foto: Sirotti

Tom-Jelte Slagter was vandaag een van de slachtoffers van een erg zware editie van Milaan-San Remo. De Groninger van Blanco Pro Cycling ging na de neutralisatie niet meer van start in La Primavera. Des te spijtiger omdat hij een van de kopmannen was van zijn ploeg. Tegenover WielerFlits doet Slagter zijn verhaal.

Het is nu half acht. Ben je weer een beetje opgewarmd?
“Jawel, ik zit nu weer redelijk op temperatuur hoor.”

Hoe zwaar was het vandaag?
“Toen ik nog in de wedstrijd zat, was de koers niet eens zo heel zwaar. Het weer maakte het voor mij persoonlijk – en waarschijnlijk ook voor anderen – écht ondoenlijk. Ik zat behoorlijk aan mijn max, zeg maar. Ik kreeg het heel koud, nog voor de eerste beklimmingen moesten komen. Dit is echt superzonde.”

Op Twitter kwamen foto’s voorbij van renners die helemaal bevroren waren. Hoe zag jij eruit?
“In het begin regende het alleen maar. Ondanks de lage temperatuur was dat nog te doen. Uiteindelijk werd het kouder en kouder. Daarna kwam er eerst natte sneeuw, maar begon het vervolgens écht hard te sneeuwen. We reden gewoon door. Dan blijft dat overal op zitten. Op je vingers, op je handschoenen, op je helm, in je helm. Hierdoor raakte ik steeds meer verkleumd. Ik heb het normaal gesproken sowieso best wel snel koud. Zo was het vandaag ook. Dan gaat het lampje bij mij gewoon uit. Ik kon nog met pijn en moeite zelf fietsend bij de bus komen. Het was echt wel duidelijk dat ik in ieder geval niet meer naar de meet zou komen vandaag.”

Met pijn en moeite zeg je. Waar had je het meeste last van?
“Eigenlijk alles. Vooral mijn handen, mijn voeten en mijn voorhoofd. Tussen mijn ogen begon het echt te steken. Mijn vingers prikken af en toe nog steeds. Ik wilde echt heel graag finishen, maar mijn ploegleider Erik Dekker zei ook al: ‘We hebben het wel gezien. Blijf maar binnen. Dat is het beste’. Dus, helaas.”

Je vertelde dat je sowieso niet iemand bent voor dit weer. Heb je er vaker last van?
“Tegen de regen kan ik wél goed. Met alleen die regen voelde ik me onderweg op zich nog goed, maar die kou nekt me. Daar heb ik eerder last van dan andere mannen, denk ik. Vandaag was het voor mij echt te veel.”

Was het in de bus meteen zeker dat je niet door zou gaan of was er nog enige twijfel?
“Nou ja, ik ben heel snel in de douche gaan staan, maar dat deed overal zo’n pijn. Dat is natuurlijk niet meer dan normaal als je recht uit de kou komt, maar ik kakte daarna helemaal in toen ik op temperatuur kwam. Ik had een leeg gevoel in mijn maag. Mijn voorhoofd deed zeer, mijn handen deden zeer. Het was eigenlijk gewoon geen doen.”

Een maand geleden verscheen er een foto van jou op de Poggio en je hebt inmiddels wel een gedeelte van het parcours gereden. Is dit een koers die jij later misschien zou kunnen winnen?
“Ik denk wel dat dit een koers is die mij moet liggen. Daarom is dit ook echt een teleurstelling. Ik heb alle klimmetjes gedaan op training en die liggen mij wel goed. Dat is een feit. Die wedstrijdkilometers heb ik nu natuurlijk niet gemaakt, dus ik weet nu niet hoe die afstand is, maar ik denk dat vandaag een dag is die niemand meer gaat vergeten. De koers zag er vandaag heel anders uit dan normaal.”

En nu via het Baskenland naar de klassiekers?
“Ja, dat klopt helemaal. Dat worden mijn koersen.”