Materiaalzone 
Fietstoerisme 
WK 2025: Voorbeschouwing WK wegrit mannen in Rwanda – Wat kan Evenepoel tegen Pogacar?
Het moge duidelijk zijn: Tadej Pogacar was ook dit jaar de allerbeste wielrenner ter wereld. Maar waar dat je in sommige andere sporten ‘automatisch’ de wereldtitel oplevert, bijvoorbeeld door een puntensysteem, ligt dit in het wielrennen anders. Gelukkig maar! Het betekent dat wij zondag nog een heerlijke strijd om de regenboogtrui krijgen. Op het lastige parcours in Rwanda is titelverdediger Pogacar wel de absolute topfavoriet, maar er zijn meer kapers op de kust. Wat kan Remco Evenepoel na zijn glansrol op het WK tijdrijden? WielerFlits blikt vooruit!
Historie
Laatste winnaars UCI World Championship Zurich
Laatste editie
EENDAG Parcours
UCI World Championship Kigali
- Datum
- zondag 28 september 2025
- Categorie
- CM | Men Elite
- Afstand
- 267.5 KM
- Tijden
- 09:45 - 16:45
- Startplaats
- Kigali
- Finishplaats
- Kigali
Het WK zal zich afspelen in en rond Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Wat meteen opvalt aan het parcours van de elite mannen, is het gigantische aantal hoogtemeters. Het traject van in totaal 267,5 kilometer bevat maar liefst 5.475 hoogtemeters. Ter vergelijking: in het Zwitserse Zürich moesten de renners vorig jaar 4.500 hoogtemeters verwerken. En die koers was voor Tadej Pogacar ook al meer dan zwaar genoeg om het verschil te maken.
Het grootste deel van het WK in Rwanda vindt plaats op een lokale ronde van 15,1 kilometer in Kigali. Opvallend: we krijgen geen traditionele aanlooplus, maar de renners gaan meteen op het lokale rondje van start dat vijftien keer ligt te wachten. Daarop liggen met de Côte de Kigali Golf (800 meter à 8,1% ) en de met kasseien betegelde Côte de Kimihurura (1,3 km à 6,3%) twee korte maar venijnige hellingen.
Ongeveer halfweg de wedstrijd – na negen rondes en 134 kilometer – verlaten de coureurs dit rondje even voor een interessant intermezzo. Er wacht namelijk een eenmalige, iets langere lus van 42,5 kilometer met daarin de Côte de Péage (1,8 km à 5,9%), de Mount Kigali (5,9 km à 6,9%) en de Muur van Kigali (400 meter à 11%).
De Mount Kigali is de langste beklimming van de dag, de Muur van Kigali de meest mythische. Op deze loeisteile kasseiklim worden de renners tijdens de Tour du Rwanda elk jaar weer toegejuicht door duizenden enthousiaste Rwandezen. Reken maar dat het bij het WK eveneens een gekkenhuis zal worden.
De lange ‘middenlus’ wordt afgesloten met nog maar eens de Côte de Kimihurura. Deze klim zit ook aan het einde van het kortere rondje, dat in de finale nog zes keer afgewerkt moet worden. Tom Dumoulin, die samen met WielerFlits het parcours verkende, verwacht dat het in de laatste kilometers ‘helemaal uit elkaar’ zal vallen. “Dat is een heel lastige klim, vlak voor de finish”, zei hij over de Côte de Kimihurura. “Daarna is het nog even een beetje vlak en dan loopt de laatste kilometer eigenlijk ook alleen maar omhoog.”
Kijkend naar het volledige parcours, concludeerde Dumoulin dat het ‘echt heel zwaar’ is. “Het is echt pittig. Het is eigenlijk klimmetje na klimmetje na klimmetje. Je hebt bijna geen rustmoment. Want de afdalingen zijn ook best wel breed en rechtdoor. Dus je bent heel snel weer beneden. En dus heel snel weer bij het volgende klimmetje.”
- Start:
- 09:45 ( Kigali)
- Finish:
- 16:45 ( Kigali)
Favorieten
Enkele grote vedetten passen dit jaar voor het WK. Niet alleen klassiekercoureurs als Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Mads Pedersen geven verstek voor de loodzware koers in Kigali, maar ook klimmers als Jonas Vingegaard en João Almeida sturen hun kat. De allergrootste kampioen van de huidige generatie is echter wél van de partij. We hebben het natuurlijk over Tadej Pogacar. De Sloveen verdedigt in Rwanda zijn regenboogtrui en de kans is groot dat hij dat met succes zal doen. Hij is de absolute topfavoriet voor een nieuwe wereldtitel.
Zien we Pogi nog een jaar in de regenboogtrui? – foto: Cor Vos
Net als vorig jaar, wint Pogacar dit seizoen vrijwel overal waar hij aan de start verschijnt. Een enkele keer stuitte Pogi op Mathieu van der Poel en één keer werd hij verrast door Mattias Skjelmose (Amstel Gold Race), maar op een selectief parcours – een parcours zoals in Rwanda – is hij doorgaans onklopbaar. De voorlopige buit van 2025 mag er dan ook zijn: UAE Tour, Strade Bianche, Ronde van Vlaanderen, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, Critérium du Dauphiné, Ronde van Frankrijk.
Die laatste zege kostte wel de nodige (mentale) energie: na de Tour had Pogacar even behoefte aan rust. Bij zijn rentree in de GP de Québec kende hij vervolgens een mindere dag, maar achteraf bleek waarom. Hij was een week lang ziek geweest. Een probleem richting het WK? Nee, hoor. Want twee dagen na Québec was de Sloveen in Montréal alweer zijn dominante zelf. Hij nam ploegmaat Brandon McNulty mee op de bagagedrager en schonk de Amerikaan vervolgens de zege. Het ultieme teken van heerschappij. Alleen iemand die wint waar hij wil winnen, kan zonder zorgen eens wat weggeven.
Het optreden van Pogacar op het WK tijdrijden, een week voor de wegrit, zal wel wat twijfel zaaien. De Sloveen, die onlangs wat ziekjes was, weet echter waar hij mee bezig is geweest: “Als ik 100% wil zijn in de wegrit, dan moest ik wel naar Canada, dat wist ik. Canada was daarom een goede beslissing met oog op die wegwedstrijd.”
Del Toro, hier zegevierend in de Coppa Sabatini, rijgt de overwinningen aaneen – foto: Cor Vos
Op het WK gaat Pogacar natuurlijk geen cadeautjes geven, de tegenstand zal hem op eigen kracht moeten kloppen. Dat geldt ook voor zijn maatje Isaac Del Toro. De 21-jarige Mexicaan wordt door Pogacar zelf bestempeld als zijn troonopvolger, maar zou zich in Rwanda ook weleens kunnen ontpoppen als zijn grote uitdager. Del Toro is namelijk in topvorm. In september krikte hij zijn zegetotaal van 2025 op van twaalf tot zestien, want hij won vier van de vijf koersen waar hij startte. En hoe! In de GP Industria & Artigianato, Giro della Toscana, Coppa Sabatini en Trofeo Matteotti leek hij in veel gevallen te spelen met de concurrentie.
Daarbij moet worden aangetekend dat dit niet de concurrentie zal zijn die hij in Rwanda treft. Daar ligt het niveau nog een stuk hoger. Bovendien heeft Del Toro in écht lange eendaagsen zoals het WK nog wel wat te bewijzen. Hij reed pas twee keer een Monument – twee keer Milaan-San Remo – en zijn beste klassering was daar dertiende.
Evenepoel sprint naar ritwinst in de Tour of Britain – foto: Cor Vos
Iemand van wie we zeker weten dat hij de kilometers aan kan, is Remco Evenepoel. De Belg is een voormalig wereldkampioen en zegevierde tweemaal in Luik-Bastenaken-Luik. Als gevolg van een zware val en lange revalidatie in de winter verloopt dit seizoen moeizamer. Het dieptepunt beleefde Evenepoel in de Tour de France, waar hij tijdens rit veertien op moest geven. Vervolgens werd de 25-jarige renner ook nog ziek, maar inmiddels is hij weer op de goede weg. Dat bleek in de Tour of Britain.
Evenepoel schreef in die ronde de koninginnenrit op zijn naam en eindigde als tweede in het algemeen klassement, op twee luttele seconden van Romain Grégoire. Om Pogacar te kloppen in Rwanda zullen er nog een paar procenten bij moeten, maar als iemand de Sloveen in verlegenheid kan brengen, is het Evenepoel wel. Haal hem maar eens terug als hij een paar meter heeft. Dat zal ook voor Pogacar geen sinecure zijn, als de Aerokogel van Schepdaal weer de benen heeft van de voorbije Amstel Gold Race. Daar wist hij het schier onmogelijke te presteren: een ontsnapte Pogacar tot de orde roepen.
Zijn prestatie van het WK tijdrijden in Kigali zal Evenepoel een vertrouwensboost van jewelste hebben gegeven. “Ik wil het niet te luid van de daken roepen, maar ik denk dat ik dit jaar nog niet de vorm gepakt heb die ik nu heb”, zei hij vooraf en dat maakte hij waar door Pogacar in te halen en zijn derde WK-titel op rij te pakken. Met die vorm zit het dus wel goed.
Pidcock reed een sterke Vuelta a España – foto: Cor Vos
Tom Pidcock zal ook niet terugdeinzen voor een duel met Pogacar. Dat zagen we al in de Strade Bianche, waar de kersverse kopman van Q36.5 de wereldkampioen als langste bij kon benen. Uiteindelijk kraakte Pidcock, maar het is tekenend voor zijn karakter – het karakter van een echte winnaar – dat hij zich niet bij voorbaat neerlegt bij een nederlaag. Op het WK zal hij bovendien met een hernieuwd vertrouwen aan de start staan. Pidders behaalde onlangs zijn eerste podiumplek in een grote ronde: hij werd derde in de Vuelta.
Op de zwaarste beklimmingen was het vooral verdedigen voor Pidcock, maar er waren ook dagen waarop hij het offensief koos. Met name in de rit naar Bilbao maakte hij indruk door Vingegaard tot twee keer toe te lossen op de Alto de Pike. Door protesten op de streep zag Pidcock een mooie kans op een ritzege door zijn vingers glippen, maar als hij diezelfde punch mee kan nemen naar Kigali, gaat de tegenstand nog een vette kluif aan hem hebben.
Carapaz was een van de smaakmakers in de voorbije Giro d’Italia – foto: Cor Vos
Terwijl Pidcock furore maakte in de Vuelta, zat Richard Carapaz thuis in Ecuador. De 32-jarige klimmer had de Spaanse ronde eigenlijk willen rijden, maar gaf uiteindelijk verstek omdat hij nog herstellende was van een maag- en darminfectie, die hem eerder uit de Tour de France hield. Carapaz stelde zich daarop een nieuw doel: een gooi doen naar de wereldtitel in Rwanda. “Dat is een bijzondere wedstrijd voor mij, omdat ik een grote kans krijg op de titel”, zei hij halverwege augustus in een persbericht van zijn ploeg EF Education-EasyPost.
Carapaz’ resultaten sindsdien wijzen er niet gelijk op dat hij zijn grote ambitie waar gaat maken. Maar de Ecuadoraan is en blijft een grillige renner, die wel vaker toeslaat als je het niet direct aan ziet komen. Bovendien weet hij als winnaar van de olympische wegrit in Tokyo hoe je het af moet maken op grote kampioenschappen.
We blijven nog even bij EF Education-EasyPost, want ook Ben Healy is iemand om in de gaten te houden op dit WK. De 25-jarige Ier behoort op heuvelachtig terrein tot de absolute wereldtop, wat hij dit voorjaar weer bewees in de Amstel Gold Race (tiende), Waalse Pijl (vijfde) en Luik-Bastenaken-Luik (derde). Daarnaast won hij de voorbije Tour de France (waar hij overigens ook negende werd in het klassement) de etappe naar Vire Normandie. Dat deed hij op zijn kenmerkende manier: van ver aanvallen, lekker aerodynamisch gaan zitten, en dan verder en verder wegfietsen van alles en iedereen. Schudt hij in Kigali weer zo’n solo uit zijn mouw?
Alaphilippe punchte naar de zege in Québec – foto: Cor Vos
In Luik-Bastenaken-Luik vormde Healy – achter Pogacar, uiteraard – een duo met Giulio Ciccone. De Italiaan eiste de tweede plek op in La Doyenne, nadat hij vorig jaar ook al derde werd in de Ronde van Lombardije. De overwinning in een grote klassieker volgde dit jaar in augustus, toen hij de Clásica San Sebastián op zijn naam schreef.
In het zware eendagswerk kan Ciccone zich met de besten meten, zoveel is duidelijk, dus waarom ook niet op het WK? Voorwaarde is wel dat hij niet teveel hinder meer ondervindt van het zitvlakprobleem waar hij in de Vuelta mee kampte. Zijn prestatie in de laatste bergrit naar de Bola del Mundo – achtste en beste renner uit de vroege vlucht – stemt wat dat betreft in ieder geval hoopvol.
Ook een bemoedigend resultaat richting het WK: de zege van Julian Alaphilippe in de Grand Prix Cycliste de Québec! Voor de 32-jarige Fransman was het zijn eerste overwinning sinds de Giro d’Italia van vorig jaar én zijn eerste overwinning in een grote eendaagse sinds september 2021. Toen kroonde hij zich in Leuven voor de tweede keer in zijn carrière tot wereldkampioen. Een derde regenboogtrui ophalen, wordt niet gemakkelijk, want in Rwanda zal het (meer dan in Québec) vooral op pure power aankomen. Heeft Alaphilippe anno 2025 nog de vermogens om op dit parcours te wedijveren met Pogacar en co?
Ayuso draagt het kopmanschap bij Spanje – foto: Cor Vos
Het zou wat zijn als uitgerekend Juan Ayuso degene blijkt te zijn die Pogacar uit kan dagen dit WK. Het is een publiek geheim dat het niet zo botert tussen de Sloveen en de Spanjaard, die na dit seizoen zal vertrekken bij UAE Emirates XRG. In Kigali zullen ze in de kleuren van hun nationale teams de degens al eens kruisen. Een voorproefje voor de komende jaren. De 23-jarige Ayuso komt qua palmares nog niet in de buurt van Pogacar, maar heeft toch wel mooie dingen laten zien. Ook dit jaar. Ondanks alle strubbelingen binnen de ploeg, wist hij al acht keer te winnen in 2025. Je zou het bijna vergeten.
We noemen ook nog Oscar Onley (Groot-Brittannië), Marc Hirschi, Jan Christen (Zwitserland), Egan Bernal (Colombia), Mattias Skjelmose (Denemarken), Giulio Pellizzari (Italië), Pavel Sivakov (Frankrijk), Michael Storer, Jay Vine, Jai Hindley (Australië), Quinn Simmons (Verenigde Staten) en Primoz Roglic (Slovenië). Laatstgenoemde heeft met Tadej Pogacar natuurlijk de grote favoriet in de ploeg, maar dat hoeft niet per se een nadeel te zijn. Als Roglic zelf ook een superdag heeft, kan hij op dit parcours de finale halen en mogelijk profiteren van de op Pogacar gerichte blikken. Wie weet.
Bij Nederland, tot slot, is het vooral letten op Thymen Arensman en Bauke Mollema. Arensman is op papier de beste klimmer van het stel, als winnaar van twee bergetappes in de voorbije Tour de France. Maar Mollema heeft zijn zinnen écht gezet op dit WK. De 38-jarige renner ging meermaals op hoogte ter voorbereiding en liet in de Tour of Britain al zien dat de vorm groeiende is. Mollema eindigde daar als zesde in de koninginnenrit en achtste in het eindklassement. Kan hij in Kigali voor een gigantische stunt zorgen? Als Mollema wereldkampioen wordt, weten we in ieder geval al wat de commentatoren zullen zeggen: ’38 jaar, en hij heeft hem!’
Mollema heeft als een monnik naar het WK toegewerkt – foto: Cor Vos
Weer en TV
Zondag wordt het rond de 28 graden in Rwanda en waait er een matige wind. In de loop van de middag is er echter flinke kans dat een stapelwolk weet uit te groeien tot een stevige bui. De UV-index zal ook bij de mannen hoog zijn, en dus is het smeren geblazen.
WK in Amerika is goed in Brazilië was ook ok.... Maar Qatar? Zuid Afrika? Saudi Arabië? Dat is niet ok?
Wel een wonder dat er niks wordt gezegd over Spanje, Portugal en Marokko
Zeker dat laatste kan een gevolg zijn van de temperatuur, slechte luchtkwaliteit en luchtvochtigheid. Als je spieren warm blijven nemen je rode bloedcellen minder zuurstof op. Daarbij is een hogere luchtvochtigheid ook slecht voor de zuurstofopname in het bloed, aangezien er minder zuurstof in de lucht zit. Dus helemaal als het dit weekend gaat regenen. En er was al minder zuurstof door de hoogte. Dat is gewoon 3x minder zuurstof.
De renners die in deze extreme omstandigheden zijn opgegroeid hebben daar gewoon een voordeel aan. Carapaz is er een van (oké, toegeven, hij komt juist uit een zeer koude regio, maar hij kan ook goed tegen hitte), maar Vine zal in Australië ook wel aan helse omstandigheden blootgesteld zijn. Anderzijds zijn er tegenwoordig wel technieken zoals hittetraining en Pogi blijft ook Pogi. Kijk in ieder geval uit naar de strijd!
De renners in Kigali zijn volgestouwd met vaccins, mss heeft dat wel het grootste effect naast enige luchtvervuiling en luchtvochtigheid om goed te kunnen presenteren. Zie oa interview Belgische professor mbt tig vaccins en hondsdolheid. Kigali is overigens geen New Delhi, Botlek, Ruhrgebiet oid en ca 26 gr valt best mee. En geen Everest hoogtemeters.
Je houdt een paar renners een micro onder hun neus en vervolgens heet het dan dat hele pak er veel last van heeft. Hoor Dumoulin in z'n verkenning er iig niet over. En Evenepoel en Soederqvist stonden btw met hun 49 km/u nou niet bepaald stil.
Uiteindelijk wint de sterkste renner. En zoals je zegt: Evenepoel en Soederqvist hadden er geen last van. Maar dat was ook niet mijn boodschap. Er gaan gewoon een aantal toppers zijn die door de 'zwaardere' omstandigheden vroegtijdig afhaken, anders hadden we deze uitspraken van de renners zelf nooit gehoord. Pogacar en Evenepoel zijn de sterkste renners, maar ze zijn ook gevoeliger voor omstandigheden dan Carapaz en Vine. Denk dat we dat wel mee mogen nemen in de voorbeschouwing :)
lol
Er zijn gewoon aantoonbaar zware omstandigheden, waar ook al meerdere renners het over gehad hebben. Daarbij ook al de hele week zonkracht 11, dat bestaat hier in Nederland en België NIET. Amper vlakke stukken in het parcours waardoor je nooit in een rustig ritme kan komen om de hartslag te laten dalen.
Je kan je kop wel in het zand steken, maar of je het wilt of niet, het klimaat en de omstandigheden gaan gewoon effect hebben op sommige renners. Daarvoor hoef je geen geneeskunde gestudeerd te hebben...
Dit wordt een slijtageslag waarbij het vooral telt om zo lang mogelijk op spaarstand mee te gaan.
Neem Carapaz: vóór de Olympische wegrit van 2021 maar 1 keer gefinisht in een monument, met een 13de plek in Lombardije. Verder geen noemenswaardige track record in het eendaagse werk.
Toch als een sluipmoordenaar uitgehaald op een zwaar parcours in Tokyo.
Kampioenschappen zorgen voor een ander soort ploegenspel.
Volgensmij bedoelen we hetzelfde. Ik plaatste alleen de nuance dat Jay Vine gewoon geen geschiedenis heeft in zware en lange koersen, in tegenstelling tot de andere favorieten.
Vine was dan weer de enige die gisteren met overschot eindigde, op de loodzware klimmetjes.
Een scenario waarin éèn van beide weggeraakt met sluipmoordenaar Carapaz kan zeker (ook Healy zet zich al schrap).
Mollema hier noemen is eigenlijk nergens op gebaseerd… maar het is een Nederlandse site, ik snap het.
Er zijn voorbeelden genoeg van weinig-winnaars die wereldkampioen werden, voor wie het de doorbraak (of het begin van de neergang werd): Camenzind, Dhaenens, springen me nu te binnen…
Niet dat ik Van Wilder hier zie winnen, maar het parcours en de hoogte passen hem perfect.
Als Carapaz gaat, moet er een Belg mee. Andere ploegen dan het werk laten opknappen. En eventueel als bruggenhoofd dienen voor Evenepoel. Niemand anders lijkt daarvoor in aanmerking te komen.
Mooi overzicht. Dat alles, gekoppeld aan zijn berenwerk voor Paret-Peintre in de Ventoux etappe dit jaar, en zijn aanpassingsvermogen op grote hoogte, maakt me erg benieuwd naar zondag.
Je kan een van Wilder wel meesturen met de opdracht om niet mee te rijden. Achteraan laat je het dan aan Pogacar. Het meesturen van anderen moet enkel dienen om Pogacar te vermoeien en uit zijn kot te lokken. Dat is nodig wil je met Evenepoel kans hebben om Pogacar te verslaan in een rechtsreeks duel.
Zo zie ik het ook. Beter dan Van Wilder op te roken in de achtervolging, waar dan alleen Pogacar beter van wordt (dit allemaal in een scenario waarbij Pogacar zelf de wedstrijd al niet in een beslissende plooi legt op de Mount Kigali)
Afgelopen Vuelta waren we er opnieuw getuige van: Marc Soler voorop en in het peloton UAE dat de koers hard maakt omdat het belang van Almeida logischerwijs zwaarder woog dan het belang van Soler. Onbegrip op HBO (Eurosport), op Wielerflits, op sociale media. Je ziet meteen dat die renner voorop helemaal niet per se in het belang van de kopman rijdt, maar vooral de eigen agenda volgt.
Het verschil met het WK is dat Soler een klasbak is die het ook zelf kan afmaken, met daarachter een Almeida die Vingegaard toch niet lost. Dit WK is anders omdat Evenepoel als oud-wereldkampioen en huidig Olympisch kampioen juist uitblinkt in dit soort wedstrijden, terwijl Pogacar niet de beste versie van zichzelf lijkt. Er valt dan werkelijk iets te halen door slim gebruik te maken van de zwakte van de tegenstander (zelfoverschatting, verspillen van krachten) en tegelijk maximaal te profiteren van de sterkte van het Belgische collectief.
Dat hele idee van ‘een knecht vooruit is altijd een voordeel’ is vooral supporterswensdenken. Soms lijkt het er namelijk op dat men Van Wilder in de kopgroep wil zien puur omdat men fan is van Van Wilder, alsof dát de enige manier zou zijn om hem misschien wereldkampioen te maken. Maar de finale van dit WK zal naar alle waarschijnlijkheid toch voor de echte tenoren zijn (Evenepoel, Pogacar, Ayuso, Del Toro, Carapaz, Skjelmose). En in zo’n scenario is een fitte knecht die in de laatste ronde nog werk kan verrichten bij een mogelijk UAE-overschot vele malen meer waard dan een vroegtijdig opgebrande vluchter.
Ik hoop en reken op de onverwachte manier van koersen van Carapaz. Het lijkt me daarnaast ook geen slecht idee om in de voorfinale met een aantal schaduwkopmannen in de aanval te trekken waarbij Pogacar hopelijk niet de kolder in zijn kop krijgt en dan al mee springt.
Niet alleen omdat hij wat minder lijkt dan vorig jaar, maar ook omdat hij beseft dat hij vorig jaar geluk heeft gehad met het extreem dom koersen van de tegenstand (de Belgen voorop). Die rookten hun hele team volledig op in een idiote poging om hem al op 90 kilometer van de finish terug te pakken in plaats van rond te draaien, het gat stabiel te houden en hem 60-70 kilometer voor de groep te laten zwemmen om hem dan de genadeslag te geven.
Denk eerder dat er op het einde niet veel meer gaan overleven, enkel de aller sterksten en dat gaan volgens mij Pogacar en Evenepoel zijn
Remco lijkt inderdaad in topvorm, maar ik betwijfel een beetje of hij het wel aan kan om telkens weer korte explosieve klimmetjes te doen ipv langdurig zijn eigen tempo te kunnen rijden.
Maar wie weet is zijn vorm wel super en die van Pogacar wat minder na een lang en zwaar seizoen en dan zou Remco zo maar gevlogen kunnen zijn en wie gaat hem dan nog terug halen.
Weliswaar is het nog een week maar de conditie zou zomaar eens tanende kunnen zijn en die van Rev stijgende.
Met dezelfde benen als zondag gaan ze die er echt nergens afrijden hoor , ik zie eerder het omgekeerde gebeuren.
Ook van Vine, Del Toro en Almeida wil ik nog wel zien of ze voor Pogi gaan rijden op die ene dag van het jaar waar ze "vrij" zijn. Bovendien kan je bij UAE maar best zo hoog mogelijk op de ladder staan als je eigen kansen wil, dan helpt zo'n regenboogtruitje wel.
Ik droom overigens van Bernal!
Kan jij altijd je dromen herinneren?
En uiteindelijk gaan de benen gewoon spreken.
Zal er echt wel staan hoor.
Australië met het sterkste blok. 1 voor 1 sterke renners met klimcapaciteiten en een kopman in hoogvorm.
Groot-Brittanië met 2 sterke kopmannen ( Only en Pidcock) omringd door Blackmore en Wright vind ik ook niet verkeerd. Daar zit muziek in. Al is het afwachten of Onley zijn beste vorm te pakken heeft.
Ciccone is mijn dark horse. Wordt weinig over gesproken maar heeft een leuke ploeg in steun, vind een parcours op zijn maat en is in vorm, getuige zijn overwinning in de Classica.
Wat zou het gaaf geweest zijn als girmay hier bv als eerdte Afrikaanse kans had gemaakt op een wereldtitel.
Nu wordt dat onmogelijke gemaakt. Er zal er maar 1 hier heersen en dat is pogi. Die heeft zich specifiek hier op voorbereid met z'n ' training blokken' in canada. Evenepoel zal tekort komen.
5500 hoogtemeters. Dat is echt belachelijk veel. Meer als het wk in Colombia volgens mij. En daar bereikte slechts 20 renners de eindstreep. Mede daar de ligging op hoogte.
Dit zal nu meer zijn maar de ligging is nu 1850 meter hoogte ongv identiek als colombia(duitema) toen op 2050 meter hoogte. Daarin zat ook een flinke berg el cogollo op 2850 hoogte..
Identiek aan de mount kigali van nu.
Er zullen er maar weinig finishen, wel meer als in '95 ivm modernisering van de wielersport, maar verschillen zullen groot zijn.
De mannen uit Zuid-Amerika zullen dit goed asn mieten kunnen ivm de ligging. De afstand zal bepalend zijn..
Carapaz, evenepoel, pogi, del toro, roglic, ayuso en hirschi maar vergeet vooral egan bernal niet. Dark horse voor mij
Een griek, woont naar mijn idee in een beter door ontwikkeld land, en zal eerder kans hebben dan iemand van het Afrikaanse continent. De principes, ontwikkeling in sport, professionele insteek is daar vele malen minder. Ontken dat niet. De kans om überhaupt prof te worden is nihil en afhankelijk van het tref en gunfactor in de mix net wat talent in persoon.
Zou wat zijn als op Mount Kigali een kopgroep wegrijdt met Pogacar, Vine, Del Toro, Sivakov, Ayuso, Vermeersch, Morgado, Soler, Oliveira, Novak, Christen en Vermaerke...
Met als kanttekening dat de kans dat Florian Vermeersch in de kopgroep na zjjn prestatie van vandaag helemaal onbestaande is…
Voor prutserkes als het Sloveens Pogabeertje en het aeroballetje uit Schepdaal heb ik geen plek op mijn podium van echte kampioenen. :)
Zelfs als je Evenepoel goed kent kun je toch moeilijk ontkennen dat Pogi de betere is (zegt Evenepoel ook zelf) en dat dus Pogi een betere combi benen en hoofd heeft...
Die gaat zich heus niet vergalopperen, hoe langer en zwaarder hoe beter voor hem ,dat heeft hij al zo dikwijls bewezen.dat ze hier aan hem twijfelen ervaar ik al 6 j hier . Eerst ging hij niks winnen, dan geen WT koersen en vervolgens geen enkele tijdrit of tittel of monument. Dan zou hij nooit podium halen in een GT en al zeker geen winnen.nu ook weer wordt hij hier nog altijd gekleineerd en belachelijk gemaakt door de ,, echte kenners’’ .
Maar met wat ik , jij en vele anderen in de tijdrit gezien hebben is het vertrouwen voor zondag groot.