Tom Dumoulin blikt terug op tijd bij Jumbo-Visma: “Ik raakte er een stuk van mezelf kwijt”
Tom Dumoulin is inmiddels anderhalf jaar wielrenner af. De 33-jarige Nederlander blikt in een interview met De Telegraaf nog eens terug op zijn wielercarrière. Zo komt zijn periode bij Jumbo-Visma (2020-2022) aan bod.
Dumoulin groeide onder de vleugels van Iwan Spekenbrink – namens Team Sunweb en voorgangers – uit tot een van de meest succesvolle renners van het internationale peloton. De Limburger won in 2017 als eerste Nederlander in de geschiedenis de Giro d’Italia en bezorgde Nederland dat jaar ook de allereerste gouden medaille op het WK tijdrijden. In 2018 werd hij bovendien tweede in de Tour de France.
Zijn laatste jaar bij Team Sunweb was echter geen succes en dus besloot hij andere oorden op te zoeken: in 2020 tekende hij bij Jumbo-Visma. Het leek toen de juiste keuze, maar het pakte verkeerd uit. Dumoulin legt in gesprek met De Telegraaf nu de vinger op de zere plek. “Ik had behoefte aan vrijheid en autonomie en deze ploeg stond juist voor structuur.”
“Niks slechts over die ploeg, want ze doen het fantastisch en ze hadden het, ook in mijn jaren, op en top voor elkaar. Maar dat stukje waar ik juist behoefte aan had, die autonomie, raakte ik daar nóg meer kwijt. Niet met verkeerde bedoelingen, want de ploeg had het beste met mij voor, maar ik raakte het wel kwijt. Ik raakte een stuk van mezelf kwijt, waardoor het geen gelukkig huwelijk werd.”
Worsteling
In ‘Code Geel’, een NOS-documentaire over de Tour de France van 2020 van Jumbo-Visma, is duidelijk te zien dat Dumoulin met zichzelf in de knoop zat. “Dat zal sowieso confronterend zijn. Dat ik helemaal niet goed in mijn vel zat toen en heel ongelukkig was, dat zie je heel duidelijk in die film, dat is tenminste wat ik heb gehoord.”
“Ik was er zelf bij, ik weet hoe het was, ik heb helemaal geen zin om dat nog eens terug te kijken. Je ziet me worstelen. Ik hoef dat niet te delen met de rest van de wereld. Ik heb sowieso niet de behoefte om dingen te delen met de rest van de wereld. En al helemaal niet als het heel slecht gaat.”

Bij interviews keek je altijd een beetje in zijn ziel. Je kreeg als kijker mee als hij blij was, verdrietig, of vol twijfels zat. Terwijl bij heel veel andere renners altijd een soort schild wordt opgetrokken, durfde Dumoulin openlijk onzeker te zijn. Over zijn eigen kwaliteiten, zijn ploeg, zijn aanpak, zijn vorm, zijn toekomst.
Ik vind het jammer dat hij bij TJV niet zijn beste niveau ooit heeft kunnen terugvinden. Maar waar ik wel blij mee ben is dat hij nog altijd een beetje in de wielersport blijft rondhangen. De rol als analist past hem perfect: hij weet waar hij over praat, hij kent het huidige peloton, en koppelt analyses aan zijn gevoelens. Van mij mag hij dat nog heel lang blijven doen als hij dat leuk vindt.
Dat is een zeer hardnekkige prior (achterliggende basisassumptie) die vaak veel macht uitoefent over het gevoelsleven van mensen.
Daarom voelde het voor hem zo incongruent om op een podium toegejuichd te worden. Dat klopte voor hem niet. De mensen zagen niet wat hij zag. Op dat moment zal hij zich een oplichter hebben gevoeld.
Tegelijkertijd was elke teleurstellende prestatie voor hem als zout in die diepe wond. "Zie je wel ik ben waardeloos".
Het gevolg is dat hij dus niet goed kon omgaan met succes én tegenslag. Voor een topsporter funest.
Verder wel eens met Wouter. Mooi verwoord.
Alucard ramt er even een psycho-analyse op los maar die kan net zo goed wél als niet kloppend zijn. Hoe kom je aan het gegeven dat Dumoulin weinig waarde toekent aan zichzelf? Dat heb ik nog nooit van hem gehoord, maar misschien zit jij in zijn inner-circle. Dat Dumoulin worstelde is wel duidelijk en wat mij het meest puzzelde is dat Jumbo toen toch ook al bekend stond om zijn gedetailleerde aanpak... het zal Dumoulin toch niet hebben verrast dat ze zo op nuances acteerde, dus als hij vooral vrijheid en autonomie zocht, verbaast het dat hij voor de bijtjes koos.
Hup Tom!
Laat m maar gewoon de analist uithangen en af en toe lekker eigenwijs zijn, daar is ie goed in ;)
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20231224_93196189
Tom wilde eigenlijk geen profrenner meer zijn, want als prof heb je structuur nodig. Zijn beste prestatie bij JV was de OS ITT waarvoor hij de ruimte kreeg door eigenlijk een half jaar alleen daar op te focussen. Mooi voor hem maar geen wielerploeg heeft iets aan een renner die verder niet inzetbaar wil of kan zijn.
Off topic, on forum... duimpjes omhoog of omlaag, collectief targeten of ze nou omhoog of omlaag staan... ironisch dat diegenen die er hier het meest vaak over jammerden zelf de tool gebruiken om hun afgunst jegens een medemens te uiten ipv het te interpreteren en te gebruiken als louter aan te geven ergens mee eens of oneens te zijn... en de tool juist die waarde geven waarover ergernis ontstaat.
Je hoeft een ongevaccineerde niet te haten, omdat je dat wordt verteld. En je hoeft een Rus niet te haten, omdat je dat wordt verteld. Je hoeft een Palestijn of een Israëliërs niet te haten, omdat je dat wordt verteld. Een atleet waar je totaal geen fan van bent hoef je niet te haten, omdat je dat wordt verteld. Ieder ander hoef je niet te haten, omdat je er niet mee eens bent. Niemand hoeft te doen alsof ie alles positief moet benaderen, omdat je dat verteld wordt, want de realiteit is gewoon vaak niet positief. En niemand hoeft vandaag te doen alsof ie iedereen liefheeft, omdat je dat verteld wordt dat dat de bedoeling is voor 1 dag in het jaar.
Snap er niks van dat je Tom mist aangezien hij geen teamplayer was en in jouw ogen is dat superbelangrijk. Tenminste bij Belgische renners dan.
Want ze hebben hem geslagen, gewurgd en in een martelcontainer in Brabant weggezet? Wat een onzin.