Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tour of Oman kreeg direct haar gedroomde winnaar en al gauw volgden Gesink, Froome en Nibali
Tegenwoordig koerst een deel van het profpeloton in het vroege voorjaar in het Midden-Oosten. Ook in het sultanaat Oman hebben ze al geruime tijd een meerdaagse, met enkele mooie namen om de erelijst. WielerFlits duikt in de historie van de Tour of Oman.
Sommige wedstrijden moeten tientallen jaren wachten op een klepper op de erelijst, andere koersen krijgen meteen hun gedroomde winnaar. Dat laatste was het geval bij de Tour of Oman. De eerste editie van de meerdaagse wielerronde, in 2010, kwam namelijk op naam van niemand minder dan Fabian Cancellara. De Zwitser bleef in het eindklassement Edvald Boasson Hagen en Cameron Meyer voor.
Organisator ASO kon tevreden zijn na de eerste editie van de Tour of Oman, maar besloot toch nog wat extra peper en zout toe te voegen voor de daaropvolgende editie in 2011. De ‘Green Mountain’ deed zijn intrede en bleek, met zijn lengte van net geen zes kilometer aan een gemiddeld stijgingspercentage van ruim 10%, al snel de ideale scherprechter.
De pure klimmers waren plots in het voordeel en dat is ook te zien als we een blik werpen op de erelijst. In 2011 ging Robert Gesink met de eindzege aan de haal, na ritzeges op Green Mountain én in de individuele tijdrit in Al Jissah.
Froome bij zijn tweede eindzege, in 2014 – foto: Cor Vos
Wereldtoppers als Vincenzo Nibali, Chris Froome, Alberto Contador, Joaquim Rodríguez en Cadel Evans trokken ook naar Oman en lieten zich van hun beste kant zien. In 2013 en 2014 kroonde Froome zich tot eindwinnaar van de ronde. De Brit mag zich tot op de dag van vandaag nog altijd mederecordhouder noemen. Hij deelt die titel met Alexey Lutsenko, die in 2018 en 2019 aan het langste eind trok.
De erelijst van de Tour of Oman kleurt ook een beetje Nederlands en Belgisch. Robert Gesink is, elf jaar na zijn eindoverwinning, nog altijd de enige Nederlandse winnaar van de meerdaagse wielerronde. Ben Hermans zorgde in 2017 voor Belgisch succes met zijn eindzege. Vorig jaar was Mauri Vansevant dicht bij eindwinst, maar kwam hij net tekort tegen Matteo Jorgenson. Wel won de Metronoom de slotrit naar Jabal Al Akhdhar.
Een jonge Robert Gesink (dan 24 jaar) eert zijn overleden vader op Green Mountain – foto: Cor Vos
Laatste winnaars Tour of Oman
2023: 
Matteo Jorgenson
2022: 
Jan Hirt
2021: Niet verreden
2020: Niet verreden
2019: 
Alexey Lutsenko
2018: Alexey Lutsenko
2017: 
Ben Hermans
2016: 
Vincenzo Nibali
2015: 
Rafael Valls
2014: 
Chris Froome
De Tour of Oman staat in het seizoen 2024 gepland voor 10 tot 14 februari.
Uiteindelijk gaat het erom of de koers een beetje porum en animo heeft. Als dat niet het geval is komt het accent rap op de poppetjes te liggen ja.
Stel, je hebt eoa loempiakraam ofzo op de plaatselijke weekmarkt. Dat je buurvrouw er graag komt als klant is amper het vermelden waard. Maar komt Elon Musk wekelijks ingevlogen om speciaal bij jou een loempia te komen eten, ja, dan wil je natuurlijk een gesigneerde foto van hem die voor je kraampje een beet neemt uit een van je gebakken loempia's ophangen, als bewijs. Want imago. Alles is imago wat dat betreft. Imago is status en hoe goed die status is, is weer goede reclame. In Amerika waren dit soort dingen juist goede reclame voor achenebbisj wegrestaurants.
Wanneer een collega van je een vriendschapsverzoek doet bij je op Smoelenboek (of welk (a)sociaal mediaplatform ook) is dat waarschijnlijk niet het vermelden waard. Maar bij de meeste mensen ligt de lat toch erg laag om supertrots te vermelden met toetets en bellen wanneer iemand eenzelfde verzoek doet bij je met enige publieke bekendheid.
Dus, ja, ergens overroepen, maar zeker ook marketing... en trots.