Materiaalzone Geen onderwerp wat bij gravelwedstrijden zoveel wordt besproken als bandenkeuze. Dit jaar zien we rond dat thema een nieuwe trend die breed wordt opgepikt in het gravelpeloton: de keuze voor mountainbikebanden in plaats van gravelbanden.

Vorig jaar zagen we voor het eerst meerder coureurs tijdens gravelwedstrijden kiezen voor mountainbikebanden en dit jaar lijkt die trend op grote schaal opgepakt te worden. De banden zouden sneller zijn dan bestaande gravelbanden, terwijl ze ook nog eens de kans op lekrijden verkleinen. Met gravelparcoursen die steeds zwaarder worden, is ook dat laatste belangrijk.

Eén van de voorlopers op het gebied van gravelmateriaal en die opvallende bandenkeuze, is Dylan Johnson. De Amerikaanse coureur staat al lange tijd bekend als iemand die op ieder mogelijke manier zijn materiaal optimaliseert, zoals ook op zijn YouTube-kanaal te zien is. Regelmatig deelt hij video’s van tests in de windtunnel of experimenten met verschillende soorten materiaal.

In gesprek met CyclingWeekly legt de Amerikaan uit waarom mountainbike-banden sneller zijn. “De reden dat ik het heb getest, is omdat ik het in de praktijk heb geprobeerd en ontdekte dat het sneller was. Als je op gravel rijdt, is een mountainbikeband met een groot volume en een dun karkas eigenlijk sneller dan de meeste gravelbanden op de markt”, vertelt hij erover.

Daarnaast zijn de banden niet alleen sneller, maar zouden ze ook voor betere lekbestendigheid zorgen. “Gravelbanden moeten een bepaalde dikte hebben om er niet lek mee te rijden, en dat is eigenlijk best dik. En eerlijk gezegd rijdt je dan nog steeds best vaak lek. Dat is tijdens een gravelrace een van de grootste problemen voor coureurs. Gravelcoureurs rijden meer lek dan mountainbikers, terwijl mountainbikers op slechter terrein koersen dan gravelcoureurs, wat ik onacceptabel vind”, gaat hij verder.

Opvallend genoeg kan je zo dus minder vaak lekrijden, terwijl je een band met een dunner karkas gebruikt. Dat komt waarschijnlijk doordat bredere banden vaak met een lagere bandenspanning gebruikt kunnen worden en zich daardoor makkelijker naar de ondergrond kunnen vervormen. Dat leidt ertoe dat druk van puntige objecten beter verdeeld kan worden, waardoor de kans op lekrijden vervolgens kleiner wordt. Dat ondervindt Johnson zelf ook. “Als ik met mountainbikebanden over gravel rijd, rijd ik bijna nooit lek. Met gravelbanden zou het waarschijnlijk één keer per maand gebeuren, zou ik zeggen.”

Volgens Johnson is er dus meer dan genoeg reden om niet te koersen met gravelbanden, maar met mountainbikebanden. “Ik ben van mening dat we niet de juiste banden gebruiken. Je zou geen 40 millimeter band moeten gebruiken tijdens een gravelkoers. Dat is te smal. Een mountainbikeband met een dun karkas is eigenlijk het beste van twee werelden, omdat je er minder snel mee lekrijdt en omdat je met een dunner karkas lagere rolweerstand hebt.”

Dat dunnere karkas vind je dus vaak bij mountainbikebanden. “Als je kijkt naar de karkasdikte van bijvoorbeeld een Schwalbe Thunderbird of een Continental Race King mountainbikeband, zie je dat die dunner is dan bijna elke andere gravelband op de markt. Dus als je de overstap maakt naar een lichtgewicht crosscountry mountainbikeband met een dun karkas, levert dat lagere rolweerstand op zonder dat je inlevert op lekbestendigheid.”