Traditioneel blikt WielerFlits tijdens de donkere winterperiode terug op het voorbije wielerjaar. Naar aanleiding hiervan is het vandaag de beurt aan de maand mei. Nadat de klassiekerspecialisten een hun lol opkonden in april, is het nu de beurt aan de ronderenners. De maand mei staat zoals ieder jaar namelijk in het teken van de eerste grote ronde van het seizoen: de Giro d’Italia.

Rund um den Finanzplatz
Traditioneel stond op de eerste dag van mei, de dag van de arbeid, de Rund um den Finanzplatz op het programma. Deze hoog aangeschreven Duitse 1.HC-koers stond in het verleden bekend als de Rund um den Henninger Turm, en is een wedstrijd waarin zowel sprinters als aanvallers kans maken. Dit jaar streed er een omvangrijke groep die zich al vroeg in de wedstrijd los had gemaakt van het peloton om de zege. In de sprint was het de Duitser Fabian Wegmann (Milram) die van ver aanging en als eerste de finishlijn paseerde, voor het Landbouwkrediet-duo Bert de Waele en Geert Verheyen. Voor de tweevoudig Duits kampioen was het alweer zijn tweede overwinning op rij in Frankfurt.

Wegmann wint weer in Frankfurt

Op diezelfde dag stond er ook in Nederland een profkoers op het programma. De Ronde van Overijssel (1.2) werd gewonnen door Skil-Shimano-renner Job Vissers, in een sprint-a-deux met de Belg Andy Capelle. Verder zegevierde Alex Rasmussen (Saxo Bank) in eigen land in de GP Herning (1.1) terwijl Daniele Ratto (CarmioOro) de GP Industria & Artigianato (1.1) naar zijn hand zette.

Quatre Jours de Dunquerqe
Voor de Giro d’Italia van start ging, moest de Vierdaagse van Duinkerken nog afgewerkt worden. Deze 2.HC-koers staat bekend als spek voor de bek van de sprinters, en dat was dit jaar niet anders. Zowel de eerste, tweede als derde rit eindigde in een massasprint. De in een goede vorm verkerende Alex Rasmussen won er twee, één was er voor Danilo Napolitano. De eindzege kwam echter op naam van de Zwitser Martin Elmiger (Ag2r), die in een sprint met twee titelverdediger Rui Costa versloeg. In de slotrit ronde Benoit Vaugrenard (FDJ) een vlucht succesvol af.

Elmiger slaat zijn slag in de 4de rit

Giro d’Italia
Op 8 mei was het dan zover, de Giro d’Italia 2010 ging van start. Voor de Nederlandse wielervolger was deze start extra bijzonder, aangezien Amsterdam er het toneel van was. In de straten van onze roze gekleurde hoofdstad was het Bradley Wiggins die de eerste roze trui binnensleepte. De Brit van Sky troefde de verrassende Amerikaan Brent Bookwalter en de Australische topfavoriet Cadel Evans (beiden BMC) af.

Wiggins’ laatste kilometer in Amsterdam

Ook de tweede en de derde rit werden op Nederlandse bodem verreden, en dit zorgde voor flink wat spektakel. In de eerste rit in lijn van Amsterdam naar Utrecht, waar een hoop volk langs de weg stond, had de gevaarlijke slotfase tot gevolg dat het peloton in verschillende stukken uiteenbrak. Het was de Amerikaanse sprinter Tyler Farrar die Matthew Goss en Fabio Sabatini klopte in de sprint van de eerste groep. Bradley Wiggins was één van de vele renners die ten val kwam en verloor de roze trui aan Cadel Evans.

Samenvatting van de 2de etappe

Ook rit drie, die van Amsterdam naar Middelburg voerde, zorgde voor spektakel. In Zeeland werd het peloton andermaal uiteengetrokken, dit maal door de harde wind. Wederom was de leider in de koers, nu Cadel Evans, slachtoffer van een valpartij en verspilde zo zijn leiderstrui. De Kazach Alexandre Vinokorouv, die wel in de eerste waaier zat, werd de nieuwe leider. In die eerste waaier was André Greipel de enige overgebleven topsprinter. De Duitser van HTC kwam er echter niet aan te pas, en zag de Belg Wouter Weylandt (Quick Step) er in hartje Middelburg met de ritzege vandoor gaan.

Slotkilometers van de 3de etappe

Na deze spectaculaire derde rit reisde de karavaan naar Italië, maar wie daar had gehoopt op beter weer kwam bedrogen uit. Zowel de de ploegentijdrit, waarin de Liquigas-ploeg van de nieuwe leider Vincenzo Nibali en Ivan Basso een hele goede zaak deed, de vijfde rit, waarin de vroege vluchters onder leiding van Jérôme Pineau (Quick Step) het sprintende peloton op een haar na voorbleven, als de zesde rit, waarin Matthew Lloyd (Omega Pharma) solo over de meet kwam, werden voor een groot deel in de regen verrreden.

Dit was echter niks in vergelijking met wat de renners in de zevende etappe voor hun kiezen kregen. Vooraf was deze etappe al uitgebreid besproken, aangezien er in de finale voor een deel over de onverharde Toscaanse gruiswegen gereden moest worden, maar door de regen veranderde de rit in een cyclocross-wedstrijd op racebanden. De finale werd ingeluid door een valpartij waarbij onder meer leider Nibali, diens ploegmaat Ivan Basso en Michele Scarponi betrokken waren. Waar Scarponi gestaag tijd terug pakte, slaagde Basso en Nibali er niet in om hun tijdverlies te beperken. In de compacte groep die vooraan reed werd het dus een strijd voor én de ritzege én de roze trui. Na vele aanvallen op de modderstroken van onder meer Linus Gerdemann, Jan Bakelants en Alexandre Vinokourov moest de laatste hellende strook naar de finish de beslissing brengen. Hier bleek wereldkampioen Cadel Evans met voorsprong de sterkste, en dus mocht hij zich winnaar noemen van een rit die nog lang herrinerd zal worden. De Kazach Vinokourov nam de leiderstrui weer over van Nibali.

Slotfase van de 7de etappe

De dag na de memorabele zevende rit stond de eerste aankomst bergop op het programma. Deze rit bood echter een stuk minder spektakel. Van de vroege vlucht bleven Chris Anker Sørensen en Simone Stortoni voorop, en na een mooi duel was het de Deen van Saxo Bank die aan het langste eind trok en won. De klassementsmannen bleven bij elkaar, op voormalig Tourwinnaar Carlos Sastre na, die wederom veel tijd verloor en op een schijnbaar onoverbrugbare achterstand in het klassement kwam te staan.

De slotkilometer van de 1ste finish bergop

Met de nadruk op schijnbaar, zo bleek. Nadat Matthew Goss, in een etappe waar de renners door centimeters hoge waterplassen heen moesten rijden, en Tyler Farrar beide een sprintzege hadden geboekt, werd het klassement in de elfde rit namelijk volledig op zijn kop gezet. Al vroeg in de wedstrijd reed een groep van 56 man weg met daarbij onder meer Carlos Sastre, Bradley Wiggins, Xavier Tondo, David Arroyo en de verrassend goed presterende neo-prof Richie Porte. Het peloton bleek niet in staat te controleren, en zo kon het gebeuren dat de uiteindelijke ritwinnaar Evgeni Petrov (Katusha) aan de finish een voorsprong van ruim twaalf minuten had op het peloton met rozetruidrager Vinokourov. De roze trui kwam nu om de schouders te hangen van Porte, terwijl Sastre op plaats zes ineens de hoogstgeplaatste favoriet was.

Samenvatting van de 11de etappe

Wat hierop volgde waren twee overgansetappes waarin omvangrijke kopgroepen voor de zege gingen sprinten. In de twaalfde rit bezorgde Italiaans kampioen Filippo Pozzato zijn ploeg Katusha de tweede ritzege op rij, terwijl Manuel Belletti (Colnago-CSF Inox) in de dertiende etappe enigszins verrassend de sterkste was.

In de daaropvolgende rit begon de strijd tussen de vooraf hoog aangeschreven klassementsmannen en de goed klimmende renners die deel uit hadden gemaakt van ‘de groep van 56’. Nadat de beklimming van de Monte Grappa voor scheuren had gezorgd, was het meesterdaler Vincenzo Nibali die in de afdaling zijn drie overgebleven concurrenten (Basso, Evans en Scarponi) achter liet en naar de zege reed. Leider Porte handhaavde zich in de top van het klassement, maar moest de eerste plaats afstaan aan David Arroyo (Caisse d’Epargne). Ook de Nederlandse troefen Bauke Mollema en de neo-prof Steven Kruijswijk (beiden Rabobank) stonden nog in de top-30 van de algemene rangschikking.

De dag erna begon de Giro-karavaan aan de loodzware slotweek, met als voorgerecht een etappe met aankomst op de ijzingwekkend steile Monte Zoncolan. Op de flanken van dit ‘monster’ was het Ivan Basso die een goede zaak deed in het klassement. De Italiaanse kopman van Liquigas toonde zich met voorsprong de beste klimmer, en finishte met een voorsprong van 2’19 op zijn naaste belager Evans. Belangrijker was dat hij over onder meer Evans, Nibali, Vinokourov en de wederom tegenvallende Sastre naar de derde plaats in het klassement sprong, op drieënhalve minuut van de nog altijd leidende Arroyo.

Basso scheurt de groep uiteen

Ook Evans moet eraf

Basso zegeviert op de Zoncolan

Na genoten te hebben van een welverdiende rustdag, wachtte de renners een nieuwe scherprechter in deze Giro d’Italia: een klimtijdrit op de wederom ijzingwekkend steile Kronplatz. De ervaren klimmer Stefano Garzelli, die al kansloos was voor het klassement, kende een goede dag en zette de winnende tijd neer. Daarachter was het Cadel Evans die een goede zaak deed voor het klassement door tweede te worden. Ivan Basso behield echter een voorsprong van ruim een halve minuut op de wereldkampioen, en pakte eveneens ruim een minuut terug op Arroyo, die zijn roze trui nog altijd aan mocht trekken.

Basso doet ook goede zaken op de Kronplatz

De twee dagen die daarop volgde waren voor de klassementsmannen geschikt om het rustig aan te doen, en dat bood perspectieven voor vluchters en sprinters. In de zeventiende rit reed een omvangrijke kopgroep weg, met daarbij de opvallend goed rijdende Nederlander Steven Kruijswijk. De neo-prof van Rabobank behoorde ook tot het trio dat als laatste overbleef, maar uitendelijk moest hij zijn meerdere erkennen in de Fransman Damien Monier (Cofidis). De achtiende rit eindigde in een massasprint, waarin de tot dan toe tegenvallende Duitser André Greipel toch nog een ritzege boekte.

De laatste drie dagen moesten vervolgens de beslissing brengen wat betreft het algemene klassement. In de 19de etappe, waarin onder meer de Mortirolo betwist moest worden, slaagde Ivan Basso er eindelijk in om ‘de revolutie van l’Aquila’ neer te slaan. De Italiaanse ex-dopingzondaar reed samen met zijn ploegmaat Vincenzo Nibali en de latere ritwinnaar Michele Scarponi leider Davide Arroyo op een dusdanige achterstand dat hij de roze trui aan mocht trekken. Ook Basso’s op papier belangrijkste rivaal, wereldkampioen Cadel Evans, gaf veel tijd prijs.

Scarponi wint, Basso pakt het roze

In de laatste bergrit, die bestempeld werd als koninginnerit, zag Basso zijn leiderstrui niet in gevaar komen. Alexandre Vinokourov en Carlos Sastre deden nog een dappere poging door al voor de alom gevreesde beklimming van de Gavia naar de kopgroep, waarin onder meer Matthew Lloyd zat om zijn bergtrui veilig te stellen, toe te springen, maar hun actie bleek tevergeefs. Bovenop waren het Johann Tschopp en de afscheidnemende Gilberto Simoni die zich los hadden gemaakt van de rest van de kopgroep en tussen de sneeuwmuren onderling gingen strijden voor de Cima Coppi (de prijs voor degene die als eerste bovenkomt op de hoogste top in de Giro, red.). Waar iedereen verwachtte dat Tschopp Simoni zou laten winnen, besloot de Zwitser anders en sprintte de veteraan uit het wiel. Tschopp hield het ondanks een late aanval van Cadel Evans vol tot aan de meet en won de rit.

Het laatste deel van de Passo di Gavia

Ook in de slottijdrit wist Basso zijn leiderstrui te behouden, en zo voor de tweede maal in zijn carriere de Giro d’Italia op zijn naam te schrijven. Op het podium werd hij vergezeld door de verrassende David Arroyo en zijn ploegmaat Vincenzo Nibali. De Nederlanders Bauke Mollema en Steven Kruijswijk werden respectievelijk 12de en 18e. De nevenklassementen waren voor Cadel Evans (punten), Matthew Lloyd (berg) en Richie Porte (jongeren). De tijdrit zelf werd overigens gewonnen door de toenmalige Zweedse vice-wereldkampioen tegen de klok Gustav Erik Larsson (Saxo Bank).

Nederlandse koersen
Naast de eerder genoemde Ronde van Overijssel stonden er in mei nog enkele profkoersen in Nederland op het programma. De eerste was de Omloop der Kempen (1.2), waar Willems Verandas-sprinter Stefan van Dijk de massasprint in zijn voordeel beslechtte. De Batavus ProRace (1.1) in Friesland was prooi voor een buitenlander. Het was namelijk Markus Eichler (Milram) die de sterkste uit de kopgroep bleek te zijn en Bram Schmitz en Wouter Mol naar de overige podiumplaatsen verwees. Tot slot stond de Olympia’s Tour (2.2) nog op het programma, en hier ging de eindzege voor het eerst sinds jaren niet naar een renner van Rabobank. Het was namelijk de jonge Amerikaan Taylor Phinney die zich oppermachtig toonde. Het supertalent van Trek-Livestrong won vier van de zes etappes en nam de eindzege mee naar huis. Nederland kon zich troosten met het feit dat Phinney tweemaal geklopt werd door Coen Vermeltfoort.

Tour of California
De vorige jaren werd de Tour of California altijd in het voorseizoen verreden, maar dit maal stond de steeds populairder wordende 2.HC-rittenkoers in mei op het programma. Onder meer Mark Cavendish en Lance Armstrong stonden aan de start. Laatstgenoemde raakte echter steeds meer verstrikt in dopingbeschuldigingen, en toen hij ook nog eens zwaar ten val kwam gaf hij er de brui aan. Cavendish daarentegen won direct de eerste massasprint, maar moest in de vierde rit zijn meerdere erkennen in de Italiaan Francesco Chicchi.

Chicchi klopt Cavendish in de 4de etappe

Naast massasprints kende de Tour of California enkele ritten waarin een uitgedund peloton sprintte voor de zege. Tweemaal werd zo’n rit gewonnen door het Slowaakse talent Peter Sagan, éénmaal was verrassend de Australiër Brett Lancaster de snelste. De eindzege in Californië ging naar Lancasters landgenoot Michael Rogers (HTC). Rogers legde de basis voor zijn overwinning door mee te zitten in de kopgroep in de door David Zabriskie gewonnen derde rit, werd vervolgens tweede achter Tony Martin in de tijdrit en behield zijn voorsprong in de zware slotrit, die gewonnen werd door Ryder Hesjedal.

Hesjedal wint de slotrit

Ronde van België
Een andere .HC-rittenkoers in mei was de Ronde van België, vorig jaar nog gewonnen door Lars Boom. Ook dit jaar was er Nederlands succes, want nadat Philippe Gilbert de openingsetappe won toonde Kenny van Hummel zich de snelste sprinter in rit twee door Jimmy Casper en Borut Bozic te kloppen. Casper nam de dag erna revanche door de derde etappe te winnen. In de vierde rit was er nieuw succes voor Van Hummels-ploeg Skil-Shimano, aangezien Dominque Cornu de tijdrit won voor én de leiderstrui overnam. In de tijdrit was de tweede plaats weggelegd voor de ervaren Koos Moerenhout.

Van Hummel zorgt voor Nederlands succes in België

In de heuvelachtige slotrit kon Cornu zijn leiderstrui niet met succes verdedigen. Eerst leek het Gilbert te zijn die met de eindzege ging lopen, maar door pecht werd de nationale held ver terug geslagen. Hierdoor rook Stijn Devolder zijn kans, en samen met Ben Hermans ging de Belg van Quick Step er vandoor. De twee redde het tot de finish en verdeelde de buit: Hermans de rit, Devolder de ronde.

De ontknoping van de Ronde van België

Overige koersen
In de maand mei stonden er in Europa nog flink wat .HC danwel .1 koersen op het programma. De belangrijkste daarvan was de Bayern Rundfahrt (2.HC), die werd gewonnen door Maxime Monfort (HTC). De Belg legde de basis voor zijn eindzege in de tijrit, die hij won. De overige ritten gingen naar Ruben Perez, Robert Wagner, Gerald Ciolek en Marcin Sapa.

Verder werden de Franse 2.1-rittenkoersen Tour de Picardie en het Circuit de Lorraine verreden. In de eerstgenoemde eindigde alle drie de ritten in een massasprint, gewonnen door respectievelijk Kenny van Hummel, Ben Swift en Jimmy Casper. Swift (Katusha) won eveneens het eindklassement. In de Lorraine, hier beter bekend als Lotharingen, ging de eindzege naar de piepjonge Fabio Felline (Footon), die twee ritten op zijn naam schreef. De overige ritzeges gingen naar Yauheni Hutarovitch, Pierre Rolland en Anthony Roux.

In Duitsland zegevierde Roger Kluge in de Neeuseen Classics, in Estland wonnen Denis Flahaut en Tanel Kangert respectievelijk de Tallinn-Tartu GP en de Tartu GP (beide 1.1), in Frankrijk waren Wesley Sulzberger en Jean-Luc Delpech de beste in de Grand Prix de Plumelec-Morhiban (1.1) danwel Boucles de l’Aulne (beiden 1.1) en in Slovenië won Matej Gnezda de GP Kranj (1.1). Er was ook nog Nederlands succes te bespeuren in het buitenland. Marc Goos (Piels) won namelijk de Tour de Berlin (2.2).

Aanstaande dinsdag volgt deel 5: Juni 2010

Eerdere terugblikken
Januari & februari
Maart
April

Lees ook:
Overzicht: mooiste Nederlandse zeges van 2010