Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Alexander Kristoff kan terug lachen na eerbetoon van collega’s: “Mijn val was ten minste niet fataal”
Video We hadden Alexander Kristoff allemaal een ander afscheid gegund dan zijn valpartij en opgave in de voorlaatste etappe van de Tour de Langkawi. De Noor zelf blijft zijn nuchtere zelve en kan wel leven met dit einde. Vlak voor de slotetappe kwam de 38-jarige renner van Uno-X Mobility even een kijkje nemen bij de start, waar zijn voormalige collega’s en de organisatie hem nog een laatste eerbetoon gunden.
De voormalige winnaar van de Ronde van Vlaanderen, Milaan-San Remo en vier etappes in de Tour de France onderging het allemaal met de glimlach en vertelde ons dat hij het gebaar best kon waarderen. Maar af en toe zag je Kristoff ook grimassen: zo’n valpartij kruipt zelf bij een bonkige Noor niet in de koude kleren. “Mijn lichaam is niet meer klaar om de rit te beginnen, het was dan ook een zware valpartij.”
“Ik ben tegen de grond gegaan zonder mijn remmen aan te raken. Mijn arm en heup zagen er meteen niet goed uit, maar het grote probleem was dat ik geen koershandschoenen aan had. Ik had ze wel bij me, voor in de finale. Maar het was geen gevaarlijk moment. We waren in de bevoorradingszone en ik had net iets aangenomen, toen Erlend (Blikra, red.) tegen me begon te praten. Ik keek achterom en reed met mijn voorwiel in een gat. Het asfalt was overal in deze ronde bijzonder goed, behalve op die ene meter.”
“Als ik erop terugkijk, dan waren het veel toevalligheden op hetzelfde moment. Het was gewoon een koersincident dat overal had kunnen gebeuren”, doet hij zijn verhaal. Kristoff zou zichzelf niet zijn, als hij de situatie niet meteen zou relativeren. “Vallen hoort bij de koers. Ik ben niet zwaar geblesseerd of zo. Bij valpartijen als deze kan je even goed iets breken, dus ik ben heel dankbaar. In mijn hele carrière heb ik niets gebroken, maar het was typisch geweest als het dan juist in mijn laatste koers was gebeurd (lacht).”
Dit is natuurlijk niet de manier hoe je je carrière als wielrenner wilde beëindigen. Hoe ga je daar mentaal mee om en kan je leven met dit einde?
“Veel carrières eindigen door een valpartij. En op z’n minst was de mijne niet fataal. Ik maak me daar geen zorgen over. Dit is niet het moment waar ik aan ga terugdenken als ik binnen een paar jaar of maanden over mijn loopbaan reflecteer. Natuurlijk had ik graag mijn laatste kans gegrepen om voor een zege te strijden, de rit lag me nog goed. Het was beter geweest om te eindigen met een overwinning, maar goed, dat kunnen we niet veranderen. Het is zoals het is.”
In het begin van de week zei je dat je niet emotioneel zou zijn bij het einde van je loopbaan. Hoe voel je je op dit moment, nu het echt zo ver is?
“Ik was mentaal natuurlijk goed voorbereid dat dit mijn laatste wedstrijd zou zijn. Het was al ingezonken voor ik naar Maleisië kwam. Pas op, ik ga bepaalde delen van het wielrennen wel echt missen. Het samen trainen, en het leven als renner in het algemeen. Maar je bent als renner ook veel weg van huis, het reisaspect ga ik minder missen. Ik mis mijn familie en ik kijk ernaar uit om meer tijd met hen te spenderen. Een rustiger leven gaat me deugd doen. Over het algemeen zal het gemis dus meevallen.”
“Trouwens, ik kan de wedstrijden gemakkelijk op televisie blijven volgen. Ik heb ook een goede trainingsgroep thuis met de jongens van Uno-X Mobility. Dat maakt het gemakkelijk om met mijn vrienden in contact te blijven, dus ik maak me geen zorgen. En voor de rest zal ik me wel kunnen bezighouden. Het eerste wat ik wil doen is naar de gym om mijn bovenlichaam gespierder te krijgen (lacht).”
Kristoff maakt met plezier tijd voor een gesprek met WielerFlits
Wat zijn de momenten waar je meteen aan terugdenkt, als je nu even snel over je loopbaan reflecteert?
“De monumenten en de sprintetappe die ik heb gewonnen op de Champs-Elysées in de Tour de France. Maar ook mijn ervaringen in die Tour in het algemeen. Dat is de grootste wedstrijd in de wereld en elke renner droomt ervan om daar te presteren. Uiteindelijk was elke overwinning een hoogtepunt, en ik kan er nu 98 op profniveau afvinken. Ik kan ze misschien niet meer allemaal herinneren, maar dat gevoel ga ik wel missen. Mijn jongens spelen gelukkig voetbal en als ze scoren, ga ik met hen even hard meeleven.”
Je was met het completeren van die 100 profoverwinningen in het achterhoofd naar Maleisië afgereisd. Hoe hard knaagt het dat je dat niet meer hebt kunnen afvinken?
“Ik eindig nog altijd met 100 UCI-overwinningen. Op een bepaalde manier telt dat ook mee. Het was cool geweest om ook op profniveau aan die 100 zeges te geraken, en ik geloof dat het mogelijk was geweest. Ik was een paar keer héél dichtbij en daar heb ik misschien kansen laten liggen. Zeker toen ik in de derde etappe in Langkawi een paar millimeter op Matteo Malucelli te kort kwam. Ik had nog meer dan genoeg kansen om het af te ronden, dus ik kan het alleen maar mezelf kwalijk nemen dat het niet is gelukt.”
Ga je van je laatste dag met de ploeg, ook al is het niet als renner, toch nog iets moois kunnen maken?
“Jawel, hoor. We hebben een hotel geboekt dichtbij de finish. Daar wacht een mooi diner, met enkele lokale gerechten en misschien een biertje. Hoewel dat niet simpel te verkrijgen is in Maleisiê, verwacht ik dat onze verzorgers dat wel kunnen regelen. We zullen ’s avonds een kleine viering met de ploeg houden en dan wacht er een lange reis naar huis in Noorwegen.”
Guard of Honor for Alexander @Kristoff87 in #PETRONASLTdL2025, even though he had to leave the race yesterday after a nasty crash.
Massive respect for his career! pic.twitter.com/3lEOG6vVGi
— Niels Bastiaens (@NielsBastiaens) October 5, 2025
Om te reageren moet je ingelogd zijn.