan heeft bij de broers Roodhooft. Laat ons hopen dat het me lukt. Renners uit meerdere nationaliteiten aan het front en in de topploegen kan de sport alleen maar helpen om uit te breiden ten te groeien, toch? Hoe internationaler hoe beter.”