De nieuwe wereldkampioen wielrennen heet Mads Pedersen. De jonge Deen spurtte na een ware afvallingsrace naar de wereldtitel, voor Matteo Trentin en Stefan Küng. Topfavoriet Mathieu van der Poel maakte aanvankelijk ook deel uit van de beslissende kopgroep, maar de Nederlander kende in de laatste ronde een spectaculaire inzinking.

Wielerliefhebbers, opgelet! De wegwedstrijd voor mannen bij de wereldkampioenschappen in Yorkshire vormde vandaag de apotheose van een spectaculaire en veelbesproken wielerweek. Vanuit Nederlands oogpunt werd er natuurlijk reikhalzend uitgekeken naar de prestatie van Mathieu van der Poel. De 24-jarige alleskunner startte niet alleen als kopman van de Nederlandse equipe, maar was voor velen ook de absolute topfavoriet voor de wereldtitel. Maar Van der Poel was uiteraard niet de enige kanshebber op die felbegeerde regenboogtrui.

De start van de wegwedstrijd werd overigens met een halfuur uitgesteld, aangezien de organisatie vanwege de hevige regenval in extremis een parcourswijziging moest doorvoeren. De UCI liet in de loop van de ochtend weten dat de beklimmingen van Buttertubs en Grinton Moor uit het parcours waren gehaald. Na goed tachtig kilometer volgde een omleiding over de A684 richting het plaatsje Leyburn, waar de oorspronkelijke route weer werd opgepakt. Nog een belangrijk detail: de deelnemers moesten nu negen (in plaats van zeven) lokale rondes afwerken in en rond Harrogate.

foto: Cor Vos

Waar zijn de exoten? 
De weergoden waren de renners niet gunstig gezind, maar de wedstrijd ging – zij het na een vertraging van een tiental minuten – gewoon door. Op een wereldkampioenschap treden vaak de exoten op in het voorprogramma van de toppers, maar de eerste echte aanval kwam op naam van een winnaar van Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. Het was Daniel Martin die de knuppel in het hoenderhok gooide, maar de Ierse puncheur kreeg geen ruimte van het peloton. De grote wielerlanden hadden blijkbaar geen zin om de hele dag achter een schaduwfavoriet als Martin aan te rijden.

De aanval van Martin werkte blijkbaar inspirerend voor enkele andere grote namen, want we zagen even later ook Vuelta-winnaar Primož Roglič, Nairo Quintana en Jan Polanc in de aanval gaan. Het peloton liet opnieuw niet begaan, waardoor we na goed twintig kilometer nog altijd geen kopgroep hadden. Voor even leek de rust weer terug te keren in het peloton, maar toen besloot de schijnbaar onvermoeibare Polanc om weer weg te springen. De Sloveen van (normaal) UAE Emirates kreeg al snel het gezelschap van de sterke Duitser Jonas Koch en… Giro-winnaar Richard Carapaz!

De vroege vluchters – foto: Cor Vos

Sterke kopgroep krijgt de ruimte 
Deze drie aanvallers hadden één gezamenlijke missie: zoveel mogelijk voorsprong pakken op het peloton, waar het nog altijd erg onrustig was. De eerder al actieve Roglič en Quintana, Magnus Cort, Petr Vakoč, Hugo Houle, Alex Howes, Maciej Bodnar en Silvan Dillier vonden elkaar in een latere tegenaanval, in de hoop nog naar Carapaz, Polanc en Koch toe te rijden. De acht achtervolgers wisten met succes de oversteek te maken, waardoor de kopgroep plots elf renners groot was. Het peloton vond het nu wel welletjes, waardoor de koers in een eerste plooi lag.

De flink uitgedijde kopgroep reed al snel een voorsprong bijeen van drie minuten, maar in het peloton werd de achtervolging geleid door Nederland (voor Van der Poel), Australië (sprinter Michael Matthews) en Frankrijk (springveer Julian Alaphilippe). De topfavorieten hadden geen mannetje mee vooraan, met uitzondering van de Deense kopman Jakob Fuglsang, die kon rekenen op de sterke Cort. De voorsprong van de koplopers nam gestaag toe tot ruim vier minuten, maar Jos van Emden en Rohan Dennis – op een BMC-fiets – hielden de schade beperkt.

De hemelsluizen stonden de hele dag open, maar tijdens de wedstrijd regende het ook opgaves. Zo konden we een kruisje zetten achter de namen van schaduwfavoriet Ivan García, Patrick Bevin, Vasil Kiryienka en Natnael Berhane, zomaar wat renners die niet zouden finishen. Ondertussen bleven de elf vluchters goed samenwerken, maar ook in het peloton werd er niet getreuzeld, waardoor de voorsprong bleef schommelen rond de vier minuten. Het was onduidelijk wat er verder allemaal gebeurde, aangezien we plots geen live-beelden meer hadden.

De renners voelen nattigheid – foto: Cor Vos

Favoriet Gilbert komt ten val
De reden: vanwege het slechte weer was er een logistiek probleem. Het verbindingsvliegtuig – dat zorgt voor de tv-beelden vanaf de motoren – moest bijtanken, waardoor we het aanvankelijk moesten doen met enkele vaste camera’s op het lokale parcours. Na ruim drie uur koers draaide de elfkoppige vluchtgroep voor het eerst Parliament Street op, het WK wielrennen kon nu echt beginnen! Het peloton liet niet lang op zich wachten, maar nog voor het overschrijven van de finish was er een valpartij van enkele renners, met als grootste slachtoffer Philippe Gilbert.

De ervaren Waal – een van de topfavorieten voor de wereldtitel – trok meteen enkele grimassen, een teken dat hij toch wel last had van zijn crash. De tweevoudig ritwinnaar van de voorbije Vuelta a España werd opgewacht door Remco Evenepoel, die zich duidelijk opofferde voor zijn oudere landgenoot. Ook Sebastian Langeveld was betrokken bij de eerste échte crash van dit WK, maar de Nederlander kon eveneens zijn weg vervolgen. Langeveld en Gilbert hadden echter de pech dat het peloton niet veel later echt begon te koersen.

foto: Cor Vos

Het regent opgaves: Gilbert en Valverde stoppen 
Hierdoor moesten de twee Belgen (Gilbert en Evenepoel) alle zeilen bijzetten om weer aan te sluiten in het peloton, waar de uitdunning een feit was. Het waren de Fransen – en dan met name de oersterke Rémi Cavagna – die de koers hard maakten, waardoor veel renners moesten afhaken. En Gilbert? Die probeerde nog wel terug te keren, maar de wereldkampioen van Valkenburg zou nooit meer vooraan aansluiten. De oersterke Waal stapte kort daarna hevig geëmotioneerd uit de wedstrijd, wetende dat dit een van zijn laatste kansen was.

Maar Gilbert was niet de enige renner van naam en faam die moest afhaken. Zo kregen we de opgave door van titelverdediger Alejandro Valverde, waardoor de Spanjaarden plots onthoofd waren. En ook de Ieren moesten terug naar de tekentafel na het wegvallen van Sam Bennett, al werd de bonkige sprinter gewoon uit de wielen gereden. Bennett was niet de enige renner die moest lossen: het peloton bestond nog maar uit goed zeventig renners. En dat met nog ruim zeventig kilometer te gaan, al hadden de meeste favorieten de eerste schifting overleefd.

Zo zagen we nog altijd Frankrijk en Nederland op kop rijden voor Alaphilippe en Van der Poel, maar ook Peter Sagan, Matteo Trentin, Matthews en Greg Van Avermaet waren mee. De elf koplopers waren al lang ingerekend, waardoor het wachten was op nieuwe demarrages. Wachten op een versnelling van Lawson Craddock, de Amerikaan die samen met tijdrijder Stefan Küng een gaatje wist te slaan. De twee aanvallers reden een tijdje alleen vooruit, maar kregen op 46 kilometer van de streep het gezelschap van Mads Pedersen.

foto: Cor Vos

Alle hens aan dek: Van der Poel en Trentin versnellen 
De jonge Deen – vorig jaar nog tweede in de Ronde van Vlaanderen – ging op en over Craddock en Küng, al bleek de Zwitser in staat om zijn wagonnetje aan te haken. De lossende Craddock kreeg dan weer het gezelschap van Mike Teunissen, die ook was weggesprongen uit het peloton. De geletruidrager in de voorbije Tour bleek sterk genoeg om de sprong naar voren te maken, net als de Italiaan Gianni Moscon, waardoor we met vier koplopers begonnen aan de laatste veertig kilometer. Teunissen, Moscon, Pedersen en Küng: dat waren de namen.

Deze vier aanvallers reden een halve minuut weg van de achtervolgende groep, waar het plots alleen aan de Fransen was om de kastanjes uit het vuur te halen. Van der Poel (Teunissen) en Trentin (Moscon) hadden namelijk een mannetje mee vooraan, al bleek Moscon vooral een ideale springplank voor de voormalig Europees kampioen. De versnelling van Trentin mocht er zijn, maar hij nam wel zijn plaaggeest Van der Poel mee. De twee toppers reden in één ruk naar Moscon, Pedersen en Küng, die al afscheid hadden genomen van een moeizaam trappende Teunissen.

België koerst achter de feiten aan  
Overige favorieten als Sagan, Van Avermaet en Kristoff wilden of konden niet volgen. En de Belgen? Die hadden de slag gemist en moesten dus vol aan de bak, maar Wellens en Dylan Teuns kwamen geen sikkepit dichter. Tot overmaat van ramp deed Albert Bettiol wat hij moest doen: afstoppen voor zijn kopman Trentin. Mede hierdoor liep het verschil tussen de groep-Van der Poel en het door België aangevoerd pelotonnetje op tot liefst driekwart minuut. De vijf vluchters moesten nog wel zo’n 25 kilometer afleggen.

foto: Cor Vos

Wat de overgebleven Fransen en Belgen ook probeerden, de beste renners reden duidelijk vooraan. Op de voorlaatste passage van de Harlow Moore Road (1,1 km aan 5,6%) was de voorsprong nog altijd 45 seconden en bij het aansnijden van de laatste ronde klokten we nog altijd hetzelfde verschil. Van der Poel, Trentin, Pedersen, Küng of Moscon: een van deze vijf zou de nieuwe wereldkampioen worden. De Nederlander leek de beste papieren te hebben, maar de Italiaan maakte wellicht de beste indruk.

Topfavoriet Van der Poel stort volledig in, Pedersen stunt 
Trentin nam de koers in handen door zijn landgenoot Moscon op kop te laten rijden, wat de doodsteek bleek voor… Van der Poel! De torenhoge favoriet stond plots volledig stil, wellicht door een hongerklop, waardoor de Nederlanders weer een jaartje langer moeten wachten op een nieuwe wereldkampioen. Een uitgepierde en gedemoraliseerde Van der Poel werd binnen no time ingehaald en achtergelaten door de tweede groep. Alle ogen waren plots gericht op Trentin, op papier de snelste renner in de kopgroep.

Het was dan ook geen verrassing dat Küng versnelde op vijf kilometer van de finish. De beloftevolle Zwitser wist zijn metgezellen pijn te doen, maar Trentin en Pedersen bleven in het wiel, terwijl Moscon definitief werd gelost. In de daaropvolgende kilometers werden geen verschillen meer gemaakt, waardoor we na 260 kilometer een bloedstollende sprint kregen op Parliament Street. De Italiaan leek niet te kunnen verliezen, ging de sprint ook als eerste aan, maar Pedersen bleek verrassend de snelste.

foto: Cor Vos