Materiaalzone 
Fietstoerisme 
WK 2024: Tadej Pogacar wereldkampioen na ongekende onemanshow, brons voor Mathieu van der Poel
Tadej Pogacar is in Zürich op indrukwekkende wijze wereldkampioen geworden. De Sloveen ging op goed honderd kilometer van de streep al in de aanval en reed de laatste 52 kilometer solo. Ben O’Connor reed naar het zilver. De sprint voor plek drie werd gewonnen door Mathieu van der Poel, die zo het brons pakte.
De WK wielrennen sloten zondag af met de wegrit voor elite mannen. Tadej Pogacar gold als topfavoriet, maar de concurrentie was niet gering. Remco Evenepoel en titelverdediger Mathieu van der Poel werden vooraf gezien als voornaamste uitdagers van de Sloveen.
Al deze tenoren zouden de strijd met elkaar aangaan op een 273,9 kilometer lang parcours. De start was in Winterthur, waarna het in ongeveer zeventig kilometer naar het lokale circuit in Zürich ging. Deze 26,8 kilometer lange ronde moest na de eerste finishpassage nog zeven keer volledig worden afgelegd. De omloop bevatte met de Zürichbergstrasse (1,1 km aan 8%) en Witikonerstrasse (2,3 km aan 5,7%) twee beklimmingen waar het verschil gemaakt kon worden, maar deze hellingen lagen wel vroeg in de ronde. De laatste vijf kilometer ging het niet meer omhoog.
Zes vroege vluchters
Maar eerst dus de aanloop vanuit Winterthur, waar het een stuk beter weer was dan de voorbije WK-dagen. De droge en zonnige weersomstandigheden inspireerden veel renners tot een uitvalspoging. Toch was alles nog bij elkaar, toen het peloton na een goede twintig kilometer de Buch am Irchel (4,8 km aan 4,2%) bereikte. Hier was wel even wat afscheiding: een grote groep met ook Sam Oomen sloeg een gaatje. De Slovenen zagen het gevaar echter en dichtten de bres.
Na veertig kilometer kreeg een groepje wel de ruimte. Het ging om acht renners: Silvan Dillier (Zwitserland), Luc Wirtgen (Luxemburg), Piotr Pekala (Polen), Ivo Oliveira (Portugal), Tobias Foss (Noorwegen), Simon Geschke (Duitsland), Markus Pajur (Estland) en Roberto Gonzalez (Panama). Al snel dunde de kopgroep uit naar zes coureurs. Op de Kyburg (1,2 km aan 12%) ging Pajur overboord en niet veel later ging het ook te hard voor Gonzalez. Zo bleven we met zes renners over vooraan.
De kopgroep met onder andere Geschke en Foss – foto: Cor Vos
Opgave Julian Alaphilippe
Terwijl de zes een voorsprong van vijfeneenhalve minuut bijeen fietsten, was er in het peloton een valpartij. Daarbij twee kanshebbers voor de titel: Pello Bilbao en Julian Alaphilippe. Bilbao was behoorlijk gehavend, maar kon zijn weg uiteindelijk toch weer vervolgen. Voor Alaphilippe was het verdict een stuk zwaarder. De tweevoudig wereldkampioen moest met een ontwrichte schouder opgeven en werd afgevoerd met ambulance. Niet veel later zouden ook Mattias Skjelmose, João Almeida en Mikel Landa opgeven.
Eenmaal op de lokale ronde, nam België het initiatief. Het was Victor Campenaerts die de meute op een lint trok. Met de hulp van Slovenië kwam het peloton vervolgens snel dichter bij de vluchters. De voorsprong van de zes zakte tot onder de drie minuten. Daarna kregen ze weer wat meer ruimte, totdat de koers openbarstte op de derde keer Zürichbergstrasse, met nog zo’n 130 kilometer te gaan. Pablo Castrillo gooide knuppel in het hoenderhok. Hij werd al gauw bij de lurven gegrepen, maar het spel was nu op de wagen.
Campenaerts deed veel kopwerk – foto: Cor Vos
Nederland mist de slag
Op de Witikonerstrasse leidde een aanval van Jay Vine (Australië) tot een tegenaanval van tien. Met Jan Tratnik en Laurens De Plus hadden respectievelijk Slovenië en België een mannetje mee, in tegenstelling tot Nederland. De oranjehemden zetten zich echter niet gelijk op kop van het peloton. Ook de andere landen deden niets, waardoor Vine, Tratnik, De Plus, Mattia Cattaneo (Italië), Magnus Cort (Denemarken), Pavel Sivakov (Frankrijk), Stephen Williams (Groot-Brittannië), Kevin Vermaerke (Verenigde Staten), Johannes Staune-Mittet (Noorwegen) en Florian Lipowitz (Duitsland) in geen tijd drie minuten pakten.
Ondanks de aanwezigheid van Cort vooraan, waren het de Denen die uiteindelijk tempo begonnen te maken. Op de vierde keer Zürichbergstrasse begon ook Slovenië mee te werken. De voorsprong van de zestien koplopers – de achtervolgers hadden inmiddels de vroege vluchters bijgehaald – liep zo weer wat terug. Toen het gat nog twee minuten was, viel Kasper Asgreen aan, met Wilco Kelderman in zijn wiel. Deze aanval werd geneutraliseerd door Slovenië, waarna Quinn Simmons het probeerde.
Lipowitz leidt de achtervolgers – foto: Cor Vos
Zéér vroege aanval Pogacar
Niemand minder dan Roglic dichtte de bres voor Pogacar, die op honderd kilometer van de streep… zelf in de aanval ging. Simmons probeerde zijn karretje aan te haken, maar werd recht uit het wiel gereden. Slechts één man kon wel volgen: Andrea Bagioli. Eventjes, tenminste. De Italiaan bleef een paar minuten bij de topfavoriet, maar moest op een ogenschijnlijk niet al te lastige strook lossen. Pogacar had de pas er goed in, bleek ook uit het verschil met de koplopers. Hij naderde al snel tot op veertig seconden. Op dat moment kreeg hij bovendien steun van Tratnik, die zich uit had laten zakken.
Met zijn vroege aanval drong Pogacar de ander favorieten in het defensief, maar Evenepoel had nog wel vijf helpers bij zich: Tim Wellens, Maxim Van Gils, Tiesj Benoot, Quinten Hermans en de onvermoeibare Campenaerts. Die laatste twee zorgden ervoor dat de voorsprong van Pogacar en Tratnik beperkt bleef tot een minuut. Het Sloveens duo kwam ondertussen bij de eerste groep, waar niemand echter zinnens was om hen te helpen. Het was dus Tratnik tegen Hermans en Campenaerts.
Pogacar gaat op 100 kilometer van de streep – foto: Cor Vos
Pogacar op pad met Sivakov
De Belgen reden voorlopig sneller. Met nog drie rondes te gaan, was het verschil teruggebracht tot 35 seconden. Bovendien kreeg België nu hulp van Nederland, in de persoon van Bart Lemmen. Pogacar besloot niet langer te wachten en trok door op de Zürichbergstrasse. Zijn medevluchters ging een voor een overboord. Pavel Sivakov ging als laatste overboord, maar Pogacar hield na de top in om de Fransman – zijn ploeggenoot bij UAE Emirates – terug te laten komen. Zo hielden we twee koplopers over.
Hun voorsprong was inmiddels opgelopen tot vijftig seconden ten opzichte van het peloton. Daar moest Maxim Van Gils al aan de bak. De schaduwkopman van de Belgen kon het verschil een tijdje stabiel houden, maar meer ook niet. Evenepoel voelde de dreiging en besloot daarom zelf aan te vallen. Hij sloeg een klein gaatje, maar Mathieu van der Poel wist naar hem toe te springen, waarna het weer wat stilviel. In het uitgedunde peloton was nu geen controle meer.
Pogacar gedoogt Sivakov in zijn bijzijn – foto: Cor Vos
Hollen en stilstaan
Er volgden meerdere demarrages, onder meer van Michael Woods, nog eens Evenepoel en vervolgens Giulio Ciccone. Niemand kwam echter weg, waardoor hollen en stilstaan was. Toch bleef het verschil met Pogacar en Sivakov voorlopig binnen de perken. Voor de Sloveen was het wel goed nieuws dat de Fransman – na enkele kilometers herstel in het wiel – nu wel overnam. Samen hadden ze driekwart minuut op de achtervolgende groep, die in twee delen was gespleten. Mollema, Van der Poel en (uiteindelijk) ook Evenepoel zaten in het eerste deel.
Ook in dat eerste deel bleef het aanvallen regenen. Ben Healy (Ierland), Toms Skujiņš (Letland) en Oscar Onley (Groot-Brittannië) vonden elkaar en gingen op jacht naar het kopduo. Bij het ingaan van de voorlaatste ronde was hun achterstand 42 seconden. Tien tellen later volgde een kwartet met Van der Poel, Frederik Wandahl (Denemarken), Kevin Vermaerke (Verenigde Staten) en Tobias Halland Johannessen (Noorwegen). Een gefrustreerde Evenepoel volgde samen met onder meer Mollema, Marc Hirschi en David Gaudu al op een dikke minuut.
Pogacar gaat solo
Op de Zürichbergstrasse kon Sivakov het wiel van Pogacar niet langer houden. De Sloveen begon zo met nog 52 kilometer te gaan aan een solo. Achter hem knalde Van der Poel weg bij zijn metgezellen. De Nederlander kwam bij de geloste Onley, maar Skujiņš en Healy kreeg hij niet te pakken. Sterker nog, hij begon terrein te verliezen en zakte samen met Onley terug tot bij de achtervolgers. Daar was het nu Evenepoel die het initiatief nam. Het verschil met Pogacar was echter groot, een minuut en twintig seconden. Healy en Skujiņš zaten op vijftig tellen.
Bij het luiden van de bel voor de laatste ronde, waren daar voor beide groepen nog tien seconden bijgekomen. Het leek dus binnen voor Pogacar. Healy en Skujiņš moesten zich nog wel reppen voor de medailles, want in groep drie gaf Hirschi er een klap op. Niemand was in staat om de Zwitser te volgen, ook Van der Poel en Evenepoel niet. Samen met onder meer Enric Mas, Romain Bardet, Quinn Simmons, Roger Adrià, Ben O’Connor en een sterke Mollema hielden ze Hirschi op de Witikonerstrasse wel in het zicht. De thuisrijder zag op zijn beurt Healy en Skujiņš rijden.
Mollema reed een dijk van een koers – foto: Cor Vos
Stort Pogacar nog in?
Later op de klim knalde Mas naar Hirschi, waarna ook Evenepoel, Van der Poel en O’Connor nog over probeerden te steken. We kregen het welbekende accordeon-effect. Op zestien kilometer van de streep kwamen Mas en Hirschi eerst bij Healy en Skujiņš en vervolgens sloten Van der Poel, Evenepoel en O’Connor aan bij dit kwartet. Nu achtervolgden plots zeven man Pogacar, die het wat moeilijker leek te krijgen. Zijn voorsprong zakte tot onder de veertig seconden.
Maar de Sloveen herpakte zich. Hij breidde zijn voorsprong weer uit, waardoor het op tien kilometer van de streep duidelijk was dat de achtervolgers streden om plek twee. Of dacht Van der Poel dat er nog meer te halen was? De titelverdediger ging op het laatste steile hupsje in ieder geval vol aan. Hij sloeg samen met Hirschi en Skujiņš een gaatje, maar na de afdaling kwam de rest weer terug. Op het laatste klimmetje probeerden Hirschi, Healy en Skujiņš het achtereenvolgens. Ook daarna probeerde bijna iedereen het nog wel een keertje.
Goud voor Pogacar, brons voor Van der Poel
Ondertussen kwam Pogacar binnen. Na zeges in onder meer de Giro d’Italia en de Tour de France kroonde de Sloveen zich op indrukwekkende wijze tot wereldkampioen. De eerste die na hem over de streep kwam, was Ben O’Connor. De Australiër was in de slotkilometers weg weten te glippen bij zijn tegenstanders. De sprint voor plek drie werd vroeg aangegaan door Skujiņš, maar Van der Poel wist de Let nog te remonteren. De Nederlander veroverde zo het brons.
foto: Cor Vos
EENDAG 
In de RIDE Magazine Zomergids 2025 (€12,50) lees je een uitgebreid interview met wereldkampioen Tadej Pogačar. De Sloveen kwam spontaan naar de Alpecin Barbershop voor een knipbeurt en dat draaide uit op een interessant interview. Pogačar praat over het pakken van KOM's en het nastreven van nieuwe doelen. Bestel jouw exemplaar van het zomernummer 2025 van RIDE Magazine hier!!
Wel bizar hoe zwak België was. Hadden sowieso Pogacar niet mogen laten vertrekken, maar waren daarna allemaal veel te snel weg.
Stuyven, Benoot, Wellens slecht.
De Plus en Evenepoel gemiddeld.
Niet voldoende alleszins tegen deze Pogacar.
En natuurlijk kijkt iedereen eerst naar Belgie. Maar uiteindelijk is de kans reeel dat ook andere ploegen een mannetje hadden bijgezet als Pogi na 60 km solo rijden nog atijd maar 1 minuutje had.
Maar nu rookt Belgie eerst zijn eigen mannetjes op, om daarna chaos te creeren. En alle knechten van andere landen te lossen door de demarrage van Remco. Om vanaf daar te gaan hollen en stilstaan.
Verder wens ik ook de menselijke medaillewinnaars O Connor en MvdP te feliciteren.
Mijn condoléances voor het geloofwaardige wielrennen. We moeten nu niet langer de schijn ophouden.
Hopelijk is dit inderdaad allemaal schoon. Maar ik zou er mijn hand niet voor in het vuur durven steken.
Pogy Merckx, gewoon buitenaards. Ook MVDP zou niet mee gekund hebben
Iedereen maar twijfelen, plots vlot gaan ronddraaien en 20 seconden dichten om dan weer, zonder enige aanleiding, toch weer met 5 op een rij naar elkaar te zitten kijken en 20 seconden terug te verliezen.
En dan valt de bereidheid tot samenwerking weer weg.
Van der Poel prima gereden, hopelijk kan hij dit ook in Lombardije.
vroeg gegaan waardoor iedereen verrast was, de inspanning om helemaal vooraan te raken was niet extreem, dan lekker tratnik oproken, sivakov lang genoeg meenemen en achteraan is er vrijwel nooit een serieuze samenwerking geweest, heeft nooit meer dan een minuut gehad op het 2e groepje
Komt daarmee in een illuster rijtje.
Winst Giro, Tour en WK in 1 seizoen.
Alleen Eddy Merckx en Stephen Roche pakten "The Triple Crown",
Mathieu van der Poel reed een dijk van een wedstrijd en wordt terecht beloond met brons.
Hoed af voor Bauke Mollema die liet zien dat hij nog steeds belangrijk kan zijn als ondersteuning.
Beetje op z’n Wollongongs, waarbij je je afvraagt waarom de andere favorieten zaten te slapen toen ie vertrok. Werd uiteindelijk nog een beetje spannend, maar wat een idioot straf nummer zet die hier neer.
Daarachter een boeiend schouwspel tussen de grote namen voor plek 2.
Van der Poel iets beter dan verwacht, Evenepoel wat minder. Ook niet onlogisch na de lange zomer op topniveau. Maar normaal laat die namen als Hirschi, O’Connor, Healy en consoorten wel achter op superdagen.
Belgische ploeg heel snel gedecimeerd, ook door Pogacar zijn aanval van op 100+ natuurlijk. Maar oké ze kunnen niet altijd winnen en Van Aert werd hier ook wel gemist denk ik. Nederlanders met naast VDP een goede verloren zoon Mollema, sterk WK gereden.
Logica van het seizoen gerespecteerd, Pogi een beetje overmoedig maar zet de kroon op misschien wel het beste seizoen ooit. Steekt 2 klassen uit boven de tegenstand.
Mooie opvolger van Stephen Roche. Alleen hij won dat jaar ook nog eens LBL.
Hopelijk kunnen we volgend jaar vollop genieten van de regenboogtrui, net zoals MvP er mee heeft kunnen schitteren in het voorjaar.
Hoor net zijn flash interview, hahah Pogacar vond het zelf toch ook niet zo slim om op 100km weg te rijden :D.
Toch een kleine eervolle vermelding voor Mollema.
Rare race wel ergens snel duidelijk wie ging winnen maar aan het einde toch een mooie spanning. Heb me best vermaakt
Hebben jullie dan echt nog steeds niet door dat hij er gewoon mee speelt en niet eens bijna volle bak gaat..?
Hem proberen volgen was dus niet noodzakelijk de beste keuze.
Met nog 100km iedereen in defensief, de enige die het nog spannend kon maken was Pogacar zelf, en dat gebeurde nog bijna.