Niks menselijks is deze jongens vreemd. In de klas zouden het de sportieve held met de meeloper zijn. Erg overtuigd van zichzelf, met recht overigens, en op zoek naar bewondering en erkenning. De meeloper wil net zo goed, liefst beter, zijn en door vrienden te worden straalt diens superieure kwaliteit al een beetje op hem af. Risicofactoren zijn er talloze. De onzekere topper zoekt altijd naar verbetering bij zichzelf wat zeer ongemakkelijk kan zijn, de winnaar die zichzelf onovertroffen waant vergeet zich op de basis te richten waardoor hij zo onovertroffen is geworden. Het risico is ‘de val’. Niet letterlijk maar figuurlijk hopelijk. Hoop is voor Pogacar dat hij mensen om zich heen heeft, zoals zijn ouders, die hem weer met benen op de grond zetten. Zijn ouders die, zo begreep ik uit de docu. van destijds, Roglic de overwinning hadden gegund, en moeite hadden met de overwinning van hun zoon. Ach het is maar wat hersengespin terwijl ik geniet van een mooie tour en haar hoofdrolspelers. En uiteraard, hoewel dat slechts is gebaseerd op invullingen van mijzelf, heb ik voor sommigen meer sympathie dan voor anderen.