Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Wilco Kelderman uit zorgen over veiligheid en roekeloos rijden: “Misschien oortjes afschaffen”
Het is momenteel een hot topic in de wielersport. Het toenemend aantal massale valpartijen. Anderhalve week geleden was het in Luik-Bastenaken-Luik opnieuw raak toen middenin het peloton een grote valpartij ontstond. Wilco Kelderman was een van de betrokkenen en zag daardoor zijn Giro-voorbereiding een flinke knauw oplopen. “Misschien moet de communicatie worden afgeschaft.”
“Je ziet het wel meer en meer. Roekeloos rijden. Of het nu met het parcours te maken heeft of vanuit de auto door de coaching. Het gebeurt gewoon vaker”, vertelt Kelderman tijdens de persconferentie van zijn ploeg, voorafgaand aan de Giro. “Ik weet ook niet precies wat de reden daarachter is. Misschien komt het doordat er meer druk op ligt en er zijn tegenwoordig ook meer renners in betere conditie dan een aantal jaar geleden.”Een van de mogelijkheden om de wielersport veiliger te maken, is het afschaffen van de ‘oortjes’. Kelderman ziet die maatregel wel zitten. “Misschien moet de communicatie worden afgeschaft, zodat er minder druk vanuit de auto komt en er minder gesproken wordt over ‘daar wordt het smal’ of ‘daar moet je van voren zitten’. Dat leidt alleen maar tot extra stress onder de renners.”
“In de Tour de France zie je dat ook met smalle wegen. Vanuit de auto wordt dan geroepen dat je vooraan moet zitten. Iedereen wil dan een plekje op de eerste rij, maar veilig door zo’n smal weggetje gaan, is dan niet mogelijk.”
“Ik hoop dat het wat veiliger wordt, maar we hebben gewoon een gevaarlijke sport. We zijn zo breekbaar op de fiets en het gaat steeds harder.”
Vraagtekens voor de Giro d’Italia
Kelderman hoopt in Giro d’Italia een rol te spelen in het algemeen klassement, maar of dat realistisch is, weet hij zelf ook niet. Door de val in Luik staat hij met de nodige vraagtekens aan de start. “Volledig hersteld ben ik nog niet. Mijn knie is nog een beetje beurs. Maar het gevoel op de fiets is wel weer goed. Ik kan gewoon volgas gaan.”
“Maar zo’n voel doet zeker wat met je gevoel richting zo’n Giro. Mijn zelfvertrouwen is niet heel groot, omdat ik dit seizoen nog weinig goede resultaten heb genoteerd.”
Kelderman begon met vertraging aan het wielerseizoen. Door kleine blessures kon hij afgelopen winter niet optimaal trainen. Daarna krijg hij te maken met een coronabesmetting en bronchitisinfectie. Een achtste plaats in de vierde etappe van de Tirreno-Adriatico is voorlopig zijn beste resultaat. In de Italiaanse rittenkoers werd hij uiteindelijk negentiende in het klassement.
Drie kopmannen
Naast Kelderman rekent BORA-hansgrohe voor het klassement ook op de Australiër Jai Hindley (tweede in de Giro van 2020) en de Duitser Emanuel Buchmann (vierde in de Tour van 2019). “Het duidelijke plan van de ploeg is voor een klassement te gaan, daar ligt ook onze focus op. Maar als het niet goed loopt, kan ik altijd nog switchen en voor ritzeges gaan.”
Je hóeft overigens niet iets doms te doen, met informatie die je krijgt.
Ik meen dat er ooit een onderzoek zou komen naar dat 'oortjesbakje' dat vaak op de rug zit en de relatie met rugblessures/breuken. Weet iemand of daar nog een conclusie uit is gekomen?
Veel voorstanders van oortjes gebruiken het vergroten van de veiligheid en het waarschuwen voor obstakels juist als argument om oortjes te behouden. Maar als ik het gedrag van de coureurs en ook de beelden uit de ploegleiderswagen zie, dan zit ik toch echt ook op de Kelderman-lijn. Zelden hoor je: "pas op, een versmalling, laat je voor de veiligheid maar uitzakken naar achter". Nee, het is altijd dat alle ploegleiders hun renners vragen om bij de eerste 20 te zitten.
Van mij mogen de oortjes er ook weer gewoon uit. Want ik zie niet in dat ploegleiders en renners zelfstandig beslissen om de oortjes anders te gaan gebruiken.
En helaas is Kelderman (samen met Gesink en Vanmarcke) de ultieme ervaringsdeskundige als het gaat om valpartijen en tegenslagen...
Een smalle weg is niet gevaarlijker dan een brede weg. Dat wordt pas gevaarlijk als de renners hun gedrag opeens gaan aanpassen omdat ze denken dat ze voorin moeten zitten omdat het gevaarlijk kan zijn. De angst voor gevaar creëert gevaar.
Misschien is er een reden dat altijd de geijkte paden gevolgd worden, maar soms krijg ik echt het idee dat de geijkte paden gevolgd worden omdat ze nou eenmaal gevolgd worden.
Misschien wat meer data analyse doen. Bijvoorbeeld de vergelijking tussen de hele dag bij de eerste 20 rijden, en bij de laatste 20 in het peloton. Van harde vermogensdata tot het subjectief ervaren stressniveau. En wie weet gebeurt dat wel, maar als ik het koersgedrag zie vraag ik me dat echt af.
Het levert leuke documentaires op, zoals El dia mas pensado,
Natuurlijk snap ik wel dat de ploegleiders zoveel mogelijk controleerbare factoren willen controleren, en dus met hun renners willen communiceren. Maar daar staat tegenover dat zowel in de huidige situatie als bij het afschaffen in basis geen enkele ploeg een voor- of nadeel heeft. Dus andere ploegen kunnen de controlables net zo goed of slecht onder controle houden als jijzelf.
Voor veiligheid een open kanaal, net als eventueel voor wedstrijd info. En laat dan de rol van ervaren wegkapitein maar weer terugkomen in het peloton.
Zijn jullie nog niet bekend met de wielrenschwalbe?
Maar ook koersbouwers moeten mi beter kijken naar risico's: massasprints in een bocht; per se willen finishen op het dorpsplein waardoor er tussen paaltjes gelaveerd moet worden...
Daarnaast moeten renners zelf ook simpelweg minder risico nemen (bv in afdalingen of sprints).
Verder zie ik ook wel iets in de Safety Car, zoals bij F1. Ik ben het niet vaak eens met Zonneveld, maar in dit geval wel. En ik denk dat alleen de wetenschap dat de boel geneutraliseerd wordt bij een grote val al zorgt voor minder druk en dus minder valpartijen. Als klassementsrenners weten dat de boel stil wordt gelegd bij een massale val, verdwijnt de noodzaak om vooraan te zitten.
Edit: ik weet niet meer wie het was, maar ik las onlangs iemand die zei dat de wegen worden aangelegd in de bebouwde kom om de maximale snelheid terug te dringen, maar dat wielrenners harder gaan dan die snelheid. Een snelheidsbeperking in het wielrennen is niet haalbaar. Maar als je dan per sé de finish in een bebouwde kom wil, doe de tijdswaarneming dan daarbuiten.
In theorie kan het peloton ook massaal onderuit gaan op het meest veilige parcours dat er is.
Natuurlijk zijn er heel veel parcourssituaties te benoemen die de kans op valpartijen kunnen vergroten (of de gevolgen ervan). Maar de meeste invloed hebben de renners echt zelf.
Uiteindelijk moet de UCI aan beide knoppen gaan draaien als je het mij vraagt. Maar vooralsnog lijkt de UCI (maar ook de renners) vooral te kijken naar de omgevingsfactoren, en niet te sturen op de gedragingen van renners zelf. Ook Gilbert deze ochtend had het vooral over het parcours en niet over het gedrag van renners zelf.
Kelderman lijkt hier toch wat anders in te staan, en bespreekt ook nadrukkelijk de kwalijke rol van ploegleiders en renners bij het ontstaan van valpartijen. Moedig, en ik hoop dat hij gehoor gaat vinden. Maar ik heb daar een hard hoofd in.
Het lijkt me meer de 'professionalisering' van het wielrennen en de hogere algemene kwaliteit van de renners die ervoor zorgt dat er meer renners/kopmannen goed moeten afgezet worden (elke ploeg wil zijn kopman + enkele knechten vooraan, ipv 4 topfavorieten met elk 1-2 knechten).
Zelfs zonder oortjes zullen al die ploegen hun kopmannen goed willen afzetten aan de cruciale punten ( bos van Wallers, oude kwaremont, etc ). Het is niet dat de renners 'plots' zouden vergeten wanneer deze stroken eraan komen. Of dat bij de wedstrijdbespreking dit ook niet besproken wordt.
Als je dan ook nog eens opgejut wordt, gaat het daar zeker niet veiliger van worden.
Verder wel eens met je punt: professionalisering speelt ook een rol. Maar dan verwacht je uiteindelijk andere keuzes zoals Thorsen hierboven benoemt.
Multitasking met oortjes gaat vrijwel niemand goed af. Neem gerust de proef op de som en fiets overdag door een willekeurige Nederlandse binnenstad.
Vrijwel elke oortjesgebruiker (grofweg 7 op de 10 fietsers) waant zich in zijn eigen safe space waar zelfs de meest elementaire verkeersregels blijkbaar niet meer gelden.
Aanspreken op hun egocentrische en bloedlinke fietsgedrag levert je standaard een grote waffel op, mits het volume natuurlijk laag genoeg staat om je te kunnen horen.