Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Vier op een rij! Tadej Pogacar na lange solo wederom de sterkste in Ronde van Lombardije
Een nieuwe editie, dezelfde winnaar. Tadej Pogacar heeft voor een vierde opeenvolgende keer de Ronde van Lombardije op zijn naam geschreven. De Sloveen van UAE Emirates reed op de Colma di Sormano weg uit het peloton en soleerde vervolgens in zijn regenboogtrui naar de zevende monumentale zege uit zijn loopbaan.
Het wielerseizoen loopt op zijn einde, maar wielerliefhebbers kunnen dit weekend nog volop genieten van de koers. Zo is er niet alleen het EK gravel rondom Asagio, maar ook (of vooral) de 118e editie van de Ronde van Lombardije. De route van de ‘koers van de vallende bladeren’ onderging dit jaar last minute enkele wijzigingen vanwege de barre weersomstandigheden van afgelopen week. Van Como naar Bergamo bedwong de karavaan onder andere de beklimmingen naar Selvino en Valpiana, de bekende Madonna del Ghisallo en de Colma di Sormano. In de absolute slotfase kon de San Fermo della Battaglia nog bepalend zijn.
Attractieve openingsfase
Voor de start waren alle ogen gericht op één man: Tadej Pogacar. De kersverse wereldkampioen won de jongste drie edities van het vijfde monument van het jaar. Wie kon de Sloveen dit jaar van de zege afhouden? Enkele mannen achtten het de beste strategie om al een voorsprong te pakken op de topfavoriet en slopen er in de openingsfase vandoor. Wat heet, veel renners waagden een poging mee te zitten in de vlucht. De nodige speldenprikjes werden gepareerd vanuit het peloton, waardoor na de Forcellino di Bianzano nog geen groep was vertrokken. Pas op de flanken van de klim naar Selvino wisten zeven renners zich los te maken van het pak.
De kopgroep in beeld – foto: Cor Vos
De groep pakte slechts zo’n twintig seconden en kreeg nog altijd niet de zege van het peloton. Een zeer actieve Wilco Kelderman (Visma | Lease a Bike) was één van de gangmakers aan de kop van de koers. Aan zijn zijde reden ook Axel Laurance (Alpecin-Deceuninck), Matej Mohoric (Bahrain Victorious), Rémy Rochas (Groupama-FDJ), Brandon Rivera (INEOS Grenadiers), Julien Bernard (Lidl-Trek) en landgenoot Martijn Tusveld (dsm-firmenich PostNL) van voren. Enkele ploegen hadden de slag echter gemist en waren nog niet tevreden met de koerssituatie.
Omvangrijke kopgroep, zenuwen in peloton
Meerdere renners probeerden namelijk nog de oversteek te maken naar de kopgroep. Zo kwamen kort na het vormen van de kopgroep ook Harold Mártin López (Astana Qazaqstan), Antonio Tiberi (Bahrain Victorious), Einer Rubio (Movistar), Daniel Felipe Martínez (Red Bull BORA-hansgrohe), Eddie Dunbar (Jayco AlUla) en Matteo Fabbro (Polti Kometa) aansluiten. Dit groepje – met enkele grote namen daarbij – bracht het totaal aantal renners vooraan op dertien. Toch was nog altijd de honger niet gestild.
Decathlon AG2R La Mondiale had nog altijd geen renner van voren en besloot Bastien Tronchon op avontuur te sturen. De Fransman ging dapper achter de kopgroep aan en inspireerde zo wéér een nieuwe golf renners om een aanval op touw te zetten. Een nieuwe groep – van elf man – maakte zich los met daarbij mannen als Thymen Arensman (INEOS Grenadiers), Tiesj Benoot (Visma | Lease a Bike), Damiano Caruso (Bahrain Victorious) en Mauri Vansevenant (Soudal-Quick Step). De verschillen bleven klein, terwijl de renners de Colle di Berbenno bedwongen.
UAE Emirates hield de gehele dag de controle – foto: Cor Vos
Aan de voet van de klim naar Valpiana lukte het de achtervolgende groep om de aansluiting te vinden bij de mannen vooraan. Zo ontstond een interessante koerssituatie, waarbij een omvangrijke groep ruim twee minuten voor het peloton uitreed. UAE Emirates leek het even benauwd te krijgen en verhoogde het tempo om de achterstand stevig te controleren. In de kopgroep kregen de mannen dit ook mee en wisten zij hun voorsprong boven de anderhalve minuut te houden. Antonio Tiberi werd slachtoffer van dit hoge tempo.
Stilte voor de storm
Het ronden van de klim naar Valpiana leidde een tussenfase in, waarin UAE Emirates de teugels wat liet vieren. Een voorsprong van een kleine twee minuten leek een onbegonnen situatie voor de ruim twintig renners vooraan. In de vlakke zone wisten de leiders het verschil te verdubbelen naar vier minuten. Was hier toch een verrassing in de maak? De mannen van Tadej Pogacar werden weer aan het werk gezet. Onder aanvoering van onder andere Jan Christen en Rafal Majka kwam het peloton weer een minuutje dichter.
De renners op de top van de beroemde Madonna del Ghisallo – foto: Cor Vos
Op zo’n 85 kilometer van de streep werden in de kopgroep de eerste versnellingen geplaatst. De beroemde Madonna del Ghisallo was voor Thymen Arensman het teken om even de benen te testen. Toch barstte de finale nog niet echt los. In de kopgroep wilden de meeste renners liever hun kruit nog even droog houden, terwijl in het peloton het witgeklede leger van de Sloveense wereldkampioen het initiatief bleef nemen. Stilte voor de storm.
Dichter en dichter
Eenmaal op de top van de Madonna del Ghisallo had Majka met een verschroeiend tempo wederom een minuut van de voorsprong afgesnoept. Zo hielden de twintig koplopers nog maar twee minuten over met nog 75 kilometer te gaan. Enkel Harold Martín López had in de kopgroep de rol moeten lossen op de flanken van de klim. Zo werd de koers gevangen door een kat en muis spel en bleef het echte spektakel uit. Het werd wachten op de Colma di Sormano (12,8 km à 6,7%), de langste klim van deze editie.
Remco Evenepoel voorspelde dat op deze klim Tadej Pogacar zijn aanval zou plaatsen. “Ik verwacht dat op de Sormano de koers gaat ontploffen”, aldus de Belg. En gelijk kreeg hij. Richting de voet van de klim bracht UAE Emirates het peloton tot op een minuut van de koplopers. Daar voelden de mannen de hete adem in de nek. Een versnelling van Rudy Molard deed de kopgroep uit elkaar spatten.
De wereldkampioen hield zich lange tijd gedeisd – foto: Cor Vos
Brandon Rivera en Martijn Tusveld moesten direct laten lopen, terwijl Eddie Dunbar, Wilco Kelderman en Einer Rubio hun wagonnetje aan wisten te haken. Voor Xandro Meurisse was een versnelling niet voldoende. De Belg gaf er een klap op en sloeg een gat. Daarachter nam Adam Yates inmiddels de honneurs waar.
Machtige versnelling op Colma di Sormano
In de kilometers die volgden probeerden de andere vluchters met man en macht om terug te keren bij de eenzame koploper. Één voor één moesten zij echter capituleren. Thymen Arensman bleek de sterkste metgezel voor Meurisse. De Nederlander wist zich terug te knokken tot bij de Belg. Juist op dat moment zoefde Tadej Pogacar voorbij.
Tadej Pogacar ging (weer) solo ver voor de meet – foto: Cor Vos
Adam Yates had enkele minuten daarvoor in het peloton het stokje overgegeven aan Pavel Sivakov, die nog een tandje bijzette richting de top van de Colma di Sormano. Stuk voor stuk wapperden renners uit de kopgroep terug. Op zo’n zes kilometer van de top was de helper van UAE Emirates tot aan Meurisse en Arensman geraakt. 48 kilometer voor de meet bleek voor Pogi het moment om te versnellen.
Ongeëvenaard
Al gauw wist de wereldkampioen een dikke halve minuut voorsprong te pakken op zijn naaste achtervolgers. Met soepele tred bouwde hij op de rest van de klim dit verschil uit naar een minuut. In de achtervolging waren het Remco Evenepoel, Enric Mas en Lennert Van Eetvelt die elkaar hadden gevonden. Zij mochten gaan strijden om de titel ‘best of the rest’. Tadej Pogacar was gevlogen.
Remco Evenepoel reed een sterke koers – foto: Cor Vos
Mannen als Michael Storer, Giulio Pellizzari, Giulio Ciccone, Roger Adrià en Pavel Sivakov waren in een derde groep in een strijd verwikkeld voor de overige plekken in de top-10. De laatstgenoemde bleek ondanks de inspanningen voor zijn kopman de sterkste en snelde weg bij deze derde groep. Ook de tweede groep bleef niet bij elkaar. Remco Evenepoel maakte namelijk gebruik van een onoplettend moment van zijn metgezellen en snelde in de afdaling weg.
Ruime zege voor de wereldkampioen
Remco Evenepoel stortte zich in de afdaling en reed Mas en Van Eetvelt op een halve minuut. Het duo kon het tempo er niet in houden, waardoor zelfs Pavel Sivakov vanuit de achtergrond kon aansluiten. Het drietal mocht gaan strijden voor de laatste podiumplek, terwijl Pogi en Evenepoel in een man-tegen-mangevecht naar de streep reden.
In de laatste twintig kilometer groeide de voorsprong van de Sloveen tot ruim boven de drie minuten. In Como kwam Pogacar voor de vierde keer op een rij als winnaar van de Ronde van Lombardije over de streep. De winst bezorgt hem zijn tweede monument van het jaar en zijn zevende in totaal. Achter hem wist Remco Evenepoel de tweede plek veilig te stellen.
In de strijd om de derde plek zorgde Giulio Ciccone voor een verrassing. Op de San Fermo della Battaglia kwam de Italiaan terug bij de achtervolgers. Op deze laatste klim ging hij erop en erover en wist hij uiteindelijk nipt stand te houden.
EENDAG 
dan hoopte ik dat hij gewoon eens een slecht moment in een koers zou kennen.
nu hoop ik dat hij, terwijl hij de rest vernedert en iedereen zelfs in een vallei op minuten rijdt, ook maar een fractie van een seconde de indruk kan geven dat het enige moeite kost
Was getekend Henry Ford...
Helaas is dominatie in welke sport dan ook niet het leukste om naar te kijken, maar je kunt alleen maar respect hebben voor de prestatie.
Hopelijk maakt wordt de rest wakker geschud en gaan ze de strijd aan in 2025, want niemand is onverslaanbaar.
Het verschil na de finish is schrikbarend, zou zo nog 200km door kunnen fietsen.
[i]Edit redactie: Niet doen![/i]
Maar goed: Pogacar verdient absoluut dit wonderjaar en is met afstand de beste coureur die ik zelf meegemaakt heb. Hopelijk heeft hij volgend jaar lastiger doelen bepaald en stuit hij op meer tegenstand.
Geef de renners/ploegen de mogelijkheid en omstandigheden om tactisch te koersen. Nu staat bij Lombardije de winnaar al vast terwijl je ook het parcours kunt aanpassen.
Als je bijvoorbeeld de Ronde van Vlaanderen neemt uit de jaren 70/80,
waren er zeker de helft minder hellingen wat het koersverloop aantrekkelijker maakte en de punten waar “het” kon gebeuren juist talrijker.
Men wil uithangborden voor de sport waarmee men kan uitpakken, niet zozeer een spannende sport.
Als je puur naar de uitslag kijkt is het natuurlijk saai, als je er voor gaat zitten op de bank, ook. Maar best te pruimen als je 'multi-taskt'.
Koers is nu eenmaal bestaande uit een buitenparcours van punt A naar B en als uw wiel het eerste over de eindmeet komt ben je winnaar. Heb je dan zo'n motor dat je eender waar op dat parcours de rest 'de vinger' geeft, dan is dat enkel tof voor fans van die ploeg of fans van dat land. Jammer voor ons als Nederlanders of Belgen dat we geen Pogi hebben, maar er is dan wel nog Rev of MVDP.
Al ben ik toch benieuwd of Pogacar elk jaar opnieuw zoiets uit z'n lijf kan schudden. 24 lijkt me toch echt wel uitzonderlijk.
Ik begrijp uit je bovenstaande citaat dat je EDDY NOOIT HEB ZIEN FIETSEN. het grote verschil tussen Pogacar en Merckx was dat de laatste vaak als een beest aan het afzien was. Grimas, zweten, steunen etc.
Kijk nog maar eens naar foto's van vroeger, naar de gezichten van grote mannen als Kelly, Maertens, Hinault die met grimassen tot grote prestaties kwamen. En Pogacar?
Met een babysmoeltje, zonder baardgroei, rijdt hij schijnbaar moeiteloos van de éne naar de andere overwinning, met een gezicht en een hoge trapfrequentie (102-108) alsof hij een koffieritje aan het rijden is. En dat 6 uur lang. Tsja.............
Daarvan reed hij 276,7km solo naar de streep (en dat is nog zonder de 50km op het WK waar hij eerst nog naar de kopgroep, Tratnik of Sivakov rijdt).
da's de nieuwe ploeg die het peloton in 2025 nodig heeft
United Against Pogacar