Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Van Italiaanse thriller tot lange solo’s: dit waren de monumenten van wielerjaar 2025
In de wintermaanden blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar? Vandaag staat centraal: de mooiste monumentale klassieker van 2025.
Milaan-San Remo (winst voor Mathieu van der Poel)
foto: Fotopersburo Cor Vos
Voor de eerste monumentale klassieker van het voorbije wielerseizoen moeten we terug naar 22 maart 2025. Tussen Pavia en San Remo is een wedstrijd uitgetekend van 289 kilometer over hoofdzakelijk vlakke wegen, met uitzondering van de laatste pakweg vijftig kilometer. De doorgewinterde wielerfan kan de opeenvolging van hellingen inmiddels wel dromen: Capo Mele, Capo Cervo, Capo Berta, Cipressa, Poggio. Het heeft iets weg van een gedicht, maar voor de renners in koers voelt het na ruim zes uur heel wat minder poëtisch aan.
Zo ook op die bewuste lentedag: op de flanken van de Cipressa (5,6 km à 4,1%) zijn we getuige van een wielerstrijd op het scherpst van de snede. Van een aanval die we ons nog lang zullen heugen. Tadej Pogacar is tot op het bot gemotiveerd om na enkele mislukte pogingen nu wel Milaan-Sam Remo op zijn naam te schrijven. Hij wacht niet op de normaal allesbeslissende Poggio, maar gooit al op de voorlaatste klim de knuppel in het hoenderhok. Het peloton kreunt en scheurt, Filippo Ganna weet op hangen en wurgen zijn wagonnetje aan te haken, maar één renner zit gebeiteld in zijn wiel.
foto: Fotopersburo Cor Vos
Zijn naam? Mathieu van der Poel. De Nederlander verblikt of verbloost niet bij de ontelbare versnellingen van de wereldkampioen. Wat Pogacar ook probeert op de Cipressa en Poggio, hij krijgt zijn grote rivaal er maar niet af. Sterker: vlak voor de top van de Poggio geeft Van der Poel de Sloveen lik op stuk. Zijn tegenaanval zet uiteindelijk geen zoden aan de dijk, maar is wel een signaal. Een mentale dreun. Een boodschap: met mij valt vandaag niet te sollen. En dus draait de 116e editie van La Primavera uit op een nagelbijtende sprint met drie.
Want ja, in de laatste kilometer weet thuisfavoriet Ganna terug te keren vanuit de achtergrond, tot groot enthousiasme van het uitzinnige Italiaanse wielerpubliek. Wat volgt, is een lesje hogeschool sprinten van Mathieu van der Poel. De Nederlander gaat naar de kop, monstert de tegenstand en blijft bovenal ijzig kalm, ook als Pogacar bewust een gat laat vallen. De kopman van UAE Emirates wil op de verrassing spelen, maar het is Van der Poel die als eerste aanzet. Het blijkt de juiste move, want met enkele krachtige lendenrukken sprint hij Ganna en Pogacar uit het wiel en wint zo een gedenkwaardige editie van Milaan-San Remo.
EENDAG 
Ronde van Vlaanderen (winst voor Tadej Pogacar)
foto: Fotopersburo Cor Vos
In Milaan-San Remo leed hij een zeldzame nederlaag en dus was Tadej Pogacar in de Ronde van Vlaanderen uit op sportieve revanche. Maar net als in de Italiaanse klassieker, moest hij in Vlaanderens Mooiste wel eerst afrekenen met zijn plaaggeest Mathieu van der Poel. De drievoudig Ronde-winnaar én titelverdediger had op zijn beurt nog een appeltje te schillen met Pogacar, want bij de laatste confrontatie in De Hoogmis in 2023 moest hij zijn meerdere erkennen in het Sloveense wonderkind. Kortom, alle ingrediënten leken aanwezig voor een spetterende tweestrijd.
Op ruim honderd kilometer van de streep werd het peloton in aanloop naar de Eikenberg echter opgeschrikt door een grote valpartij, met Van der Poel als bekendste slachtoffer. De Nederlander krabbelde al snel weer overeind en na een serieuze inspanning van enkele ploeggenoten lukte het MVDP om op de top van de Eikenberg aan te sluiten bij de staart van het peloton. Van der Poel was een gewaarschuwd man en dus verdween hij in de finale niet meer van de voorposten. Hij zag zo vanop de eerste rij hoe verschillende renners probeerden te anticiperen.
foto: Fotopersburo Cor Vos
Het bleek de aanzet tot een zeer interessante finale, waarin er slag om slinger werd gedemarreerd en er van alles gebeurde, maar het was toch vooral wachten op de explosie van Pogacar. Op de tweede keer Oude Kwaremont was het moment daar. Pogacar trok van bij de voet alle registers open en alleen Wout van Aert, Matteo Jorgenson, Mads Pedersen en – na een indrukwekkende remonte – Van der Poel bleken in staat om aan te haken. De geloste renners keerden nog wel terug, maar het bleek uitstel van executie.
Op de daaropvolgende Vlaamse hellingen zagen we eenzelfde beeld. Het was Pogacar die met zijn versnellingen de tegenstand wist te versmachten en alleen Van der Poel had telkens een antwoord in huis. Tot de derde en laatste passage van de Oude Kwaremont. Op deze kasseienklim trok Pogacar zich nogmaals binnenstebuiten. Dit bleek de doodsteek voor Van der Poel, die volledig ontplofte op de steilere stroken. En Pogacar? Die begon aan een succesvolle solo naar finishplaats Oudenaarde, waar hij voor een tweede keer de handen in de lucht mocht steken als wielerkoning van Vlaanderen.
Parijs-Roubaix (winst voor Mathieu van der Poel)
foto: Fotopersburo Cor Vos
Een week na de gedenkwaardige wielerstrijd in de Ronde van Vlaanderen, volgde de herkansing op de Noord-Franse keien van Parijs-Roubaix. Met liefst dertig kasseistroken – waaronder de gevreesde passages van het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de l’Arbre – was het weer stuiteren geblazen voor de kasseivreters en… Tadej Pogacar. De Sloveen hoopte als debutant de degens te kruisen met specialisten als Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Mads Pedersen, maar kon hij ook meteen meestrijden om de overwinning?
Het antwoord was een volmondige ja, want het was Pogacar die brutaal de leiding nam bij het opdraaien van de eerste kritieke strook van Parijs-Roubaix, de slecht liggende kasseien van het Bos van Wallers. De wereldkampioen zweefde als een volleerde Flandrien over de kasseien, maar het was Van der Poel die met twee snedige demarrages de eerste échte schifting wist door te voeren. Na de tweede versnelling van MVDP zaten nog maar vier renners in zijn wiel: Pogacar, Pedersen, Stefan Bissegger en zijn ploegmaat Jasper Philipsen.
Op de strook van Tilloy à Sars-et-Rosières, met nog meer dan zeventig kilometer te gaan, koos Pogacar dan weer voor de aanval. De altijd gevaarlijke Pedersen viel net op dat moment weg door een lekke band, maar Van der Poel en – met enige vertraging – Philipsen – waren wel mee. Op de altijd cruciale kasseistrook van Mons-en-Pévèle zette Pogacar zijn grijze metgezellen andermaal onder druk, maar Van der Poel vond het duidelijk nog niet hard genoeg gaan. Hij nam over, duwde het gaspedaal flink in, maar bracht daarmee vooral zijn ploegmaat in de problemen.
foto: Fotopersburo Cor Vos
Pogacar had dit in de smiezen en besloot het tempo nog wat verder op te krikken. Het bleek de genadeklap voor Philipsen, die nu ook echt de rol moest lossen, waardoor we ons konden opmaken voor een nieuwe tweestrijd tussen de twee beste klassiekerrenners van het moment. De Sloveen moest van de snellere Van der Poel af en schudde op de strook van Pont-Thibault à Ennevelin, op 39 kilometer van de streep, nog maar eens aan de boom. Pogacar ging daarbij zó hard, dat hij een bocht naar rechts helemaal verkeerd inschatte en bijna het publiek inreed.
De man in de regenboogtrui viel in de berm en kreeg ook af te rekenen met kettingproblemen. Eenmaal weer op de fiets, keek Pogacar tegen een achterstand aan van goed twintig seconden op Van der Poel, die niet van plan was om zijn benen stil te houden. Pogacar gaf zich echter niet zomaar gewonnen en kwam weer wat dichter, maar trapte daarbij op zijn adem en verloor zo weer kostbare seconden. Na een fietswissel van de Sloveen was de geest helemaal uit de fles. Van der Poel bleek ribbedebie en was op weg naar zijn derde opeenvolgende zege in Roubaix.
De zegetocht van de Nederlander verliep overigens niet zonder slag of stoot. Er was het jammerlijke incident op 33 kilometer van de streep – waarbij een toeschouwer een bidon in zijn gezicht gooide – en de lekke band op Carrefour de l’Arbre, maar de stoïcijnse Van der Poel liet zich er niet door afleiden. Hij bleef stevig doorjassen en kwam met een minuut voorsprong aan bij de velodroom, en had dus alle tijd om zijn derde opeenvolgende overwinning in de Hel te vieren. De zichtbaar moegestreden Pogacar hield stand tegenover de achtervolgers en werd zo tweede bij zijn debuut.
Luik-Bastenaken-Luik (winst voor Tadej Pogacar)
foto: Fotopersburo Cor Vos
Met winst in de Ronde van Vlaanderen en podiumplaatsen in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix kon Tadej Pogacar al terugblikken op een buitengewoon succesvolle klassiekercampagne, maar zijn honger was nog niet gestild. Met Luik-Bastenaken-Luik stond er nog een zeer belangrijke voorjaarsafspraak op het programma. In de oudste monumentale klassieker – Luik-Bastenaken-Luik heeft niet voor niets de bijnaam La Doyenne (De Oudste of Ouderdomsdeken) – hoefde Pogacar zich niet te bekommeren om de afwezige Mathieu van der Poel, maar wel om een andere topper.
Zijn (op papier) grootste uitdager was dit keer Remco Evenepoel. De winnaar van de edities van 2021 en 2024 versus de triomfator van de uitgaves van 2022 en 2023. Voor wielerfans iets om handenwrijvend naar uit te kijken, maar de verwachtingen werden helaas niet ingelost. Waar de wedstrijd traditiegetrouw pas laat tot ontbranding komt, werd het peloton onder aanvoering van UAE Emirates XRG – de ploeg van topfavoriet Pogacar – wel stelselmatig uitgedund. Het bleek een lange aanzet tot één verschroeiende demarrage van de Sloveen.
foto: Fotopersburo Cor Vos
De verwachte aanval van Pogacar kwam op de flanken van de Côte de la Redoute (1,6 km à 9,4%) op ruim dertig kilometer van de finish. Waar de wereldkampioen zeer goed bij de les was, liet Evenepoel zich in alle hectiek wegdrummen, waardoor hij in de eerste klimmende meters al een flinke inspanning moest leveren om überhaupt weer in de voorste posities te geraken. De attente Pogacar maakte van het moment gebruik en gooide zijn kaarten op tafel. Het bleek de winnende zet, want niemand was bij machte om het wielerwonder op twee wielen te volgen.
Waar Evenepoel zijn Waterloo vond op de Redoute en daaropvolgende Côte de la Roche-aux-Faucons (1,3 km à 11%), liep de ontketende Pogacar alsmaar verder uit. Wat eerste achtervolgers Tom Pidcock, Ben Healy, Giulio Ciccone en een herboren Julian Alaphilippe ook probeerden, er stond andermaal geen maat op het fenomeen uit Komenda. Pogacar had na een imponerende solo van ruim dertig kilometer alle tijd om zijn derde overwinning in La Doyenne – en negende zege in een monument – te vieren.
Ronde van Lombardije (winst voor Tadej Pogacar)
foto: Fotopersburo Cor Vos
Waar de spanning te snijden was in de meeste monumentale klassiekers, kreeg de Ronde van Lombardije zijn verwachte verloop en uitkomst. Met de Passo della Crocetta (11,7 km à 5,8%), Passo di Ganda (9,2 km à 7,3%) en Colle Aperto (1,3 km à 7,4%) als scherprechters leken alle ingrediënten aanwezig voor een spetterend koersverloop, maar vooraf werd er eigenlijk maar één vraag gesteld: waar zou topfavoriet Tadej Pogacar zijn duivels ontbinden? Ondanks de aanwezigheid van de nodige sterke concurrenten – waaronder Remco Evenepoel – was er maar een gedoodverfde winnaar.
De beslissing viel op de flanken van de zwaarste beklimming van de dag, de Passo di Ganda. Na een indrukwekkende lead-out van de afscheidnemende Rafal Majka en vervolgens Jay Vine, was het aan Pogacar om de genadetik uit te delen. De wereldkampioen versnelde en niemand had een antwoord. De normaal zo zelfverzekerde Evenepoel reageerde niet eens en zo leken we af te stevenen op een nieuwe onemanshow van Sloveense makelij. Het was voor Pogacar enkel nog zaak om vroege vluchter Quinn Simmons te achterhalen.
foto: Fotopersburo Cor Vos
Een koud kunstje, zo bleek. Op drie kilometer van de top was de aansluiting een feit. De beresterke Simmons spartelde nog even tegen, maar moest de Sloveense TGV na enkele honderden meters dan toch echt laten rijden. Pogi stoomde door en had bovenop de Ganda al meer dan een minuut op de eerste achtervolgers. Dat waren Simmons, Michael Storer en Evenepoel, die de achtervolging leidde. Eenmaal boven bleef de Belg druk zetten. In zijn gekende aerodynamische houding wist hij weg te brommeren van zijn twee vluchtgezellen.
Evenepoel was duidelijk the best of the rest. Maar terugkeren bij Pogacar, dat zat er niet in. De wereldkampioen liep richting de finish alleen maar verder uit ten opzichte van Evenepoel en soleerde soeverein naar de zege. Het verschil aan de streep tussen de twee kemphanen bedroeg bijna twee minuten in het voordeel van de ongenaakbare Pogacar, die voor de vijfde keer op rij de Ronde van Lombardije won. Met zijn vijfde zege evenaarde hij het record van Fausto Coppi. De Italiaanse wielerlegende won de Ronde van Lombardije in 1940, 1947, 1949, 1952 en 1953.
-
Lees ook Vollering, Wiebes of toch iemand anders: wie was de beste Nederlandse wielrenster van 2025?
RIDE: het ideale cadeau voor de feestdagen!
De gloednieuwe RIDE Magazine Wintergids 2025 zit met 156 pagina's bomvol mooie wielerverhalen om van te genieten in de koude winter. In het blad lees je interviews met Lorena Wiebes, Tibor Del Grosso, Oscar Onley, Ide Schelling en Wilco Kelderman. Het gaat over de veldritwinter, alles over Alpe d'Huez, het nieuwste materiaal en jouw fietsplannen voor 2026.
Een ideaal cadeau om weg te geven voor de feestdagen, toch? Bestel nu deze RIDE voor jezelf of voor een echte fietsfanaat.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.